Morgunblaðið - 07.02.1967, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. FEBRÚAR 1967.
23
»n fjölskyldunnar sé með eins-
dæmum og beri foreldrunum
vitni um gott uppeldi barna
íinna.
Þegar minnst er á hann Geira
Geirs rifjast fyrir manrti hvað
margir tala um hann Geira á
bifreiðinni R-S3, þvi þeir eru
ekki svo fáir sem hann hefur
aðstoðað með talstöðinni í bif-
reið sinni og ég veit að það eru
margir sem hugsa með þakklætis
hug fyrir þá hjálp sem Geiri
veitti þeim, sem voru í vand-
ræðum með bilaða bifreið, jafn-
vel inn á öræfum, því það gat
komið fyrir, að þegar menn
voru að kalla á aðstoð í gegnum
talstöð sína, var R-83 eina stöðin
aem svaraði. Ég veit það
líka, að það eru margir á land-
inu, sem hafa heyrt röddina i
honum Geira á bylgjulend
2790, því þar kom ætíð í ljós
hin prúða framkoma, sem ein-
kenndi hann í ölium viðskiptum
við aðra.
Ég gat um föðurættina hér að
framan og kom mér þá í hug
hvort það væri ekki einlhvert
samband á milli, eins og kemur
fram i kvæði Gríms Thomsens i
kvæðinu um Svein Pálsson og
Kóp:
Úr barns og móður bætti hann
þraut,
blessun upp því skar hann,
önnur laun hann engin hlaut,
ánægður þó var 'hann.
I>að er svo margs að minnast I
gambandi við hann Sigurgeir
Geirsson, sem ekki er rúm eða
tími að ræða um nú, en við fé-
lagar hans í Flugbjörgunarsveit-
inni þökkum fyrir að eiga góðar
minningar um hann og starf hans
í þágu sveitarinnar.
Fyrir hönd okkar félaga í
F.B.S. sendi ég öldruðum for-
eldrum og systkinum hans okkar
innilegustu samúðarkveðju.
Sigurður M. Þorsteinsson.
Jónína Guðrún Egilsdóttir
Fædd 14. júní 1897
Dáin 24. des. 1966
JÓNÍNA Guðrún Elíasdóttir var
fædd í Vestmannaeyjum. Hún
var dóttir sæmdarhjónanna
Hjálmfríðar Bjargar ísaksdóttur
og Elíasar Sæmundssonar, er
lengst af voru búsett í Vest-
mannaeyjum. Elías var hagur og
dugandi trésmiður og mjög eftir-
sóttur til húsasmíði sökum verk-
hyggni og sérstaks dugnaðar.
Móðir Jónínu — Björg fsaks-
dóttir — var ánnáluð gæðakona,
hjálpsöm og nærfærin í hvi-
vetna við alla, sem vaniheilir
voru, og ávallt reiðubúin til að
rétta þeim hjálparhönd, er í nauð
um voru staddir.
Jónína ólst upp hjá foreldrum
sínum í mannvænlegum syst-
kinahóp. Þau systkinin voru
fimm alls, en einungis tvö af
þeim eru nú á lffi — konan mín,
Margrét, og Jóhann, sem býr í
Reykjavík.
Jónína fluttist til Reykjavíkur
árið 1914 og giftist þar árið
1918 eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Birni Jónssyni bakarameist-
ara. Hafa þau hjónin búið þar
nær fimmtíu ár. Þau eignuðust
fimm efnileg börn, þrjár dætur
og tvo syni, sem öll eru búsett í
Reykjavík.
Þau hjónin, Jónína og Björn,
voru mjög samhent um að búa
heimili sínu þann myndarbrag,
er einkenndi það á allan hátt.
Gestrisni og alúð þeirra beggja
var auðfundin hverjum nákomn-
um og vandalausum, er þar bar
að garði. Smekkvísi Jónínu og
listrænt handbragð var frábært.
Kærleiksþel hennar og um-
hyggja fyrir eiginmanninum,
börnunum, barnabörnunum og
hag heimilisins í heiid, var tak-
markalaus, enda hlaut hún að
launum einstæða aðhlynningu
eiginmanns síns og barna, þegar
kraftar hennar þurru, því að hin
síðari árin átti hún við van-
heilsu að stríða, en þjáningar sin-
ar bar Jónína jafnan með stakri
rósemi og þolinmæði, unz hún
að lokum fékk lausn frá sínum
jarðlífsþrautum á ‘ aðfangadag
jóla.
