Morgunblaðið - 18.10.1966, Síða 28

28
MORGUNBLADID
Þriðjudagur 18 okt. 1966
Eric Ambfer:
Kvíðvænlegt ferðalag
herra? Höndin á yður, herra ....
En læknirinn verður kominn
eftir andartak.
— Gott. Það er bezt að segja
yður, hvað gerzt hefur. Ég var
úti í kvöld með kunningja mín-
um. Kom hingað aftur fyrir fá-
einum mínútum. Þegar ég opn-
aði dyrnar, skaut einhver, sem
stóð við gluggann, þremur skot-
um til mín. Annað skotið hitti
mig í höndina. Hin tvö lentu í
veggnum. Ég heyrði hann hreyfa
sig, en gat aldrei séð framan í
hann. Ég býst við, að þetta hafi
verið þjófur og ég hafi komið
honum á óvart og gert hann
hræddan.
— Þetta er hreinasta hneyksli!
sagði varaforsetinn, ákafur.
Hann breytti um svip. — Þjóf-
ur! Hefur nokkru verið stolið?
- Ég er nú ekki farinn að gá
að því. Taskan mín er þarna.
Hún var læst.
Varaforstjórinn hljóp til og
lagðist á hné við töskuna. —
Hún er ennþá læst, sagði hann
og létti sýnilega.
Graham leitaði í vasa sínum.
— Hérna eru lyklarnir. Það er
réttast að opna hana.
Maðurinn hlýddi því og
Graham athugaði innihald tösk-
unnar. — Nei, það hefur ekki
verið snert við neinu.
— Það var heppni! Hann hik-
aði ofurlítið við og var sýnilega
að flýta sér að hugsa. — Þér
segið. að þér séuð, ekki alvar-
lega særður á hendinni, herra?
— Nei, ég held ekki það sé
neitt alvarlegt.
— Það er þó mesta bót í máli.
Þegar við heyrðum skot, herra,
héldum við, að eitthvað skelfi-
legt hefði gerzt. Þér getið hugsað
yður .... En þetta er svo sem
nógu slæmt. Hann gekk að
glugganum og leit út. — Bölvað
svínið. Hann hlýtur að hafa
strax sloppið burt, gegn um garð
inn. Það þýðir víst lítið að leita
að honum. Hann yppti öxlum
eins og í örvæntingu. — Hann
er farinn og ekkert hægt að gera.
Ég þarf ekki að taka það fram,
herra minn, að við hörmum
þetta einlæglega, að þetta skyldi
þurfa að komi fyrir í Adler Pal-
ace. Aldrei hefur neitt svipað
komið -hér fyrir. Hann hikaði
andartak en hélt svo áfram,
óðamála: — Vitanlega reynum
við að gera það sem hægt er til
að bæta yður þessi óþægindi,
sem þér hafið orðið fyrir. Ég
hef sagt næturverðinum að
koma með viskí og hann hefur
hringt til læknisins. Enskt viskí.
Við lumum alltaf á einhverju
svolitlu af því. En sem betur fer
hefur engu verið stolið. Auð-
vitað gátum við ekki séð fyrir,
að annað eins og þetta gæti kom
ið fyrir, en við skulum sjálfir
sjá um, að þér fáið beztu lækn-
isbjálp, sem völ er á. Og svo
verður yður auðvitað engimi
reikningur gerður fyrir dvöl yð-
ar hér .... En ....
— En þér viljið ekki kæra
þetta fyrir lögreglunni? Var það
ekki það, sem þér ætluðuð að
fara að segja?
Varaforstjórinn brosti, óróleg-
ur. — Það er ekkert upp úr því
að hafa, herra. Lögreglan mundi
ekki annað gera en koma með
fjölda spurninga og gera öllum
óþægindi. Nú datt honum gott
í hug. — Já, öllum, herra, end-
urtók hann með áherzlu. — Þér
eruð sjálfur kaupsýslumaður.
Þér viljið fara frá Istambul í
fyrramálið. En ef farið væri að
kalla á lögregluna, gæti það orð-
ið vandkvæðum bundið. Það
mundi óumflýjanlega tefja yáur.
Og hvað hefðist upp úr því?
— Þeir kynnu að geta náð í
manninn, sem skaut á mig.
