Morgunblaðið - 05.08.1966, Qupperneq 20

*0
MORGUNBLAÐIÐ
Fostudagur 5. ágúst 1966
FÁLKAFLUG
•••••••••••••
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
’— Já, en ég varð svo hissa yfir því að verða rekinn, að ég
gleymdi að biðja um launahækkun.
Hann rauf snögglega það, sem
hún var að segja og lagði sím-
ann á. Ég gat hugsað mér hana
standa þarna eftir, vonsvikna og
undrandi, en ganga síðan að slag
hörpunni og taka að leika með
auknum ákafa.
— Sagðistu kunna þýzku?
spurði hann allt í einu, — auk
annarrar yfirborðskunnáttu þinn
ar?
— Já, sagði ég. — Það er arfur
frá yfirforimgjanum.
Hann lét sem hann heyrði
ekki þessa glósu en gekk að stól
bak við legubekkinn og tók upp
bækurnar, sem ég hafði fært
frú Butali úr bókasafninu, dag-
inn áður.
— Gluggaðu í iþessar meðan
ég er í burtu, sagði hann. — Ég
ætlaði að fá þær einum nemanda
mínum, sem er að fást við þýzku
en þú getur orðið enn betri.
Þýddu fyrir mig það, sem þér
finnst sérstaklega eftirtektar-
vert, og skrifaðu það niður. Svo
fleygði hann bókunum á stól-
inn við hliðina á mér.
— Mér finnst ég ætti að vara
þig við því, sagði ég, ■— að ég
hef þegar lesið nokkuð í þeim,
þó ekki sé nema hrafl — og
þama er vikið að því, að Fálk-
inn hafi ekki verið misskilinn
snillingur, ens og þú varst að
gefa áheyrendum þínum 1 skyn
í gærkvöldi, heldur allt annað.
Ef frú Butali ætlar raunverulega
að fara með þær til mannsins
síns í Róm, er ég hræddur um að
hann fái eitt hjartakastið til.
— Hafðu engar áhyggjur,
hann kemur ekki til með að lesa
þær. Hún útvegaði bækurnar fyr
ir mig, af því að ég bað um þær.
Ég yppti öxlum. Sem formað-
ur Listaráðsins hafði hann víst
fullan rétt á því.
— Þessi Þýzkari er auðvitað
hlutdrægur, hélt Aldo áfram.
— Það voru þessir nítjándu ald
ar fræðimenn alltaf. Gömlu
ítölsku handritin, sem ég las í
Róm í vikunni sem leið, gáfu
talsvert aðra mynd af honum,
eða af vissum þáttum ævi hans.
Jacoppo? Hann opnað dyrnar og
kallaði_ fram í ganginn. Jacopo
kom. Ég verð burtu í klukku-
tíma. Hleyptu engum inn. Svo
ætlum við Beo að borða í nr. 8,
seinna.
— Já, herra, sagði Jacopo en
bætti svo við. — Einhver dama
kom tvisvar í eftirmiddag. Hún
sagði mér nafn sitt. Ungfrú
Raspa.
— Hvað vildi hún?
Steinandlitið á Jacopo tók á
sig einhverskonar bros. — Hún
vildi augsýnilega ná í yður, svar
aði hann.
Ég benti á umslagið, sem lá
enn óopnað á borðinu. — Þetta
kom í gærkvöldi, sagði ég. —
Ég horfði sjálfur á _hana stinga
því inn um rifuna. Ég stóð fyrir
utan tvöföldu dyrnar.
Aldo tók umslagið og fleygði
því í mig. — Það er bezt, að þú
lesir það. Hún er eins mikil vin-
kona þín.
Svo fór hann út og skellti á
eftir sér hurðinni. Ég heyrði
hann setja bílinn í gang. Það
var ekki meira en fjögurra mín-
útna gangur til hertogahallarinn
ar, en hann þurfti endilega að
fara í bíl.
— Er hann ennþá flugmaður?
spurði ég Jacopo.
