Morgunblaðið - 11.05.1972, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. MAÍ 1972
Minning:
Markús Finnbjörnsson
HINN 11. marz s.l. andaðist í
sjúkrahúsinu á ísafirði Markús
Finnbjömsson, Hnífcdal. Var
útför hans gerð frá ísafjarðar-
kirkju 21. sama mánaðar. Markús
var fæddur 3. 3. 1885 í Fremri-
Hnífsdal. Foreldrar hans voru
Halldóra Halldórsdóttir og Finn-
björn Elíasson. Markús var elztur
13 systkina. Er hann hafði náð
7 ára aldri, var honum komið
fyrir í fóstur til Sesselíu Sig-
fúsdóttur, Saebóli, Aðalvík. Þar
festi hann rætur, sem aldrei
slitnuðu, til dauðadags. Þar undi
hann glaður við sitt í blíðu og
stríðu, sorg og gleði. Síðastur
yfirgaf hann staðinn, eftir að
allir voru fluttir þaðan. Var
honum það ekki sársaukalaust
að yfirgefa Aðalvikina sína
mannlausa og lagða í eyði.
þó ég væri 25 árum yngri.
Vil ég svo enda þessar fátæk-
legu línur með þökk til þín fyrir
samveruna í sjúkrahúsinu og
ennfremur þak'kir fyrir samfylgd-
ina í Hnífsdal frá mér og konu
minni
Ekki þætti nrvér það ótrú-
legt, að nú þegar þú leggur upp
í þína hinztu för að þú hafir
ýtt bát þínum úr vör frá Aðal-
vík. Mér fininist ég sjái það í
anda, þegar þú rerrnir bát þín-
um með fullum seglum styrkri
hendi upp í vör sólstrandarinnar
hinum megin, þax sem kona þín
og bömin þin 4 bíða þín í fjör-
unni. Þar verða fagnaðarfundir.
Það er svo Ó3k mín til bairna
hans, tengdabarna og afabama,
að þau megi geyma mininin.guna
um ástríkan og umhyggjusam-
an föður.
Vertu sæll Markús,
Helgi Björnsson, Hnífsdal.
Þar sern Markús var elztur
sinna systkina, kom það að sjáif-
sögðu í hans hlut að hjálpa for-
eldrum sínum og afla lífsbjarg-
ar fyrir þau og systkinahópinm.
Vart hafði haran slitið bams-
skónum, er hann varð að fara
að takast á við Ægi. Um anmað
bjargræði var ekki að ræða, en
það sem úr sjómum fékkst. 13
ára gamall réðst hanm sem háseti
á árabát. Var hann svo fyrirvinma
með föður sínum á heimili þeirra
til 19 ára aldurs, er leiðir skiidu
og foreldrarnir fluttust burt.
Markús var mikill þrek- og
dugnaðarmaður, og geðprýðis-
maður svo af bar. Hann var því
eftirsóttur í skipsrúm og alla
aðra vinnu, meðan heilsan entist.
Ungur að árum gerðiat hanm for-
maður á ára- og mótorbátum, og
síðar á eigin útvegi og farnaðist
vel. Árið 1906 kværatist hann
Herborgu Ámadóttur frá Skála-
dal, ágætri konu, sem hann unni
mjög. Eignuðust þau 11 böm,
4 dóu ung, en 7 eru á lífi, mynd-
ar- og dugnaðarfóik.
En lífið er hverfult og lánið
er valt. Árið 1929 veiktist Markús
úr lungnaberklum og varð að
leggjast inn í sjúkrahús á ísafirði,
þar sem hann dvaldi árlangt.
Hafði hann þá fengið nokkurn
bata. Var þá aftur ýtt úr vör og
á sjóinn haldið til að færa björg
í bú. En því miður reyndist sjúk-
dómsbatinn ekki nema skin á
milli skúra. Árið 1933 reið hol-
skeflan yfir er bæði hjónin voru
flutt í sjúkrahúsið fársjúk, er
leiddi konu hans til dauða ári
aiðar. Það var þung byrði sem
Markús vinur minn varð þá að
axla einn og óstuddur nema af
almættinu. Hinn miskunnsami
Samverji var ekki viðlátinn þá.
Börnin voru 7 eins og áður 6egir,
tvö innan við fermingaraldur.
