Morgunblaðið - 17.08.1967, Side 17

Morgunblaðið - 17.08.1967, Side 17
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. ÁGÚST 1967 17 Listaverk og listamannaiaun hála brestur". Þó annað sé vaki vísunnar, á hún nú og vel við. kór, verði sæmdir heiðurstitlum og heiðurslaunum eitt skipti fyr „ÞAÐ verður hverjum list, sem hann leikur.“ Þetta gamla mál- tæki markar ekki listunum þrönga bása, svo sem listfræð- ingar og listdómarar vorra tíma gera. Allt, sem af mönnum var sika.pað, hvort heldur það voriu hlutir eða hugsmíði, skáldskap- ur, tónverk o.s.frv. og fagurt þótti, var fyrrum nefnt af al- þjóð iistaverk (ætti að vera list verk). Því er fjöldi samsettra orða aí list leidd. En máltækið segir meira: Öll handa- og hug- verk manna geta því aðeins orð ið listaverk, að auk eðlisgáfu, þjálfi höfundurinn sig og pin- beiti viljaorku sinni til að vanda smíðisgripinn, hver sem hann er, gefi sál sína í verkið. Þetta var þegar leikmenn einir dæmdu verkin, en ekki farið að einangra listina, og gefa mönn- um forskrift um listsmekk, það eitt skuli teljast list, sem for- skriftar höfundurinn viður- kendi, hversu andsnúið, sem það er dómgreind almennings. Elzta listgrein íslendinga var ljóðlistin, og sem a.m.k. bar hæst, frá árdögum íslands- byggðar, í gegnum aldirnar, allt til vorra daga, norðræn var list- in að efni og anda. Enda víst að nokkur andríkustu fornljóð- in, Eddukvæðin, hafa verið ort fyrir eða um upphaf landnáms aldar. Frumefni ljóðanna urðu eðlilega að nokkru önnur er ald ir liðu, trú og siðir, og allir þjóðhættir breyttust, þá komu fram ný Ijóðaform og -braga- hættir, ljósbrot ljóðanna varð annað en fyrr. En hversu, sem bragahættir breyttust var orku- gjafi ljóðasmiðsins alltaf hinn sami, neistinn er tendraði ljósin í huga skáldsins var æ hinn sami og verður, — af goðborn- um uppruna. Þegar fornu skáldjöfrarnir voru farnir til feðra sinna, og myrkur kúgunar og örbirgðar lagðist yfir land og lýð, grútar- kolurnar hálflýstu baðstofukytr una, þá voru það rímurnar og snjallar stökur gestsins, eða heimamannsins, er lýstu andan- um og vermdu hjörtun, jafnvel draugaskíman breyttist í ljósa- haf, menn gleymdu kuldanum og lúa í limum. Móðurmálið hljómaði unaðslega, fjörgaði heyrendurna, svo þeir lögðu enn betur sál sína í verkið, sum ir kannske skáru út, fagra gripi, eða ófu skrautvefnað. Þannig studdi ein listgreinin aðra. Við blys alþýðu skáldanna voru kyndlarnir kveiktir, er eðlilega bar hærra og lýstu víð- ari svið. En oftlega voru geislar blysanna skærari og beindust dýpra. í einni hnitmiðri stöku getur falist eins mikil lífsspeki og kjarni andlegrar grósku sem í marga stefja kvæði, þó vel sé kveðið. Listaverk alþýðu-skálds ins fölnar ekki i skini stærri skáldverka. Ljósbrotið í litlum demant ljmar jafn skært, og frá þeim er stærri fleti hefur. Ýmsir listfróðir menn, og ný- stefnu menn dæma ferskeytl- una, „úr leik“ sem listaverk. Leita þeir stuðnings í hörðum dómum J. Hallgrímssonar um rímna-kveðskapinn. Þessum harða dómi Jónasar var stefnt að „leirburðarstagli" rímgutlar- anna, en