Morgunblaðið - 17.10.1970, Qupperneq 21

MORiGrUNBL.AÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. OKTÓBER 1970
21
Ihúin,. Það iór illa, en sleppum
því. Flugfreyjan þekkti ekki
fsereyska orðið vesen um sal-
erni.
Skíðiakiemmararniir Valdismiar,
Sigurðiur otg Eiiniar Eyfielis sfcipt
ulst á að bemnia og hópuirinin
hlýddi þeiim dreoigiieigia, enda
varð 'aifraklsibur góður aö því er
eöinihver sagiði, sem efciki vill
láta maÆn síinis geibið.
Sveliþyfck þoka lá yfir laind-
iou oig stwnidiuim sá maðiur sbí'ðia
fcappamia bieiinilínds srvipta í siuind
uir þoibuimiöittliinium þegar þeir
klomu vaðiaindi niðiur brefclbum-
ar á fleyigiferð. Ég er viss um
að luinidinn befðd öfumdað þó
einlhver ósböp hefði hianin séð
þeytáiniginm.
Dagur að bveldi.
Ingimar með sín stórfjórhjól
var kominn með fjórhjólin upp.
Þau gáfu heldur ekki neitt eft-
ir.
Niður fjallið.
Sbálinn.
Veizla.
Um kvöldið átti kvöldvakan
að hefjast um kl. 10, en margir
notuðu klukkutímania áður til
þess að fara í sturtu, sjóðheita
eða kalda, eftir vild í fínustu
baðklefum. Aðskildum þó.
Síðan var lagið tekið til þess
að kynda upp fyrir kvöldvök-
una.
Hún hófst síðan stundvíslega
með ræðu að gömlum og góð-
um sið. Síðan komu slcemmti-
atriðin hvert af öðru, heimatil-
búin og aðflutt og allir
skemmtu sér og allir skemmtu
öllum og ekkert óhapp henti
utan eitt. Það var heiitt inni og
sumir brugðu fæti út á hlað.
Það gerði líka sá sem mé upp
í vindinn, því gjóla var á. Hann
var líka verkfræðingur, svo
það var allt í lagi úr því að
hann kunni einkunnarorðið hjá
verkfræðingum.
Hljómsveitin Skíðabrot lék
fyrir dansi, þeir Siggi og
Tommi. Siggi þandi nikkuna og
söng og Tomimi kleip gítarinn
og söng. Allir sungu. Leið
svo fram eftir nóttu við
mikinn glaum og gaman og
kokkiinn. Var þar allt tekið til
grein-a. Svingere-polki og pop-
æði. Var mikið sungið þetta
kvöld, svo mikið að allir kirkju
kórar að minnsta kosti á Suð-
urlandi hef^u ekki haft roð
við mannskapnum, enda stjórn
aði Siggi af mikilli elju og
kleip gítarinn glannalega.
Þá hæst bar var leik hætt,
enda tröllabörn gengin til hvílu
og mál 'fyrir menn að dreyma
ævintýri öðrum heiimd frá til
þess að virða hinar fornu
dyggðir.
Þeir alhressustu héldu þó í
gönguför út í stjörnubjarta
nóttina og var áformiað að
ganga á Hofsjökul. Það var
fallegt að sjá inn til Hofsjökuls
þessa nótt þar sem hann dorm-
aði undir tunglinu eins og barn
í vöggu og við vissum að í
kringum hann vex eitt og eitt
blóm. Hver elskar ekki mann-
líf á íslandi? Blóm milli jö-kla?
Við kölluðumst á við bergið,
sem svaraði með spegilmVnd
hljóðsins og við skutumst í
huganum kringum Hofsjökul.
Engin fjarlægð var til, svo sátt
ur var maður við líf og land.
Það eina sem rauf hina enda-
lausu kyrrð var ljósavélin,
ljósið sem Sölvi átti í draum-
um sínum, en ekki dagfari.
Hún malaði þarna eims og gam-
algróin trilluvélin í trillunni
hjá Manga-Krumm. Malaði og
malaði, skilaði sínu í ákveðn-
um tangó. Bráðum hættir tang-
óinn, stíflan og virkjunin sem
Skíðaskólinn er að reisa tekur
við. Mifcið mannvirki með á
annað hundrað kílóvatta stöð.
Það eru margir möguleikar á
íslandi.
Við gengum kampinn frá
austri til vesturs, einis og sól-
in, þessa nótt þar tíl við kom-
um að skálanum og bjuggum
okkur undir nýjan dag.
Fjöllin lúrðu kinn við kinn
og þytur lék í stráum. Það var
að hausta á himninum.
Hrímlygn jörðin hei'lsaði sól-
inni morguninn þann og ekki
sást þústa á himni. Nú bar vel
í veiðli. Nú skyldi ganga á Snæ
koll og stikla brekkur.
