Morgunblaðið - 12.01.1971, Síða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12. JANÚAR 1071
M
Ingibjörg Guðmunds-
dóttir, kennari
- Minningarorð
Fædd 11. maí 1895.
Dáin 5. janúar 1971
Gott skal kenna
sá, er vill grandvarr vera,
ok kosta nýtt at nema.
Mörgum dugir
sá, er af manviti
kennir gott gumum
— (Hugsvinnsmál, 87. vísa) —
Hinn 5. janúar síðastliðinn að
Maðurinn minin,
Magnús Jónasson
frá Völlum, Kjalarnesi,
andaðist í Landakotsspítala
10. þ.m.
Sigurveig Björnsdóttir.
kveldi andaðist í Landsptalan-
um frú Ingibjörg Guðmunds-
dóttir, til heimilis að Rauðarár
stíg 3 hér í borg, og verður út-
för hennar ger í dag, þriðju-
daginn 12. janúar, frá Fossvogs
kirkju.
Ingibjörg hafði strítt við
mikla vanheiisu hin siðustu ár,
en dvaldist þó heima og hafði
fótavist allt til dánardags. Nú
um áramótin var svo komið
heilsu hennar, að hún treystist
ekki til að dveljast heima öllu
lengur án hjúkrunar. Var hún
því flutt í Landspítalann síð-
degis hinn 5. janúar, en andað-
ist þar að kveldi þess sama
dags.
Ingibjörg Guðmundsdóttir
fæddist í Reykjavik hinn 11.
maí 1895. Foreldrar hennar
voru Guðmundur Guðjónsson, f.
23. marz 1872, d. 30. júlí 1927,
og Sigríður Davíðsdóttir, f. 30.
október 1864, d. 14. september
1950. Þau Guðmundur og Sig-
ríður voru bæði ættuð úr Árnes
t Bróðir oktoar, Hjörtur Bæringsson, sem andaðist 31. desember sl., verður jarðsunginin frá Foss- vogskirkju fimmtudaginn 14. janúar kl. 13.30. Systkini hins látna. t Útf6r Ingibjargar Guðmundsdóttur, kennara, Rauðarárstíg 3, Reykjavík, er andaðisit 5. janúar, fer fram frá Fossvogskirkju í dag kl. 3 síðdegis. Fyrir hönd vandamamna, Guðriður Jónsdóttir.

t Eiginmaður minm, faðir okk- t Jarðarvför
atr, tengdafaðir og afi,
Agnars Hákonar
Kjartan Þorgrímsson, Jónssonar,
Bólstaðahlið 44, Nesvegi 37,
sem andaðist 2. þ.m., verður er andaðist 3. janúar, fer
jarðsungtnn frá Fosisvogs- fram frá Fossvogskirkju í
kirkju miðvifcudaginm 13. jan. iag, þriðjudaginn 12. þ.m.,
fcl. 1.30 e.h. (d. 1.30 e.h.
Blóm aíbeðin, en þeim, sem Slóm vtnsamiega afþökkuð,
vilja rrjinnast hins látna, er sn þeim, sem vildu mtnnast
bent á Styrktarsjóð m-unaðar- hins Játna, er bent á liknar-
lausra baraa. stofnanir.
Hallilóra Jónsdóttir, Fyrir hönd systfcina og ann-
börn, tengdabörn irra vandamanna,
og barnabörn. Hilmar Jónsson.
Eiginmaður minn, faðir okkar og sonur,
ÞORMÓÐUR HJÖRVAR,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni miðvikudaginn 13. janúar
klukkan 13 30.
Geirþrúður Finnbogadóttir og böm.
Rósa Hjörvar.
Alúðarþakkir færum við öllum þeim, er auðsýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og jarðarför eiginmanns míns, föður,
sonar og tengdasonar,
KARLS SALÓMOIMSSOISIAR,
Hávegi 11.
Rósa Jensdóttir,
Ingibjörg S. Karlsdóttir, Salómon Hafliðason,
Sigurbjörg K. Karlsdóttir, Sigurbjörg Sígurðardóttir,
Svanhildur Karlsdóttir, Sigriður Njálsdóttir,
Jens Eriksen.
sýslu, og stóðu að þeim góðar
ættir í þeirri sýslu og víðar um
Suðurland.
Er Ingibjörg var enn bam að
aldri, fluttist hún með foreldr-
um sínum austur á Jökuldal í
Norður-Múlasýslu. Bjuggu for-
eldrar hennar þar um skeið, og
hafði Sigriður auk þess ljósmóð
urstörf á hendi. Þar kom, að
þau Guðmundur og Sigriður
slitu samvistum. llentist Guð-
mundur í Norður-Múlasýslu, en
þær mæðgur fluttust til Reykja
víkur og skildu aldrei til lang
frama, meðan báðar lifðu.
