Morgunblaðið - 04.05.1972, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. MAÍ 1972
SAC3AINI
TVITUG
'.STULKA
OSKAST.
1 þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
ur sem horfir á eftirlætis hund-
inn sinn leika listir sínar. „Minn
ir á skákíþróttina. Listin er í
þvi fólgin að láta yður svara
fyrstu spumingunni neitandi.
Eina leiðin til að ná sér á strik
aftur, er að svara næstu spum-
ingu játandi og vinna síðan á
tíma, með því að fara
mörgum orðum um það, hve mik
ils þér virðið Vivví. Einn náung-
inn gerði það. Hann vann hjá
bókaútgefanda, minnir mig. En
hann var alger undantekning.
Ég verð að segja yður það til
hróss, Yandell, að þér tókuð
ósigrinum vel. Þér eruð líklaiga
léttur í kind. Og það er senni-
lega einn af eiginleikum yðar,
sem Vivvi kann að meta. Henni
fellur vel við þá, sem eru léttir
í lund. Fáið yður að reykja.
Vivví hefur komið með ótal
marga unga menn til mín. Einn
var reyndar miðaldra eða ég
býst við að þér hefðuð kallað
hann það. Auðvitað ógiftur. Og
hann var heidur ekki fráskilinn.
Vivví hefur varla verið meira en
21—22 ára þá. Ég bannaði henni
allt samneyti við hann. 1 fyrsta
lagi vegna aldursmunarins og i
öðru lagi, vegna þess að ég
treysti ekki manni, sem hefur
hvorki kvænzt né eignazt barn
fyrir fertugt. Ég talaði um þecta
við Viwí og þá var það af-
greitt.“
„Sleit hún þá sambandinu við
hann?“
„Hún kom ekíki með hann ofi-
ar hingað og það segir sitt. Ég
held að hún umgangist engan að
ráði, sem hún kemur ekki með
hingað við og við. Hún er mikið
upp á karimannshöndina. Við töl
um ekki um þau mál, en mér
var ekki erfift að reikna út,
hvemig hún hagar lifi simu.
Möguleikarnir voru þrír. Sá
fyrsti var sá, að bún svaf ekki
hjá neinum þeirra, sem hún kom
með hingað annar möguleikinn,
að hún svaf hjá sumum og ekki
öðrum og í þriðja lagi, að hún
svaf hjá þeim öllum. Sumir hafa
komið með henni annað slagið í
rúmt ár, en flestir hafa enzt i
nokkra mánuði. Ef hún svaf
ekki hjá neinum þeirra, þá voru
þeir bókstaflega eins og á færi-
bandi að snúast í kring um hana
fyrir það eitt, hvað hún væri
skemmtileg til viðræðna. En það
þarf töluvert til nú til dags, að
stúlka geti rótað upp slikum
karlafjölda í tíu ár samfleytt.
Og Viwí er ekki þeim sérs.töku
hæfileikum gædd. Þar með er ég
kominn að öðrum möguleikanum.
Þá var nú úr vandara að ráða.
En ég sá að hún sýndi þeim öll-
um sama viðmótið, þegar hún
kom með þá hingað. Það nægði
mér. Vivvi segir mér, að
þér starfið við tónlistarmál. Mér
þykir sjálfum gaman að tónlist."
Það var farin að hækka á mér
brúnin, eftir að ég fékk skýr-
inguna á „gafflinum" og ég var
búinn að ná mér fyllilega, þegar
hann fór að segja mér frá flutn-
irngi á „Yolante", sem hann hafði
fyligzt með í sjönvarpinu (og ég
l'ika). Samtalið barst inn á það
hvort rétt væri að setja libretto-
lögin d óperetbum d nýtízkulegan
búnin.g. Þá kom Vivienne inn aft
ur. Hún leit spyrjandi á mig.
