Morgunblaðið - 05.10.1968, Qupperneq 12

12
MORGUNRLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. OKTÓBER 1908
the seekers.
ÞEGAR plöturnar byrja að selj
ast, er tími velgengninnar haf-
inn. Þegar nafnið nær efstu sæt
um vinsældalistanna, ásjónurn-
ar birtast á sjónvarpsskermin-
um ... og peningarnir flæða inn.
Það er þá, sem draumur hljóm-
sveitanna rætist. En sitthvað er
gæfa og gjörvuleiki, því að þeir
eru alls ekki svo fáir, mennirn-
ir, með hæfileika, er bíða eftir
En í febrúar síðastliðnum var
þóð svo söngkonan Judith Dur-
ham, sem kallaði félaga sína sam
an og sagði þeim blákalt, að
henni þætti samkomulagið ekki
nógu gott, og þess vegna hefði
hún ákveðið að hætta. Og eftir
nokkra mánuði voru þeir félag-
ar hennar komnir á sömu skoð-
un. Seekers höfðu ákveðið
löngu áður, að ef eitthvert
músík. Bn Yardbirds voru
heppnir, því að Jeff Beck tók
við af Eric og gaf honum lífið
eftir hvað hæfileika og getu
snerti. Og nú tóku lögin frá
the Yardbirds að streyma upp í
efstu sæti vinsældalistanna. Þau
voru öll mjög sérkennileg og
frumleg og féllu vel í smekk
fólksins.
En Yardbirds gáðu ekki að
sér og gengu lengra í frumleg-
heitunum en hollt var, og smám
saman hættu lögin þeirra að
fara inn á listana. Fólkið skildi
ekki, hvað þeir voru að fara og
sneri sér því að öðrum auðskild
ari tónverkum frá köppum, þar
sem voru Troggs og Dave Dee
og Co. og fleiri.
Síðan sneri Yardbirds sér að
bandaríska markaðinum, sem
gekk svo vel, að þeir dvöldu
langdvölum í Ameríku og komu
helzt ekki til Englands nema í
heimsókn. Þá varð Jeff Beck
að hætta vegna veikinda og
Paul Samwell-Smith hóf störf
hjá hljómplötufyrirtæki. í
þeirra stað kom svo Jimmy
Á slóðum
œskunnar
I UMSJA
Stefcíns Haildórssoncu:
og Trausta Valssonar
Þrjár þekktar hljómsveitir hætta
að þeir „uppgötvist", að þeir
verði hinir stóru í heími pop-
tónlistar, sem organdi yngis-
meyjar og yngissveinar tilbiðja,
þrá að heyra í og sjá.
Þess vegna kemur það alltaf
eins og skrattinn úr sauðar-
Ieggnum að heyra, að þessi eða
hin hljómsveitin sé hætt á há-
tindi frægðarferils og velmeg-
unar fylgjandi riddaratignir og
beinharðir peningar. En þetta
gerðu Springfields. Svo gátu
hinir upprunalegu Animals (án
Eric Burdons), og nú hafaþrjár
mjög þekktar hljómsveitir á stutt
um tíma farið eins að: Cream,
Yardbirds og Seekers. Kvatt úr
hásæti vinsældanna.
Við skulum aðeins líta á sögu
þessara þriggja hljómsveita,
stikla á því helzta.
THE SEEKERS.
Meðlimir the Seekers voru
Judith Durham, Bruce Woodley,
Keith Potger og Athol Guy. Öll
fæddust þau í Ástralíu nema
Keith, sem fæddist á Ceylon, en
fluttist ungur til Ástralíu. Þau
hittust árið 1964 og byrjuðu að
syngja saman í tómstundum sín-
um að loknum vinnudegi.
(Bruce og Athol störfuðu við
auglýsingafyrirtæki í Mel-
boume, Judith var einkaritari
bókmenntafræðings og Keith
stjórnaði útvarpsþáttum).
Þau komu fram f sjónvarps-
þáfctum í Melbourne og öðluðust
strax miklar vinsældir. Þá á-
kváðu þau að íara til Bretlands
og freista gæfunnar þar. Þau
réðu sig sem skemmtikrafta um
•borð í farþegaskipum, sem
sigldu um heimshöfin. Eftir
nokkurra mánaða siglingu stigu
þau á brezka grundu.
Þrem vikum síðar komu the
Seekers svo fram í einum þekkt-
asta og vinsælasta sjónvarps-
þætti Breta, „Sunday Night at
the Palladium". Síðan léku þau
inn á sína fyrstu hljómplötu lag-
ið „I’ll Never Find Another
You“, sem var tvær vikur í efsta
sæti vinsældalistanna. Lagið
samdi Tom Springfield, bróðir
hinnar þekktu söngkonu Dusty
Springfield, og fyrrverandi með
limur söngtríósins the Spring-
fields. Tom samdi einnig næstu
lög, sem the Seekers sungu inn
á plötur lögin „ AWorld Of Our
Own“ og „The Carnival Is Ov-
er“. öll þessi lög urðu mjög viin-
sæl og seldust í yfir milljón ein
tökum hvert.
