Morgunblaðið - 12.10.1966, Side 28

28
MORCUNBLAÐIÐ
Miðvikudagnr 12. okt. 1966
Bob Thomas:
HVER LIGGUR
í GRÖF MINNI
I
— Rannsóknarstofan fann
arseník í líkinu. Maðurinn yðar
var myrtur, frú de Lorca.
Það var eins og hún hefði
ekki heyrt til hans. — En ég
skil bara ekki, til hvers lögregl-
an finnur upp á öðru eins.
Rödd hennar dó út í einhverju
tauti, og nú var eins og allur
heimur hennar hryndi saman.
Draumurinn og blekkingin var
farið • út' um þúfur, og hún var
ein eftir, nakin.
— Margaret! æpti hún ásak-
andi. — Margaret!
Jim starði á hana steinhissa
og hún sneri sér við og tók eftir
honum. Hún seildist til að taka
í handlegginn á honum — arm-
inn, sem einu sinni hafði stutt
hana og hún þarfnaðist svo átak-
anlega nú.
— Þekkirðu mig ekki, Jim?
sagði hún biðjandi. — Þekkirðu
mig ekki. Ég er ekki Margaret.
Ég myrti ekki hann Frank.
Hvernig gæti ég myrt eina
manninn, sem ég hef nokkurn-
tíma elskað? Ég er Edie, Jim,
Edie!
Jim varð sem snöggvast hverft
við, er hann heyrði röddina, sem
hann þekkti svo vel áður. En
svo dró hann sig frá henni og
reiðin gaus upp í honum.
— Þér eruð ekki Edie! Nei,
svei því þá, það gætuð þér aldrei
orðið, þó að þér væruð að í þús-
und ár! -Hún var viðkvæm og
skilningsgóð — stúlka, sem
hver maður gæti verið full-
sæmdur af að þekkja. Hún var
heiðarleg manneskja, en það er-
uð þér ekki. Þér eruð vond. Nei,
mér er svei mér sama hvað
annað þér reynið að gera, en þér
skuluð ekki reyna að þykjast
vera Edie. Þér eruð ekki þess
verð að leysa skóþvengi hennar
— góðrar og indællar stúlku eins
og Edie var.
Nei, hún gerði sér það ljóst,
að hún var ekki Edie. Edie hafði
dáið í herberginu sínu uppi yfir
drykkjustofunni. Sjálf var hún
Margaret de Lorca, ekkja Franc-
esco de Lorca, sem hún hafði
myrt í samvinnu við Tony
Coifins.
27.
Garcia liðþjálfi kom inn í
dyrnar. Hann hafði með sér
handtökuskipun hennar, og
sagði við hana: — Þér verðið að
koma með okkur, frú de Lorca.
Hún fitlaði við hélsmálið á
kjólnum sínum, eins og utan við
sig. — Ég verð að hafa fataskipti
áður en ég fer. Ég skal vera
fljót.
— Ég verð að fylgjast með
yður, frú, sagði Garcia.
— Já, ég skil. Allt í lagi.
Hún gekk út úr stofunni og
Garcia á eftir henni. Jim hneig
niður í stól og greip báðum hönJ
um fyrir andlitið.
Henry stóð úti í ganginum og
horfði á, dapur í bragði, er lög-
reglumaðurinn elti Edith að stig-
anum. Hún sá hann og stanzaði.
- Ég er að fara, Henry, sagði
hún. — Ég veit ekki, hvenær ég
kem aftur. Þú verður að taka
húsið í þína umsjá.
— Já, frú.
Hún horfði upp stigann og á
málverkið af Frank, þenpan
greindarlega höfðingja í ein-
kennisbúningi ofursta. Svo leit
hún aftur á Henry. Hún minntisi
morgunsins, sem jarðarförin fór
fram og hún hafði komið í þetta
hús í fyrsta sinn. Hún hafði rif-
izt við Margaret og siðan stikað
niður stigann, þangað til hún
kom að myndinni af Frank.
Henry hafði séð, að hún starði á
hana. Og hann hafði séð nana á
stigagatinu, morguninn eftir,
þegar hún kom aftur til að taka
við hlutverkinu sem Margaret.
Edith var það nú ljóst, að
Henry var eini maðurinn sem
hafði alltaf vitað um þessi ham-
skipti hennar.
— Get ég nokkuð gert fyrir
yður, frú? sagði Henry hóglega.
Sama hvað það er?
— Nei, Henry, svaraði hún. Og
svo bætti hún við: — Þú hefur
vitað þetta frá upphafi?
— Já, frú, sagði hann.
— Þá vita það ekki aðrir en
við tvö, sagði hún.
— Já, frú, svaraði hann.
Hún leit aftur á myndina og
sagði: — Okkur þótti báðum svo
vænt um hann.
28.
Réttarhöldin yfir Margaret de
Lorca voru áberandi í öllum
blöðum landsins, og viku heims-
viðburðunum til hliðar. Og eng-
in furða, þar sem hér var um
19
að ræða hórdóm og morð á eigin
manni og það meðal höfðingja-
stéttarinnar. Ýms helztu blöðin
sendu beztu fréttamenn sína til
að skrifa um réttarhöldin, og eitt
helzta blaðið leigði kvikmynda-
stjörnu til að sitja í réttarsaln-
um — eina hvern dag — til þess
að blaðamaðurinn gæti lýst við-
brögðum hverrar einstakrar.