(Hvernig gengur, átti hún við)
og ég kinkaði kolli (vel, þýddi
það).
smjörlíki
„Mér finnst yfirleitt vera of
mikið gert úr hæfileikum Gil-
berts," sagðl ég við Copes, en
sá þá á dóttur hans að nú hafði
ég tekið ranga afstöðu og flýtti
mér að bæta við: „En þegar hon-
um tekzt bezt er hann frábær."
„Það gleður mig, að þér skul-
uð segja það. Ég veit að það er
í tízku að níða af honum skó-
inn, en mér þykir alltaf beldur
vænt um hann, kartlinn. Má vera
að það sé bara vegna þess að
ég er orðinn svo vaniui- homim
og þekki flest lögin hans. En
Sullivan er honu.m fremri. Ég
9kal viðurkenna það. Jæja,
Vivví, hvernig gengur? Er nokk
ur árangur af viðleitninni?"
Vivienne virtist sikilja þetta
svo að ha'nn ætti við matreiðsl-
una enda reyndist maturinn til-
búinn í næsta herbergi, sem var
eldhúsið. Það var stórt og éins
og þau tiðlkuðust áður fyrr, en
bar þess augljós merki, að það
var litið notað. Oopes fór senni-
lega með matinn. sinn á bakka
inn í vinnustofuna, þegar hann
var einn. Hann sá, að ég hikaði
við að fá mér sæti, svo hann
benti mér að setjast.
„Svona, við skulum bara koma
okkur að þessu. Nema þér viljið
að ég fari með borðbæn fyrst.
Ég er ekki vanur því, n.ema ein-
hver klerklegur sé viðstadd
ur og varla þó svo sé. Ei'gin-
lega kom ég mér upp kerfi fyr-
ir mörgum árum til að reikna
DANA-SETTID
us
gpar>ai>öl!i»^------
Q (j Simi-22900 Laugaveg 26
velvakandi
0 Sundstaðir opni kl. 7
að morgni
„Þú glaðvakandi Velvak-
andi!
Ég vona að þú sért eins vel
vakandi og ég er á morgnana.
En mig langar að kvarta yfir
opnunartíma sundstaða höfuð-
borgarinnar. Hvernig er það, er
ekki hægt að opna sundstað-
ina hálftíma fyrr á morgnana?
Fyrir morgunhana eins og mig
getur maður vel hugsað sér að
fá sér sundsprett (t.d. 200 m)
á morgnana, áður en maður fer
í skóla eða vinnu, sem byrjar
kl. 8. En þeir, sem fara í vinnu
(eða skóla) kl. 8, ná tæplega á
réttum tíma til starfs síns. Og
hver vill ekki vera hress og
endurnærð(ur) við starf sitt
það sem eftir er dagsins eftir
smásundsprett.
Islendingar, stuðlið að þvi að
sundstaðirnir verði opnaðir kl.
7 á morgnana (því mikið mun-
ar um þennan hálftima) og
syndið 200 m á hverjum
morgni.
Einn morgunhani, sem syndir
200 m á hverjum morgni
(þótt í tímaþröng sé).“
£ Allt í óvissu með
póstgjöld
„Herra Velvakandi!
Hvaða ráðuneyti ætli það
sé, sem hefur póstmálin á sinni
könnu? Það ætti svei mér skil-
ið að fá orð í eyra og finna
dálitið til tevatnsins, bæði frá
almennum bréfaskrifurum og
öðru ritandi fólki. Ég er náttúr-
lega orðinn gamall og gleym-
inn, þó ekki frekar en gengur
og gerist, að ég hygg.
Svo er mál með vexti, að fyr-
ir fáeinum dögum þurfti ég að
senda einum kunningja mínum
hér í bænum nokkuð langt
bréf, sem allt var vélritað. Ég
sá í hendi mér, að það mundi
vera þyngra en 20 g, svo að ég
brá því á vog, sem sýndi að
bréfið var tæp 70 g. Þessu
næst leit ég í mjög svo ný-
komna símaskrá og sá þar, að
burðargjald undir 100 g prent
var 8 kr. Það þótti mér nú all
gott. En til þess að hafa allt
mitt á þurru, þá hringdi ég
svona til vara í upplýsingar
póststofunnar, þar sem fyrir
svörum varð elskuleg konu-
rödd. Ég spurði um burðargjald
fyrir 70 g þungt vélritað bréf,
hvort það væri ekki sama og
prent? Nei, svaraði röddin, vél-
ritað er nú ekki sama og prent,
heldur sem skrifað. Þetta verða
því 18 kr. og sendist sem lokað
bréf alit að 100 g að þyngd.
