Morgunblaðið - 29.08.1970, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 29.08.1970, Blaðsíða 14
14 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. ÁGÚST 1970 Anna Mýrdal Helga dóttir — Minning Fædd 10. febrúar 1903. Dáin 24. ágiíst 1970. Mín sál, því öruigg sértu og set á Guð þitt traiust. Hainin miain þiig, vis þess vertu, og verndar efalaiust. Hamin mum þiig misk'umm krýna. Þú mæðist litla hríð. í>ér immuam skammis miun sikína úr skýjum sólim blíð. Anma Mýrdal Helgadóttir var fædd að Kirkjuibóli, Immri-Akra- mietshreppi 10. febrúar 1903. Hún fluttist til Akraraess 10 ára göm- ui, mieð foreldrum símum og systik imium. Átti þar fyrtst heima að Gedrmumdarbæ, en fluttist ári síðiar að Uppkioti, sem hún var ætíð kiemmd við. Hún giftist eftirlifandi miammi sdmum, BJörgvim Ólafssyni, 16. júmá, 1933. Dóttir hietnmiar >or- björg Laufey var alin upp hjá þeárn. Hún er gift Helga Ibsen skipstjóra. Öinnur böm þeirra em: Helgi bifreiðarstjóri kvænt ur Imgibjörgu Sigurðardótitur, Guðrún, gift Snisebimi Snæ- bjömssyni vélvirkja, Sesselja Sigrún, gift Gunnari Lárussynii sjómanmi. Einmig ólu þau upp dóttur Guðrúmiar, Valgerði önmiu. Mig lamigar til að minmast þín Ammia mín, nú þegar komið er að kveðjiistuind. En aldred finn- ur maður betur, hvað erfitt get ur verið að tjá sig mieð orðum. Margar mimninigar leita á og allar t Kona mín, Sessilíja Millý Eiríksdóttir, Bjargi, Stokkseyri, andaðist að Sjúikraihúsi Sel- fosB 27. þ.m. Gísli Magnússon. t Eiginmaður mkm og faðir okkar, Eiríkur Eiríksson, frá Eyri, Ingólfsfirði, sem lézt 23. áigúst sl., verður jarðsiuniginn frá Fríikirkjumni mánuidaginn 31. ágúst kl. 13.30 siflðd. Ásthildur Jónatansdóttir, böm og tengdaböm. t Þökikum auðisýmda samúð við andlát og jarðarför, Sigríðar Helgu Gísladóttur. Vandamenn. t Kærar þakkir fyrir trygigð o-g hlýhuig sýndan föður mínum, Birni Á. Erlendssyni, trésmið, lifs og liðmumn. F. h. aðstamdemda. Agústa Bjömsdóttir. fagrar. Það var ávallt svo bjart yfir þér vinia miím, svo miikil hjartaihlýja streymdi fré þér og umihyggjiam fyrir þímum nánustu var einistöik. Einniig fyrir þeim, siem minmia voru þér temgdir eða sikyldir. Sjálf varstu búin að eiga erfitt svo lemgi, en alltaf stóðstu þiig siem hetja, hivað erfitt sem var. Kvartamir um eigin líðan hieyrðuist eteki, en huigurinn var oftaist við það hverniig bömumium eða barmiabörnunium lilði og hVern ig hæigt væri að gleðja þau á ein hvem hátt. Enign ósik á ég bama bömum þínum betri til handa, en þau eigi eftir að líkjast ömmu sinmi sem mest, en þeim þótti öllum áteaflega væmt um hamia. Það var svo gott að leita til þín Anma mín, þegar eimhver vanda- mál teomu upp eða áhygigjur leit uðu á. Ávallt gaztu séð það bezta út úr öllu og teomið með góð ráð. Þú va.ret manni þínum svo mikill styrteur og stoð í lífinu og niú hiefur tann nuisist svo mikið. Minmimigin uim góða og elsteulega konu, sem allt vildi fyrir hamn gera, mun verða horaum styrkur á þeim erfiða tíma, sem fram- umdan er. Þú varst trúuð kona, efast ég ekki um að það hafi ver ið þimm mesti styrkur, þeigar miest á reyndi, en hiuigarró hélzt þú til himzrtu situmdar. Mig lamig- ar til að þateka þér fyrir allt, sem fyrir otekur hjónim og böm im oktear var gert, umhyggjuma og elskueemina alla tíð, en á svoma stund eru orð svo fátaek- ieg og títils megmuig. Góður Guð þig ávallt geymi og vemdi. Ég bið bamin að blessa og styðja marmimn þinn og bömin á þessari erfiðu