Morgunblaðið - 03.10.1972, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. OKTÓBER 1972 \
Sálnaveiðar í landhelgi
SjaMan hofur rlkt jaín
föLskvalaus og innillieg gleði í
samkomiusal héir um sióðir
og að loknum söngtón-
leiicum Söndiru Wilkos og
Neil Jenikiins i Austurhaijar-
bíói síðasitliðinn fiimmtudag.
Gleði sem liátin var i ljós á
heifcndi hátt. Það heyrðisit
ekki reytingsliegt kurteisis-
klapp eða óhljóð og bravó-
serimgar, sem glymja í eyr-
um þegar pianóvirtuósar
hafa opinberað fjölkynngi
sdma, heldur lifandi og hisp-
ursl'aust lófatak lfikt og áheyr
endur væru fullir bams-
legri uradirun á eimhverju fal-
legu. Fólk brositi.
Það var ekki laust við að
sumum fyndist nokkuð djúpt
tekið í árinni í dagblöðum þeg
ar siagt var frá þessum enn-
þá óþekktu brézku hjómtum
og liist þeirra. Þau áttu víst
að hafa uninið til allra meiri
háttar verðlauna og viður-
konninga, sem völ er á fyrir
söng, og notið fulltingis og
hylli giagrarýnonda firá upp-
hafi, að sögn. . . Þvi spurði
maður sjálfan sig: er hér orð
um aukið eða eru „hæfilei'k-
um Neil Jenkinis enigin tak-
mörk sett“ (Jerusalem Posit
1968), og rödd Söndru Wilk-
es „tær og fögur“ (Berliner
Morgenposit 1971). 1 sarnn-
leika sagt hvarflaði að mér
að hér væri á ferðimni ein af
þessum áranis auglýsimigaher
ferðum, sem siitellt mega sin
meir í tónlistarheiminium og á
öðrum sviðum; að nú skyldi
fylla Austurhæjarbíó, hvað
sem það kostaði. Auglýsinigar
herferð var það og Aust'ur-
bæjarbíó fylltist. En það siem
meira etr um vert, þá upp-
fylHtu Sandra Wi’lkes og Neil
Jenkins öll hin glæstu fyrir-
heit fjölmiðla og impiressari-
ós og unnu hug og hjörtu tón
leikagesta með tvímælalausu
listfenigi sínu, s<vo ekki sé
meira sagt.
Og svo maður dusti nú fyrir
ir alvöru rykið af lofsyrða-
forðanum verður mér fyrst á
að niefna Neil Jenkins. Rödd
hans er blíð, hljómfögur,
tjáningarfull og nánast
fullkomin. Að heyra hann
flytja aríuna Waft her,
Angels eftir Hendel, hvemig
hann áreynsiulaust kleif þrí-
undasekvensta, sem engan
endi virtust taka var svo mák
ill unaður að því verður vart
með orð'Uim lýst. Það þarf eng
an spámanji til að sjá fyrir
að Neil Jenktas munl eig>a ecflt
ir að klifa enn hærra, tinda
frægðar og frama.
Sandra Wiiíkes á einnig tof
skilið fyrir sönig stan. Minn-
isstæð verður túlkun hennar
á sönigvum Waltons, þrem
stemmn'inigisfullum hugverk-
um, sem gera mikLar kröfur
og spanna ólí'k til'finninga-
svið; sönginn um goðsöguna
af Dafni, sönigtan um s<uð-
rænit land og sönigtan um Odl
Sir Faulk, sem réttiltega er
nefnd „káflieg og jasske-nnd
þula með ruglandarími". Þess
ir söngvar og fleiri, færðu
sönniur á urnsögn tónlisitar-
gagorýnianda Berliner Motrg-
enposit: „Stundum hvarfflar
það að manini að ítal'ia sé
ek'ki ættjörð belcanto sönigs,
heldur England. Kristalstær
rödd, þrek, raddfyili og
sveigjanieiki einkenina þessa
fögru sópranrödd."
Um tvisöngslögin, sem þau
hjóniin sumgu, er það að segja
að jafnvel þó að raddir þeirra
hafl ekki blandazt alltaf sem
bezt voru heildaráhrifin skín-
andi góð. Hjó maðuir strax
eftir þeirri nákvæmni og
naitni, sem greimdlega hetfur
verið lögð í æfingar; hvem-
ig hver etastök tómhending
vair þauffihugsuð og úttfærð.
Minnist ég í þessu saimhandi
flutninigs þriggja hebreskra
þjóðvisna, sem var einhver
Sandra Wilkes og Neil Jenbins.
sá magiruaðaisiti, er óg hetfi
heyrt um dagana, enda stór-
smíðar þesisair runmar Uindain
rifjum etats merkasita tón-
skálds samtiimanis, Shostáko-
vitch, „sovét tónsikáldis par
exellenee".
Mikil ábyrgð hvil'di á herð
um Okkar góðkunna undir-
leikara ÓLafs Vignis Alberts-
sonar, og verður ekki annað
sagt em að hann hafi skitað
sinu hlutverki með stakri
prýði; að hann hafi ekki síð-
ur en aðrir átit riikan þátt í
fullkomnun myndarinnar.
„Er ég of hávær“ skritfaði
Gerald Moore. Spurninigin,
sem allir unidirleikarar
spyrja sjál'fa sig í hiita teiks-
ins. Er ég of hávær, er ég of
lágrvæir. . . ? Ólafur Vignir
Albertsisioin þræddi hinm
margumital&ða og vandrataða
meðalveg af mikilii sanntfær-
ingu, öryggi og smekkvisi og
sannasit er það ékki heigliuim
hernt. Og ekki skorti f jölhætfn
ina. Svei mér ef Ólafur er
ekki upprenmanidi djasspíanó
leikari, ef marka má óvænita
og dillandi „swing" tiitftan-
tagu, siem greip hann heLjar-
tökum í laginu Old Sir Fauik
eftir Walton. Vel af sér vik-
ið.
Ástæða er til að þafcka all
an uindirbúntag tónfleikanna
og þá ekki sizt óvenju vand
aða efmisskrá.
Að tokum þeitta: Af eta-
lægri þjóðrækniskennd á þess
um háskalegu tímurn vara
ég landslýð við ísimeygilegum
baráttuaðferðum Elisabeitar
Bi'etadrottningar í þorska-
stríðimiu sem siendir til höfuðs
fslendtagum sálraa>veiðara og
listafólk til að Lama mótstöðu
affl þjóðar vo.rrar!!
TONLIST
GUÐMUNOUR EMILSSON

<»<o><o><o><<>«>3><><3
FACO KDT - FYRIÐ ALLA