vegna misskilnings bitnaði hann óverðskuldað á Sigurði Breiðfjörð, sem var listaskáld, þó gagnrýna mætti með réttu sumar rímur hans. Þá var harrnað og er enn að „listtaskáldið igóða skyldi í vand- lætingaTlhita, beita geiri sínum að Breiðfjörð í stað þeirra, sem leirinn hnoðuðu. Jónas sýndi seinna í verki, að hann mat fer- skeytluna til jafns við annað ljóðaform. Eitt ágætasta lista- verk hans er í því formi þ. e. Stökur, ortar 21. desember 1844, og fteiri ferskeytlur gerði hann með sama snilldarbrag. En hvert er viðhorf annarra stórskálda til rímunnar? Eitt sinn var þetta kveðið: Þegar Báls er brostin brá,/ búið Grim j Hjálmar virðist stundum finna ir öll, en ekki leggja árlega 75 ' til með úthlutunarnefnd. Svo | kvað hann eitt sinn: „Þó að 1 marga list sé létt,/ leikin á ! strengi sálar,/ þá er vandi að i vega rétt/ vit á m>etaskáLar“. ; Líklega hefur nefndin aldrei kornizt í slíka þolraun sem nú | síðast. | Þessar tilfærðu vísur eru ekki sem sýnishorn af verkum Hjálm Ljóðskáldin hafa eftir aldar- venju verið flokkuð í þjóðskáld og alþýðuskáld. Þó nafngiftin verði að teljast vafasöm, skal því haldið. — Alþýðuskáldin eru venjulegast sjálfmenntaðir menn, sem kosið hafa sér lífs- störf meðal alþýðunnar, miðlað | samþiðasf efni gneinarinnar. henm ljoðalindum sinum, en i Ferskeytlur Hjáimars eru marg- vegna krappra kjara ekki verið j ar geislaríkar og gróskumiklar, fært að ryðja ser braut til meiri 1 frama, og brauðstritið varnað þeim, að notfæra sér gjafir seðla á gullpyngjur, er m.k. sumir þeirra hljóta að eiga. Svo verði gert annað hveggja, að færa eldri listamennina, sem lægst höfðu fengið launin og voru verð'Ugir þeirra og þó m.eiri væru, upp í annan flokk. Það er samboðnast menningu þjóðarinnar, eða endurreisa þriðja flokk, og láta svo hald- skáldgvðjunnar, nema að litlu leyti. Til þess þarf tíma, — á- hyggjulitlar hvíldarstundir, a. m. k. einhvern hluta ævinnar. Þetta veldur mestu um takmörk Stgr. Davíðsson. I ar, heldur vegna þess, að þær ■ ast þar til þeir eru allir, er þar skipuðu sæti fyrri ár. — Aðra hverja þessara leiða verður að fara, ef þjóðin vill halda sæmd sinni óskertri. En það gerir hún ekki, ef elztu listamönnunum er andlega misþyrmt, með því að svipta þá heiðurslaunum sínum, ævisól þeirra mun brátt renna og það jafnvel, þó sýnt sé, að til viðar. Beri þjóðin gæfu til að slíkt hendi ekki framar. 9. 8. 1967. Stgr. Daviðsson. að heygja,/ Þorsteinn líka fall- inn frá,/ ferhendurnar deyja“. Það felst sár tregi í þessum ljóðlínum. Höfundurinn óttast að með burtköllun þessara stór- skálda, sem ortu mörg fegurstu 1 ljóð undir kvæðalögum, muni þjóðin sjá á bak helft gleði sinn- ar, því skörðin yrðu aldnei fyllt. En óttinn reyndist ástæðulaus, m.a. að sinni. Einn skáldjöfur- inn, og reyndar fleiri hóf kyndil ferskeytlunnar hátt á loft, og var ófeiminn við, að votta al- þýðuskáldunum virðingu. Einar Benediktsson kvað: „Hofjast yfir stund og stað/ stef, sem þjóðin unni./ Máist skrif, og blikni blað/ bindast Ijóð í munni“. Þó ekki verði hér tekið nema eitt erindi