skilnaðarstumd. Ingibjörg Sigurðardóttir. Fæðimigaretaðurimm var að Kirkjuibóli Inmiri-Akramieshreppi. Foreldrar hjánám Guðrún Sæm- uinidsdóttir og Helgi Jómsisom. Unig að árum fluttist hún með foreldruim simum og systkinum niður á Akranieis, þar sem hún átti heima til ævilotea. Móður siírna nuiissti hiún á góð- um aldri, en lalðir hienmiar dó hjá hiemmi í hárri elli, þá orðimm blimdur og kraftamir famir. Hann var þrekmenmi mikið, þektotiur að duigmaði til lands og sjávar en mátti leggja hart að sér að vinna fyrir siínium stóra bama hópi, í þá daiga var mieira fyrir lífinu haft og íjlendimgar fátæk- ari en nú. Anna hélit heimili með föður sínuim eftir að móðir hiann ar dó. Húm reyndiist honum góð dóttir og anmaðiist hamn af mik- illi ásitúð og nærgætni til himztu stuindar. Árið 1925 missti A/nmia uininiusta siinm í sjódmm. Hann var stýrimaður á togara sem týndist rnieð allri áh'iöfn, hann var efnis- maður og miklar framtíðarvomir við hamm bitmdmar. Þetta var þumigt áfall fyrir uniga stúlteu, sem stóð eftir rrneð umiga dóttur þeirra, siem hún lét heita eftir honum, Þorbjörgu Þorbjömisdóttur. Húm er gift Helgia Ibsem á Akrairoesi. Fyrir ruær fjórutn áratuigum giftist Anna Björgvin Ólafssyni frá Kaifcaroesi, þeim varð þriggja bama auðið. — Eru þau: Helgi kvæmfcur Imgibjörgu Sigurðardótfcur Akramesi, Guð- rún gift Snæbimi Smæibjöms- symi Reykjavík og Siigrún gift Gummari Lárussyni Akraroesi. Þa* eru um fjórir ánatogir frá bvi að só er þetta rifcar kynmtist Önmu fyrst, þá var hún urog og glæsileig sitúlfka, heitbumdin Bjömgvin fræroda miínum og góð- vimi frá bamæslku. Hanm syrgir nú ástrika og góða eigirokorou, farinm að heilsu og kröftum, ég hef mitela samúð með honum og bið þesis *ð horoum gefkst styrk- ur til að bera þessa þumigu sorg. Það er lörogum sagt, að ljúfar endurmwimiimgar læteroi sórin bezt. Voma ég að sú verðd raumin mú. Þau Björgviin og Anma sitofrouðu heimili að Suðurgötu 92 Akra- nesd. Árið 1945 bygtgðu þaiu sér nýtt og veglegt hús, á lóðinmi sem varð Suðurgaifca 94. Þar hafa þau átt sdiron bústað sdðam. Um lanigt árabil bjó Valgerður siystir Önnu mieð börnurn síroum í sama húsd. Það var því oft margt fólk á þessu hiedimili, og þar sanroaSdist það bezt „þar siem hjiartarúm er gott, verSur aldrei þrömigt." Mér verður æfcíð m-iinmis stætt þetta hedm.ili, vegma þesis friðar, gleði og mainmikærleika siem þar rikti. Ég kom þar oft, dvaldi þar oig átti 'hieima um ára bi-L, aidrei varS ég var við neima misteiMð eða ósamlyrodi. Ég held að á Iþé saimbúð þeisisa góða fólks, hafi aldrei faUið skuiggi. Þar sat prúðmemnislkam, gleðin, góðvildin og hófsemin í fyrirrúmi. Ástrík vinótta var mieð þedm systrum. Mér hefur oft kornið í buig, hive mitedð gott slík ástúð getur laitt af sér, bömdm sem ól- ust upp á þesisu góðia heimili, voru öll sem igóð systkáind. Öll 'siem eiitt í starfi og ledfc, þar ávaxt/iðist miannteærleiteurinn strax í umigum síduim. Þefcfca umga fólte býr alla tíð að þessum upp- vaxtarárum, reyndar vimisœlt fóllk ag vel metið af samtJð simmi. Það var farsæl samibúð og ást- rík iþeirra Önniu og Björgviros, þeirra hamimigja mikil með böm, temigdaiböm og bamiaböm, sönm ást og vimátta rnieð þessari stóm fjölisteyldu og birtan náði lengra, til fræroda og viiraa og samferð'aimiamnia. Það leit rnargur imm til þeirra hjóma, þar oprouð- ust dyr birtu og hamdtnigju, út- rétt vimarhönd bauð glesti vel- teomma, milkil gestrisini og