Snemma gerðist Ingibjörg
bókhneigð og námfús. Slíkir
voru námshæfileikar hennar að
henni hlotnaðist að setjast í
Menntaskólann í Reykjavik,
þótt fremur væri sjaldgæft að
konur stunduðu nám í þeim
skóla, í þá daga. Stúdentsprófi
lauk Ingibjörg árið 1915, tvítug
að aldri. Að stúdenfsprófi
loknu hóf hún kennslustörf, en
stundaði jafnframt framhalds-
nám í ýmsum greinum, einkum
Otför eigínikoMU mirmar,
Elínar Davíðsson,
fer fram frá Fossvogskirkju
fiimmítudaginin 14. jan. kl. 3
e. h. — Fyrir mína hönd og
annanra aðstandenda,
Björgvin H. Magnússon.
Mínar innilegu.situ þakkir
send'i ég öllium, er sýndu mér
samúð og vinarhuig við frá-
fall eiginmannis minis,
Guðmundar Björnssonar
frá Þorláksstöðiun.
Sérsitakar þafckir vil ég færa
Kjósverjum og kvenfélaginu
það vinarþel og hjálpsemi,
er það auðsýndi.
Ólafía Karlsdóttir,
Þorláksstöðum.
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við fráfal og jarðar-
för móður okkaT, tengdamóð-
ur og ömmiu,
Þorbjargar
Sigurgeirsdóttur,
Bræðraborgarstíg 34,
Reykjavik.
Elísabet Friðriksdóttir,
Anna Friðriksdóttir,
Jón S. Nikódenrusson
og barnaböm.
tungumálum, bæði heima og er-
lendis. Kennsluferill hennar
hófst með þvi, að hún réðst
heimiliskennari að Búlandsnesi
við Djúpavog og gegndi því
starfi veturinn 1915—1916. Þá
réðst hún kennari að Miðbæj-
arbarnaskólanum í Reykjavík
og starfaði við þann skóla frá
1916 til 1917. Þá réðst hún
að Austurbæjarbarnaskóla I
Reykjavík og starfaði þar árið
1937—1938.
Haustið 1938 giftist Ingibjörg
bekkjarbróður sinum úr mennta
skólanum, Þorvaldi Ámasyni,
sem þá og æ síðan átti heima i
Hafnarfirði, var þar kennari og
síðan skattstjóri og gegndi þar
ýmsum trúnaðarstörfum. Er Ingi
björg hafði flutzt til Hafnar-
fjarðar, var hún umboðsmaður
landsprófsnefndar I Plens-
borgarskóla allt frá því, er
landsprófi miðskóla var komið
á, auk þess kenndi hún í Flens-
borgarskóla hluta úr ári. Eigin
mann sinn missti Ingibjörg vor-
ið 1958 og fluttist skömmu síðar
til Reykjavíkur að nýju. Þar
festi hún kaup á íbúð í húsinu
nr. 3 við Rauðarárstíg og hefur
átt þar heima síðan.
Ég fæ ekki betur séð en heil-
ræðavisa úr Hugsvinnsmálum,
sem til er færð að upphafi þess
arar greinar, hafi að geyma
þann vegvísi, sem Ingibjörg
studdist við á ævibraut sinni:
Það var ekki aðeins, að Ingi-
björg vildi vera grandvör, held-
ur var hún einhver allra grand
varasta og vammlausasta kona,
sem ég hef kynnzt. 1, vísunni
segir, að sá, er vill vera grand
var, verði að kenna það, sem
gott er, og ástunda að nema
það, sem nýtilegt er og gagn-
legt. — Ingibjörg kenndi ein-
ungis það, sem gott var, hvort
sem hún kenndi bömum í skóla
eða kenndi samferðamönnum
sinum á lífsleiðinni með dag-
fari sínu og breytni. Og aldrei
ástundaði hún annað nám en
það, sem nytsamt var og göfg-
andi og gerði hana æ hæfari til
heilladrjúgra starfa. — Loks
segir í vísunni, að sá verði mörg
um að liði, er beiti mannviti
sínu og hæfileikum til að inn-
ræta öðrum það, sem gott er og
nytsamt. Það gerði Ingibjörg,
— þess vegna „dugði hún mörg-
um,“ svo að ég noti orð visunn-
ar.
Ingibjörg Guðmundsdóttir var
vitur kona, góð kona og siðfág-
uð kona. Af fundi hennar fór
ég, ætið glaðari og betri maður
en ég kom, — engu slður eft-
ir að hún tók að bogna undan
þunga þess sjúkdóms, er loks
t
Þöktoum innitega auðsýnda
samúð við and'liát og jarðar-
för sysitur otokar,
Margrétar Guðjónsdóttur
frá ArnarnúpL
Guðbjörg, Jóhanna, Daðína,
Ásgeir, Arnfríður, Elfnborg
og Ásta.
t
Inn iilegar þakflcir til allra, sem
veittu okkur hjélp og vottuðu
samúð og vinóititu við andlát
og jarðarför
Björns Hallssonar,
Rangá.