Myndatökumenn frá sjónvarp-
inu voru sífeilt á ferðinni með-
an réttarhöldin stóðu yfir, og í
hléunum varð réttarvörðurinn
að reka þá burt, áður en dóm-
arinn kæmi inn. En dómarinn
amaðist annars ekkert, við þess-
um ágangi fréttamannanna.
Hann gætti þess vel, að allir
fengju sæti. og hann veitti þeim
viðtal í hléunum. Hann þúaði
blaðamennina og var sérstak-
lega nærgætinn við einn slúður-
dálkahöfund frá New York, sem
hafði getið sér mikinn orðstír í
sjónvarpi.
Þrátt fyrir grimmílega sam-
keppni í hópi blaðamannanna,
gat enginn haft neitt upp úr
ákærðu. Margaret de Lorca sat
eins og tilfinningarlaus ' alla
athöfnina á enda, og talaði ekKi
við neinn. Margir blaðamennirn-
ir héldu, að þetta væri af ásettu
ráði gert, til þess að geta ef td
vill útvegað sér geðveikivottorð,
ef svo færi, að hún hlyti sektar-
dóm.
Paul Harrison varði ekki frú
de Lorca, enda fékkst hann
aldrei við glæpamál. Hann
hafði bent á lögfræðing í Bever-
ley Hills, sem var frægur fynr
að verja kvikmyndastjörnur, þeg
ar þær lentu í einhverju klandri.
Edith þáði ábendinguna án þess
að gera við hana neinar athuga-
semdir.
_ En hún hjálpaði verjanda sín-
um ekki neitt. Hún neitaði að
svara öllu, nema rétt sjálfsögð-
ustu spurningum, og afþakkaði
eindregið að vitna sjálfri sér í
hag.
Sækjandinn lagði málið fyrir
í stuttu máli. Vallarvörðurinn úr
klúbbnum vitnaði, að Tony hefði
fengið hjá sér arseník, af birgð-
unum sem þar voru til þess að
eyða illgresi. Mörg vitni báru, að
þau hefðu orðið vör við leyni-
lega samfundi þeirra Margaret
og Tonys meðan maður hennar
var enn á lífj. Næturvörðurinn
í húsinu þar sem Tony bjó, vott-
aði, að hann hefði oft séð hana
fara upp til hans að næturlagi.
Jim Hobbson vitnaði, dapur í
bragði, að frú de Lorca hefði ját-
að berum orðum, að Tony hefði
verið elskhugi hennar. Janet,
þjónustustúlkan, vitnaði, að
kvöldið, sem hr. de Lorca dó,
hefði konan hans gefið honum
glas, með viskí og mjólk í. Lik-
skoðunarlæknir skýrði svo frá
því, að hann hefði fundið leifar
af viskíi og mjólk í maga líksins,
ásamt banvænum skammti af
arseníki. Maðurinn frá ferða-
skrifstofu vottaði, að hann hefði
útvegað far til Evrópu fyrir Tony
Collins. Og farið, ásamt öllum
dvalarkostnaði í Evrópu, hefði
verið greiddur af Margaret de
Lorca.
Verjandinn reyndi að hrekja
staðhæfingar sækjanda með
þeirri þrákelkni, að hinn var að
því kominn að þjóta upp. Hann
svaraði með ýmsum meinlegum
athugasemdum, og þetta rifrildi
lögmannanna, gekk svo úr hófi
fram, að dómarinn varð að
áminna þá um að forðast persónu
legar skammir.
Verjandinn var marga daga að
ljúka máli sínu. Þrir læknar
vottuðu að hinn látni hefði
þjáðzt af kransæðastíflu. Skýrsl-
ur um fyrstu veikindi hans í her
þjónustunni voru bornar fram.
Henry þjónninn, vottaði, að
ákærða hefði verið mjög um-
hyggjusöm eiginkona, og margir
kunningjar voru kallaðar til
vitnis, sem báru fram vitnisburð
henni í hag. Dona Ana Alvares
de la Cienega hafði og fengið
réttarstefnu, en hún dó þrem
vikum áður en réttarhöldin hóf-
ust.
við verðum hér tveir einir heima í kvöld.
Lokasennan milli aðilanna var
bæði heit og illskiptin. Sækjand-
inn atyrti ákærðu sem hórkonu,
sem gerði samsæri við friðil
sinn til áð myrða eiginmanninn.
Verjandinn flutti háfleyga ræðu,
þar sem hann hélt því fram, að
frú de Lorca væri ekki sek um
annað en óvarkárni. Hann sakaði
sækjandann um að blása upp
lítilfjörlegum atvikalikindum og
gera úr þeim stórmál, án þess
að bera fram neinar sannamr
þess, að maðurinn hefði raun-
verulega verið myrtur.