Eftir þetta voru the Seekers
komnir í fremstu röð og hafa
síðan gert hvert lagið á fæt
ur öðru vinsælt, en þó mun vafa
laust lagið „Georgy Girl“ lengst
lifa. Það er úr samnefndri kvik
mynd og var valið sem eitt af
fimm hugsanlegum Óskarsverð-
launalögum árið 1967.
þeirra vildi hætta, þá væri upp-
sagnarfresturinn sex mánuðir,
svo að the Seekers hættu ekki
fyrr en í Júlí síðastliðnuna.
Um framtíðaráætlanir þeirra
fjórmenninga er það að segja, að
Judith Durham ætlar sér að
halda áfram að syngja inn á
hljómplötur, Bruce Woodley og
Keith Potger ætla að helga sig
lagasmíði, en Athol Guy tekur
við starfi sem stjórnandi sjón-
varpsþátta í Ástralíu.
Page, sem lék á sólógítar, en
Chris Dreja sneri sér að bassa-
gítarnum — og Yardbirds héldu
áfram að leika fyrir bandaríska
unglinga.
í jú'lí s.l. klofnaði svo hljóm-
sveitin í tvennt: Keith og Jim
stofnuðu hljómsveitina Together
en Jimrny og Chris halda áfram
sem Yardþirds. Orsökin fyrir
þessum síðustu skakkaföllum
hljómsveitarinnar mun vera sú,
að Keith og Jim fylgdu allt ann-
THE CREAM.
arri stefnu í tónlistinni en
Jimmy og Chris.
THE CREAM.
Snemma sumars 1966 barst sú
frétt út um pop-heiminn, að
þrír af beztu blues-leikurum
Bretlands ætluðu að stofna
hljómsveit með því furðulega
nafni Cream. Rjóminn. Tákn-
rænt nafn, þar sem hér var um
að ræða toppmúsíkanta, rjóm-
ann af h'ljóðfæraleikurum í Bret
landi. Meðlimirnir voru: Eric
Clapton, er hafði leikið með
Yardbirds (sjá nánar í grein-
inni um Yardbirds) og John
MayallB Bluesbreakers, Jack
Bruce og Peter „Ginger“ Bak-
er, sem báðir höfðu leikið með
Graham Bond ORGANization.
Jack hafði einnig spilað með
Mannfred Mann.
Cream komu fyrst fram á mik-
illi tónlistarhátíð í Windsor í
Englandi í ágúst 1966. Um svip-
að leyti kom út fyrsta p'latan
þeirra „Wrapping Paper“. Hún
seldist vel, og Cream fengu góð-
ar undirtektir alls staðar. Næsta
platan þeirra hét „I Feel Free“,
og komst hún ofarlega á vin
sældarlista Bretlands. Hæggeng
hljómplata „Fresh Cream“, kom
út um svipað leyti og fékk góða
dóma.
Sigurgangan var hafin. Allir
kepptust um að hrósa Cream og
nöfnin Clapton og Bruce og Bak
er urðu næstum því eins þekkt
og Lennon og McCartney.
Næsta hljómplatan þeirra, hæg-
geng, var „Disraeli Gears“.
Hún hlaut frábæra dóma og þá
sérstaklega lagið „Tales Of
Brave Ulysses“. Cream héldu til
Bandaríkjanna og slógu þar í
gegn svo um munaði. Hin sér-
kennilega hárgreiðsla, sem Eric
og Ginger skörtuðu, varð tízku
fyrirbæri. En fyrst og fremst
var það þó músíkin, sem vakti
athygli. Plötur þeirra seldust í
risaupplög.um og þeim græddist
mikið fé. Bandaríkin eru stór og
Cream eyddu miklum tíma í
ferðalög og hljómleika.
í Bretlandi voru aðdáendurn-
ir síður en svo ánægðir. Það
sem af er þessu ári hafa Cream
haldið sig mestmegnis í Banda-
ríkjunum, því að þar græða þeir
mest. En peningarnir voru ekki
aðalatriðið fyrir þá félaga. Eric
var langt frá því að vera ánægð
ur með músíkina, sem þeir spil-
uðu, og sama má segja um þá
Ginger og Jack. Þess vegna á-
kváðu þeir félagar að hætta, þeg
ar öllum þeirra ráðningum er
lokið — en það verður innan
fárra mánaða.