úr hinu stórkostlega listaverki: „Ólafs ríma Græn- elndings", þá ætti það að nægja sem sýnishorn, og er jafnframt sterkur dómur um rímformið. „Falla tímans voldug verk/ varla falleg baga./ Snjalla rím- an, stuðlasterk/ stendur alla daga“. í þessari risháu rímu rekur skáldið grænlenzku harm- söguna, í 160 erindum. Hver vísa er byggð úr meitluðu máli, skreytt dýrasta bragahætti. Efnismeðferð, hugsjón og mál er samslungið listaverk. Engin mun og rengja það, vegna þess hver höfundurinn er. Form og hrynjandi ferskeytlunnar er svo margbreytileg, að rímið eitt getur verið list, ef bragvís mað- ur fer með, en listaverk verður þó vísan því aðeins, að efnis- kjiarni, mál og bragaháttur sé samslungið. Þarf frekar vitna við? Þessi fimm nefndu þjóðskáld viður- kenna form og gildi ferskeytl- unnar og staðfesta það með eig- in verkum. Þeir, sem berjast í blæfagrar og ómþýðar, enda hef j ur hann tíðum bergt Braga mjöð. Menningarríki okkar verður að bregða skjótt við og skíra upp skjöld sinn, endurskoða lög- in um úthlutun listamannalauna. , | Höfðinglegast mundi, að breyta un albyðuskaldanna, þó lang-■ þejm þann veg, að þeir heiðurs- skolaganga hefði oneitanlega ! menn> sem ieiddir hafa verið í orðið þeim sjonarhóll, þar sem i__________________________________ sjá mátti vítt um svið mannlífs- j ins, og verið orkugjafi til meiri ' dáða. Sjötugur í dag: Fá alþýðuskáld hafa gefið ljóð sín út í bókarformi. Og þessvegna m.a. ekki skipað sæti krókbekk listamanna. Þeir gátu ekki vænzt að verða leidd- ir innar í því musteri. Minnast skal hér þriggja, er komust í krókbekkinn, þeir: Hjálmar Þor steinsson frá Hofi, Gísli Ólafs- son frá Eiríksstöðum, og Rós- berg Snædal. Ásamt fleiri al- þýðuskáldum hlutu þessir lista- mannalaun, að vísu smátt skömmtuð, en voru þó full við- urkenning á list þeirra, og var það eitt mest vert. Hjálmar og Gísli, í flokki aldamótamanna, eru löngu þjóðkunn skáld. Hver þeirra hefur gefið út nokkrar Ijóðabækur, og hafa þær til vorra daga verið yndisauki allra ljóðavina. Snædal er ungur að árum. Snjiali haigyrðingur, hafur ekki gefið sig mikið að grófara brauðstriti, hefur og skrifað nokkrar smásögur. Vegna alls. þessa var hann við síðustu út- ; hlutun leiddur til veglegra sætis, ' auðvitað einnig verðleika vegna. i Gísli frá Eiríksstöðum var svo j lánsamur að vera samnaður til feðra sinna áður en síðasta út- hlutun listamannalauna fór fram, samkvæmt nýrri skipan, annars hefði hann vafalaust hlotið sömú örlög sem Hjálmar frá Hofi, verið vísað „í myrkrið fyrir utan“, — musterið. Jón Hallur Sigurbjörnsson framkvæmdastjóri móti þessu vinsæla ljóðformi og vilja leggja það fyrir róða ættu að endurskoða afstöðu sína. Eitt er víst, að ferskeytlan mun lifa og skipa hefðarsæti meðal ann- arra fegurstu ljóðforma, meðan íslenzkan heldur sínu ríki, en rímlausa bullið hverfur brátt í djúp gleymskunnar, enda þar bezt komið. Hvað mundi lista- skáldið hafa sagt um slíkann skáldskap? Bragðnæmir eru íslendingar og hlusta eftir hverri velkveð- inni vísu, enda fljúga bögurnar landskorna milli, frá