Til þess að geta haidið barna-
hópnum saman og litið til þeirra,
þá keypti hann sér lítið hús í
Hnifsdal, á meðan hann dvaldi
í sjúkrahúsinu á ísafirði.
öninuðust elztu dætur hams
heimilið þar af mikilli prýði. Öll
él birtir upp um síðir. Eftir að
Markús hafði dvalið enn um
hríð í sjúkrahúsinu fór nú heils-
an að batna. Svo enn var haldið
til Aðalvíkur, húsið selt í Hnífs-
dal þvi nú var þess ekki þörí
lengur þar sem bömin voru
orðin sjálfbjarga. — Hann
byrjaði því nýtt líf í Aðalvík
sem hann kallaði sjálfur seinná
lífið. Hann byggði sér þar hús,
reri á skektu fram á víkima þegar
gaf, og fiskaði vel að vanda. Kom
hann sér upp smá fjárbúi, og
fékk ágætis manoeskju Hall-
fríði Guðnadóttur, sem var
ekkja og búin að koma upp
mörgum bömum, sér til aðstoðar.
Þau bjuggu eins konar félags-
búi í um 30 ár í Aðalvík og
Hnífsdal. Þetta er ekki nein
tæmandi ævisaga Markúsar
Finnbjörnssonar, enda ég ekki
nógu kunnugur til að gera þar
á full skil.
Ég kynntist Markúsi fyrst á
sjúkrahúsinu á ísafirði, vorum
við þar stofufélagar í eitt ár og
tiel ég þau kynmi mér til tekna,
Ari Markússon frá
Akurey — Minning
18. marz s.l. andaðist að heim-
iii sínu, Hólagötu 21, Vestmanna
eyjum, Ari Markússon verka-
maður. Hafði hann undanfarna
mánuði átt við vanheilisu mikla
að stríða. Var leitað kunmustu
sérfræðinga landsins, hanum til
hjálpar. Lífsdagur hans var að
enda kominn. „Enginn dauðan-
um ver,‘‘ segir Haligrimur og
fór hér sem segir á öðixmn stað:
Eitt sinn skal hver deyja. Ut-
för hans var gerð frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum 25.
marz og hvilir hann nú í faðmi
þeirrar byggðar sem hann helg
aði mest af starfsorku sinn.i.
Ari var Rangæingur, fagddur
að Valstrýtu í Fljótshlið 31. maí
árið 1900. Foreldrar hans voru
þau hjónin Markús Gúslason
bóndi og kona hans Sigriður
Aradóttir. Hann var elztur í
hópi sjö systkina. Með Ara eru
fjögur þeirra fallin í valinn.
Eftir liía Sigríður efckja i
Reykjavik og Guðtojörg og
Ingólfur búandi á Valstrýitu.
Árið 1925 giftist Ari eftirlif-
andi eiiginfconu sinni Guðrúnu
Jónsdóttur, sem einnig er
Rangæing’ur. Hjónaband þeirra
stóð í 47 ár. Heimili þeirra stóð
lengst af i Vestmannaeyjum.
Bæði kunnir borgarar og vel-
metnir. Þau Guðrún og Ari
keyptu sér húsið Akurey sem
stendur við Vestmannabraut 46.
Má segja að það liggi um þjóð-
braut þvera. Ari og Guðrún
voru vinmörg og margir lögðu
leið sína ár eftir ár í heimili
þeirra í Akurey. Þau staakkuðu
húsið, en þráitt fyrir það, kom
sá tími að þar varð of þröngt.
Keyptu þau sér þá vandaða hús
eiign við Hólagötu Stóð þar
heiimild þeirra umz yfir laufc.
Ari var verfcamaður alla tíð
og starfaði lengist af hjlá sama
fyrirtæki Hraðfrystistöð Vest-
mannaeyjum. Hvers virði það var
siíku fyrirtæki, að hafa Ara sem
starfsmann, verður aidrei metið
í töxtum, eða krónum. Hann var
einn með elztu starfcmönnum
stöðvarinnar, byrjaði þar, með
upphafinu og endaði, þegar yfir
laiuk. Ari var mjög trúverðugur
maður, vildi hvergi vamm sitt
vita. Orðvar, hátbvís og grand-
var. Hafði hann þá Iyndiseink-
unn er prýðir sérhvern mann.
