Morgunblaðið - 24.05.1970, Blaðsíða 22

MÓRGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. MAÍ 1970
Dagmar Kristvins-
dóttir — Minning
Fædd 18. janúar 1949.
Dáin 19. maí 1970.
„Reistu höfuð þitt við sólar-
uppkomuna eins og blómstr-
andi blóm, og beygðu höfuð
þitt við sólsetrið og lúk þann-
ig í þögn tilbeiðslu dagsins."
Þessi orð fundust skrifuð á
sefgras, einhvers staðar í aust-
urlöndum endur fyrir löngu og
höfundur ókunnur.
Mér komu þau í hug við at-
burðinn á Fimmvörðuhálsi, þar
sem Dagmar Kristvinsdóttir lét
lífið svo skyndilega ásamt fleir-
um. Ævi hennar varð stutt — að-
eins bernskan og æskan. en þeg-
ar manndómsárin skyldu byrja,
var klippt á þráðinn fyrirvara-
lau't og foreldrar og aðrir ætt-
insiar skyndilega harmi slegnir.
Dagmar ólst upp hjá foreldr-
um s:num og saga hennar lítið
fráb’-ugðm sögu annarra barna.
Svstk’nahónurinn var stór og
baráttan hörð. Eftir fermingu
átti hún kost á að fara til Banda
r'kianna og dvelja þar um tíma.
Þetta tækifæri lét hún ekki ónot
að. Útþrá og draumur um að sjá
og reyna eitthvað nýtt hefir
snemma vaknað. Hún reisti
þannig höfuð sitt við sólaruop-
komuna og bauð l'fið velkomið í
barnslegu trausti. En dvöl henn
ar barna varð ekki löng. Heils-
an bilaði og hún varð að koma
aftur heim til að njóta umönn-
unar foreldra og vandamanna.
Um nokkurn tíma eftir það var
hún á sjúkrahúsi meðan heilsan
var að jafna sig og var ekki
laust við örvæntingartilfinn-
ingu hjá henni annað slagið.
Þegar hún gat farið að vinna
aftur fór hún í sjúkraliðanám
við Klenpsspitalann og lauk þar
námi fyrir tæpu ári. Viljaþrek
hennar var nú vaknað á ný og
nvtt líf bvrjað.
En sagan varð bara ekki
lengri. Dagmar varð að beygja
höfuð sitt og „lúka þannig i
þögn tilbeiðslu dagsins."
Foreidrum og ættingjum sendi
ég samúðarkveðju. G.B.
t
Útför dóttur okikar og systur,
Dagmar Kristvinsdóttur,
sjúkraliða,
fer fram mánudaginin 25. maí
kl. 10.30 frá Fassvogsíkirkju.
Þórdís Eirfksdóttir,
Kristvin Kristinsson
og systkin.
t
Faðir minn og sitjúpfaðir,
Sigurður Alexander
Finnbogason
frá Sæbóli í Aðalvík,
verður jarðsiuragimn frá Foss-
vogs'kirkju þriðjudaiginn 26.
maí kl. 3 e.h.
Fyrir okkar hönd og airumarra
vandamarana,
Finnbogi Sigurðsson,
Vilhjálmur H. Vilh.iáimsson.
t
Maðurinn mkm,
Ólafur Stefánsson,
bifreiðastjóri,
Flókagötu 56,
verður jarðsuniginn frá Foss-
vogskirkju þriðjudaginin 26.
maí kl. 13.36.
Fyrir hönd vandiaimiaininia,
Lovísa Davíðsdóttir.
Elsku vinkoma!
Hverjum hefði getað dottið
það í hug, að við myndum setj-
ast niður og skrifa til þín
hinztu kveðju, svo stuttu eftir að
við sáum þig glaða og káta.
Að Guð skyldi taka þig til
sín, er þú í blóma lífs þíns ætl-
aðir í skemmtiferðalag á einn feg
ursta stað landsirts okkar.
