Morgunblaðið - 12.09.1970, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLíAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. SHPT. 1970
Arnfinna Björnsdóttir
— Kveðjuorð
ARNFINNA Björnsdóttir var
fædd að Litla-Dunhaga í Hörg-
árdal 17. maí 1891, dóttir hjón-
anma Marseflíu Amfirunsdóttur
og Björna Stefáns Ólafssonar,
bónda þar, siðar smiðs og mál-
ara á Akutreyri.
Arntfinnia lauk gagnfræðaprófi
1912 og kennaraprófi 1915. Hún
stuindaði framhaldsnám, hæði í
Noregi og Dananörku og síðar í
Englandi, þar sem hún m.a. lagði
sérstaka stund á hannyrðir og
kennslutækni varðandi teikn-
ingu, vimmubókargerð, skriftir-
og stærðfræðikenmslu.
Hún bjó sig mjög vel undir
sitt ævistarf, enda afburðakenn-
ari fastheldin á fornar dyggðir en
þó framsýn og opiin fyrir öllu,
sem gott var og gagnlegt.
Amtfimna var kennari við
Bamaskólamn á Akureyri 1930-
1943 og síðan við Barnaskóla
Siglufjarðar, unz húsn lét af
störfum fyrir nokkrum árum
fyrir aldurs sakir. Er ekki ofsagt
þó fullyrt sé, að húm hafi á sviði
kennislumála ekilað gagnmerku
ævistarfi, sem seinit verður full-
þakkað og fjölmargir hafa notið
gagna og gæfu af.
Anntfinma_ var mikil félags-
málakona. Á kemnaraárum henm-
ar hér starfaði öflugt barna-
verndarfélag, sem hún var íot-
maður í, og hún hóf rekstur
gæzluvallarins við barnaskólamin,
sem enn er rekinn, og var hugs-
aður fyrir yngstu bömin aðal-
lega, sem ekki höfðu aldur til að
sækja dagheimilið að Leikskál-
um. Hefur gæzluvöllur þessi
komið mörgu barninu og margri
móðurimni vel, ekki sízt áður
fyrri, á síldarárunum, er vinnan
kallaði á starfskraft flestra hús-
mæðra hér.
t
Faðir minn,
H.'.raldur Magnússon
Dalhoff,
amdaðist 10. sept. að heimili
síntu, Suðurgötu 7, Reykjavík.
Grétar Haraldsson.
Enn er ógetið veigamikils þátt
ar í ævistarfi Arnfinnu Björns-
dóttur. Er hér átt við störf henn-
ar á vegum og fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn. Hún var einn af stofn-
endum og fyrsti formaður Sjálf-
stæðiskvenmafélagsins „Varnar“
á Akureyri, frá 1937 til 1942.
Jafnfraant vair hún varabæjar-
fulltrúi Sj ál f stæðiisf lokksi ns í
bæj arstjóm Akureyrar um ára-
bil. Etftir að Amfinna flyzt til
Siglufjarðar var hún einn sterk-
asti máttarstólpinn í starfsemi
sjálfstæðistfélaganma hér og for-
maður Sjálfstæðiskvennafélags
Siglufjarðar um árabil. Hún sá
aldrei eftir tíma eða fyrirhötfn í
þágu þess málstaðar, sem hún
vissi sannan og líklegastan til
gitftu samborgaranma. Hafi hún
nú, er leiðir skilj a, eiinlægar
þakkir okkar, flokksystkina
henmar, fyrir forystu sina og
störfin öll á liðnum árum.
Það er vissulega skarð fyrir
skildi, er jafnm'ikilhæf og fram-
takssöm koma kveður, en minm-
ing hennar lifir í verkum henm-
ar og í hugum okkar, sem mun-
um hamia og áttum því láni að
fagna, að starfa með hen.ni að
sameiginlegum hugðairefnum og
áhugamálum.
Ég færi henni inmilegustu
þakkir og kveðjur og votta hemn
ar nánustu samúð í sorg og
missi.
Siglufirði, 9. september 1970.
Stefán Friðbjamarson.
t
Innilegar þakkir fyrir auð-
sýnida samúð og hluttekmimigu
vegna andláts og jarðarfarar,
Bjargeyjar
Guðr-.undsdóttur,
Álftá.
