Morgunblaðið - 03.10.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. OKTÓBER 1972
SAI EAI N | í frjálsu ríki eftir V. S. Naipaul
Loks sýndi Linda einhver við-
brögð. Hún leit út um gluggann.
Bobby sagði: „Og svo skyldi
ég verða til þess að brjóta nið-
ur þá litlu sjálfsvirðingu, sem
hann hafði öðlazt!“
„Það held ég ekki," sagði
Linda. Hún sá tárin í augum
Bobbys og ákvað að taka af-
stöðu. „Ég held, að hann hafi
ekki skilið neitt. Og auk þess
veitti ekkert af að segja honum
til syndanna. Það hefur aldrei
sakað. Þú hefðir átt að sjá sal-
ernið þarna. Ég held reyndar,
að ég sé ennþá með iykilinn að
því.“
„Ætti ég að snúa við?“
„Til hvers? Þá yrðu þeir fyrst
alvarlega hræddir. Þá gætu þeir
sent eftir lögreglunni."
„Og ég mundi sennilega fara að
tárfella." Augu hans fylltust aft
ur tárum. Hann brosti þó.
„Það efast ég um. Ætli þú yrð
ir ekki frekar reiður ef þú
snerir við og sæir þá alla skelli-
hlæjandi.“
„Ég srý við.“
„Ég veit hvað ég er að segja,
eftir löng samskipti við húsþjón
inn minn. Tuttugu mjólkurdósir
skyndilega horfnar og maður æs
ir sig og rífst og skammast, mikl
ar geðshræringar á báða bóga.
Á eftir læðist maður um sitt eig-
Ueizlumatur
v?...... „ _
Smíirt brauð
□9
Snittur
SÍLD fis FISKUIl
ið hús á tánum og býst við sjálfs
morðstilraun að minnsta kosti,
en þeir skemmta sér þá bara kon
unglega inni hjá sér. Þeir hafa
boðið til sín vinum og eru hreint
að farast úr hlátri.
„Við misskiljum þennan hlát-
ur þeirra," sagði Bobby og greip
um gírstöngina.
„Það getur verið. Ef til vill
stafar hann af feimni eða vand-
lætingu eða einhverju slíku. Það
sagði Sammy Kisenyi mér. Og
líklega hefur einhver Evrópu-
maður sagt honum það. En ég
held að stundum sé bara um að
ræða heilbrigðan gamaldags
skemmtihlátur."
Bobby ræsti bílinn.
Linda rak upp óp, sneri sér
snöggt út á hlið i sætinu og hall
aði sér út að dyrunum.
„Eitthvað stakk mig. Gáðu
hvað það er. Ég þori það ekki.“
Þannig sat hún, snúin á aðra
hliðina með uppbretta blúss-
una og horfði upp í loftið í gegn
um dökk sólgleraugun á meðan
Bobby athugaði stunguna. Rétt
neðan við rifbeinin spratt fram
rauður díll.
„Hvað er þetta?“ spurði
Linda. „Hvað er þetta?“
„Ég sé, að þú ert bitin, en
ég sé ekki, hvað beit þig.“
„Ó, guð minn góður.“
Hún sat stíf eins og skelkað
barn. Bobby virti fyrir sér hör-
und hennar, rifbeinin, sem mót-
aði fyrir, brjóstahaldarann um
lítil brjóstin, sem hún hafði far-
ið í um morguninn og nærfatn-
aðinn sem skein í undan buxna-
strengnum.
Hann beygði sig niður og
kyssti á rauða blettinn. Linda
leit niður og á kollinn á honum,
héit blússunni hátt til þess að
hún félli ekki yfir höfuðið á
honum. Hún gætti þess líka að
hreyfa sig ekki.
Hann kyssti aftur á blettinn
og spurði: „Batnaði það núna?“
„Já, nú batnaði það.“
Hann rétti sig upp. Hún dró
blússuna niður.
„Ég vona að þú leggir ekki
rangan skilning í þetta,“ sagði
Bobby.
„Nei, Bobby. Þetta var fal-
velvakandi
lega gert. Með því bezta sem fyr
ir mig hefur komið.“
„Gerðu ekki of mikið úr
þessu,“ sagði hann og ók af stað.
„Þú talar um þetta eins
og barnsburð."
„Konum má telja trú um allt.“
Hún var dálítið stutt í spuna.
Hann hafði átt von á því. Þá
höfðu þau jafnað metin. Þau
héldu ferðinni áfram eins og
tveir gamlir og rótgrónir vinir,
umburðarlyndið var gagnkvæmt.
Það skyggði æ meir. Þung,
dökk regnskýin grúfðu yfir.
Dagsbirtan dvínaði af græna
gróðrinum og það tók að rigna.
