Morgunblaðið - 05.10.1972, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. OKTÓBER 1972
Steinólfur Bene-
diktsson — Minning
Fæddur 1. ágúst 1892.
Dáinn 8. júli 1972.
Þessi kveðjuorð eru nokkuð
Síðbúin frændi minn, sem kem-
ur af þvi að ég hef ekki verið
heima.
Fyrir tugum ára gerði ég dá-
Mtið af því að skrifa eftir frænd
ur og vini, en hætti þvi svo
gjörsamlega.
Það er meiri vandi en margur
hyggur að skrifa eftirmæli svo
þau séu nokkur mannlýsing.
Oftast lendir það út i að
verða líkræða en slíkt er prest-
anna.
Þegar ég tók þessa ákvörðun
undanskildi ég i huganum ykkuir
hjónin, ef ég lifði lengur.
Nú er þetta orðið en þessi fá-
tæklegu orð verða allt annað
en ég vildi sagt hafa og ber þar
margt til.
Steinólfur Benediktsson var
fæddur í Litluvík í Borgarfirði
eystra. Foreldrar hans voru
Benedikt Gíslason frá Hof-
strönd í Borgarfirði. Benedikt
þekkti ég lítið, sá hann aðeins,
en hann var talinn mætur mað-
ur eins og hann átti kyn til og
ég heyrði þeirra Hofstrandar-
bræðra oft getið og þekkti
suma. Móðir hans var Þorbjörg
Steinsdóttir frá Njarðvík af
hinni svokölluðu yngri Njarðvík
urætt.
Þorbjörg var móðursystir min
og má ég þvi skyldleika vegna
ekki mikið um hana-segja.
En frómt frá sagt er hún með-
al nokkurra mætustu kvenna
sem ég hefi kynnzt. Hana muna
margir enn og mun enginn á-
greiningur þeirra á meðal um
mannkosti hennar.
t
Faðdr minn,
Kristján H. Bjarnason,
lézt í Landakotsspitala 3. okt.
Finnur B. Kristjánsson.
t
Faðir okkar,
Óskar E. M. Guðjónsson,
lézt að Landspítala'num að
morgni 4. október.
Ástþór K. Óskarsson
Kolbeinn G. Óskarsson.
t
Sonur okkar,
GUNNAR JÓNAS,
verður jarðsettur að Odda á Rangárvöllum, laugardaginn 7. okt.
klukkan 2 eftir hádegi.
Auður Einarsdóttir, Lárus Jónasson,
Hellu.
t
Dóttir okkar,
i)ngibjörg MAGNÚSDÓTTIR,
kennari,
Sundstræti 24, Isafirði,
lézt í Fjórðungssjúkrahúsinu á Isafirði 3. október síðastliðinn.
Ólöf Guðfinnsdóttir,
Magnús Jónsson.
t
Maðurinn tninn,
HJALMAR ELlESERSSON,
skipstjóri,
Lyngbrekku 19, Kópavogi,
lézt þriðjudaginn 3. október.
Jensína Jóhanosdóttir.
t
Faðir okkar,
BJARNI JÓNSSON,
Haga, Sandgerði,
andaðist í Sjúkrahúsinu í Keflavík 3. október.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurður Bjamason,
Jóna Bjamadóttir.
t
Útför móður okkar og fósturmóður,
STEINUNNAR SIGURÐARDÓTTUR
frá Göngustörum,
fer fram frá Dalvíkurkirkju laugardaginn 7. október kl. 2 e. h.
Jarðsett verður á Tjöm.
Þórarinn Valdir.iarsson,
Óskar Valdimarsson,
Jónas Valdimarsson,
Rannveig Þórsdóttir.
Á þessum árum var fátækt
mikil í Borgarfirði bæði í Vikun
um og Byggðinni. Jarðnæði var
lítið og menn voru að berjast á-
fram með fáeinar kindur, flestir
mjólkurlausir. Sjórinn yfir sum-
arið var eina vonin.
Þorbjörg gat aldrei orðið fá-
tæk; hún var alitaf gefandi og
veitandi og full af lífsgleði.
Tal hennar var þannig hug-
hreystandi, að það hélt vonun
unum vakandi sem allt valt á.
Það var eins og hún gæti alltaf
töfrað fram í hönd og huga eitt-
hvað til að miðla öðrum.
Ekki voru þó efni þeirra
hjóna meiri en hinna sem alltaf
börðust í bökkum.
