Morgunblaðið - 14.03.1967, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 14.03.1967, Blaðsíða 28
28 MURGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 14. MARZ 1967. Sögulegt sumarfrí eftir Stephen Ransome —--------—-------------------— Það var nú til dæmis þessi ðr- láti Lucio. Lucio iiafði álcveðið, þrátt fyrir aðvaranir 'hennar, að taka meira í sinn hlut af aurum húsbænda sinna en honum bar. Einn daginn varð hann fyrir bíl, sem ók á hann, en aldrei upp- lýstist neitt um það frekar. Næsti maður hennar var fram- gjarn maður að nafni Max. Einn ig gegn aðvörunum hennar, tók hann að fást við peningavélar uppá eigin reikning. Joyce var svo hyggin að hlaupast brott úr þessu vitleysis-hjónabandi, áður en þrjár vikur voru liðnar, og um svipað leyti fannst Max sitj- andi í bílnum sínum með sex skot í sér. Þetta var í East St. Louis. — Það virðist sem Joyce hafi í báðum þessum tilvikum haft meira verzlunarvit en mað- urinn. — Já, hún hafði fundið þessa gáfu hjá sér, og ákvað að láta sér verða eitthvað úr henni, en fyrst varð hún að smjúga út úr þessari klípu, sem 'hún var nú komin L Svo var fyrir að þakka enn einum heimskum karlmanni ög það var ekki henni að kenna. Nýr vinur, að nafni Nickie, sem hún hafði verið svo iheimsk að treysta, hafði blekkt hana við- víkjandi einhverjum böggli, sem hann hafði komið fyrir í kæli- skápnum. Fínustu innflutt styrju hrogn, hafði hann sagt, og kvaðst vera að geyma þau til mikillar veizlu, sem hann ætlaði að halda. En í rauninni var þetta óhreins- að heróín. Mikilla peninga virði. En tíka mikils virði fyrir ríkis- sjóðinn. — Nickie var ekki nógu snið- ugur Ul að verða þess var, að leynilögregian var á hælunum á honum. Joyce var svo heppin, að vera sjálf ekki í bænum, þeg- ar lögreglan gerði húsleit í ílbúð- ioni. Nickie reyndi að sleppa út um bakdyrnar. En þá hindruðu — - —— - ■—- ■+ nokkur skot för hans, og hann lá dauður á eldlhúsgólfinu heima hjá þeim. Hún komst brátt að þessu, en komst svo burt úr bæn um með neðanjarðarlestinni, svo að lítið bar á. Hún náði til New York, eftir ýmsum krókaleiðum, í lánsfötum og með litað hár og 'hafði í snatri þyngzt um fimmtán pund, en samt var hún ekki örugg um sig. Nú var hún andvaka á hverri nóttu og bjóst við því á hverrj stundu, að barið væri að dyrum hjá henni. — Trúðirðu henni? sagði ég. — Ég á við, að hún hafi enga hug- mynd haft um, hvað var í kæli- skápnum hennar? Brad brosti vandræðalega. — Jú, ég trúði því víst þá, en ann- ars skiptir það víst engu máli n n ❖•:••:♦•:*❖•:••:••:••:••: :••:••:••:•❖•:•❖•:••:••: U Li •;•❖❖•:•❖❖❖❖•;••; lengur. >ú verður að athuga, að síðan eru ein tólf ár. IHún náðist 'hvergi — hvorki þar né annars staðar. 1 einar tvær vikur var hún í felum, flutti úr einu leigu- herberginu í annað, og alltaf hafði MoNeary auga með henni. En svo fór hún til Ohicago, án þess að láta okkur neitt vita, og þar eftir varð löng, löng þögn. Hún skrifaði okkur yfirleitt ekki framar. Við sátum og horfðum hvor á annan. Þetta var alls ekki öll sagan. Þreytt augu Brads virtust spyrja. — Geturðu ekki getið þér til um framlhaldið? Og það hélt ég einmitt, að ég gæti. — Það skorti aldrei neitt á sög urnar um Joyce, sagði ég. — Samkvæmt einni þeirra fórst hún í bí'lslysi í Ohio. Önnur sag an lét 'hana farast í eldsvoða í Arizona. En það væri þýðingar- laust að vera að segja þér allt þetta, ef hún væri raunverulega dauð. — Hún er ekki dauð, sagði Brad. — Öðru nær. — Svo að hún er þá komin í vandræði aftur og verri en áð- ur — og er á flækingi eða í fel- um, eða hvað? — Sjáðu til, Steve, sagði Brad lágt, — þú manst þetta bréf og þessi leiguherbergi...... Hún gekk þá ekki undir