Morgunblaðið - 04.01.1967, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. JANÚAR 1967.
— Nei, mér bláköld, fúlasta
alvara.
— Nú, jæja, sumir flótta-
menn taka með sér gimsteina,
Harvey? I>að veiztu. Ef þú þarft
að komast út úr landi í snar-
‘kasti, þá viltu hafa með þér eitt
hvað verðmætt og fyrirferðar-
lítið — demanta, frímerki. Ætl-
arðu nú að fara að stinga af frá
okkur, Harvey? En hvað sem
því líður, verð ég að stinga af
frá þér. Vertu bless!
Ég lagði símann frá mér og
sat þarna kyrr við borðið, með
eitt grænt ljós logandi. Ég var
hugsi. Mér hafði stundum dott-
ið í hug að láta gera mér merki
með áletruninni: „Sá hugsar
bezt, sem hugsar einn“. í>ó er
það nú ekki allskostar satt. Ég
var búinn að finna eitt stykki,
sem féil næstum í myndagátuna,
en þó varð að troða því og loks
ins bað ég um símasamband við
Chelsee College, Seavey Hall,
og loks við forstöðukonuna, frú
Bedrich.
Vitanlega mundi hún eftir
mér. — I>ér eruð þessi almenni-
legi hr. Harvey?
— Krim, sagði ég. — En það
var nú samt gaman að fá eitt
vingjarnlegt orð allarj. daginn.
— I>ér skiljið, að ég hef verið
að hugsa um yður, sagði hún, —
af því að hinn maðurinn, sem
þið senduð hingað, var ekki alls
kostar viðkunnanlegur, hvað
mannasiðina snerti. Hann spurði
og spurði og þegar ein stúlkan
sýndi honum mynd af Söru, hélt
hann því fram, að hann hefði
skilað henni aftur, en önnur
stúlka heldur því fram, að hann
hafi stungið henni í vasa sinn.
— Hvenær fór hann frá ykk-
ur? tók ég fram L
— Jú, þér skiljið, að....
— Nei, ég skil ekki, og hitt
veit ég, að hann var alls ekkj
frá félaginu okkar. Segið mér,
hvenær hann fór, frú Bedrich.
.— Ég skil bara ekkert í þessu,
hr. Harvey.
— Ég er bara að spyrja, hve-
nær hann háfi farið frá ykkur.
— Um klukkan tvö.
— Þakka yður fyrir, sagði ég
og sleit sambandinu. Ég ætlaði
að fara út úr skrifsfofunni, en
sá mig um hönd og hringdi í
Rotschild lautinant, og sagði við
hann:
— Hlustaðu nú á mig. Við höf
um nú aldrei verið neinir perlu
vinir eins og þú veizt, en viltu
samt gera mér dálítinn greiða?
— Hvaða greiði er það Har-
vey?
— Viltu hitta mig eftir tíu
mínútur við Park Avenue 626?
— Nei, það vil ég svei mér
ekki. Ég er að fara heim.
— Æ, gerðu það, nauðaði ég.
Ég er að biðja þig. Bara um
einn smáskíta greiða.
— Til hvers?
— Af því að fólkið þar ætl-
ar að fara að drepa vinnukon-
una sína. Hún heitir Lydia og
þau gera það sennilega í nótt.
— Hvaða bölvaður asni get-
urðu verið, Harvey. Ég er las-
inn og þreyttur ...
— Ég er að biðja þig. Viltu
kannski, að ég falli á kné fyrir
þér?
Þá varð löng þögn, en ég gat
farið nærri um, hvað mundi
vera að brjótast um í kollinum á
lautinantinum. En svo lét hann
undan. Hann sagðist skyldu hitta
mig þarna, en það mundi frem-
ur verða eftir tuttugu mínútur
17
en tíu, þar sem hann þyrfti að
ganga frá ýmsu, áður en hann
færi út.
Hann var að láta undan mér,
en hafði engar áhyggjur af
þessu sjálfur, og ég sagði við
sjálfan mig: — Það er fjandans
sama, hvað hann heldur um mig
eða hvort hann er bara að láta
undan mér eða ekki.
Svo hringdi ég heim til Sar-
bine og Lydia kom í símann.
— Þetta er Harvey Krim.
Ertu ein þarna við símann?
— Já, það er ég víst.
— Hvar?
— í eldhúsinu.
— Hjónin heima?
— I dagstofunni. Það er mað-
ur þar hjá þeim.
— Hver er hann?
— Það veit ég ekki.
— Hvað hefur gerzt? Nokk-
uð óvenjulegt?