— En hvernig ættu þeir að
fara að því, herra? Þér sáuð ekki
framan í hann. Þér getið ekki
þekkt hann aftur. Og engu hef-
ur hann stolið, sem hægt sé að
rekja slóðina hans eftir.
Graham hikaði. — En hvað er
um þennan lækni, sem þér ætl-
uðuð að útvega mér? Ef hann
nú tilkynnir lögreglunni, að mað
ur hafi komið til hans með skot-
sár?
— Læknirinn fær ríflega borg-
un hjá gistihússrjórninni.
Nú var barið að dyrum og
næturvörðurinn kom inn með
viskí, sódavatn og glös, sem
hann setti á borðið. Hann sagði
eitthvað við varaforstjórann,
sem benti honum síðan að fara.
— Læknirinn er á leiðinni,
herra.
— Gott og vel. —> Nei, ekkert
viskí handa mér, þakka yður
fyrir. En þér skuluð fá yður
einn, engu að síður. Þér lítið
út fyrir að þurfa hressingar við.
En ég vildi gjarna komast í
síma. Viljið þér biðja næturvörð-
inn að hringja í Krystalsíbúð-
irnar í Ítalíugötu. Númerið er
44907, minnir mig. Og biðja um
tala við hr. Kopeikin.
— Sjálfsagt, herra minn. Hvers
sem þér óskið. I^ann gekk til
dyra og kallaði á eftir nætur-
verðinum. Svo áttust þeir við
eitthvert óskiljanlegt samtal.
Síðan kom varaforstjórinn aftur
og tók ríflega fyrir sig af viskí-
inu.
— Ég held, herra, sagði hann,
— að það sé skynsamlegt af yð-
ur að fara ekkert að ónáða lög-
regluna. Engu hefur hvort sem
er verið stolið. Og sárið yðar er
ekki alvarlegt. Þessi lögregla
hérna er nú rétt svona og
svona.
— Ég hef ekki enn ákveðið,
hvað ég geri í þvr máli, sagði
Graham snöggt. Hann hafði log-
andi höfuðverk og var farinn
að fá æðaslátt í höndina. Og
loks var hann orðinn þreyttur á
varaforstjóranum.
Síminn hringdi. Hann gekK
yfir að rúminu og tók hann.
— Ert þú þarna, Kopeikin?
Hann heyrði eitthvert for-
vitniskennt urr. — Graham?
Hvað er að? Ég var rétt að
koma heim í þessu. Hvar ertu?
— Sitjandi á rúminu mínu.
Hlustaðu á. Hér hefur verið eitt-
hvað skrítið á seiði. Það var inn
brotsþjófur í herberginu mínu
þegar ég kom inn í það. Hann
skaut á mig þremur skotum,
áður en honum tókst að sleppa
út um gluggann. Og eitt þeirra
lenti í hendinni á mér.
— Guð minn góður? Ertu
mikið særður?
— Nei, það er bara skeina á
handarbakinu. Eri mér líður nú
samt ekkert vel. Mér varð held-
ur illilega hverft við þetta.
— Góðurinn minn. Segðu mér
nákvæmlega hvernig þetta gekk
til.
Graham sagði honum alla sög-
una. — Ferðataskan mín var
læst, og ég sakna einskis, sagði
hann. Ég hlýt að hafa komið
heim einni mínútu ofsnemma. En
svo er ýmislegt utan um þetta.
Hávaðinn virðist hafa vakið
hálft gistihúsið, að varafor-
stjóranum meðtöldum, sem er
nú hérna að drekka viskí. Þeir
sendu eftir lækni til að búa um
sárið, en það er líka allt og
sumt. Þeir gerðu enga tilraun til
að elta manrtfnn. Ekki svo að
skilja, að það hefði orðið til
neins, en þeir hefðu þó að
minnsta kosti getað komið auga
á hann. En það tókst mér ekki.
Þeir segja, að hann hljóti að hafa
sloppið út í gegn um garðinn.