sínu eigin nafni. Hún notaði nafnið Zella Daly. Það var eins og mér væri gef- ið á 'hann. Eins og svo margar milljónir annarra manna, þekkti ég nafn- ið Zella Daly og eins vel og nafnið á nokkurri kvikmynda- stjörnu. Hún var þessi víðfræga rauðhærða glæpamannadræsa, sem hefur orðið yndi og eftir- læti reyfaráhöfundanna — þessi loðskinnsklædda vinkona glæpa- höfðingjanna, sem forðaðist að koma fyrir almenningssjónir, en kom samt óþyrmilega í blöðin í sambandi við glæp í Las Vegas, fyrir svo sem mánuði. Og þetta var eitthvert glæsi- legasta glæpamannamorð, sem sögur fóru af. Hún var sjónar- vottur að því, en var fljót að hafa sig á brott. Lögreglan hef- ur verið að leita hennar um rík- in, þver og endilöng síðan — árangurslaust, en þó með þessari von, sem enginn annar flóttamað ur hefur getað vakið 'hjá þeim. í síðustu tvær eða þrjár vik- ur, meðan hennar er leitað dag og nótt um öli ríkin, hefur Joyce Martin, öðru naini Zella Daly, verið í naustinu hans Martins dómara, og þar er hún enn á þessari stundu. Já, gamla vinstúlkan okkar, dóttir nágranna okkar, hins heið virða dómara Potter Martins og systir okkar virðulega saksókn- ara, er áreiðanlega mest eftirsótt allra manna af ríkislögreglunni. 24. kafli. KI. 2.26 f.h. Þegar 'hingað var komið endur sögninni í sögu Brads, stöðvaði ég segulbandið, renndi því til baka og spilaði svo kaflann aft- ur. Eftir að Brad hafði gefið mér löðrung með nafni Joyce Martin, hélt 'hann áfram að tala með vax fm wm iiá me kf.m ím weÉs&t gólf teppin eru úr perlon og Ný-Sjálenzkri ULL. -gólfteppin eru sterk, hlý og stílhrein. -gólfteppin upplitast ekki. ^^V'-gólfteppin eru mölvarin með EULAN. -gólfteppin er auðvelt að þrífa. -gólfteppin eru framleidd einlit í 15 samræmdum litum. -gólfteppin eru þau einu af öðrum sam- bærilegum gólfteppum, sem hafa 3 ára glæsilega reynslu á íslenzkum markaði. Það er ullin sem gerir ^í/aa^tr áferðarfallegri. t^Ja-urtr -gólfteppin eru ódýr. V-V- . 3 v fii rifa r #*idl % — Þetta er alveg hræðilegt, læknir! Ég get ekki sofið fyrir hrotunum í sjálfum mér! andi ákafa. Ég hafði engan mögu leika á því þá að átta mig nóg til að geta hugsað skipulega. En nú hef ég gefið mér tíma til þess, af því að Zella Daly er kvenmað ur, sem ekki er hægt að afgreiða með fáum orðum. Á sinn óhugnanlega hátt hef- ur Zella Daly verið merkilegt rannsóknarefni undanfarin ár. Ég hef safnað miklu af úrklipp um um hana, ásamt mörgum tímaritsgreinum um efnið: „Hver er Zella Daly?M Það er þetta efni sem Brad fékk lán- að fyrir nokkrum vikum — ekki til þess að nota það í daglega myndaflokkinn sinn, eins og ég hafði haldið, heldur til þess að rannsaka hverja fréttaklausu ná- kvæmlega til þess að komast að því, hver Zella Daly sé raun- verulega. En ef nokkrar slíkar bending- ar finnast á prenti, hefur mér sézt yfir þær. Kannski hef ég orðið þeirra var í undirvitund minni, og það kann að vera ein- hver sálfræðileg skýring á áikuga mínum á Zellu Daly, en þó efast ég um það. Jafnvel þótt ég hefði aldrei þekkt hana undir öðru nafni, hefði hún samt verið ein- hver glæsilegasta og forvitnileg- asta kvenpersóna glæpaheims- ins. En ekkert í safninu minu haf- ur inni að halda neina þekkjanlega mynd. Það, hve lítið er til af myndum af (henni, stafar af eindreginni óbeit Zellu Daly á ljósmyndurum — það er eins og hún finni það á sér, ef maður kemur með blossaljós handan við ihornið. Þær fáu myndir sem fáanlegar eru af hennL sýna and litið hulið upp að augum í loð- kraga, eða aðeins hö>kuna á henni undir hattbarði með slæðu yfir. Á öðrum myndum er hún varla annað eða meira en vofa, bak við bílrúðu. Ein mynd, sem er þokukennd af því að hún er