Þau Þorbjörg og Benedikt
áttu 5 börn sem upp komust og
var Steinólfur næst eiztur.
Nú eru þau öll gengin utan
Gísli sem var elztur og dvelur
á Hrafnistu á níræðisaldri.
Benedikt stundaði aðallega
sjó og munu þeir Gísli og Stein-
ólfur hafa farið að róa með föð-
ur sínum strax og þeir gátu vald
ið ár.
Sjómennska varð líka aðal-
starf Steinólfs fram eftir árum.
Hann var formaður á árabát og
líka á vélbátum. Þó hefi ég það
á tilíinningunni að hann hafi
ekki verið fæddur sjómaður, en
kjarkur hans, áræði og æðru-
leysi, bjargaði honum alltaf í
höfn.
Á þeim árum gátu menn ekki
valið úr störfum, heldur voru
bundnir við torfuna. Ekki var
hægt að stunda sjó á Borgar-
firði nema yfir hásumarið vegna
hafnleysis. Á vetrum tók við
þrældómur í Vestmannaeyjuín,
Suðurnesjuim og togv'um, þetta
var raunverulegt þrælahald.
Verzlun á Borgarfirði á þess-
uim timum var fábreytileg og
t
Útför somar okkar,
Einars Axels Ingólfssonar,
verður gerð frá Neskirkju
föstudaginn 6. okt. kl. 13,30.
Blóm og kransar vinsamleg-
ast afþakkaðir. Þeir, er vildu
minnast hins látna, eru beðn-
ir að láta líknarstofnanir
njóta þess.
Ásta Þorsteinsdóttir,
______Ingólfur Gnðmundsson.
t
Útför
Kristínar Brynjólfsdóttur,
Laufskógum 15, Hveragerði,
verður gerð frá Fossvogs-
kirkju föstudaginn 6. þ. m.
kl. 3 e. h.
Kagnar G. Guðjónsson
og vandamenn.
t
Þökkum af alhug auðsýnda
samúð við andlát og útför
móður okkar, ömmu og íang-
ömmu,
Sigríðar Sigurðardóttur,
Engey, Vestmannaeyjum.
Börn, tengdabörn, barna-
börn og barnabarnaböm.
kannski vorkunnarmál. Það var
ekki verzlað með annað en bráð
ustu lifsnauðsynjar og þraut þó
oft.
Þá var ekki annað að leita en
til Seyðisfjarðar; yfir Kirkju-
skörð til Loðmundarfjarðar og
þaðan yfir Hjálimdalsheiði til
Seyðisfjarðar.
Steinólfur fór marga ferðina
þessa leið með 80- 90 pd
bagga og oft í misjafnri færð.
Kannski var baggi hans oft
ekki léttastur, þvi hann gat eng
um neitað um greiða, en margs
þurfti að biðja af þeim sem ekki
komust.
SteinóLfur var meðalmaður á
vöxt, hnellinn og harðfylginn
sér, fríður sýnum, glaður í við-
móti, drengilegur og félagsiynd
ur.
Hann var stórbrotinn í lund
og einþykkur nokkuð ef honum
fannst sér misboðið, en fljótur
til sátta ef menn vildu um bæta.
Menntun fékk hann ekki ut-
án i barnaskóla, sem víðast var
í molum.
En svo vildi það happ til að
Þorstelnn M. Jónsson fluttist
þangað og sto-flnaði unglinga-
skóla og seint mun verða full-
metið starf þeirra hjóna á Borg
arfirði.
Steinóillfur var þama á unigl-
ingaskólanum, en ekki mun hug
ur hans hafa staðið til frekara
skólanáms.
Var þó Steinólfur sæmilega
greindur, annars held ég að Is-
lendingar eigi heimsmet í þvl að
skilgreina hvað séu gáfur og
greind.
Sumir fljúga áfram á bók-
námi, en gengur ver að læra af
sjálfu lífinu.
Fáa hefi ég þekkt sem lögðu
sig meira eftir þvi að læra af
sjálfu lífim/u en Steinólfur. Hann
barst víða um og kynntist fjölda
manna og ég tók eftir því hvað
hanm tileinkaði sér margt, sem
varð honum drjúgt veganesti.
Ég heyrði oft hvernig hann
notfærði sér þetta þegar hann
átti tal við menn sem voru lærð
ari en hann og kannski gáfaðri.