Mér er mjög Ijúft að minnast
hans. Tel ég hann einn vandað-
asta mann er ég hefi fyrirhitt á
lífsleiðiinni. Vinátta okkar var
fölskvalauis og einlæg.
Eins og fyrr getur giftust þau
Ari og Guðrún 1925. Eyjar voru
þá i uppgangi og búsældarlegt
að setjast þar að. Upp úr 1930
kom hin mikla kreppa og hélt
öllu í helgreipum alveg áratug.
Stopular urðu þá tefcjur verfca-
mannsins. Ari og Guðrún voru
þó alltaf sjiálfbjarga. Hann tók
að sér rekstur heimilisins, en
hún saumaði myékranna á milli.
4 urðu bömin, er ðll hafa náð
fullorðinsaldri. Eru þau Elías
búsettur í Hafnarfirði, Ester bú
sett á Akranesi, Emil búsettur i
Hafnarfirði og Hörður búsettur
í Grindavik. Ari var mjög
skyldurækinn og góður faðir. Eft-
ir að hans eigin börn voru upp-
komin, þá ól hann upp 3 barna
böm sín og gekk þeim í fööur-
stað. Sýndu þau hjón þar mikið
kærleiks og miskunnarverk,
sem faðir föðurlau.sra, mun
launa á hinum efsta degi.
Nú þegar Ari Marfcússon er
allur og kvaddur hinztu kveðju,
þá er. mikið skarð fyrir skildi
hjá eiginkonu hans. 1 hörðu
sjúkdlómsstiríði hjúkraði hún hon
um og vék efcki frá sjúkrabeði
hans og öll ástúð og umhyggja
var látin í té sem hægt var.
Einum þætti vil ég efcki sleppa,
en það var hversu samtenging
þeirra var afarsterk í lestri
Guðs orðs og bænum stíluðum
til Jesú Krists. Það var lífclán
þeirra beggja, bjargföst trú á
opinberað orð Guðs í Jesú
Kristi. Það var kletturinn seim
byggt var á. Þessvegna var Ara
ekkert að vanbúnaði, þegar kall
ið kom. Hann var viðbúinn að
ganga á Drottins fund. Viðbún-
aðinn batt hann við frelsarann
Jesúm Krist.
Góður drengur er gemginn.
Blessuð veri minning hans. Með
inndlegri kveðju til eiginkonu,
bama og annarra sfcyidmenna.
Einar J. Gíslason.
Þórdís Jónsdóttir
Fædd 7. október 1934.
Dáin 20. desember 1971.
Það mun sennilega fleiiruim en
ofckur hafa fundizt jólabirtan
dv'ina, þegar fregnin um
lát Þórdlsar barst, einmitt þá
dagana er allir búa slg undir
bjarta og gleðiríika jólaihátíð.
Hitt vita allir og skilja sem til
þefcktu, að þetta var það bezta
úr þvi sem komið var, þvS eng-
inn vill legigja slifcar þjáningar
á vini sína sem Þórdiís varð að
þola, til þess að eiga þá lemgur.
Við vinkonurnar kynntumst
Þórdiisi heitinmi fyrst er við vor-
urn nemendur i LaugaSkóla. Hún
var þá giift og tveggja barna
móðir og virtist í fljótu bragði
efcki eiga margt sameigin-
legt með 16—17 ára unglinigum.
En Þórdís átti eitttovað sameig-
inlegt með öllu fólki umgu sem
gömiU'. Hún gladdist með glöð-
um, en hafði lika djúpa samúð
með þeim er hryggir voru og
miðlaði þá af góðmennsfcu
sinni og veitti þeim
huggun er á þurltu að
halda. Hin mikla lífsgileði var
mjög áberajidi þáttur í fari
hennar, fölskvalaus gleði, jafn-
vel gáski, er engan lét ósnort-
inn. Samt tök hún svo mikinn
þátt 1 kjörum vina sinna og
vandamanna, að ef húm vissi ein
hvem í erfiðleikum, þá varð
hún ósjálfrátt döpur. Þegar við
iítum til ■ baka yfiir sam-
vistir ofckar við Þórdiísi er
þakklæti ofclkur efct í huga. Það
er bvímælalaust lán að fá að
kynnast manneskjum eins og
Þórdísi. Að fá að teljast til vina
hennar var okkur mikils virði
og trygglyndi hennar og vin-
festa voru alveg einstöfc.