hreyfð, sýnir hana vera að reyna að rota Ijósmyndarann með hand töskunni sinnL Þessi óbeit hennar á því að þekkjast, vekur spurninguna um tilganginn með því. Hvern er hún að vernda? Sjálfa sig? Glæpahöfðingjana? Eða föður sinn, dómarann? Kannski alla þessa, í þessari röð talið. Og svo er líka þessi ósvaraða spurning, hvað. Zella Daly hafi verið áður en þetta morð í Las Vegas rak hana á flótta og flæk- ing. Vissulega er ekki mikið um hana vitað, og það litla, sem vit- að er, harla óvisst. Það var sið- ur hennar að gefa veitingaþjóni hundrað dali í þjórfé, fyrir að bera fram kvöldverð handa fjór- um. Peningarnir hennar voru tor tryggilega upprunnir, en nóg hafði hún af þeim, Einu sinni hafði hún um skamman tima rekið hóruihús í Atlantic City, en það mun aðallega hafa verið fyr- ir glæpamennina, vini sína. En hitt var víst, að hún hafði átt og ætti kannski enn, hluta í spilahúsi í Las Vegas, enda þótt hún væri þar sjaldan. Og táðar ferðir hennar tii Mexico og Kúbu voru taldar standa i sam- bandi við innflutningsverzlun. Og innflutningurinn var — eitur lyf. Trúlegasta tilgátan, sem mér þóttL var sú, að hún starfaði sem milliliður fyrir einhvern „stóran“ eiturlyfjasala. Þar eð engin símalína var óhult fyrir hlustunum og önnur samgöngu- tæki álíka hættuleg, þurftu glæpahöfðingjarnir að hafa ein- hvern fljótan og áreiðanlegan sendi'boða, þegar mikið lá við, og sennilega var Zella í ein- hverju slíku starfL Væri þetta rétt til getið, hlauit hún að búa yfir fjöldanum öll- um af upplýsingum, sem rann- só’knarnefndir öldungadeildarinn ar, Ríkislögreglan g skattayfir- völdin og aðrar heiðarlegar op- iniberar stofnanir langaði til að ná í — og það tafarlaust. Þessi klaufaskapur kring um þetta morð í Las Vegas gat staf- að af hræðilegum mistökum af morðingjans hálfu. Og hann giat verið Zellu sjálfri að kenna. Híún hefði átt að vera miklu lengra 1 burtu frá morðinu en hún var — hún hefði getað verið í fríi 1 Waijiki eða Acapulco. En í þess stað — samkvæmt einni sögunni — hafði hún snúið aftur og'gert siðustu tilraun til að bjarga hin- um dauðadæmda vini sinum frá villu hans vegar. En þá var hún svo óheppin að lenda beint i morðinu sjálfu. Raunverulega hafði hún kom- ið til búgarðs „Fallega Phils“ Flager alein í bílnum sínum, rétt nógu sneipma til þess að sjá fallega andlitið á honum skotið í tætlur upp við rándýrt Utrillo- málverk í setustbfunni. Það var ek'kert leyndarmál, að þetta var gert til þess að gera upp reikn- ingana milli Flager og stjórnar fyrirtækisins, út af deilu ura eignarréttinn á símakerfi ura þvert landið í sambandi við veð- reiðar. En þessi örlagaríki klaufaskapur Flagers, þýddi sama sem glötun fyrir Zellu. Yrði hún tekin fösL þýddi það ómetanlega veiði í net réttvís- innar og það vissi hún sjálf manna bezt. Með því að aka eins og vitlaus manneskja, komst hún þaðan burt á elleftu stundu. Skothvell- irnir höfðu heyrzt í nágrenninu og það sást tii hennar, er hún þaut framhjá, eins og bláfct strik. En ekkert ákveðið varð uppvíst um þetta strax — það var eins og allir þegðu. Ljótt lík „Fallega Phils“ fannst ebki fyrr en morg- uninn eftir, svo að Zella hafði raunverulega sólarhrings ^or- skot fram yfir réttvísina, en það gat hún auðvitað ekki vitað þá. Hún flýtti sér eins og hún gat. Hún yfirgaf heilmikið, loðkáp- urnar, spilabælin, gimsteinana, peningana í bankanum og bílinn. Hún fór svo hratt yfir, að hún komst yfir meginlandið þvert, án þess að nokkur lögreglumað- ur gæti fest íingur á henni. Hún komst þetta með hjálp verndar- djöfulsins síns, og nú er hún til húsa í gamla naustinu, rétt ákamrat frá okkur.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.