Droparnir helltust úr loftinu
svo bílhljóðið drukknaði. Allt
útsýni hvarf sjónum. Bara regn.
Það var notalegt í bilnum.
„Þessi bit,“ sagði Bobby. „Ætli
maður venjist þeim ekki. Einu
sinni beit mig hundur, sem móðir
mín átti. Allir ruku upp til
handa og fóta og urðu dauð-
hræddir, ég og móðir mín og
vesalings hundurinn. Þetta var
nokkuð slæmt bit. Tvær jafn-
hliða skrámur neðarlega á kálf-
anum á mér. Hundurinn er
löngu dauður. En ég er ennþá
með örið og satt að segja er ég
heldur hreykinn af þvi.“
Litlu síðar sagði hann: „Einu
sinni fékk ég róandi lyf hjá
lækni. Það var fyrir nokkrum
árum. Gömul veikindi voru að
taka sig upp á ný og ég hélt að
nú væri ég að fá áfallið sem
gerði út af við mig fyrir fullt og
allt. Ég held, að maður losni
aldrei alveg við óttann."
.Róandi lyf? Ætlarðu að
BLÓMLAUKAR 40 tegundir
Svartir TÚLIPANAR
PASKALILJUR fylltar
CROCUS-SCILLA
ALLIUM — verð frá 5,00.
PÓSTSENDUM.
rSlcmcih&r £}.íífeíí£i
segja mér að þú notir slíkt?"
„Heyrðu, ég sagði bara, að
hann gaf mér einu sinni róandi
lyf. Ósköp sakleysislegar litlar
hvítar töflur. Þær höfðu undar-
leg áhrif. Eftir þrjá daga . . .
viltu annars að ég segi
þér það?“ Hann brosti.
„Já, gerðu það.“
„Eftir þrjá daga brenndu þeir
húðina framan á getnaðarlimn-
um á mér.“
Linda lét sér ekki bregða.
„Það hlýtur að hafa verið slæmt
fyrir þig,“ sagði hún.
„Kolbrenndu." Hann brosti
enn.
Ekkert lát varð á rigningunni.
„Það er skrítið," sagði Bobby,
„en eiginlega fór ég ekki að
keyra bil fyrr en ég kom hing-
að. Meðan ég var veikur, var
mér fróun að því að hugsa mér
að ég væri að aka bíl um kalda,
dimma rigningarnótt, mílu eftir
mílu, þangað til ég kæmi að litlu
húsi uppi á hæð og þar logaði
eldur á arni og þar væri hlýtt og
þar var ég óhultur."
„Rigning úti, hlýtt inni —
ég óhultur."
„Ja, ætli það ekki. Mér var
einhver huggun að þessu." Svo-
lítillar ásökunar gætti í rödd-
inni. „Og svo sá ég sjálfan mig
í þessu herbergi, þar sem allt
var hvitt. Hvit gluggatjöld bærð
ust fyrir golunni. Hvítir veggir,
hvítt rúm. Margir stórir glugg-
ar. Allir opnir. Úti grænar
grundir og heiðblátt vatn.“
„Þetta minnir á sjúkrahús eða
gríska smáeyju."
„Já. Ég vildi gefa allt á bát-
inn. Vera ekkert, gera ekkert.
Horfa á sjálfan mig deyja. Ég
dvaldist marga klukkutíma dag
hvern í þessu herbergi. Og líka
á nóttunni. Ég hafði ekkert nátt
borð við rúmið. Og þess vegna
lagði ég úrið mitt á gólfið á nótt
unni. Einn morguninn steig ég
óvart á það svo það brotnaði í
pví glerið. Ég ætlaði að láta gera
við það en ákvað að gera það
ekki, fyrr en mér væri batnað."
„Það hefur verið hálfgerð refs
ing.“
„Að ganga með brotið úr?
í þýðingu
Huldu Valtýsdóttur.
Það er eins og hver önnur vit-
leysa sem manni dettur í hug.
Ilins vegar er óhugnanlegt hve
auðvelt er að sætta sig við að
lífi manns sé lokið. Svo fór ég
að segja við sjálfan mig: Þú verð
ur betri í næstu viku. Svo í
næsta mánuði. Og síðan á næsta
ári.“
„Er ekki stundum notuð
„sjokk“-aðferð við slíkar lækn-
ingar?"
„Eins og róandi lyfin. Ég var
öllu ókunnugur og vissi ekkert.
Ég hélt að sállækningar væru
amerískur brandari og sálfræð-
ingar væru allir eins og Ingrid
Bergman í kvikmyndinni „Spell
bound".
„Hana kannast ég við. Það
var skemmtileg mynd.“
„Já. En þú minntist á „sjokk“
aðferðina. Eftir hana fór mér að
batna. Ég gekk til sálfræðings.