Á barnanna hátíð, í ljfes-
anna undraveldi ert þú — kæra
mágkona — kvödd í faðmi hvíld
arinnar. Á landi hins eilífs ljóss
og lífs munt þá aftur upprísa og
innganga í dýrðarriki hans, sem
sagði: ,,Ég lifi og þér munuð
lifa“. Hversu dýrðlegt er eigi
slíkt fyrirheit! Þetta sé líka
huggun okkar, er eftir lifum og
sjáum jarðneskar leifar ástvin-
arins hverfa til moldarinnar. í
þessari trú njóta börnin, barna-
börnin og aðrir ástvinir minning
anna um allar hugljúfu og björtu
unaðsstundirnar, er þeir áttu á
heimili þeirra Jónínu og Björns.
Það var jafnan mikið tilhlökk-
unarefni að koma þangað og
njóta alúðar og örlætis þeirra
ástsælu hjóna. Barnanna bros
ljómaði í augum og kærleikans
eldur þeirra, er veittu, yljaði um
hjartarætur.
Með þessum fátæklega minn-
ingarorðum sendi ég þér — kæri
Björn — og öðrum ástvinum
hinnar látnu heiðurskonu, hjart-
anlegustu samúðarkveðjur frá
okkur hjónunum. Ég bið ykkur
öllum blessunar Guðs, en henni,
sem horfin er og sárt er saknað,
vel ég þessar ljóðlínur Gríms
Thomsens:
„Þú, sem úr öllu
ætíð vildir bæta
munt himna’ í höllu
alsæl um völlu
ekkert kann að'græta
þess Guð mun gæta“.
Jón Júl. Þorsteinsson.
Akureyri
Nauðun«;aruppboð
Eftir kröfu Einars Viðar hrl. fer fram nauðungar-
uppboð að Lindargötu 36, hér í borg, fimmtudaginn
16. febrúar 1967, kl. 11 f.h. og verður þar selt bif-
reiðavarahlutalager, talinn eign Sturlaugs Friðriks-
sonar. — Greiðsla fari fram við hamarshögg.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
KAIJPIViENN
KALPFÉLÖG
QdJmer)
BÚÐARKASSARNIR
eru ódýrustu búðarkass-
arnir á merkaðnum enda
eru þeir í notkun í mikl-
um fjölda verzlana og
verkstæða.
Verð aðeins kr. 7.914,—
Góðfúslega leitið upplýsinga hjá oss.
Sisli c1. átofínsen 14
Vesturgötu 45. — Sími 12747.
4
LESBÓK BARNANNA
Hruinkellssago Freysgoðo
15. Sámr tók við goð-
erði ok frá Þjóstarsson-
nm.
Sámr settl bú á Aðal-
bóli eftir Hrafnkel, ok
síðan efnir hann veizlu
virðuliga ok býðr til öll-
nm þeim, sem verit höfðu
þingmenn hans. Sámr
býðst tfl at vera yfir-
maðr þeira í stað Hrafn-
kels. Menn játuðust und-
ir þat ok hugðu þó enn
misjafnt tiL
Þjóstarssynir réðu
honum þat, at hann
skyldi vera blíðr ok góðr
fjárins ok gagnsamur
sinum mönnum, styrkðar
maðr hvers, sem hans
þurfa við. „Þá eru þeir
eigi menn, ef þeir fylgja
þér eigi vel, hvers sem
þú þarft við. En þvi ráð-
um vit þér þetta, at vit
vildim, at þér tækist áll
vel, þvi at þú virðist
okkar vaskr maðr.
Þjóstarssynir létu senda
eftir Freyfaxa ok liði
hans ok kváðust vilja sjá
gripi þessa, er svá gengu
miklar sögur af. Þá váru
hrossin heim leidd. Þeir
bræðr lita á hrossin.
Þorgeirr mælti: „Þessi
hross litast mér þörf bú-
inu. Er þat mitt ráð, at
þau vinni slíkt er þau
megu til gagnsmuna,
þangat til er þau mega
eigi lifa fyrir aldrs sök-
um. En hestr þessi sýnist
mér eigi betri en aðrir
hestar, heldr því verri,
at margt illt hefir af hon
um hlotizt. Vil ek eigi,
at fleiri víg hljótist af
honum en áðr hafði af
honum orðit. Mun þat nú
makligt, at sá taki við
honum, er hann á“.