Dagmar, þú sannaðir okkur
máltækið: „Sá er vinur er í raun
reynist,“ því það var sama hvar
og hvenær það var, þú varst allt
af boðin og búin að hjálpa þeim,
sem leituðu til þín og voru hjálp
arþurfi. Slík var umhyggja þín
til allra þeírra sem áttu samleið
með þér.
Minningarnar streyma fyrir
hugskotssjónum okkar, þar sem
þú áttir einna stærstan þátt í að
gera samverustundirnar gleðirík
ar með þínu bjarta brosi og
hnyttnu tilsvörum. Sérstaklega
minnumst við þín þegar við
í glöðum vinahóp, sátum með gít-
arinn og sungum, Þannig mætti
lengi telja.
Það er sjaldgæft að hitta fyr-
ir manneskju, sem skildi jafn vel
mannlegar tilfinningar og mikil
vægi hlýlegs viðmóts, en þann-
ig komst þú okkur fyrir sjónir
fyrr og síðar.
Já það er komið stórt skarð,
skarð, sem erfitt verður að fylla.
Allar minningarnar um þig
eru bjartar og hreinar og við,
sem eigum þér á bak að sjá, lif-
um í þeirri trú að við eigum eft-
ir að hittast aftur handan við
hin óskiljanlegu og eilífu landa-
mæri lífs og dauða.
Við felum þig Guði á hendur,
og treystum og trúum á hand-
leiðslu hans.
Við biðjum einnig Guð að
styrkja foreldra þína og syst-
kini, svo og aðra ættingja og
vini, í sorg sinni.
Guð blessi þig, Dagmar.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali, jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
Vinir.
Þú ung varst hrifin héðain burt
í skyndi,
seim helkalt grip um hugamn þá
ég fyndi
er heyrði ég þá harmiafragin..
t
Innilegair þakkir færi ég öll-
um, seim sýndu mér samúð og
viniarhug við andlát og útför
móður minnar,
Sigríðar Eiríksdóttur.
Júlíus Steingrímsson.
t
Inmileg’ustu þakkir til allira,
sem veitt hafn mér hjálp og
sýnt mér saim/úð vegrua amd-
láts og útfarar eiiginimiainins
míns,
Sigmundar Eyjólfssonar
frá Húsatóftum.
Sérstaiklega vil ég þakka
Ámiumida Sigiurð'ssyni og frú.
Þakka emmfremiur Karli S.
Jómassyni læikmá og hjúkrum-
arfólki í Lamdaikotsspítala og
hieiimsókmdr allar.
Guð blessi yklkiur öll.
Elísabet Meyvantsdóttir.
Og vomiir allar verða þá að
engu
er við þitg bumdiust, en þó allir
femgu
að finmia að þú varst þarfur
þegm.
Ég minniist þín, er bernisikam við
þér brosti,
og býðst að geyma alla þínia
loosti
í hugam/uim til himata daigls,
því likin er starf er laJðair Jaað
bezta
úr lífi maruns og miá í biuigamm
fesita,
því svo mé gæta sjúkrahaig's,
Þiig kveðia vil er niafm barst
mmniar móðiur,
mín eija’æg vom að guð þér
reyniist góður
þú geymist vel í gæzlu ham;
Þeir emin sam hafa á hans vagimn
snúi
og á hams gæzku eilíflaga trúi,
og Guið miun laumia gullmum
kranis.
Ingvi Guðmundsson.
Bæm m'ín hljómiar yfir öllum
eftir dauðans fyrirsál:
B-'lðjið fyrir bróðursiálu,
bfðjið heill við systurlát,
hrinigi Drottims hæðuan móti
hjartasorg og ekkagrát.
Sú harmafregn barst ofckur
starfsfólki Klep-psispítalamis að
morgnd hims 18. rraaí, að Dagimiar,
Daglga eims og hún var kölluð,
hefði látizt á svipleigain hátt
ásaimt vinkomu simmi, Elisabeth
Briimmies og umigum mianmi, upp
við Fimm vórðuháls.