Ég sagði þér frá honum. Það var
hann sem læknaði í sjálfum sér
giftina. Hann komst að því
að gigtin stafaði eingöngu af því
hve mjög hann óttaðist dauð-
ann, og þegar honum varð það
ljóst, hvarf gigtin. Eftir einn
samtalstimann okkar, sagði
hann við mig: Konan mín ekur
þér niður í bæinn í bílnum. Ég
hafði aldrei hitt konuna
hans. Ég sat í stofunni og beið
eftir henni. Hann var þannig sál
smjörlíki
^ Sjónvarp á laugar-
dögum
Kæri Velvakandi.
Við erum tvær bálreiðar
yfir sjónvarpsdagskránni laug-
ardagiinn 23. sept. Við ætluðum
að nota okkur helgarfríið m.a.
til að horfa á sjónvarpið. En
okkur brá heldur betur í brún,
þegar við lásum dagskrá kvölds
ims.
Fuglabyggð í Frakkiandi,
einleikur á harmoniku og
franska bíómyndin var til að
kóróna það allt sarraan.
Þó að Skýjum ofar hafi bætt
það upp, var það ekkert á móti
því, sem eftir fór (þessu
franska rugli).
Tvær reiðar í Kópavogi."
— Þakkarvert þó, að ekkert
var finnskt eða sænskt!
^ Af hverju drekka
sumir of mikið?
Halldór Karlsson skrifar:
„Velvakandi!
Að undanfömu hefur
gætt mikils misskilnings í
skrifum blaðanna um áfengis-
mál. -
Alkóhólísmi er ekki sjúkdóm-
ur og þaðan aif siður löstur.
Alkóhólismi er sjúkdómsein-
kenni. Þegar örvænting og
sjálfshatur nær föstum tökum
á mönnum og konum og öll
sjálfsvirðing fer forgörðum, er
tíðast lieitað til áfengisins. Sér-
fræðingar halda því fram, að
gerðu uppalendur, foreldrar,
skóli og aknenningur allt sitl
til þess að manneskjunni liði
sem bezt á viðkvæmasta þró-
unarskeiði sínu, mundi áfengið
aldrei verða henni til varanlegs
skaða.
Vegna alls þessa er fáránlegt
að tala um refsingar eða áfeng-
isbann.
Þeim, sem hafa áhuga á vís-
indalegum fróðieik um þessi
mál, er bent á bsekur eftir
West og Walker and Fletcher.
Einnig er bókin Summerhill eft-
ir A. S. Nsill gagnleg lesning.
Allaæ þessar bækur koma út á
vegum brezku Penguin-útgáf-
unnar. Því fyrr sem öllum hé-
gljum og fáfræðd, um þessi
mál er er rutt í burtu, því
betra.
Ilalldór Karlsson,
Njálsgöta 79.“
© Hærri skattar leysa
engan vanda
„24. sept. 1972.
Velvakandi,
Morgunbla ðinu.
Ég var sitaddur í Kaupmanna-
höfn fyrir nokkrum dögum, en
eins og kunnugt er fara nú
fram mildar umræður þar i
landi um aðild að Efnahags-
bandalagi Evrópu. Eitt sinn lét
einn af talsmönnum jafnaðar-
landsiins, svo um mælt i um-
ræðum í útvarpi: — Efinahags-
lieg vandamál verða ekki leyst
með hærri sköttum, aðeins með
mianna, flokks forsætisráðherra
aukinni framleiðslu. Ég skrif-
aði þetta hjá mér og hugsaði
sem svo, að e.t.v. væri gofct að
stinga þessari ráðleggingu
stjómarþingmannsiins danska
að hinni skattagráðugu og ráð-
villtu rikisstjórn hér á landi.
Ferðalangur."
Af hverju sögiu Norðmenn NEI?
Úrslit þjó&aratkvæðagreiðslunnívr í Noregi um aðild landsins að EBE hafa vakið heimsiathygli. Sjaldain eðá
aldrei hefur framtíð norræns samstarfs verið jafnofarlega á baugi.
Til þess að kynna þessi mál fyrir Hslondingum ætla ungir sjálfstæðismenn í Reykjavík að fá hingað til lainds
RUNE GERHARDSEN, viðskiptafræðing, einn af ungum forystumönnum NEI-hreyfingarinnar í Noregi.
I fyrirlestri, sem Rune Gerhardsen flytur í SÚLNASAL HÓTEL SÖGU á fimmtudagskvöld, 5. október, kl.
20.30, mun hann fjalla um þær ástæður ar lágu að baki niðurstöðu þjóðaratkvæðagreiðslunnar og þau við-
horf er skapazt hafa í Noregi og raunar á öllum Norðurlöndum vegna hennar.
Munið: Fundurinn «r öllum opinn og hefst klukkan 20.30.