vedt- imigar, frjálsilegar og glaðar um- ræður um málefroi líðamdi stumd- ar og liðins tíma, málim rædd af hreimiskilni, góðvild og dremg- lyndi, birfca og yiur í umhverf- imiu, miaminiúlð og vimiátta til allra. Þainmiig var mín reymisila og veit ég mér saimmáia marga fleiri, sem þar komu og rouifcu saimy isifca við þetta góða fóllk. Ammia átti við mitela vanihedlsu að stríða mörg síðustu árirn, gekik umdir margar sifcóraðigerðir mieð stuttu mdllibili. Það er efkfci á allra færi að bera slitear raumir, svo vel sem húm gerði Henni var ■etoki fisjað samian, viljimm og duignalðurimm var fráibær, aldred kvartaði húm, vildd sem mimmst úr veikindunum igera er á þau var mimnzt. Huigiur henroar sitóð til að líkna öðrum, sem áttu báigt, það var henni meðfætt. Síðustu sturodirroar fyrir amd- látið, mimmti húrn starfsfólkdð á sjúteu koroumiar sem láigu við hliðima á hemni. Henmi var efst í huiga á þedrri örlagastumdu, að þedm yrði hjólpað. Þamniig var hugur hennar alla tíð. Hún tók sjálf út mdklar krvalir, sem yfir- buguðu haroa að lokum, em kjark urimm brast aldred. Húm hélt fullri ræmu til sdðustu stumdiar eða því sem raæist og buigurinm vaT hjá fjölskyldumrai hemmar. Kvödd verður hún svo á afmæl- isdegi Þorbjargar dótbur sdmroar. Þanmdig eru örlöigim. Þetta voru hemmi kærir daigar og eftirmdronii- legir, á þá hleðst stór afcburðiur varðamdi þessa komu, það fer vel á þvd. Þeir verða ásbvinumUfn mirairóissfcæðari. Anroa var heitsteypfcur per- sónuieilkii, tíguleg í sjón og reyrod, hiispurslaius, háttprúð og elsikuleg kona í viðmióti og trygg ur vimur vima simmia. Húm bjó yf- ir reiism og birtu laigði um um- hverfi bemtnar, búm var höig koma til hamd,a, hamhleypa til verka og mikil húsmóðir, elsfculeig og ástrílk maroni siímum, viroum og vandamiömmium. Hún vamm mik- ið að félagsmálum. kvenma og gamla fóllkisimis, hún var huig- sjóroa- og mammú;ðarkomia þar sem aramiars sfcaðar. Það er skarð fyrir sikildi við fráfall hennar, sökinuður sár hjá eigimmanni og ástvinum öillum. Við eigum mynd í huigainum af benni, sem etoki verður þaðan máð. Við eiigum minniinigu í hjarbanu um gióða tooniu, sem reyrodiist oktour svo vel, að á betra verður vart kosið. Við stöndium í miteilli þatokaretould fyrir iþetfca hvort tveiggja. Því fœrum vfð nú að leiðar- loikum beztu þatokir fyrir allt og allt, þessari ástsælu korou fyrir samfyltgdina. Birta og blessun guðs fylgi hieinroi inn á edlífðarl'and lífs og friðar. Dýpstu samúðarkveðjiur tdl ástvina heninar. Valgarður Lyngdal. Stefán Sigurfinnsson — Minningarorð STEFÁN Siguríinnsson var fædd ur á Storu-Vatnsleysu í Vatns- leysu'strandarhreppi 1. marz 1888. Foreldrar hans voru hjónin Sigr íður Stefánisdóttir bónda á Stóru- Vatnsleysu og Sigurfinnur Sig- urð'sson silfursmiðs sama stað. Þau vom bæði ung og mjög efni- leg og litu björtum augum til framtíðarinnar, ekki sízt er þeim hafði fæðzt sonurinn ungi. Um þetta leyti var Sigurfinnur orð- iron formaður á skipi sínu, mjög áhugasamur og duglegur. En þá gerði'st sá hörmulegi atburður að hann drukknaði ásamt tveimur hásetum sínum úti á Vatnsleysu- víteinni. Að honum var hinn mesti mannskaði. Að nokkrum ámm liðnurn gift- ist Sigríður svo seinni manni sín um, Eirí'ki Torfasyni og hófu þau búiskap í Bakkakoti í Leim og gjörðu þaron garð frægan áratug um saman. Stefán litli varð eftir hjá afa sínum og ömtnu í miklu ástfóstri þar til hann þurfti að fara að ganga í barnaskóla, þá