Þórdís giftist eftirlifandi
manni stnusm Bluiga Þórarinssyni
frá Borg í Mývatnssveit 25. nóv.
1956. Þau hjónin voru búin að
byggja sér hús í þéttibýlinu sem
myndazt hefur við Laugaskóla.
Húsið var uppf’yllimig á draumi
þeirra hjóna. Þarna var Múð að
börnunum f jórum, þeim Þórarni,
Jóni, Sigurði og Friðriku. Em
þagar ailt virtist brosa við ungu
hjónunum dundi ógæfan yf-
ir. Þórdís fór að kenna sér
meins, veikindin ágerðust og
Ijóst varð að þetta var ólæfkn-
andi. Aldrei virtist æðruleysið
og geðróin samt dvína. Fram á
síðasta da.g var hún sama glaða
Þórdís með gamanyrði á vör og
brosið einlæiga í augum.
Þórdis fæddist að Halldórs-
stöðum í Reykjadal og var
yngsta bam hjónanna Friðriku
Sigfúsdóttur og Jóns Friðriks-
sonar sem lemgist af bjuggu að
Hömrumn í Reykjadal. Friðrika
móðir hennar lézt siíðast
líðið vor. Það var einbver bezta
og yndislegasta eldri kona sem
við höfðuim fcynnzt. Vinir Þórdís-
ar, en þeir voiru margir, voru
lífca hennar vinir. Við þöktoum
forsjóninni fyrir að lla að kynn-
ast þessum sérstöku og eftir-
minnilegu góðu mæðgum. Við eig
um góðar minningar og vitum að
við hittumst aftur.
Illuiga, bömunum og fjöflslkyld-
unni að Hömrum vottum við og
okkar fjölskyldur oifckar innileg
ustu samúð og biðjum iguð að
blessa þau og varðveita. Þau
biðjum við að minnast þess, að
engir geta mitoið misst, nema
þeir sem hafa mitoið átt.
Anna og Svala.
Minning:
Hildur Sigfúsdóttir
Fædd 25. nóvember 1891.
Dáin 28. april 1972.
Sumar myndir lífsins mót-
ast sfcýrar í hugann en aðrar,
og ein þeirra er þeirn, er hér
ritar llnur, ljós eins og hún hafi
orðið til í gær, en á þó ár að
baki.
Það er iítið timburhús í hvit-
um snjó. Garður hússins býr yf-
ir nokkrum trjáan, sem rétta
snjóvgar greinar móti frostgrá-
um vetrarhimni.
Á greinum þessara trjáa iða
fj’ölmargir smáfuglar, sem eiga
vissu um daglegan matarforða
frá íbúum húss'ins. Sá íbúi, sem
oftast kemur svo færandi hendi,
er öldruð kona, sem hefur búið
sér heimili í risi ásamit syni sín-
um, Sigfúsi Hansen. Þe'ssi kona
er Hildur Sigfúsdóttir, ftedd á
Vopnafirði austuir, á býli er hét
Kambur, og alin upp á
góðtounnu rausnarheimili,
Strandhöfn, við sama fjörð.
Ung fluttist hiún til Eyjaf jarð
ar og eignaðist mann og þrjá
syni. TVo syni missti hún, ann-
an barw að aldri og einnig
missti hún mann sinn á bezta
aldri, en það var lán hennar í
móttotinu, að sá er eftir varð,
varð henni allt i öllu. Hann átti
með henni fallegt heimili og var
henni samhentur í tryggð henn-
ar til átthaganna, I ást hennar
til smóifuiglanna og þess fólks,
sem átti samleið með henni og
skildi hana, því að samhliða
stórbrotinni lund var viðkvaeann
in djúp eins og fjörðurinn, sem
hún var fædd við.
Nú er Hildur Sigíúsdóttir l&t-
in, en mynd hússins að Norður-
’götu 28 á Akureyri er enn óbrot
in í minningunni. Við, sem höf-
um notið gestrisni hennar og
vináttu, þökkum hennd og bezta
útfararsönginn munu smáfugl-
arnir syngja, þvi að þeir þefclktu
gott hjarta, sem sló i brjósti
þessarar alþýðufconu. Sön.gur
þeirra mun fylgja sál hennar
til æðri heiima.
Ingölfur Jónsson,
frá Prestsbafcka.