Meiningin er, að þeir vilja alls
ekki fara með þetta í lögregluna,
nema ég verði vondur og heimti
það. Vitanlega vilja þeir ekki
láta lögregluna fara að vaða hér
um allt, og koma óorði á hót-
elið. Þeir bentu mér á, að lög-
reglan mundi hindra að ég
kæmist héðan burt klukkan ell-
efu, og það er ekki nema trú-
legt. En nú þekki ég ekki lögin
hérna, og ég vil ekki koma sjálf-
um mér í neina vandræðaað-
stöðu með því að láta ógert að
kæra þetta. Mér skilst þeir ætli
að múta lækninum til að þegja.
En það er vitanlega þeirra mál.
Hvað á ég að gera?
Nú varð stutt þögn. — Ég held,
sagði Kopeikin dræmt, — að þú
getir ekkert gert í bili. Láttu mig
um þetta. Ég ætla að tala við
einn vin minn um þetta. Hann
er í sambandi við lögregluna, og
mikill áhrifamaður. En undir
eins og ég er búinn að tala við
hann, kem ég til þín.
— Já, en það er nú engin þörf
á því, Kopeikin. — Ég ....
— Jú, þú verður að fyrirgefa,
drengur minn, en það er full
þörf á því. Láttu lækninn búa
um sárið og bíddu svo í her-
berginu þínu þangað til ég kem.
— Ég var nú ekki beinlínis á
útleið, sagði Graham, beizkju-
lega, en Kopeikin var búinn að
leggja símann.
Um leið og Graham lagði frá
sér símann, kom læknirinn.
Hann var grannur og hæggerð-
ur, tekinn í andliti og í yfir-
frakka með svörtum lambsskinns
kraga utan yfir náttfötunum. Á
eí'tir honum kom aðalforstjór-
inn, riðvaxinn maður, sem
grunaði bersýnilega, að þetta
væri alltsaman gabb. eingöngu til
þess gert að gera honum óþæg-
indi.
Hann leit fjandsamlega til
Grahams, en áður en hann kæm
ist að með að segja neitt, tók
varaforstjórinn að buna úr sér
allri sögunni. Svo varð mikið
handapat og ranghvolfd augu.
Forstjórinn rak upp smáóp með-
an hann hlustaði á þetta og var
nú ekki orðinn eins fjandsam-
legur á svipinn, — miklu frem-
ur hræddur. Loksins þagnaði
varaforstjórinn, en sló svo vís-
vitandi yfir í frönsku.
— Herrann ætlar með lest-
ipni klukkan ellefu frá Istam-
bul og vill þessvegna ekki hafa
óþægindi af því að fara með
málið í lögregluna. Ég vona, að
þér samþykkið, herra forstjóri,
að það sé það skynsamiegasta,
sem hægt er að gera.
— Já, mjög svo, samþykkti for
stjórinn. Hann rétti úr öxlunum.
— Herra minn, okkur þykir frá-
munalega leitt, að þér skuluð
hafa orðið fyrir þessum óþægind
um. En jafnvel fínustu hótel
geta ekki víggirt sig fyrir mönn-
um, sem klifra inn um glugga.
Engu að síður viðurkennir Hótel
Adler Palace allar skyldur sínar
við gesti sína. Og við skulum
gera allt, sem hægt er til að
gera gott úr þessu.
— Já, ef það væri einhverjir
möguleikar á því að láta lækn-
inn gera við höndina á mér,
skyldi ég verðá þakklátur.
— Ó. já .... læknirinn. Ég bið
yður þúsund sinnum fyrirgefn-
ingar.
Læknirinn, sem hafði staðið
úti í horni, skuggalegur á svip-
inn, tók nú að hvæsa úr sér ein-
hverjum fyrirskipunum á tyrkn-
esku. Gluggunum var tafarlaust
lokað, Hitinn settur á, og vara-
forstjórinn sendur í eitthvert
snatt. Hann kom næstum strax
aftur með gleraða skál, sem síð-
an var fyllt vatni í baðherberg-
inu. Læknirinn tók handklæðið
af hendinni á Graham, þvoði
blóðið af og athugaði sárið. Svo
leit hann upp og sagði eitthvað
víð forstjórann.
— Hann segir, sagði forstjór-
inn ánægður, — að þetta sé ekk-
ert alvarlegt, bara dálítil skeina.
— Það vissi ég nú sjálfur. Ef
þið viljið fara að komast í rúm-
ið, skuluð þið bara gera það. En
ég vildi gjarna fá kaffi, því að
mér er kalt.