— Hefur aldrei annað verið
svaraði hann með áherzlu. —
Þetta Listaráð! Hann smellti
fingrunum upp í loftið með fyr-
□---------------□
33
□---------------D
irlitningasvip, hellti síðan ver-
mút í glas og setti fyrir framan
mig með handsveiflu. — Þér fá-
ið vonandi gott að borða, sagði
hann og gekk út.
Ég opnaði bréfið frá Carla
Raspa, án þess að gera mér sam
vizku af. Það hófst ósköp form-
lega á þakklæti til Donati prófes
sors, fyrir að hafa verið svo
vænn að hafa gefið henni og fé-
laga hennar aðgöngumiða að
hertogahöllinni. Þetta hefði haft
djúp áhrif á hana. Hana langaði
til að ræða margt, sem frarn
kom í ræðu prófessorsins til
stúdentanna, við ræðumann sjálf
an. Hún mundi verða heima allt
kvöldið ef -hann kæmi heim fyr
ir miðnætti, og hún væri laus
allan sunnudaginn, ef hann
skyldi hafa klukkustund lausa,
einhvem tíma dagsins. Henni
mundi verða það ánægja að líta
inn til hans, eða líka, ef hann
hefði ekki annað þarfara að
gera, yrði það henni heiður að
bjóða honum eitt glas eða að
borða heima hjá henni í Mikj-
álsgötu 5. Svo endaði bréfið á
samskonar kurteisiskveðjum.
Undirskriftin, Carla Raspa, náði
yfir allt blaðið með glæsilegum
sveiflum og stafirnir saman-
flæktir eins og ástsjúkir útlimir.
Ég stakk bréfinu aftur í umslag
ið og velti því fyrir mér, hvort
sendandinn væri enn að bíða, en
sneri mér svo, með nokkrum
létti, að bókinni um Fálkann.
Kvensemi Claudio greifa, sem
hófst á ungum aldri, var
hneyksli í augum hinna settari
Ruffanoborgara, og reyndist líka
skaðvæn hans eigin heilsu. Brek
hans og lestir komust á svo
hættulegt stig, og svo kvíðvæn
legt hinum rosknari mönnum við
hirðina, að þeir óttuðust, að frek
ari útsláttarsemi gæti orðið hon
um lífshættuleg. Hinn illi andi
þertogans kom honum í félags-
skap flökkuleikara, og með
ástríðu sinni til lauslætis, gekk
hann hömlulaust í lið með þeim,
og skipaði hina yngri þeirra í há
embætti við hirð sína.“
Jæja, Aldo hafð beðið mig um
það. Ég fann mér blað og blý-
ant, dreypti á vermútglasinu og
krotaði niður þýðingu á kröftug
ustu stöðum í bókinni.
„Þessi tilfallandi kunnings-
skapur Fálkans við leikarana
þróaðist og varð að náinni vin-
áttu, sem lagði brátt undir sig
allan tíma hans óg hugsun. Þess-
ir menn, sem voru af ómerkustu
stigum, urðu félagar hertogáns,
bæði ljóst og leynt. Hann aðlag-
aði hegðun sína þeirra hegðun,
fyrirleit allt velsæmi, fór úr
einni spillingunni í aðra og
hélt svo ósvífnislegar sýningar á
sér, fyrir augunum á þegnum.
sínum að........“
Nú var hinum þýzka fræði-
manni svo ofboðið, að hann sló
yfir í grísku. Prófið mitt í Torino
náði ekki til gömlu málaranna.
Kannski var það eins gott, með
tilliti til hátíðarnnar, en mér
varð þetta vonbrigði. Ég fletti
Ferðamenn — Ferðamenn
Ef leið ykkar liggur um Akureyri, þá
látið ekki hjá líða að skoða glæsilegasta
vöruhús landsins. Verzlun á 3 hæðum.
Það er óþarfi að fara til Glasgow.
Það fæst hjá.
A K U R E Y R I

JiazpaS^
tilkynna viðskiptavinum
Uálningarverksmiöjan
ftomnir eru á markaí
fiefur
anægju
smum
fallegir
litir
aíveg
Gultokkur
Hunangsgult
Sefgrænt
HrimlivíU • Ljómagult