fjölda hag- yrðinga í öllum héruðum lands- ins. Ekki skulu alþýðuskáldin lát- in án vitnisburðar. Jón Berg- kveður: „Eru skáldum „Laun“ þessara fyrrnefndu listamanna voru sl. ár 15 þús. krónur og þá hæst. Samkvæmt nýju reglunum ber að draga listamenn í þrjá dilka: sá hæsti er fyrir heiðursflokkamenn, og aðrir tveir fyrir aðra listamenn, kallaðir fyrstu og annars flokks menn (30 þús. og 60 þús.). Allt samkvæmt vísindalegu mati út- hlutunarnefndar. Listamanna- launin hafa æ verið og eru heið- urslaun, en ekki framfærslu- stýrkur, og ber það heiti þeim öllum, án flokkaskiptingar. Við- urkenningin var andlegur styrk- ur, og hvað helzt þeim, er lægstu launin hlutu. Tvímælalaust ber að skoða umrædd laun í þessu ljósi, sem heiðiurstákn. Sú mesta niðuriæging, sem nokkur verð- ur að þola er að verða sviptur heiðursmerkjum sínum, og hvað stærst þegar það er gert á síð- ustu dögum æviskeiðsins, slíkt hefur til þessa einungis verið gert, þegar um ærnar sakir við- komandi manns var að ræða. Hjálmar frá Hofi hefur allt frá þroskaárum haldið hátt merki snjöllustu alþýðuskáld- arnfleygum/ æðri leiðir kunn- j anna- Og varla hefur fatazt flug ar./ En ég vel mér veginn um/ ferskeytlunnar hans. Hjálmar veldi ferskeytlunnar". Og enn: j hefur sagt þeim, er þetta ritar, „Meðan einhver yrkir brag/ og j a^ s®r tski ekki aðeins sárt sín íslendingar skrifa,/ þetta gamla j niðurlæging, heldur miklu frem- þjóðar-lag,/ það skal alltaf “ - — "_l’“ I lifa“. Enginn skal efa þau sann- í indi. Svo kvað Hjálmar Þorsteins- son frá Hofi: „Ferskeytlan er fljót til máls,/ fædd af heitum anda./ Hún er ennþá fim og frjáls,/ — fleyg á milli landa“. Og svo segir Hjálmar um efnis- ur arasin a ferskeytluna, sem hann telur ótvírætt markmiðið. Ef svo er, sannast hér hið fom- kveðna: „Tilgangurinn helgar meðaiið". Og þá er sannlega gör ótt lyf úthlutunarnefndarinnar, því ekki að undra, þó undan svíði. Það virðist forspá í þessari gildi bögunnar: „Talaðu íslenzkt vísu, er Hjálmar kastaði fram erfðamál,/ ef þú gerir bögu,/ hún á að geyma hjarta og sál,/ — heila ævisögu“. forðum: „Veldur sálar þreyta því,/ þrýtur mála frestur,/ skaða álinn skyggir í,/ skörin AF því að ég næ ekki í hönd- ina á afmælisbarninu i dag kom mér til hugar að biðja fyrir kveðju til þess, með beztu þökk- um fyrir góð og ánægjuleg kynni í nærfellt þrjátíu ár, alla vinsemd. við mig og mína, fyrr og síðar, auk ágætra viðskipta, í þess orðs algengustu merk- mgu. Ég nefndi viðskipti. Síðan ég kynntist Jóni Halli hefir hann einkum lagt fyrir sig iðnað og viðskipti og hefi ég aldrei heyrt neinn kvarta undan viðskiptun- um við hann. Hann er maður hreinskiptinn og hreinskilinn, orðheldinn og ábyggileg.ur, svo að af ber. Ég held að hann hafi aldrei ætlað sjálfum sér meira en honum bar, í samskiptum sínum við viðskiptavinina og ætíð getað unnað þeim góðra kaupa og jafnvel metið þeirra hag jafnt sínum, sem er fágæt- ari eiginleiki en æskilegt væri. Jón Hallur hefir- alla tíð verið hinn mesti starfs- og eljumaður og vafalaust oft lagt á sig meiri störf en kallast