Morgunblaðið - 14.04.1972, Page 7

MORGÖNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. APRÍL 1972
7
Sminútna
krossgáta
tArétt: 1 uppbætur, 6 guðsótti
8 slá, 10 tórm, 11 fjall, 12 sæl-
gæiti, 13 hiýj'U, 14 banda, 16
beiil.
Lóðrétt: 2 borðandi, 3 kútur,
4 iiggja saman, 5 morgunverð,
7 standast ekki próf, 9 fisks,
10 legg á flótta, 14, fæddi 15
tvíhljóði.
tausn síðustu krossgátu
Lárétt: 1 hrafn, 6 sefa, 8 ok,
10 LJ, 11 kafsnjó, 12 al, 13 áð,
14 rög, 16 góðar.
Lóðrétt: 2 ræ, 3 aiffstöð, 4 fa,
5 mokar, 7 sjóða, 9 kal, 10 ljá,
14 ró, 15 G.A.
»i!iiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiinniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii||||
ARNAÐHEILLA
iiiiiiiiiiiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiHniiiiiiiiill
80 ára er í daig Karóilína Páis-
dóttir, til heimilis að Borgar-
holtsbraut 45, Kópavogi. Hún er
stödd í dag hjá dóttur sinni á
sama stað.
80 ára er í dag Jóhanna Benó
nýsdóttir, frá ísafirði til heimil-
is að Hrafnistu. 1 dag verður
hún stödd hjá dóttur sinni að
írabakka 12.
DAGBOK
BARMMA..
BANGSIMON
og vinir hans
Bangsímon horfði á báð-
ar framlappirnar á sér.
Hann vissi, að önnur löpp-
in var sú hægri og hann
vissi, að hin væri sú
vinstri, þegar búið var að
ákveða, hvor var sú hægri,
en hann gat aldrei munað,
hvernig hann átti að byrja.
„Já .... en sagði
hann hægt og hikandi.
„Komið þið nú,“ sagði
Kaninka. „Ég rata.“
Svo héldu þau áfram.
Tíu mínútum síðar námu
þau aftur staðar. „Nú er
í óefni,“ sagði Kaninka.
„Nú get ég ómögulega
munað .... jú, auðvitað.
Við höldum bara áfram.“
„Jæja, þá erum við
komin,“ sagði Kaninka tíu
mínútum síðar. „Nei, við
erum það víst ekki.....“
Þegar enn voru liðnar
tíu mínútur, sagði Kan-
inka: „Við ættum ef til
vill að fara svolítið meira
til hægri .... eða förum
við svolítið meira til
hægri en ég hélt....?“
„Það er undarlegt,“ sagði
Kaninka, tíu mínútum síð-
ar, „hvernig allt verður
hvað öðru líkt í svona
þoku. Hefurðu líka tekið
eftir því, Bangsímon?“
Bangsímon sagði, að
hann hefði tekið eftir því.
„Það er gott að við
þekkjum skóginn svona
vel, annars hefðum við
getað villzt,“ sagði Kan-
inka og hló eins kæruleys-
islega og gert er, þegar
maður þekkir skóginn svo
vel, að maður getur ekki
villzt í honum.
Grislingurinn læddist
upp að hliðinni á Bang-
símoni.
„Bangsímon,“ hvíslaði
hann.
„Já, Grislingur, hvað
viltu?“
„Ekkert“, sagði Grisling-
urin og tók í framlöppina
á Bangsímoni. „Ég ætlaði
bara að vera viss um, að
þú værir þarna.“
----O-----
Þegar Tígrisdýrið hafði
beðið góða stund eftir því
að hin kæmu, þá fór því
að leiðast biðin. Það lang-
aði til að hitta einhvern
til þess að geta sagt:
„Jæja, eruð þið ekki að
koma?“ Það ákvað því að
fara heim. Þegar heim
kom, sagði Kengúra um
leið og hún sá það: „Ágætt
að þú komst, Tígrisdýr,
einmitt í tæka tíð til að fá
lýsið þitt,“ og svo hellti
hún lýsinu í skeið handa
Tígrisdýrinu. • Kengúru-
bamið sagði hreykið: „Ég
er búin að taka mitt,“ og
um leið og Tígrisdýrið var
búið að renna sínu niður,
sagði það: „Ég líka,“ og svo
fóru Tígrisdýrið og Keng-
úrubarnið að leika sér að
ýta hvort öðru og Tígris-
dýrið velti óvart einum
eða tveimur stólum og
Kengúrubarnið velti öðr-
um viljandi og Kengúra
sagði: „Nú held ég, að bezt
sé, að þið leikið ykkur
úti.“
„Hvert eigum við að
fara?“ spurði Kengúru-
barnið.
„Þið getið farið og tínt
nokkra greniköngla fyrir
mig,“ sagði Kengúra og
fékk þeim körfu.
Kengúrubarnið og Tígr-
isdýrið fóru því að Greni-
trjánum sex og fleygðu
grenikönglum hvort í ann-
að, þangað til þau voru
búin að steingleyma því,
tíl hvers þau höfðu farið
þangað og þau skildu körf-
una eftir undir einu trénu
og fóru heim til að borða
miðdegisverð.
Þau voru einmitt að
ljúka við að borða, þegar
Jakob rak höfuðið inn um
dyrnar. „Hvar er Bang-
símon?“ spurði hann.
„Tígrisdýr, hvar er Bang
símon?“ spurði Kengúra.
Tígrisdýrið sagði þá frá
því, sem gerzt hafði, en
vegna þess að Kengúru-
barnið fór um leið að
segja frá einhverju öðru,
þá leið nokkur stund, áð-
ur en Jakob skildi, að
Bangsímon, Grislingurinn
og Kaninka hefðu líklega
villzt í þokunni úti í skóg-
inum.
„Tígrisdýr eru svo skrít-
in,“ sagði Tígrisdýrið við
Kengúrubarnið. „Tígrisdýr
villast aldrei.“
„Hvers vegna, Tígris-
dýr?“
„Þau villast bara ekki,“
sagði Tígrisdýrið. „Það er
ekki annað en það.“
„Við verðum víst að fara
og leita að þeim,“ sagði
Jakob. „Komdu með,
Tígrisdýr.“
„Ég þarf að fara að
finna þau,“ sagði Tígris-
dýrið við Kengúrubarnið.
„Má ég líka finna þau,“
sagði Kengúrubarnið
ákaft.
„Nei, ekki í dag, barnið
mitt,“ sagði Kengúra.
„Seinna.“
FRflMttflbÐi
Sfl&fl
BflRttflNttfl
DRATTHAGI BLYANTURINN
FERDINAND
Hver á kisa litla?
Grár kettlingur með hvita
snoppu og bringu hefur verið
gest'komandi að Grundarstig 15,
sððan skömmu fyrir páska.
Þegar hann var spurður að
því hvar hann ætti heima svar-
aði hann, eins og Gvendur dúll-
ari forðum: „Ég á heima hérna,
ég er hérna núna."
Þau vandkvæði eru þó á frek
ari vistun litla vinarins, að
hann litur girndaraugum heima
eæbuna, páfagaukinn Svanhiviiti.
Þar við bætist, að heimiliskett
inum er lítt um gestinn gefið.
Eigandi kisa iitla er því vin-
samiega beðinn að hringja I
sima 12090.