Morgunblaðið - 11.05.1971, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. MAÍ 1971
17
Löngu síðar lágu leiðir okkar
Alexanders saman að nýju. Þá
hafði tíminn mildað aldursmun-
inn. Samt kann að vera að einn-
ig þá hafi eimt eftir af fornu
viðhorfi þess' yngra til hins
eldra. 1 tvo tugi ára hefur okk-
ur, hvorum fyrir sig, verið
nokkuð tíðreikað heim til hins,
óg saman höfum við oftsinnis
söðlað gæðinga okkar og haldið
„beint undir loftsins þök“. Á
þeim vettvangi var snilli hans
frábær, — um það er til vitnis
fámennur en traustur og sam-
stilltur hópur vina hans, sem um
árabil fór með honum sérstæð-
ar ferðir á hestum, þar sem for-
sjá hans og leiðsögn var hafin
yfir gagnrýni. Nú er sá hópur
svipminni þar sem hann kann
að fara um, en ríkur að góðum
minningum.
Ég tel mér það til mikils lífs-
láns að hafa kynnzt Alexander,
og þó öllu fremur átt hann að
vini.
Hann var vel menntaður mað-
ur og fjölgáfaður, snjallmáll,
umbótasinnaður og hjartahlýr.
Fjölmargir hæfileikar hans
verða að öðru leyti ekki fram
taldir af mér, a.m.k. ekki á þess
um degi. Nær hjarta minu stend-
ur að taka undir með skáldinu
úr Kötlum er hann segir í loka-
erindi fagurrar kliðhendu um
látinn vin sinn.
„Gullhamrar yfir góðum manni
þegja
— grætur i hjarta lítil rós úr
blóði.
Líf þitt var stef úr Islands unga
ljöði,
ástríkur tónn sem skírðist við
að deyja".
Ég kveð síðan þennan vln
minn með harmi, og þakl?a hon-
um elskulegheit og tryggð við
konu mína og börn. Og fari svo
sem margir eru sannfærðir um,
og ég vona að sé rétt, að við
eigum eftir að hittast öðru sinni,
— mættum við þá reka heim
reiðhestana og ríða saman á
hægu tölti út í síbirtu vorsins.
Kristján Benjamínason.
hjónanna Ásdísár Þórðardóttur
og Guðmundar Benjamínssonar,
sem þá bjuggu í Kanada. Þau
festu þar aldrei rætur og ákváðu
að koma aftur heim. Fjórir
elztu synirnir eru nú fallnir, Ás-
dís horfin, og eftir lifir Guð-
mundur, sem nú hefir fjóra yfir
nírætt, og yngstu synirnir tveir.
Allt hitt er horfið af hópnum,
sem fluttist héðan úr Reykjavík
vestur að Grund í Kolbeinsstaða-
hreppi, þar sem Guðmundur
reisti nýbýli og græddi grös á
sand.
Það fór þannig, að það varð
sonurinn Karl, sem hélt uppi
merki skozka læknisins, er ís-
lenzku hjónin í Winnipeg heiðr-
uðu með þvi að gefa syni sínum
skírnarnafn hans, en hugur
Alexanders hneigðist til bú-
fræði. Hann lauk prófi frá
Hvanneyri árið 1928, og hélt svo
til Danmerkur, en þar lauk hann
námi í mjólkurfræði. Heim kom
hann svo tii íslands að lokinni
l'ramhalil á bls. 20
Á Þotuöld cr
flugferö
eftirminnilegup
þáttur ferðalags
Þrátt fyrir hraða nútímans,
gleymist ekki vellíðan farþegans.
Um borð í þotum Flugfélagsins
fáið þér góða þjónustu, skjóta
og þægilega ferð á leiðarenda.
Við bjóðum yður tíðar ferðir milli
Islands og nágrannalandanna
og greiðum götur yðar þaðan,
hvert sem þér óskið.
& FLUCFÉLAG ÍSLANDS
Hraði - Þjónusta - Þægindi
Alexander Guð-
mundsson — Minning
EKKERT er jafnsjálfsagt og
dauðinn, — komu hans eiga allir
vísa. Ósjaldan kemur hann þó á
óvart, og er þeim mun meira
ógnvekjandi þeim er álengdar
standa, sem hann er starfa
hraðari.