gæti við hæfi, þar sem hann hefir um fjölda ára átt við erfiðan heilsubrest að stríða. Hann hefir þó látið það sem minnst á sig fá, en gengið glaður og reifur að sinni vinnu, svo að lítt kunnugir máttu halda að þar færi heilsu- hestur að störfum. Mér virðist hann vera í hópi þeirra offáu sem meta starfsemi einna mest af öllu og telja verkamanninn því aðeins verðan launanna, að hann hafi til þeirra unnið. Jón Hallur er maður áhuga- samur um atvinnu- og fjármál þjóðarinnar, ber á þau gott skyn og hefir margt gott til mál- anna að leggja, í samræðum um þjóðimiál. Finnst glöiggt á að hann ber hag lands síras og þjóð ar mjög fyrir brjósti og vill veg og sóma landa sinna, æðri sem lægri, sem mestan og beztan. Tekur sá áhugi hans jafnt til atvinnumála sem menningar- mála og alls sem hann veit vera þjóð sinni til gagns og blessun- ar, enda maður vel vitiborinn og velviljaður í bezta máta. Hann hefir ekki komizt hjá því að vera falin trúnaðarstörf í stétt sinni og samfélagi og hefir unnið að ýmsum félagsmálum, sem ekki er kostur að geta nán- ar hér. Hann er maður viðræðugóð- ur, léttur í máli og leggur orð í belg, þótt margt beri á góma, enda margfróður og hefir á- huga á flestum mannlegum við- fangsefnum. Hann er glaður á góðri stund. mannblendinn og kann auðsjáanlega vel að meta dvöl í góðra vina hópi, er svo ber undir. Hann hefir ánægju af fögrum listum, er söngvinn vel og leikur sjálfur á hljóð- færi. Ekki er þekking né rúm fyrir hendi til þess að rekja hér ævi- feril Jóns Halls, enda von vina hans og verkamanna að enn sé langt þangað til hann er allur, en hann er Þingeyingur að ætt og uppruna, fæddur á Tjörnesi og voru foreldrar hans Sigur- björn Einarsson, bóndi á ísólfs- stöðium, og konia hans, Valgierður Jónsdóttir, bónda á Forn.astöðum Jónssonar. Eru margir kunnir Þingeyinigar frændur Jóns Halls, þótt ek'ki ver&i taldir hér. Jón Ha'llur er maður vin.ma.rg- ur og vinfastur, svo sem títt er um hans líkla, menn- sem eru hjálplfúsir og greiðviknir og látia sér fátt mannlegt óviðkomandi. Hann er ásUæll af börnum sín- um, barnabörnum og tengda- fól'ki, fyrir umhygigju haras, ástúð og glaðlyndi. Hann hefir werið gæfumaður, sem góðiur drengur verð-skuldar," er kværat- ur velæt.taiðri, ágætiskonu, Krist- inu Karlsdóttur frá Draflásitöð- 'um í Fnjóskadall og eiga þau tvö börn, Dómlhildi prestsfrú og kennara á Skagaströnd, og Karl Ómar, verkfræðing í Reykjavik. Heiil sjötugum heiðurismanni. Stefán Guðnason. Los Angeles, 14. ágúst, AP. — AÐ minrasta kosti sjö mianns. þar á meðal nofckrir slöikkviliðs- menn brenndust illa er spreng- ing varð í oliuborunarstöð í Los Angeles á sunnudag. — Sprengingin var svo öflug að jarðhræringar urðu á stóru svæði, en orsök hennar var sú, að borar stöðvarinnar komu nið- ur á neðanj'arðarhelli fúllan af jarðgasi og vatni, sem þar hafði legið undir mi'klum þrýistingi og þeyttist því hátt í loft upp við spreng'nguna og yfir starfsmenn oliíustöðvarinnar og slokkviliðs- msnn, sem komnir vonu á vett- vantg.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.