Þeir leiða nú hestinn
ofan eftir vellinum. Einn
hamarr stendr niðr við
ána, en fyrir framan
hylr djúpr. Þar leiða
þeir nú hestinn fram á
hamarinn. Þjóstarssynir
drógu fat eitt á höfuð
hestinum, taka síðan háv-
ar stengr ok hrinda hest-
inum af fram, binda
stein við hálsinn ok
týndu honum svá. Heitir
þar síðan Freyfaxaham-
arr.
Þar ofan frá standa
goðhús þau, er Hrafnkell
hafði átt. Þorkell vlldi
koma þar. Lét hann fletta
goðin öll. Eftir þat lætr
hann leggja eld I goð-
húsit ok brenna alit
saman.
Síðan búast boðsmenn
í burtu. Velr Sámr þeim
ágæta gripi báðu:n
bræðrum, ok mæla til
fullkominnar vináttu.
En Sámr setti Þorbjörn
niðr at Leikskálum.
Skyldi hann þar búa, en
kona Sáms fór ti'l bús
með honum á Aðalból, ok
býr Sámr þar um hríð.
16. Hrafnkell eignaðist
goðorð meira en áðr.
Hrafnkell spurði
austr í Fljótsdal, at
f-jóstarssynir höfðu t.ýnt
•’reyfaxa ok brennt hof-
it.
Þá svarar Hrafnkell:
,,.Ek hygg þat hégóma at
trúa á goð“. Ok sagðist
hann þaðan af aldr'g
skyldu á goð trúa, ok þat
efndi hann síðan, at
Ivnn blótaði aldri.
11. árg. Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson 7. febrúar 1967
Kínverzk molbúasaga:
Beizkur sigur
í BORG nokkurri i
Kína átti ríkur kaupmað
ur heima. Við miðja göt
una stóð fallega húsið
hans, umvafið skraut-
görðum og líf hans hefði
sannarlega verið dans á
rósum, ef ekki hefði stöð
ugt glumið í eyrum hans
barsmíð og hávaði frá
sitt hvoru götuhorni.
Við annan enda göt-
unnar hafði járnsmiður
Vang Pu að nafni aðset-
ur sitt, en við hinn end-
ann bjó blikksmiður,
sem hét Yang Chu. Frá
því haninn galaði fyrst á
morgnanna og þar til síð
asti söngfuglinn stakk
nefi undir váeng, sló
smiðurinn heitt járnið á
steðjanum, en blikksmið
urinn hamraði á pottum
sínum og pönnum. Verst
var samt það, að báðir
þessir náungar voru
kunnir að því að vera
einstök flón, og þeir
héldu áfram að hamra og
berja, jafnvel þótt þá
skorti verkefni og hefðu
þess vegna getað tekið
sér hvíld.
Daginn út og daginn
inn glumdi ærandi háv-
aði i eyrum vesalings
kaupmannsins og ætlaði
alveg að gera út af við
hann. Honum fannst höf
uðið á sér vera að
springa og loks ákvað
hann að hefjast handa
um að binda enda á þess
ar hörmungar. Lengi
velti hann fyrir sér,
hvað til bragðs skyldi
taka og loks datt honum
ráð í hug. Hann klædd-
íst sínum beztu fötum,
grænum silkikyrtli með
víðum ermum og hélt af
stað að heimsækja járn-
smiðinn. Eins og venju-
lega hamraði járnsmiður
inn sem óður væri á
steðjann, enda þótt hann
hefði ekkert til að smíða
þessa stundina.
„Háæruverðugi járn-
smiðameistari, Yang Pu“,
sagði kaupmaðurinn,
„ég þjáist af mjög alvar-
legri veiki í eyrunum,
sem alltaf fer versnandi
vegna hinna nauðsyn-
legu og þýðingarmiklu
hamarshögga yðar. Ef
yður þóknaðist nú allra
ráðarsamlegast að gefa
mér heilsuna aftur og
yður sjálfum góðan hagn
að, þá veit ég um lalð
til þess.“
„Hver er sú leið?"
spurði járnsmiðurinn.
„Finnið yður annan
stað, þar sem þér getið
haldið hinni endalausu
barsmíð yðar áfram, og
ég skal borga yður vel
fyrir það.“
Járnsmiðurinn hafði
litla vinnu og lítið fyrir
sig að leggja, svo hann
semþykkti þetta allshug-
ar feginn, þegar hann
vissi hvað kaupmaður-
inn vildi borga. Kaup-
maðurinn sagði járn-
smiðnum síðan að koma
og sækja peningana,
strax og hann hefði flutt
verkstæðið.
Nú sneri kaupmaður-
inn við og gekk yfir 1
hinn enda götunnar, til
blikksmiðsins Yang Chu.
Hávaðinn frá verkstæð-