En þeir hafa ski'lið eftir sig
tvö sannkölluð listaverk: Tvær
hæggengar hljómplötur sem hafa
verið gefnar út undir nafninu:
„Wheels Of Fire“.
THE YARDBIRDS.
Keith Relf (söngvari og murrn
hörpuleikari), Erik Clapton
(só'lógítar) Chris Dreja (rythma
leikari), Paul Samwell-Smith
(bassaleikari) og Jim McCarthy
(trommuleikari) höfðu allir leik
ið með öðrum hljómsveitum, áð-
ur en þeir stofnuðu the Yard-
birds. Hljómsveitin fékk það
hlutskipti að feta í fótspor the
Rolling Stones sem aðalh'ljóm-
sveit í Crawaddy-klúbbnum í
Richmond. En það var langt frá
því að vera auðvelt, þar sem
Rollingarnir höfðu þar öðlazt
miklar vinsældir og hlotið góða
aðsókn.
Bn Yardbirds stóðu sig vel,
og á fáum mánuðum tókst þeim
að ná sama áhorfendafjölda —
og heldur betur, því að þeir
sílógu öll fyrri met Rollinganna
í aðsókn. Þeir stóðu sig einnig
mjög vel í hinum margfræga
Marquee-klúbb í London. Þar
var m.a. hljóðrituð hæggeng
hljómplata með Yardbirds, sem
seldist vel og fékk góða dóma.
En það var lagið „For Your
Love“, sem gerði þá fræga. Það
komst í efsta sæti vinsældalist-
anna í Bretlandi og ofarlega í
Bandaríkjunum og seldist í yf-
ir mi'lljón eintökum. Lagið er eft
ir Graham Gouldman, sem m.a.
hefur samið lögin „No Milk To-
day“ (Herman’s Hermits) og
„Bus Stop“ (Hollies).
En þá dundi reiðarslagið yf-
ir: Eric Clapton sagði skilið við
hljómsveitina á þeim forsendum
að hún væri farin að spila pop-
The Who setja Ameríku
«x endann annan
OKKUR hafa borizt í hendur
ummæli nokkurra blaða vestan-
hafs um hina æðisgengnu hljóm
leikaför the Who um Bandarík-
in, en þeir hafa leikið þar og
sungið við feikna vinsældir um
nokkurt skeið.
WORLD COUNTDOWN: Peter
Townshend beygði gítarinn
sinn á hljóðnemanum, notaði
hann sem sverð, skylmdist nokk
ra stund, og rak síðan magnar-
ann í gegn. En þar sem unnt
var að leika með honum ennþá,
þótt undarlegt megi virðast, þá
mölbraut Peter gítarinn á gólf-
inu. Brotunum henti hann svo
yfir andstutta áhorfendur sína.
Trymbill Keith Moon varpaði
trommu á öxl sér og yfirgaf sam
kunduna. Mjög svo áhrifamikil
sýning.
SACRAMENTO UNION: Fyr-
ir þremur árum síðan mölbraut
Peter Townshend gítarinn sinn,
vegna þess að nef hans var svo
langt. „Ég verð venjulega ógur
lega reiður“, sagði hann, „svo
að eg nota allar líkamshreyfing-
ar og mölbrýt gítara, til þess að
áhorfendur dragist að líkama
minum en hugsi ekki um nefið
mitt.“
Peter Townshend segir: „Pop
tónlistin hefur orðið alvarleg og
leiðinleg. Við viljum breytingar
meiri hávaða, rýmra verksvið,
fleiri bellibrögð, dónalegri og
meira kynæsandi sviðsfram-
komu“.
LOSANGELES TIMES: Keith
Moon er e.t.v. mest æsandi
trommuleikari pop-tónlistarinn-
ar í dag. Svo ótrúlega snjall og
glæsilegur við trommurnar, að
undrun sætir.
Saman heldur hljómsveitin
þá mest æsandi hljómleika, sem
völ er á. Þessir brezku fjór-
menningar hafa unnið sér gífur-
legt álit. Sérgreining þeirra er
margbreyfcnin á hinu torvelda
rokki, allt frá hinu stamandi
„My Generation“ til smáóperu,
sem fjallar um trúmennsku, ó-
trúnað og fyrirgefningu. Hljóð-
færin þrjú og raddirnar fjórar
vekja upp æsandi tiifinningar,
sem gera meira en að bæta upp
jarðarfarasöngtextana beirra.
The Who hafa heimsófct
Bandaríkin nokkrum sinnum, en
kunningsskapurinn hefur langt
því frá skapað þeim fyrirlitn-
ingu, heldur opnað betur hinn
víða sjóndeildarhring gagnrýn-
enda oe fréttasnána.
ÞETA ER TÓNLIST.