Það þykir mér anzi skrítið,
mælti ég, því að fyrir 2—3 ár-
um sendi ég oft vélrituð bréf
og annað vélritað mál á sama
burðargjaldi og prent. Þá komu
smávöflur á viðmælanda minn,
sem sagði: Ja, ég veit nú ekki
vel, en ég skal láta þig hafa
samband við------- — Til allrar
ólukku var komin i mig kergja,
svo að ég greip fram í og sagði
af nokkrum þjósti: Ég nenni
fjandakornið ekki að eiga í
þrasi út af smámunum, það er
hvort eð er allt að verða kol-
vitlaust i þessu landi.
£ Hraðar hækkanir
Ég iðraðist strax eftir
þjóstinn, sem auðvitað var afar
heimskulegur í þessu tilviki.
Hringdi ég því nálega um hæl
aftur í sama númerið og sama
konuröddin svaraði. Liklega
hefur mér láðst að biðjast af-
sökunar á dónaskapnum, en
aftur á móti var ég nú hóg-
værðin sjálf og kurteisin og
spurði hvernig á því stæði, að í
alveg nýútgefinni símaskrá
væri sagt, að undir almenn
bréf allt að 100 g þunga kost-
aði 14 kr. en ekki 18 kr. Þá hálf
hló konan við og sagði: Það er
gamla burðargjaldið og nú kost-
ar 9 kr. undir almenn 20 g
bréf. Ég kom hreint út sagt af
fjöllum og spurði: Er langt síð-
an þetta hækkaði? O, nei,
svona hálfur mánuður eða þar
um bil. Bitti nú, sagði ég, og
var alveg að því kominn að
bera mér í munn orðafar „kron-
ikunnar", sem menningarvitun-
um þykir svo ári fyndið, og
hugðist segja: Skyldi það vera
ofverkið „þessara anskota"
að auglýsa þetta almennilega,
en til allrar guðs lukku gerði
ég það nú ekki, heldur orðaði
hugdettu mína á almennari og
kristilegri hátt. „Já, og það
sem meira er, mælti röddin hin-
um megin á línunni. Hér sit ég
lon og don og svara sífelldum
upphringingum vegna fyrir-
spurna um burðargjald, og hef
ekki einu sinni enn fengið í
hendur fullbúna burðargjalds-
skrá. Heldurðu að mér þyki það
skemmtilegt? Nei, það held ég
alls ekki, mælti ég. Kannski eru
yfirmennirnir sofandi, eins og
guðinn Baal i biblíusögunum.
O, ætli það ekki, að þeir séu
sofnaðir rétt einu sirmi, bless-
aðir. En að lokum vil ég segja
þetta: Það er ekki nóg að aug-
lýsa nýtt póstburðargjald í
blöðum og útvarpi aðeins einu
sinni, um leið og hækkun á sér
stað. Það þarf að gera oftar,
a.m.k. á meðan ekki er hægt
að fá í hverju einasta pósthúsi
um land allt þá gjaldskrá, sem
í gildi er hverju sinni. Og eitt
er enn: Er það ekki nýtilkom-
ið, að undir vélritað mál sé
greitt eins og skrifað mál?
27. 4. 1972.
Afgreiðsluslúlkur óskust
Óskum eftir að ráða nokkrar afgreiðslustúlk-
ur nú þegar. Framtíðaratvinna.
Upplýsingar veittar í skrifstofu vorri næstu
daga milli kl. 2—4.
J. Hj.