Við þökkum eiinnig hjartan-
Lega læknum og stairflsfólltoi 1
sjúkraJhúsimiu á EgiIIis'stöðum
og í Landispítailainium góða
hjúkrun og aMa þá hjálp, sem
honum var veiibt í veikindum
hans.
Foreldrar og systkini.
dró hana tfl dauða. Vinlr,
frændur og vandamenn Ingi
bjargar kveðja hana með sökn
uði, þakklæti og virðingu.
Magnús Finnbogason.
Líður áfram líf og stund.
Lýkur degi. Kveldar brátt.
Eftir dagsverk ærið stórt
öUum verður svefninn hvild.
Fölnar ásýnd. FeUur tjald.
Farinn er í nýjan heim
margur sá, er mjög var kær.
Minning eftir lifir hrein.
Ein var kona, ágæt, sönn,
okkar á m’eðal nú til skamms.
Virðuleg og væn að sjá.
Var yfir henni gerðarreisn.
Mundin traust og hjartað hlýtt.
HreinskUin og tildurslaus.
Var til sæmdar sinni stétt.
Sannarlega dyggðum prýdd.
Menntun hlaut, sem mjög var
góð.
Margur fékk að njóta þess.
Fræðslu veitti fús og glöð
f jölda manns til lokadags,
Á eina lund er okkur tjáð,
að öll var kennslan prýðileg.
Skorti hvergi góða greind,
glöggskyggni og réttarkennd.
Eiginkona einnig var
óvenju'leg og kostarík.
Manni sínum máttug stoð.
Mjög hann studdi á sérhvem
veg.
Höfðingleg og háttvis vel.
Heimilinu setti brag.
Æska þess með ærsl og fjör
afbragðs mótun hlaut við það.
Ekki er rennslétt ævibraut.
Á ýmsu gengur marga tið.
Sorgir okkur sækja heim.
Svikul, brigðul veröld er.
En þeir, sem allt sitt æviskeið
öruggt vinna störfin þörf
hljóta laun, er lýkur för,
í landi þar, sem friður býr.
Mannsins lif er líkt og strá,
sem ljós af himni veitir styrk.
Þolraun stór að þreyja hér,
þegar geisar norðanbál.
Gott er þá að geta án hiks
guði treyst og miskunn hans.
Og Ingibjörg þá átti trú,
að æðri veröld biði sín.
Eiríkur Pálsson frá Öliliihrygg.
NOKKUR KVEÐJUORÐ
Ingibjörg Guðmundsdöttir
kennari var einn fyrsti leikfé-
lagi minn, sem ég man eftir. Og
það atvikaðist þannig, að ég
fylgdi henni síðasta spölinn áð
ur en hún lézt — heiman að frá
henni á Rauðarárstíg 3 suður í
Landspítala, en nokkmm
klukkustundum síðar andaðist
hún.
Vildi ég nú að leiðarlokum
mega minnast hennar örfáum
orðum.
Sem böm áttum við heima í
sama húsi, við Bókhlöðustíginn,
um nokkurt skeið. Myndaðist
þá góð vinátta með móður
hennar og móður minni, sem
hélzt óslitið meðan báðar lifðu.
Ingibjörg var bæði faillegt
bam og mjög vel gefin. Eftir að
sambýli okkar lauk, réðst móð-
ir hennar til Mortens Hansen
skólastjóra, sem umsjónarkona
við Bamaskóla Reykjavíkur, og
áttu þær mæðgur heima í skól-
anum í allmörg ár. Mun Mort-
en Hansen hafa átt verulegan
þátt í þvi, að Ingibjörg, að
loknu barnaskólanámi, settist í
Menntaskólann, sem þá var
fremur sjaldgæft um stúlkur.
Tvítug lauk hún stúdentsprófi
með mjög hárri einkunn, og
stundaði eftir það kennslustörf
lengst af æfinnar, einnig að ein
hverju leyti eftir að hún árið
1938 glftist Þorvaldi Árnasyni
skattstjóra í Hafnarfirði. Hann
lézt árið 1958, og fluttist Ingi-
björg þá aftur til Reykjavlkur
og bjó eftir það ein i íbúð sinni
á Rauðarárstíg 3.
Síðustu árin hrakaði heilsu
hennar, hjartað tók að bila, en
fótavist hafði hún til siðasta
dags.
Framliald á blaðsíðu 24.