— Hvernig veiztu það?
— Það er fjandans sama,
hvernig ég veit það. Þau hafa
auga með þér. Hvað annað?
Það small í símanum. Einhver
hafði tekið aukasambandið, en
ég talið áfram og nú með hreim,
sem gaf hennar hreim ekkert eft
ir: — Við ákváðum þetta stefnu
mót fyrir heilli viku, elskan.
— Ég verð kyrr heima, hvein
í Lydiu. — Ég fer ekkert út með
þér oftar .... ekkert. Svo að þú
skalt alveg hætta að hringja,
heyrirðu . . .
Aukasambandið gerði aftur
smell og Lydia sagði. — Ég held
þau ætli að fara eitthvað að
ferðast. Þau tóku ferðakistu upp
úr kjallaranum.
— Hvers konar kistu?
— Eina af þessum stærstu.
— Er nokkur læsing á her-
berginu þínu?
— Hvers vegna spyrðu?
— Það varðar þig ekkert um.
Farðu bara þangað inn og læstu
að þér, Vertu þar þangað til ég
kem, eftir kortér.
— En hvers vegna?
— Hættu að spyrja, hvers
vegna, bjáninn þinn. Líttu inn
í kælisképinn, ef þú vilt vita,
hvers vegna. Gerðu nú eins og
ég segi!
Eftir stutta þögn samþykkti
hún þetta.
Höndin á mér skalf þegar ég
lagði frá mér símann.
6. kafli.
Homer Clapp var ekki á vakt
og næturvörðurinn í nr. 626 var
eitthvað taugaóstyrkur er hann
leit Rotschild lautinant. Ég hef
tekið eftir því, að það er alveg
sama, hvaða maður er gerður
að lögreglumanni, hvaða þjóð-
ar, trúar eða tegundar hann hef-
ur áður verið, þá verður hann
af lögreglutegundinni, og þetta
kemur fram í göngulagi, mál-
rómi, auftnaráði og framkomu
allri — svo að ekki verður um
villzt. Það var ekki hægt að
villast á Rotschild lautinanti, og
þegar ég kom til hans, sendi
1 ALLTAF FJÖLCAR VOLKSWAGEN

Volkswagen 1300 og 1500
Volkswagen 1600A og 1600L
Volkswagen 1600TL Fastback
® ® ®
GeriS samanburS á frágangi, öllum búnaSi og gæðura Volkswagen
og annarra bíla frá Vestur-Evrópu.
® ® ®
Komið, skoðið og reynsiuakið
Varahlutaþjónusta Volkswagen er landskunn
SfTV ■ I ■ Laugovegi
21240 llHkl TsWlll 170172
hann mér kalt og reiðilegt auga,
og tilkynnti mér, að hann væri
búinn að bíða eftir mér í þrjár
mínútur. — Og þessi fjandans
asi, sem líka var á þér!
Ég gat nú ekki séð, að hann
hefði neins í misst. Þetta var
fallegt og blítt aprílkvöld, og
það var heldur ekki ég, sem
kom of seint heldur hann, sem
kom of fljótt.
— Veiztu, hvað mér finnst um
þig, Harvey? upplýsti hann mig
ennfremur. — Ég held, að þú
sért vitlaus. Og plága. Og ég
held þú sért með ofsóknarbrjál-
æði. Ég gekk á undan honum
inn í húsið, og hann bætti við:
— Hvern fjandann sjálfan eig-
um við hér að gera?
— Eg vil fá þig til að taka
stúlkuna að þér. Ná henni burt
héðan.
— Ekki tilkynna okkur,
hvæsti hann að dyraverðinum.
— Við erum að fara upp til
Sarbine.
— Svo að þau eru að hugsa
um að drepa hana? sagði hann,
þegar við gengum inn i lyftuna.
— Rétt segir þú, hvíslaði ég.
Þau eru komin með ferðakistu
upp til sín. Til þess að setja
líkið í.
Svar hans við þessu var ís-
kalt augnatillit, sem sagði í raun
inni, að ef hann væri ekki bú-
inn að gefa mér sitt æruorð, þá
mundi hann hafa handjárnað
mig og flutt mig síðan í næsta
geðveikrahæli.
A stigagatinu úti fyrir íbúð-
inni, hvíslaði hann að mér: —
Þér væri ráðlegra að láta það
standa heima, sem þú ert að
segja, annars skal ég sannar-
lega steikja þig í eigin feiti.
— Hvað áttu við með að
standa heima?
