Morgunblaðið - 04.07.1967, Qupperneq 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. JULI 1967.
Með geimförum um fjöll og firnindi
*
Texti Oli Tynes
Myndir Sverrir Pálsson
Sýnishorn tekin úr berginu.
og Kristmann Eiðsson, blaða
maður við Alþýðublaðið, og
svo bandarískur „kollega“
frá True Magazine. Kár:
Jónasson hjá Tímanum er í
eigin Bronco-jeppa og með
honum þeir Árni Gunnarsson
hjá Ú.varpinu og Ingimundur
Magnússon sem fer fyrir Ice-
land Review. Við náðum ekki
lengra í fyrsta áfanga en að
hótel Reykjahlíð við Mývatn.
Sú töf sem olli því var okkur
þó síður en srvo á móti skapi.
Þegar við vorum að aka fram
með Laxá hjá Helluvaði,
heyrðum við í talstöðinni að
fimm geimfaranna væru þar
einhvers staðar á næstu grös-
um, við veiðar. Og voru ná-
lægir bílar beðnir að leyfa
þeim að sitja í að Hótel Reym
hlíð, þar sem þeir áttu pönt-
uð herbergi. Við heyrðum það
líka í talstöðinni að kollegar
okkar í „Bronconum" höfðu
síður en svo á móti því að
hitta þá. „Áhöfn“ „Weapons-
ins“ lá því úti í gluggum og
skyggndist ákaft um. Og það
bar þann árangur að skömmu
síðar hafði farþegum Eysteins
fjölgað um fimm. Einn veiði-
mannanna var Neil Arm-
Öskju, mánudag.
GEIMFARARNIR banda-
rísku hafa nú verið á ferð-
inni í tvo daga og komið
víða við. Þeir eru í tveimur
stórum fjallabílum sem þeir
Guðmundur Jónasson og
Vernharður Sigursteinsson
frá Akureyri aka. Fast í kjöl-
far þeirra fylgja tveir minni
bílar sem innihalda sjö frétta
menn.
Við lögðum af stað síðast-
liðinn laugardag og flugum
Pálsson, fréttaritari Morgun-
sem leið liggur til Akureyrar.
Þar bættist í hópinn Sverrir
blaðsins á staðnum og strax
um kvöldið var lag af stað
inn að Herðubreiðarlindum í
Dodge Weapon fjallabíl. Öku
maður okkar er tvítugur pilt
ur frá Akureyri, Eysteinn
Reynisson. Með í bílnum er
strong, hinn eini í hópnum
sem enn hefur farið í geim-
ferð. Eins og gefur að skilja
lá okkur nokkur forvitni á að
hitta gripinn. En það varð
ekki mikið um samræður í
það skiptið. Armstrong er
maður mjög hlédrægur og
eini gallinn sem hann finnur
við geimferðaáætlun heima-
lands síns er sú mikla at-
hygli, sem honum er veitt
hvar sem hann fer um. Með
félögum sínum er hann kátur
og ræðinn og hrókur alls
fagnaðar. En innan um ókunn
uga er hann þögull og vill
sem minnst segja. Hann sett-
ist því í aftasta sæti bílsins og
horfði hugsandi út um glugg-
ann. Það var ekki nema einn
þeirra félaga sem hafði haít
heppnina með sér. Bill And-
ers hefur verið stangveiði-
Geimfarar grandskoða steina
ur, leiðbeinir (til hægri).
með stækkunargleri. Guðmundur Sigvaldason, jarðefnafræðing-
þá til dauða með því að
stinga andlitinu ofan í vatn-
ið. Anders hafði yfir langa
formúlu um það „material“
sem hann taldi vini sína
hafa í heila stað og kvað sann
sögli þeirra mjög ábótavant.
Frá skálanum var haldið
inn að Öskju og fyrst farið í
eitthvert nafnlaust gil sunnan
megin við Drekagilið og þar
héldu þeir Sigurður Þórarins
son og Guðmundur Sigvalda-
son jarðfræðifyrirlestur, sem
fór fyrir ofan garð og neðan
hjá fréttamönnunum. Geim-
fararnir hinsvegar voru full-
ir af áhuga og hjuggu steina
lausa úr berginu til nánari
rannsókna. Við horfðum hrifn
ir á einn af jarðfræðingum
NASA sem er með í förinni.
Það er alveg sarna hvernig
veðrið hefur verið, náunginn
er alltaf í stuttbuxum. Þegar
mjög kólnaði í eitt skiptið fór
hann inn í rútuna til að ná
sér í hlífðarföt og við vörp-
uðum öndinni léttara. Þaðan
kom hann svo út, klæddur
þykkú peysu og blússu — og
á stuttbuxum, og við kom-
umst helzt að þeirri niður-
stöðu að hann hefði trélappir.
Svo var haldið í Drekagil og
komið þangað um sex-leytið.
Veður hafði verið fremur hrá
slagalegt um daginn, þung-
skýjað og fremur kalt, en rétt
í 'þann mund sem bílarnir óku
yfir ána birti til og sólin skein
í heiði. Það birti jafnmikið
yfir skapsmunum leiðangurs-
manna og þeir tóku til
óspilltra málanna við að
reisa tjöldin. Skömmu síðar
gat að líta þar snotra tjald-
borg og stóðu ritstjórnarskrif
stofur blaðanna og útvarps-
ins hlið við hlið, kyrfilega
merktar.
Bandaríkjamennirnir voru
sérstaklega kátir við og þutu
strax upp á melana til að
leika fótbolta. Guðmundur
Jónasson lét sig ekki muna
um að taka þátt í gamninu
og geystist eins og hvirfilbýl-
ur fram og aftur um völlinn.
Framhald á bls. 24.
Ferðalangarnir hjálpa einum bílnum yfir snjóskafl.
maður um margra ára skeið
og er betur að sér í kúnstinni
en félagar hans. Enda hafði
hann tivo væna silunga til að
státa af. Anders er ákaflega
líflegur náungi og skemmti-
legur. Þetta er ekki fyrsta
heimsókn hans til íslands.
Hann var með geimfarahópn-
um sem koim hingað 1966. Þar
fyrir utan tilheyrði hann
varnarliðinu á Keflavíkur-
flugvelli 1955 og flaug þá
Scorpion orrustuflugvél.
Það voru ekki nema’ þessir
fimm geimfarar sem lögðu af
stað frá Akureyri á laugar-
deginum. Hinir voru væntan-
legir með rútum og flugivél-
um daginn eftir og við bið-
um kcmu þeirra á flugvellin-
um í Grafarlöndum. Þeir létu
ekki bíða lengi eftir sér. Um
tíu-ieyíið birtist Beechcraft-
vél Björns Pálssonar og
renndi sér inn til .lendingar,
og nokkrum mínútum síðar
lenti önnur Beechcraft-vél
frá Tryggva Helgasyni.
Frá flugvellinum var haldið
beint inn í Þorsteinsskála við
Herðubreiðarlindir. Þar átti
þó ekki að stoppa lengi að
þessu sinni, heldur halda
áfram inn að Öskju eftir að
búið var að drekka kaffisopa.
Það var glatt á hjalla í Þor-
steinsskála og auðheyrt að
Bandaríkjamennirnir nu;u
lífsins. Anders lýsti því með
mörgum stórum orðum hvern
ig hann hefði dregið risafisk
ana daginn áður og fór nokkr
um orðum um fiskni kunn-
ingja sinna. Þeir aftur á móti
báru brigður á sögu hans,
töldu hann helzt hafa stolið
fiskunum úr neti eða hrætt