Ég kveð þessa vordaga kær-
an vin minn, Alexander Guð-
mundsson. Hugurinn leitar til
liðins tíma og ég man hann
fyrst er ég var sex ára gamall
og leit veröldina öðrum augum
en nú, enda hefur hún fengið
annað yfirbragð. Hinn þétti leir
hafði þá ekki náð þeim völdum
sem nú, og óþekkt ýmis þau
veraldargæði sem nú teljast til
sjálfsagðra hluta. Sá drengur
er var sex ára gamall árið 1929,
hafði t.d. ekki kynnzt bifreiða-
menningu heimsins nema í blá-
móðu f jarlægðarinnar, — þar til
einn dag að íarið er að aka möl
í þjóðveginn rétt hjá bernsku-
heimili hans. Og bílstjórinn kem-
ur heim til drengsins, drekkur
kaffi og spjallar við ömmu feans.
Þetta er íallegur maður, tuttugu
og fimm ára gamall. Þegar hann
stendur upp gerir hann drengn-
um það tilboð, að enn í dag hef-
ur hann ekki fengið annað sem
þar kemst i samjöfnuð. Hann
býður drengnum að sitja í bíl
sínum. Og dag eftir dag nýtur
drengurinn þess hámarks ver-
aldargæða sem eru fólgin í því
að sitja í malarbíl fram og til
baka, sömu 4—5 km. Þar á ofan
ræddi bílstjórinn margt við
drenginn, og hinn síðarnefndi
efaðist aldrei eitt andartak um
að sá fyrrnefndi væri merkileg-
asti maður veraldarinnar.
SVONA fara þeir, einn og einn,
æskuvinirnir, félagarnir, fóst-
bræðurnir frá árunum, þegar við
vorum ungir, og lífið var svo
ljúft. Sumir hverfa úr leiknum
löngu áður en honum er lokið,
og þegar þú lest í blaði, að þeir
séu farnir, þá minnist þú gömlu
og góðu daganna, sem nú eru
svo langt að baki. Aðrir eiga
með þér samfylgd unz þeir falla,
samfylgd allt frá því er leiðirn-
ar lágu -fyrst saman. Hvers
vegna? Stundum er unnt að gera
sér grein fyrir því, stundum
ekki. Ég hef eignazt vini við
fyrstu kynni, og bundið við þá
órofa tryggð allt til þeirra ævi-
loka. Mér hefir verið vinátta
þeirra svo náttúrleg, að ég hef
aldrei spurt vegna hvers. Það
var staðreynd eins og sólskinið
og andrúmsloftið. En þeir eru
því miður — fáir, sárfáir. En
einn af þeim var Alexander. Og
þess vegna sakna ég hans nú
svo sárlega.
Það var einkennileg tilviljun,
að þegar við hittumst síðast,
laugardaginn 1. maí, þá vakti
Alexander máls á því, að á vin-
áttu okkar hefði aldrei fallið
skuggi, allt frá því er hann var
flokkstjóri minn í vegavinnu
vestur á Snæfellsnesi, og til þess
er við sátum saman, tveir aldrað-
ir menn yfir kaffibollum, og
hann sagði um leið og hann rétti
mér höndina að skilnaði: „Ætli
það endist okkur ekki út í Foss-
voginn ?“ „Ég held að það geti
ekki orðið neitt efunarmál". —
Svo kvöddumst við.
Og nú er hann farinn.
Fátækari? Já, náttúrulega er
ég það. En ég er einnig rikari.
Ég hef átt góðan vin. Og endur-
minningarnar um vináttu hans
mun enginn frá mér taka. Þess
vegna er ég ríkari en margur.
Og það voru einnig allir þeir
aðrir, sem nutu vinfengis hans.
Þess vegna erum við mörg, sem
drúpum nú höfði í hljóðri sorg.
Alexander McArthur fæddist í
Winnipeg 26. desember 1904.
Hann var fjórða barn þeirra