Morgunblaðið - 20.05.1972, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGAR'DAGUR 20. MAl 1972
23
SlPILA EFTIR EYRANU
Margir kennarar í hljóðfæra
iieik banna nemendum símum al
gjörlega að reyna að spila eft-
ir eyranu, þ.e. að útsetja lög-
in sjáilfir. Helztu röikin fyr
ir því eru þau, að þeir spili
þannig óvandaðri tónlist. En er
það ekki frekar til að þroska
næmi einstaMimgsins í tón-
heyrn, ef hann spreytir sig á
því að útsetja lögin sjálfur?
Má eklki einnig likja þessu við
mann, sem aðeins getur haldið
ræðu, sé hún skrifuð, og ann-
an, sem flytur ræðu blaða
laust? Við imntum þau Helgu
og Jón álits á þessu atriði.
Helga: „>að má segja, að
námið í hljóðfæraleik, eins og
það er nú, sé að verulegu leyti
páfagaukslærdómur. Ég er á
þeirri skoðun, að það sé ekki
slkaðlegt að nemendur í hljóð-
færaleik spili eftir eyranu,
eins og það er kallað, — þ.e.
að þeiir útsetji ýmis lög sjálfir.
En tii þess þarf að veita meiri
leiðsögn i útsetningum, t.d.
í því hvaða hljómar eigi sam-
an. Krakkar, sem læra á gítar,
eiga yfirleitt mun auðveldara
með að spila einföld lög held-
ur en þeir, sem hafa stundað
nám í píanóleik í fjöimörg ár.“
Jón: „Ég get í þessu sam-
bandi dæmt út frá eigin
reynslu. Mér var strang-
lega bannað að spila eftir eyr-
anu, þegar ég lærði á pianó.
Þó gerði ég það alltaf að veru
legu leyti. Ég reyndi að taka
vel eftir, þegar mér var sett
fyrir, og lögin voru spiluð fyr-
ir mig. Síðan studdist ég við
nóturnar til að byrja með, en
spilaði lagið að verulegu leyti
eftir eyranu. Ég hætti að læra
á píanó, m.a. af því að þótt
ég lærði og lærði, þá veittist
mér ekki kleift að spila þá teg-
und hljómlistar, sem ég hafði
áhuga fyrir.“
ERFITT A» SAMRÆMA
TÓNLISTARNÁM
FR AMH ALDSSKÓLAN ÁMI
Oft og tiðum reyhist erfitt að
samræma tónlistarnámið námi
við framhaldsskóla, o g verða
margir að gera upp við sig á
fyrstu árum framhaidsskóla-
niáms, hvort þeir ætfla að leggja
fyrir sig tónlistina eða bóklega
námið. Nú nýlega hefur þó
a.m.k. einn framhaldsskólanna
tekið upp þá nýbreytni, að taka
tillit til þeirra nemenda, sem
jafnframt stunda nám í tónlist.
MH hefur i vetur veitt þeim
nemendum, sem langt eru komn
ir í námi í hljóðfæraleik, und-
ariþágur frá tímasókn, þannig
að þeir þurfa aðeins að sækja
tíma 5 daga vikunnar.
>á hefur tónlistin verið kjör
grein í tveim efstu bekkjar-
deildum MR í vetur, og verða
niú í vor I fyrsta sinn braut-
sfkráðir stúdentar, sem lagt
hafa stund á þessa grein.
Næsta vetur er svo ætlunin
að taka upp samvinnu milli tón
listarskóla og menntaskólanna,
og verður þá sett á stofn tón-
iistardeiid við skólana, en þar
eru fyrir miáladeild, stærðfræði
deild o.fl. Tónlistardeildin
verður þó einiungis ætluð imgl-
ingum, sem langt eru komnir í
tónllistamámi.
Við spurðum Helgu hvernig
henni hefði gengið að samræma
námið I þessum tveimur skól-
um?
„>að var satt að segja oft
mjög erfitt. Maður varð bara
að temja sér að nýta tímann
sem bezt, og hugsa ekki um það
hversu takmarkaður hann var.