fluttist hann til móður sinnar og gekk í skóla í Leimnni. Hanro varð snemma efnilegur maðUr, hafði prýðis nómsgáfur og öll störf léku í höndum hans. Ungur lærði hann trésmíði og kom það honurn að góðum notum síðar á lífsleið inni. En sjórinn átti eironig sterk ítök í honum, eiros og föður hans. Hann lét smíða og gerði út fyrsta og ég held eina vélbátinn, sem gerður hefur verið út í Leir- unni. Það var vemlegt afrek að koma þesisu af stað og halda það út, þar sem allar aðstæður til út- gerðar vélbáta þar vom afar erf iðar. Árið 1916 urðu mikil og góð straumhvörf í lífi Stefáns. Þann 6. júní það ár gekk hann að eiga heitmey sína Jóhönnu Sigurðar- dóttur frá Litla-Hólmi í Leiru. Jóharona var yndisleg stúlka, góð og falieg og einnig stórmyndar- leg til allra starfa og efni í mestu búkonu. Þau hófu svo á næsta ári búskap á Auðnum á Vatnsleysu strönd. Það hafði löngum þótt mikil jörð og þaðan var mikil út gerð á tímum áraskipanna. Þama var stórt hús en gamalt, og sjálf- sagt hefur það verið orðið nokk uð hrörlegt, þvi ekki leið á löngu þar til Stefán hafði rifið það og komið sér upp stóm og myndar legu húsi eftir þeirra tíma kröf- um. Verkefni ungu hjónanroa vom þarma óteljandi og ekki flýtti það fyrir, að þama var símstöð fyrir allan hreppinn og fylgdi því mik ið annríki. Einnig var urogi bónd- inn bráðlega gerður að hrepp stjóra þar í hrepp. Inmálegustu þakkir færi ég öll um þedm, seirn/á eimin eða aron- ain hétt sýrodu mér vináttuhug siron á 70 ára aflmæli márou 13. ágúst s.l. Sérefcatoar ásfcar- þatokir færi ég börroum mín- um ag temgd'aibörmium. Guðrún Jónsdóttir, Urðarstíg 6, Hafnarfirði. Þau bjuggu á Auðnum myndar búi þar til árið 1929, að þau fluttust til Innrí-Njarðvíkur. Þar hafði Stefáni boðizt umfarogsmite ið framkvæmdastjórastarf fyrir mikla útgerð er þar var retein og fyrir frystihúsið þar, Dráttar- brautina og Olíufélagið Shell. Öll þessi störf vann Stefán rneð sömu rólegu prýðinni og festunni, sem eirakerandi alla haros framkomu. En eiros og oft vill verða dróst út gerðin þarna saman með breytt- um tíma. Árið 1947 flufctust þau hjón svo í Ytri-Njarðvíkurnar. Þar sneri Stefán sér aftur að smíðum og vann nú við Drátfcarbrautima þar hjá Bjarma Einarssyni tengdasyni sínum. í Ytri-Njarðvík smíðaði hann sér skemmtilegt einbýlis- hús, sem þau fluttust í. En er hér var komið sögu, var heilsa hjónanna orðin slík, að þeim þótti betur henta að flytjast til Reykjavíkur. Það mun hafa verið árið 1957 sem þau settust þar að. Þau héldu þar svo heimili í nokkur ár og stundað'i Stefán þar verzlunarstörf. En er sjón hans dapraðist æ meir og heilsu Jóhönnu hrakaði, þá fluttust þau að Hrafnistu og hafa svo bæði dvalizt þar, eða á Elliheimilinu Grund hin síðustu árin og þar andaðiist Stefán 20. ágúst sl., eft- ir langa legu. Stefán heitinro var gæfumaður. Hann átti góða æsku, elskulega eiginkonu og efnileg börra. Þau eru: Anroa gift Friðriki Sigurbjöms- syni, forstjóra. Sigriður gift Bjarna Einarssyni, forstjóra. Rósa gift Alf Martin, fulltrúa, brezkum manni. Sigurður, löggiltur endurskoð- andi, kvænfur Önnu Jónsdóttur. Guðrún gift Þórmari Guðjóns- syni vélvirkja. Eina dóttur misstu þau upp- Mínar bezfcu þatókir færi ég öllum þedm er sýndu mér hlý- touig á 80 ára afmæli mórau, 23. ágúst, mieð heimisótonum, gjöfum og stoeytum. Gulð bliesBd ytktour öll. Helga Þorsteinsdóttir, Heiði, Rangárvöllum.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.