Það var ótruLegt að þesöi umga
káta 'Stúlka væri farim frá okk-
ur. Dagga var alðe'ims 21 árs er
hún lézt. Við minmiumist hemnar
er hún var að hjúkra sjúkling-
uiuum og hvernig hún vanm
hjörtu þeirra allra. Það ljómaði
yfir þelm er þeir sáu hama komia
glaða og brosandi.
Er hún útskrifaðfet sem sjúkra
liði sumiarið 1969 fék'k hún
beillaskeyti frá sjúkling, sem á
spítalanuim var. Hamin óskað:
benind bjartrar framtíðar og að
sem flestir rnættu njóta umöian-
uniar henniar og lfkmiamdi hamda.
Olðkur sifcarfsfclkimu fiinmist hún
hafa átt þesrf oro
Sjúkra'uúsjð. srm húm vann á,
t
Þakika iinmilega auðsýndia sam-
úð við fráfall
Páls O. Ámasonar,
sjómanns.
Ásta Sigríður Jónsdóttir.
er eins o(g við viitum öll óliíkt
öðnxm stöðum. Þar reyndi meira
á sálarþrek starfsfólks em líkiam-
legt erfiði. Þetta sálarþrefc bar
Dagga vel. Hún gat talað sjúfcl-
imgarna þammig til, að þeir litu
bjartari aiugum á fraimitíðiina.
Emiga óvimii átfcd Dagga. Allir voru
saimméla um, seim þakfctu hana,
aS hún hiefði sfcerkain persónu-
leifca og ólifc flestuim öðium.
Alltaf var hún kát og glöð.
Það er átafciamiegt aið þessd
'Unlga sfcúlfcla, full af Mfggleði og
lönigum til að hjálpa sjúkuim,
sfciuli vera kvödd svo skyndiletga
bumt héðam.
Við skiljum ekki allfcaf rá'ð-
sitöfum Guðs, en edmíhver hlýfcur
tilgiamgurimm a0 vema.
Ég semidd foreldrum og sysfckim-
um heminiar jflmilegar samúðar-
kveðjur.
Robert.
Elsabet Brimnes
— Minning
Haima á Streymioy bilðu for-
eldmair dóifctur sinimair og suim-
airfcomiuiraniar. Húin eir kom/im
þainlgaíð og auimiairiið lífca, en
Ihvant tveggja á ammam 'hátit
ein þaiu 'höÆðu væmzfc.
ELSEBET Buúminies fæddáslt í
Danimiörfcu 31. mialí l'94l2. Foneldlr-
air 'hianmlair voru irú Niammia og
Zalfcamias Biniminies, Síðair prestur
<a@ Eilðli í Fæirteyjium, Elsehet var
ymigsit aif syiaifldmiuim sánium og óisit
húm uipp á heiimiili foneldna 'söintnia,
að Eiiðli, Sfcnax í bertnisiku haillað-
iat Elsebet 'aif máttúirufeguinð Faar-
eyj'a, og laenðli áSS uininla úfcivariu.
Þaið var þeigair hún fór í iatmgar
gönigufarlðlir um Eyabuinoy, ásaimlt
föður síniuim og heimsóitfci bæúnia
á eyninii. Þeissaria gönigulfieirða
mininltliist Elsieþet æfcíð mieð giððá
og ámægju. Á Eúðli læirðii hún oið
elaka landið sáltfc, Færieyjiair, fæir-
eysku diainsamia og kvæ'ðliin, seim
varu heninlár ynidii, enida kuimnli
hún ógryniniim öll af fæmeyislkuim
kvæðiuim og sönigvuim, sem hún
sönlg isvo unium vair á >alð hlýða.
Að lokmu skólanlámii í Faeneyj-
uim, flór Elsiebefc tdl Daumiarflouir,
ein þaðam laiulk búin síðair pmófi
sam sjúknavininiulkaniniani.