Það hvanflaði hias vegar
aidrei að mér að hætta við ann
að hvort. Þegar ég var i lands
prófi varð ég að gera upp við
mig, hvort ég hætti við ballett
niámið eða fiðluleikinn. Það var
reyndair ekki sérlega erfið
átevörðun, en hins vegar sé ég
oft og tíðum eftir því að hafa
ekki haldið áfram í ballett,
einteum þegar ég sé dansaðan
modeme-baHett. Ég hefði þó
aldrei getað sinnt þesisu öllu.“
HÆTTI AÐ LÆRA, EN
SPILAÐI I HLJÓMSVEIT
Jón Kristinn yfirgaf ekki
tónlistina þótt harnn hætti að
læra á píanó. Hann var í hópi
þeirra fjölmörgu stnátea, sem
spiluðú á gitar í gagnfræða-
skóla, og fór út í það að spila
í hljómsveit.
„Ég byrjaði að spila i skóla-
hljómsveit þegar ég var 15 ára
igamall. 1 fyrstu spilaði ég á
igítar, en siðan sneri ég mér að
því að spila á bassa. Mér er
þessi hljómsveit sérlega minnis
stæð vegna þeirra hljóðfæra,
sem við notuðum. Má þar nefna
saxafóninn, sem við kölluðum
„Teygjubyssuna". Þetta var
gamall sópran-saxafónn, og var
hægt að ná hinum furðuleg-
ustu hljóðum úr honum, sem oft
ast líktust ískri. Nafnið var
þannig komið til, að þar sem
fjárhagurinn var í þrengsta
lagi, þá voru notaðar teygjur
í stað þeirra gorma sem gáfu
sig, og varð saxafönninn því
fljótlega hlaðinn teygjum."
Jón hélt áfram að spiia í
danshljómsveitum, og gerir það
reyndar enn i dag. Einna
þekktust þessara hljóm-
sveita var „Toxic“, sem lerngi
átti miklum vinsældium að
fagna.
— Hvenær álkvaðstu ,svo að
hefja tónliistarinám að nýju?
„Það var ekki fyrr en ég var
orðinn 22 ára gamall. Einn iaug
ardaginn, þegar ég hafði ekk-
ert að gera, fór ég að hlusta á
þátt Jóns Stefánssonar í út-
varpinu, „Þetta vil ég heyra“.
Ég hiustaði með athygli, og má
segja, að þá fyrst hafi mér orð
ið ijóst, að eitthvað var varið
í klassíska tónlist. Ég fór síð-
an að hugsa málið og ákvað að
athuga með möguleikana á
að læra eitthvað í tónlist.
Ég talaði við Jón Nordal,
skólastjóra TónlistarSkól-
ans, og einnig Hafstéin Guð-
mundsson, sem spilað hafði með
mér í „Toxic“, én hætt og snú-
ið sér að námi við tónlistar-
SkóJa. Þeir ráðlögðu mér báð-
ir að fara í söngkennaradeild-
ina. Þegar ég lýk þaðan prófi
næsta vor, stefni ég að því að
ijúka stúdentsprófi á tveimur
árurn í þessu nýja kvöldskóla-
kerfi, og halda síðan utan til
að læra tónvísindi."
— í hverju er það nám fólgið?
„Það er almenn tónmennt, að
Framhald á bls. 24.
Jón: — Þátturinn „Þetta vil ég heyra“ varð kveikjan að námi
í Tónlistar skólaniun.
Mynd er minnincj og góð minning ei dýrmæt!
Það er aðeins einn sparisjóður, sem þér eruð alltaf að leggja inn í Sparisjóð minning-
anna! Og það fer ekki milli mála, að góðar minningar eru betri en vondar minningar. —
Mynd er minning og góð minning er verðmæt. Þér getið auðveldlega greypt góðu minningam-
ar í verðtryggða pappíra með AGFA.
Þér stofnið heimili. Þér byggið. Árin líða.
Börnin, húsið, heimilið, vinirnir, atburðirnir og .... og .... allt
Ljósmyndavélar, kvikmyndatökuvélar og og . . allt frá AGFA.
Þér sjáið .... aldrei eftir því.
AGFA-QEVAERT
STEFÁN THOKAKENSEN HF.
Laugavegi 16, Reykjavík. Sími 24050.