Guðbrandur Magnússon,
systkin, böm og tengda-
böm.
Innilegar þakkir fyrir samúð
og vinarhug vi!ð amdlát og
jarðarför,
Guðrúnar Gestsdóttur,
Stóragerði 19. ~
Fyrir hömd vamdamamna.
Ásdís Eysteinsdóttir.
t
Otför eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa,
JÓNS MAGNÚSAR JÓNSSONAR
vélvirkjameistara, Fálkagötu 20 B,
fer fram frá Neskirkju laugardaginn 12. september kl. 10,30.
Petrína Nikuiásdóttir.
Helga Magnúsdóttir,
Guðmundur Magnússon,
Hafsteinn Magnússon,
Þórunn Magnúsdóttir,
Sigriður J. Alexander,
J6n M. Magnússon,
Ómar Magnússon,
Anna Steingrimsdóttir,
Gróa Guðjónsdóttir,
Halldór Vigfússon,
Frank J. Alexander,
Kristrún B. Hálfdánardóttir.
Jón Magnús Jóns
son — Minning
Fæddur: 22.5. 1897.
Dáinn: 4.9. 1970.
Kveðja frá Starfsmannafélagi
Vélsm. Héðins h.f.
í dag 12. sept. 1970 kl. 10.30
fer fram í Neskirkju útför
Magnúsar Jónssonar vélvirkja,
Fálkagötu 20, Reykjavík.
Magnús hefir starfað óslitið í
aldarfjórðung á mótorverkstæði
og skipadeild í Vélsm. Héðni h.f.
og munu því mörg hundruð Héð-
insmenn aldnir og ungir minnast
þessa ljúfmennis og kveðja
hann með þökk og virðingu.
Magnús fæddist á Hvestu í
Arnarfirði 22. maí 1897. Foreldr-
ar hans voru, Þórunn Jónsdótt-
ir og Jón Jónsson er þar bjuggu
og ólst hann þar upp fram und-
ir tvítugt og vandist ungur á
sjósókn með föður sínum. Bók-
lega mennt hlaut hann á Núpi í
Dýrafirði.
Árið 1916 er hann fyrst skráð-
ur á skip þá 19 ára gamall og
stundaði á ýmsum skipum störf
allt frá háseta til stýrimanns, en
lengst var hann þó skráður 1.
vélstj. á m.s. Skaftfellingi eða í
u.þ.b. 12 ár, enda búinn þá að
afla sér meiraprófs vélstjórarétt
inda.
1936 er hann yfirgefur það
skip er eftirfarandi skráð í hans
sjóferðabók: „Ágætur vélstjóri
og smiður þar að auki mjög lag-
inn við rafvélar og lagnir." Þar
á eftir siglir Magnús á stærri
skipum svo sem mótorskipunum
„Helga Helgasyni", (frá Vestm.
eyjum), „Gunnvöru" og „Álfs-
nesinu" o.fl. Öll styrjaldarárin
„39—45“ siglir hann til erlendra
stranda og þá reyndi á hugrekki,
bjartsýni, drengskap og lífs-
gleði, en af þvi gat hann miðl-
að öðrum og því fór allt vel í
höfn að stríði loknu. Þá liggja
leiðir í Vélsm. Héðin h.f. þar
sem hann starfaði svo að segja
til hinztu stundar.
I fari hans var áberandi hlý-
hugur og góðvild til samstarfs-
manna sinna og æðraðist aldrei
þó verkefnin væru stundum erf-
ið úrlausnar og gætum við hin-
ir yngri tekið slíka menn til fyr
irmyndar og lært af því að yfir-
vinna erfiðleikana með geðprýði
og góðum orðum.
Meistarabréf í vélvirkjun
hlaut hann 1952. Magnús var tví
kvæntur, fyrri konu sína Guð-
rúnu Skúladóttur missti hann
eftir stutta sambúð. Seinni kona
hans sem nú lifir mann sinn er
Petrína Guðný Nikulásdóttir,
Snæfellingur að ætt. Þau giftu
sig 22. nóv. 1930 og hafa þau
ávallt búið í hamingjusömu
hjónabandi, eignazt 6 mannvæn
leg börn sem öll eru uppkomin.