Kviðdómurinn var allt að því
þrjá daga að komast að niður-
stöðu. Klukkan fimm síðdegis
á þriðja degi komu boð frá hon-
um, að hann hefði lokið störfum.
Rétturinn var settur aftur og
blaðamennirnir hópuðust úr saln
um, til þess að geta sent fregn-
ina frá sér: Ekkja de Lorca var
sek fundin.
Verjandinn heimtaði geðveiki-
rannsókn á skjólstæðingi sínum,
og þad var leyft. Samkvæmt
vottœrðinu var frú de Lorca full-
komlega heilbrigð andlega.
29.
Edith var leidd int^ i réttar-
saiinn í síðasta sinn. Hún stóð
Kúsgagnasmiðir —
Húsasmiðir
Vantar smiði strax í innréttingasmíði. — Einnig
vantar menn í sponskurð og spónlagningu.
Menn keyrðir að og frá vinnustað.
8IHÍÐASTOFAIM
KR. RAGIMARSSOM
Sími 41525.
Atvinna
Verkamenn óskast i stöðuga vinnu h^á Áburðarverk-
smiðjunni í Gufunesi. Gott kaup, dagleg ei'tirvinna,
frítt fæði og ferðir. — Upplýsingar á daginn í síma
3-20-00 og á kvöldin frá klukkan 7 til 9 í síma
3-66-81.
Áburðarverksmifijan h.f.
ælivél
Notuð kæli- og frystivél með leiðslum og kæli-,,ele
mentum“ til sýnis og sölu að Hótei Borg, Reykja-
vík. Gæti vel hentað til geymsiu á garðávöxtum
Kauptilboð sendist hótelstjóranum fyrir næstu mán-
aoamót,
Hótel Borg
við hliðina á verjanda sínum og
heyrði dómarann segja: —■
Margaret de Lorca, hafið þér
pokkuð að taka fram, áður en
dómur er upp kveðinn yfir yður?
— Nei, yðar göfgi, svaraði
Edith rólega.
Dómarinn hagræddi sér I
stólnum og tók að söngia: „Það
er dómur þessa réttar, að
ákærða, Margaret de Lorca, sem
fundin hefur verið sek um morð,
skuli sæta þyngstu refsingu,
sem sé dauðadómi.
Engin svipbrigð) sáust á Edi*h.
.......og téður dómur skuii
framkvæmdur innan veggja
ríkisfangelsins í San Quentin í
Kaliforníu, á þann hátt, sem 'ög
mæla fyrir, með eiturgasi þar til
ákærða er dáin“.
Starfi réttarins var lokið og-
dómarinn gekk burt. Blaðamenn
irnir horfðu á ákærðu i siðasta
sinn og fóru síðan til að skrifa
fréttir sínar.
— Sú var nú köld, maður!
sagði einn blaðamaðurinn, er
þeir flýttu sér inn í blaðamanna-
herbergið.
Áheyrendurnir tóku að tínast
út, en litu um öxl á hina dæmdu
konu er hún hlustaði á lögfræð-
ing sinn. Umsjónarkona stoð
þarna og beið þess að fara með
hana í fangaklefann.
— Ég get nú reynt betur, frú
de Lorca, sagði lögfræðingurinn.
— Ég óska ekki eftir neinum
frekari aðgerðum. svaraði hún.
— Já, en samvizku minnar
vegna ....
— Það er allri samvizku óvið-
komandi, sagði hún einbeitt. —
Ég fel yður að gera ekkert frek-
ar. Ef þér verðið ekki við því,
skipa ég hr. Harrison að láta
yður enga greiðslu fá.
Lögmaðurinn andvarpaði
þreytulega. — Gott og vel, frú
de Lorca. Verið þér sælar.
Hann fór. Eina fólkið, sem enn
var eftir í salnum, voru réttar-
þjónarnir og svo Jim Hobbson.
Hann hafði setið á fremsta bekk,
öll réttarhöldin á enda. En nú
þegar konan ætlaði að fara að
leiða Edith burt, stóð hann upp
og sagði við hana: Lofið mér að
tala við hana eina mínútu.
Hann sneri sér svo að Edith
og sagði: — Seinast þegar eg
kom heim til yðar, sögðuð þér
nokkuð, sem ég hef ekki getað
gleymt. Þér sögðuð: „Þekkirðu
mig ekki? Ég er Edie“. Eða
eitthvað á þá leið. Mér fannst
þetta vitleysa og sagði yður það
líka. En nú veit ég ekki. Veit það
beinlínis ekki.
Hann stóð vandræðalegur fyr-
ir framan hana, og hún svaraði:
— Þetta var bjánalegt tiltæki af
mér, en þetta var leikur, sem
við Edith vorum vanar að leika
þegar við vorum krakkar — að
reyna að láta fólk halda, að
þessi væri hin. Ég er Margaret
de Lorea. Eins og þér sögðuð,
var Edie góð manneskja.
Hún sneri frá honum og gekk
til umsjónarkonunnar, sem leiddi
hana út úr réttarsalnum, til að
hefja göngu sína til gasklefans.
En þetta skipti Edith engu.
Hún hafði framið sjálfsmorð tiu
mánuðum áður.
(Sögulok’)