— Já, strax, herra! Hann
smellti fingrum framan í vara-
forstjórann, sem flýtti sér út. Og
ef það væri eitthvað annað,
herra?
— Nei, þakka yður fyrir. Það
er ekkert. Góða nótt.
— Sjálfsagt, herra. Eins og þér
viljið. Góða nótt.
Síðan fór hann. Læknirinn
hreinsaði sárið vandlega og batt
síðan um það. Graham fór að
óska, að hann hefði aldrei farið
að hringja til Kopeikins. Þessu
uppistandi var nú lokið. Klukk-
an var langt gengin fjögur. Hefði
ekki Kopeikin lofað að koma til
hans, gæti hann nú sofið í fá-
eina klukkutíma, þrátt fyrir allt.
Hann geispaði hvað eftir annað.
Læknirinn lauk verki sínu, klapp
aði á höndina, og leit upp. Var-
irnar á honum hreyfðust eitt-
hvað.
— Jæja, nú er bezt að fara að
sofa, sagði hann á frönsku og
átti erfitt með að finna orðin.
Graham kinkaði koli. Lækn-
irinn gekk frá töskunni sinni,
með svip þess mann, sem hefur
gert sitt bezta fyrir erfiðan sjúkl
ing. Svo leit hann á úrið sitt.
— Framorðið, sagði hann — Git-
eceg im. Adiyi o, efnedi. Cok tes-
ekkiir ederim.
Graham tók á tyrkneskunnl
sinni. — Adiyo, hekim efendi.
— Læknirinn hneigði sig og
fór.
Andartaki síðar kom varafor-
stjórinn þjótandi inn og setti frá
sér kaffibakkann og gaf í skyn
með hreyfingum sínum, að nú
ætlaði hann líka í rúmið, og tók
viskíflöskuna.
— Þér skuluð skilja þetta eft-
ir, sagði Graham. — Vinur minn
er á leiðinni hingað til mín. Þér
gætuð sagt næturverðinum ....
En um leið og sagði sagði þetta,
hringdi síminn og næturvörður-
inn tilkynnti, að Kopeikin væri
kominn. Varaforstjórinn fór út.
Kopeikin kom inn og var
óvenjulega alvarlegur á svip-
inn.
— Góðurinn minn! heilsaði
hann. — Hvar er er læknirinn?
— Hann er nýfarinn. Þetta er
ekki nema skeina. Ekkert alvar-
legt. Ég er dálítið hvumpinn en
þar út yfir er þetta ekki neitt.
Það var fallega gert af þér, að
fara út á þessum tíma. Gistihús-
stjórnin hefur gefið mér viskí-
flösku í þakklætisskyni. Setztu
niður og fáðu þér einn lítinn.
Ég drekk bara kaffi.
Kopeikin lét fallast í hæginda-
stól. -— Segðu mér hvernig þetta
gekk til.
Gramham sagði honum frá því,
sem gerzt hafði. Kopeikin reis
upp úr stólnum og gekk út að
glugganum. Allt í einu beygði
hann sig niður og tók eitthvað
upp. Hann hélt því á lofti. Það
var skothylki úr kopar.
Laust starf
Gjaldkera- og bókarastarf á skrifstofu Síldarút-
vegnsnefndar á Siglufirði er laust til umsóknar.
Umsóknir með upplýsingum um aldur, menntun og
fyrri störf, sendisl skrifstofu Síldarútvegsnefndar á
Siglufirði fyrir 31. október 1966.
Stúlka óskast
til afgreiðlustarfa og vinnu við spjaldskrá i berkla-
varnadeild Heilsuverndarstöðvarinnar.
Umsóknir sendist skrifstofu Heilsuverndarstöðvar
Reykjavíkur, Barónsstíg 47, fynr 20. þ.m
Heilsuverndaistöð Reykjavíkur.
Félagsheim'lí
Kópavogs
Höfum 100 og 120 manna sali fyrir hvers konar
mannfaðnað. — Fjölbreytt úrval veitinga.
Sími 41391 og 41616.
FÉLAGSHEIMILI KÓPAVOGS.
Söluumboð:
Heildverzlun Davíðs S. Jónssonar.
Þingholtsstræti 18. — Simi 24333.