Elsebet néðst til sfcarfla sem
sj'úknaviinlniufceniniaini við Klepps-
spJtalamin, síðla ánsiinis 1967. Þar
huigðist húm ljúka störfuim niú í
vor, vagnia fnelkana náims í stairifis-
gneflin sinind.
Kymini ofckar Elsetoetair hótfusfc
árið I'9i69, en þá stundaði hún
inlám í flaiutuleik hjá Tómrsfcóla
Siigursveiims, þar lagSii hún einm-
ig Stiund á píanóleilk og haifðá ný-
lokilð pnófum á þassd hljóðlfæird
mú í vor.
Tónlistlim og mám hanrniair í Tóm-
ákólamium veitfcu benmli og okkur
ákólatfélöguim beniniar svo maingar
ógleymiamlegar ániæigj'UStuindiir,
þar sam hún mie© áhuigia siíniuim
var oklkuir hváhniinig.
Elaebet hnaifsit fljófct af fag-
umð og 'Stórifanigledlk íslanziks
lainidislags, euda hafðli hún flerð-
aat óifcrúlaga milkiið utm óibyggðíir
íslands, þanm iStultltia tímia sam
hún dvaidist hér á landi. Þar
’éiignia0iislt hún eliinináíg fjölda vúraa,
meðal fleinðafélaga siinmia, sem
minmiaSit henlraair sem tápmikiliar
Stiúltou, tsiam ætiíð var reiðubúim
að réitltia öðiruim 'hjálpairhönd.
Líf Elsetoefcar Bniimraes edm-
kanimdist af glatðværð, þróifctli og
hjálpsemd. Þassir ’eigjinileifcar í
flarli 'hieiniraair miulbu síin v'el í sbar'fi
hemiraar við Kieppssp'ítial'aiijm, Þelir
votru marglrr isjúklimiganndr sem
hún velitfci 'aiðsfcoð, með alúlð Simind
og duigniaði. Miuiniu þair mlinimast
haniraar meið þatoklætli.
Elsielb'elt miín, mér er líka þakk-
læfci efst í hiuga mú, eir ég hugsa
fcil saimverustumda okkair. Þátlt
dvöl þín hér yriði ektoi lönig og
s'aimvaria olktoar emidialði svo skjófct,
þá muin mininámigin um þig og
brosið þifct, lifa meðal ofctoar,
vinia þiniraa.
Ingibjörg.
Lúðvík Sveinn Sig-
mundsson — Minning
Fæddur 1. jan. 1955.
Dáinn 17. maí 1970.
Fregnin um að Lúlli væri dá-
inm, kom eins og reiðarslag yfir
okkur öll
Þó ekki hafi liðið nema rúm
tvö ár, sem vinur okkar, Lúlli,
bjó hér í Kópaivogi, vir'tiiisit svo
sem hann hefði þekkt okkur alla
tíð Han/n dró að sér viini eáins
og segull járn, og var ætíð vel
liðinn í okkar hópi. Hann var
svo fjarskalega lífsglaður, að
það kom varla fyrir að nokkur
væri dapur, þar sem Lúlli var
staddur. Hanm gerði að gamni
sínu við allt og alla. En undir
þessu létta yfirbragði bjó alvara
t
Þölífcuim inmilega öllum, nær
og fjær, semn aiuðsýndu ofckur
viruarhiuig og saimúð við fráfall
og útför
Þóreyjar Elíasdóttur,
Bolungarvík.
Kristján Guffbjartsson
og f jölskylda.
t
Þökkum inmdleiga ölluim þeim,
seim sýndu okikiuir samú'ð og
viniarhiuig við fráfall og útför
Jóhannesar Jóelssonar,
Austurbraut 3, Keflavík.
Þórir Ólafsson
og fjölskylda.
Hjairtains þakkir til allna, sem
heiðnuðu okkur í tilefni gull-
brúðkaiups okkar 16. maí
1970.
Blessium Guðs fyligi ykkur
ölluim.
Ásta Einarsdóttir
og Þórður Símonarson,
frá Bjamastöðum.