— O, láttu ekki svona, þú
veizt mætavel, hvað ég á við.
Ég yppti öxlum og ýtti á bjöllu
hnappinn, og andartaki síðan
opnaði Sarbine sjálfur. Ég hafði
litið á hann þá um morguninn
en ekki séð hann almennilega.
Hann var stærri en ég hafði
haldið; meira en sex fet, lík-
lega tveir þumlungar betur og
mér fannst hann mundu nota
flibba númer 17. Þetta var lag-
legur maður, með skorleitt hár,
sem var aðeins tekið að gróna
um gagnaugun, herðabreiður og
ekki með neina teljandi vömb.
Köld, blá augu, sem horfðu nú
á okkur Rotschild, án nokkurs
sérstaks áhuga, en virtuátu hins
vegar dálítið móðguð.
— Hvað var það? spurði hann.
— Þér munið eftir mér. hr,
Sarbine. Ég er Rotschild lauti-
nant. Þetta er hr. Krim frá
tryggingunum. Megum við koma
inn?
— Gerið svo vel, lautinant.
Þér hafið líklega einhverjar
fréttir að færa af þjófnaðin-
um.
Nú þegar ég hlustaði eftir því,
fannst mér ég geta greint ein-
hverja vitund af erlendum
hreim í mæli hans — ofurlítinn
hreim, en hins vegar vissi ég
ekki, hvaðan sá hreimur staf-
aði.
— Nei, ég þarf að tala við
stúlkuna hjá yður
Við gengum inn í ganginn.
Þar, við annan vegginn stóð
ferðakistan.
— Ætlið þér að fara að ferð-
ast? spurði Rotschild.
Sarbine brosti ofurlítið og
hristi höfuðið. Að baki honum,
inni i stofunni, gat ég séð kon-
una hans og einn karlmann. Hún
sagði eitthvað við manninn, ea
gekk síðan fram ti okkar.
— Er stúlkan yðar heima?
spurði Rotschild.
Frú Sarbine brosti til mín —
það var þetta vélræna bros,
hlýjulaust, — Hr. Krim frá
tryggingunum. Og við Rotschild:
— Og þér eruð þessi lögreglu-
maður.........
— Rotschild, sagði hann. Hann
var ekkert hrifinn af þeim. —
Ég var að spyrja, hvort stúlkan
yðar væri heima.
— Ég býst við því.
— Hvar er hún.
— Líklega í herberginu sínu.
— Og hvar er herbergið henn-
ar?
— Það getur hr. Kim vísað
yður á. Ekki satt, hr. Krim?
— Kannski þér vilduð vísa
mér þangað, frú Sarbine? sagði
Rotschild.
— Kannski þér vilduð biðja
kurteislega um það, sagði Sar-
bine. — Þér eruð enginn gestur
hér.
Nú brosti Rotschild. Hann var
ekkert skapléttur maður og þeg
ar hann brosti, þá var það til
að leyna einhverju, sem var far-
ið að sjóða niðri í honum.
— Ég spurði yður, hvar her-
bergið hennar væri, sagði hann
rólega.
— Éarðu inn, Mark sagði frú-
, in. — Ég skal vísa honum þang-
1 að.
Sarbine hreyfði sig ekki. Frú
! Sarbine fór með okkur að búr-
dyrunum og við Rotschild elt-
um hana. Þegar inn í búrið kom,
benti hún á hurð.
•— Þarna er það.
Rotschild tók í hurðina, en
hún bifaðist ekki.
—. Hún hefur aflæst, bjáninn
sá arna.
— Hvers vegna? sagði Rots-
child.
— Ætli það sé ekki bezt að
spyrja hana sjálfa um það?
— Lydia, sagði ég, — þetta
er Harvey Krim. Ég er hérna
með Rotschild lautinanti úr lög-
reglunni. Opnaðu!
Við biðum ofurlítið, en þá
heyrðist fótatak og læsingin var
dregin frá. Lydia opnaði dyrnar
Hún stóð þarna þegjandi og
horfði á okkur og leit ýmist á
frú Sarbine eða Rotschild.
— Læsirðu alltaf að þér?,
spurði Rotschild.
— Lydia svaraði því engu.
— Ég ætla að taka hana með
mér til yfirheyrslu, sagði Rots-
child við frú Sarbine.
— Hvað búizt þér við að hafa
upp úr henni? Hún er fábjáni.
Hvers vegna látið þér hana ekki
afskiptalausa?
Lydia var að horfa á mig. Ég
kinkaði ofurltíið kolli til hena-
ar.