Eina dóttur Helgu að nafni eign
aðist Magnús áður en hann gift-
ist, sem nú er ekkja með sex
böm og eru þau öll að verða
uppkomin. Hennar maður var
Samúel Jónsson dáinn fyrir
einu ári.
Börn þeirra Petrínu og
Magnúsar eru: Guðmundur Jón,
kvæntur Önnu Steingrímsdóttur,
Nikulás Hafsteinn, kvæntur
Gróu Guðjónsdóttur, Þórunn
Sesselía, kvænt Halldóri Vigfús
syni, Sigríður Jóna, kvænt
Frank J. Alexander sargént.,
Jón Magnús, kvæntur Sigrúnu
Hálfdánardóttur og Ómar
Hreinn, ókvæntur.
Auk þessa systkinahóps sem
öll eru alin upp í foreldrahús-
um, dvaldist systursonur Pet-
rínu, Haraldur Hannesson, á
heimili þeirra frá 8 ára aldri til
19 ára.
Afkomendur barna Magnúsar
eru nú orðnir röskir þrir tugir.
Magnús átti 8 hálfsystkini (öll
samfeðra), Þórunni, Friðrik, Elí
as, Margréti, Jónu, Ástriði, Pét-
ur og Guðbrand. Etftir lifa
Friðrik og Guðbrandur elzti og
yngsti, hin dóu öll í blóma lífs-
ins.
Árið 1942 keyptu þau Magnús
og Petrína húseignina Fálka-
götu 20- og hafa búið þar síðan.
Magnús tók virkan þátt í fé-
lagslifi S.V.H. (starfsm. Vélsm.
Héðins). Síðastliðinh vetur var
hann elzti starfsmaðurinn á
þorrablótinu þ.e.a.s. að árum en
ekki I anda þvi glaðvær ungur
vinahópur umkringdi gömlu
hjónin sem ekki létu sitt eftir
liggja í gleðskapnum.
Þeir sem standa í keppni
á knattspyrnuvelli, þurfa oft á
hvatningu að halda frá áhorf-
endunum ef leikur á að vinn-
ast og máske var það þess
vegna að Magnús fyllti ávadlt
hóp áhorfenda og þá sérstaklega
ef Héðinsmenn voru á vellinum
eða „Þróttararnir" hans blessað-
ir sem honum þótti svo sérstak-
lega vænt um og má með sanni
segja að fjölsk. Magnúsar hafi
verið ein styrkasta stoð „Knatt-
spyrnufélagsins Þróttar" frá
upphafi.
Fyrir stuttu síðan vann
Magnús sín störf glaður og hress
að vanda, þó árin væru 73 að
baki og lét ekki sitt eftir liggja,
enda lifir lengi í gömlum glæð-
um; hann var áhugamaður sem
aldrei féll verk úr hendi og einn
nánasti samstarfsmaður hans og
verkstj. Sveinn Jónatansson hef
SUMIR menn verða frægir aí
afrekum, aðrir að endemum. —
Nötfn þeirra komast í bækur og
af þeim eru skráðar sögur. Aðrir
(menn vinna afrek, flediri en eitt
og fleiri en tvö, en verða þó ekki
frægir öðruvísi en sem partur
atf þeirri alþýðu manna, seim
lönigum hetfur verið fræg í bók-
uim. Afrek þessana mamrna eru þó
stórbrotin, mörg hver, sagnir atf
þeim lifa í minnum samferða-
mannanna meðan þeir enn lifa,
en gleymast svo slkjótt. En þó
var mannleg reisn þeirra engu
minni en hinna, sem komust inn
í mannkynssöguna.
Nýlátinn er einn þessara
mamia, Elís GísOason, löngum
heimilisfastur í Laufási við Eyja-
fjörð. Elís var fæddur á Aust-
u.rlandi 13. júlí 1897, atf fátætou
alþýðufólki kominn. Hann vanð
viðskila við fjölskyldu sína á
bamsaldri vegna veilkinida, þeg-
ar hún hélt úr laindi til Vestur-
heiims í leit að betri iáfskjörum.