Kjölfestan var mnbyrt á
hraðara fallinu, því sólin lék
við hvern fingur og allir vildu
í lei'kinn.
Þá var nú það, yfirlýsingin
um brunið.
Við héldum saman í hóp upp
fjallið með skíði á öxlum.
Þegar við fórum yfir sprungu-
svæðið í jöklinum fórum við
fimm bundnir saman fremst
með gott bil á milli manna.
Með nokkmrn öndunarhléum
komust allir upp, enda leiðin
eins elskuleg og hægt er að bú-
ast við upp á 1500 metra hátt
fjall. Ekkert klifur, aðeins af-
líðandi brekkur, úr því að
sprungutrnar héldu sér satnan.
Það var vígalegur hópur sem
stóð uppi á Snækolli þennan
sunnudag og horfði yfir hálft
ísland. Lengst niðri í dölum
ýrði á þá í snjónum sem ekki
lögðu á brattann, en af Snæ-
kolli sér maður allt í einu að
fjarlægðir á íslandi em ekki
meira en einn faðmur, maður
sór á báðar hliðar, suður og
norður. Með því að snúa sér
einn hring á Snækolli í þessu
skyggni mátti sjá Vatnajökul
allan, austur fyrir Trölla-
dynigju, norður í Mælifell í
Skagafirði, Va'tnsdalsfjöll,
Strandafjöll við Húnaflóa,
Langjökul, Eiríksjökul, Hofs-
jökul, Ingólfsfjall, Þríhyrning,
Heklu, Mýrdalsjökul, Tinda-
fjallajökul, Vestmannaeyjar og
allt Þórisvatn svo nokkuð sé
nefnt. Þetta var hrikalegt,
ægifagurt, en samt svo sjálf-
sagt, sem fagurt blóm í villtum
skógi, Jsland úr dulráðu haf-
inu.
Skíðamönnunum þóttu brekk
urnar niður af Snækolli girni-
legar til þess að skíða, en ég
átti eftir að standa við bmnið.
Knáir skíðamenn þutu niður
sniarbrattar hlíðar á fleygiiferð,
en mér þótti ráðlegast að fara
síðastur. Sat því sem fastast
og raulaði lag Litlu flugunnar
v»ið Kerlingafj'allavísuna:
„Loðmundur á litla snót að
vinu
lætur Snækoll fóstra Úrill
sinn.
VesturgnípUT sindra í
sólskininu
þar sit ég einn með skíðabúnað
minn.
Einhvern tíma allar brekkur
svíf ég
óttalaus þó Fannborgin sé
há.
Einhvern tíma alla tinda klíf
ég
Ögmund, Mæni, Röðul, Tind
og Hött.“
Ég held að fyrstu 70 metrana
haf'i brunið verið allrennilegt,
en þá gat ég ekki stillt mig
um að taka flugið og næsta á
dagskrá var möguleiki á að
skoða sig um innan í snjósköfl-
um. Eftir nokkurt mas komst
ég aftur upp á yfirborð jarðar
og var mdkið feginn að komast
úr kafinu og sjá sólina aftur.
Þá vom allir samfylgdarmenn
mínir komnir að skíðalyftunni.
Ég tók þá til þess bragðs að
reyna plóginn niður hlíðina,
en alltaf þegar ég ætlaði að
fara að beygja var ég kominn
á svo mifcla ferð að ekki varð
hjá því komizt að spmngu-
merkja leiðina niður. Verst
kunni ég við dynkina þegar ég
fór yfir sprungusvæðið á leið-
inni niður, en allt hefst þetta
um síðir ef viljinn er fyrir
hendi og niður komst ég þar
sem flestir renndu sér hrað-
fari niður brekkurnar við
lyftuna og þeystu svo upp aft-
ur með aðstoð dráttarvélarinn-
ar, sem dreif skíðalyftuna.
Allir voru ánægðir og hress-
ir og það var útitekinn og glað-
vær hópur, sem hélt af fjalli
þennan sunnudag. Þessi helg-
arferð var senn á endá, því að
í bæinn átti að halda um kvöld
ið og eftir að steikin hafði ver-
ið innbyrt tygjuðu menn sig
til heimferðar, bílarnir voru
hlaðnir og síðan var haldið af
stað til mannabyggða.
Lagið var tekið, brandarar
sagðir og menn voru sviphýrir.
Það var sýnt að fyrirheitin
höfðu ekki bmgðizt í þögninni
inn milli jökla.
Þar er hressandi að sötra sjóðheitt súkkulaði uppi a jöklum og
narta í kleinur með. Myndin er tekin við Kastalann.
Snækoll ur á miðri mynd. Loðmundur t il vinstri.
Lengst niðri á miðri mynd eru skíðabrekkumar í Fann'borg. E ins og sjá má á myndinni er leið-
in upp frekar haeg. (Ljósm. Mbl. Ánni Johnisen)