Hann ólst því upp hjá vanda-
lausuim, við mikla vinniu, en lít-
inn veraldaraiuð. Alla tíð minmit-
ist hann þeiirra húsibænda sinna
með þökk og virðingu. Þau munu
hatfa kennt honum að bera virð-
ingu fyrir þeim verkuim, sem
honum voru fengin að vinna,
og ástunda það að verða fulil-
numa í sjáltfrd verklist daglegs
lífs. Hjá Elisi voru vel unmim
verk sem listræn túlkun, og hann
gladdist yfir þeim á sama hátt
og listaimaðuirinn gleðst yfir lista-
verki sínu.
Hann átti ekki kost á lamgri
ur sagt mér að oft hafi gamli
maðurinn átt sinn drjúga þátt í
að drífa verkin svo áfram að lof
aður afgreiðslutími stæðist á við-
komandi vél i skip og báta.
Þeir viðskiptavinir koma ætið
aftur ef lagfæra þarf eitthvað,
til þeirra fyrirtækja sem hafa
slíka menn í þjónustu sinni. Við
stöndum því allir í þakkarskuld
við hinn látna félaga vom. Eft-
irlifandi eiginkonu og börnum
votta ég samúð mína, svo og
barnabörnum, barnabamabörn-
um og ennfremur bræðmm hins
látna. S.V.H. félagar þakka þér
Magnús minn fyrir ljúfar sam-
verustundir um 25 ára timabil,
og sérhver sem þér kynntist get-
ur sagt eins og þar stendur:
„Gleðina finn ég aftur í,
endurminningunni."
Hvíl þú i Guðs friði.
skólagöngu. Engu að síður kapp-
kostaði hann að aiuka við þeklk-
imgu sína og mennta sig. Hann
varð vel að sér um náttúruna
allt í kring. um «ig, lærði einnig
mest atf sjáltfuim sér að lesa og
skritfa á dönSbu. Um nolklkurt
Skeið vann hann að aithugunuim
fyrir erlenda náttúrufræðinga og
leysti það vel atf hendi. Þegar
EUs var orðinn fulltíða maður
hatfði hann í hyggju að fylgja
fjölskyldu sinni etftir og halda
vestur uim hatf. Ætlunin var, að
hann færi sumarið 1930, þá rúm-
lega þrítugur.
En örlögin höguðu þessu á amn-
an veg. Heimskreppan var Þá
skollin á í Kainada og mun hatfa
sett strik í reikninginn. í stað
þess að fara vestur um hatf hé.lt
hann norður til Eyjafjarðar og
réð sig til vinniuimennsku hjá
æskufélaga sínurn, sr. Þorvarði
Þormar, sófcnarpresti. Starfsdag-
ur Elíss í Lautfási varð langur.
I þrjátíu og fimm ár vann harnn
í Laufási og þjónaði þar þrem-
ur prestum. Starf svilj inn og
þrekið virtist ómælanlegt. Sam-
vizkusemin og trygglyndið meira
en annarra. Elís Skorti sjaldan
kjark.
Sumarið 1964 hatfði honum tek-
izt að kiomast atftur í samiband
við systlkini : sín í Vesturheimi.
Þó aldur og vinnuslit væru þá
farin að lýja hamn, fannst hon-
um, að nú væri komimn tírni til
og aðstæður að fara og vitja
þeirra um stutta stund. Hann
hélt atf stað fluigleiðis, aflla leið
til Ky rraih atfsstrandar Kanada,
langa og stranga ferð, með er-
lendum ferðatfélögium lengst aif,
sem töluðu eiiniungis þær tungur,
er hann ekki SkiMi
Við Kyrrahaifið lifði hann
Framhald á bls. 20
Röng
mynd
í GÆR urðu hér i blaðinu þau
leiðu mistök að mynd af Ingi-
björgu S. Jónasdóttur fylgdi
minningarorðum um Ingibjörgu
Jónsdóttur. Blaðið biður allavel
virðingar á mistökunum. En
grein um Ingibjörgu S. Jónas-
dóttur 80 ára er á bls. 19.
Sv. S. P.
Elís Gíslason-Minning