Þessum mönnum sló hann
oft við og á langri ævi hefi ég
sanmfærzt um að bókllegt nám
og fræðsla lífsins sjálfs þarf að
fara saman.
Við Steinólfur þekktumst frá
barnæsku, og áttum oft samleið
I tifinu, þó við flyttum stað úr
stað.
Báðir voru töluvert upp á
heiminn og hafóum gaman af
smáævintýrum. Því er ekki að
neita og hreinu uppi aö halda
að við stigum sjálfsagt mörg víxl
spor. Ég hefi heldur aldrei hald
t
Þökkum öllum þeim, er sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför
SALVARAR H. PÁLSDÓTTUR
frá Miðkoti.
Sérstakar þakkir sendum við læknum og starfsfólki Sjúkra-
hússins í Keflavík.^
Jóhanna Júlíusdóttir, Gunnar Einarsson,
Jón H. Júlíusson, Rósa Jónsdóttir
og bamaböm.
ið af mðninum, sem alltaf segjast
gera það eina rétta, og þar held
ég að ilfslygin eigi sin,n einka-
skóla.
Hin sterka hlið Steinólfs var
sú, að þó skriða félli á veginn
sá hann alltaf möguleika fram-
undan til að bæta netin svo eng
inn hlyti áföil af.
Ég þekkti fjölda manna sem
leituðu til hans ef i baksegl sló
og þó hann gæti ekki látið þá
hafa fé, gat hann oftast greitt
úr flækjunni.
Það sem einkenndi Steinólf
mest var höfðingsskapur hans.
Hann var fram úr hófi veituli,
jafnvel svo, að í félagsskap
veitti hann yfir alla llmuna og
máttu þar ekki aðrir haJa af-
skipti af.
Borgarfjörður er gimsteinn
frá sjónarmiði náttúrufegurðar,
en það vildi verða létt í maga.
Fiskur hvarf af miðum og fólk-
ið flutti burtu.
Steinólfur flutti þá - til
Reykjavikur. í des. 1922 kvænt
ist hann Vigdísi Magnúsdóttur
frá Dýrastöðum í Borgarfirði
syðra. Vigdis var mesta rausn-
ar og ágætis kona, glæsileg svo
af bar og dró hvergi af sér til
að mynda þeim þar farsælt heim
ili.
Á kreppuárunum tók hún
menn í fæði og vann stundum á
veitingahúsum þvi hún var eftir
sótt vegna rausnar og mynd-
virkni.
Hjá þeim var skáli um þjóð-
braut þvera. Og þar virtist allt
af húsfyllir. Þeir sem þekktu
þau hjón flóru þangað og segja
mátti að menn settust þar upp.
Ég var einn af þessum jóla-
sveinum og athugaði ekki fyrr
en eftir mörg ár hvað þetta var
fáránlegt.
En svona er vaninn, að það
var talið sjálfsagt að setjast upp
hjá Steinólfi.
Og blekkingin var sú að báð-
um aðilum fannst þetta sjálí
saigt.
Þau hjón eignuðust eina dótt-
ur Þorbjörgu að nafni, sem er
gift Vali Ragnarssyni bifvéla-
virkja og eiga þau 4 börn.
Dreng átti Steinólfur áður en
hann giftist, Hilmar að nafni,
sem er búsettur á Siglufirði.
Steinólfur bjó um árabil úti
í Viðey og vann þá hjá Kárafé-
laginu. Þar var þá framkvæmda
stjóri Ólafur Gíslason, en þeir
Steinólfur þekktust austan af
f jörðum. Þar var Steinólfur með
bát sem félagið hafði til flutn-
inga milli Viðeyjar og Reykja-
víkiur.
Þetta var erfitt og erilssamt
starf, linnulausar vökur og vos-
búð. Allt þurfti að flytja frá
Reykjavík, mannskapinn af tog
urunum og verkafólk sem vann
úti í Eyju. Bátur þessi gekk all-
an sólarhringinn og endalaus
bið og tafir. Stundum var fóiik-
ið flutt í Vatnagarða og þá
þurfti að vaða með það að og
frá bát, þvi bryggja var engin.
Einnig annaðist Steinólfur allar
útréttingar í bænum fyrir félag
ið O'g var það mikið verk.
Alltaf voru stórar peninga-
upphæðir sem fóru í gegnuim
hendur hans daglega.
Steinólfur var hraustur að
eðlisfari, en fór illa með sig á
þessum árum, þvl starfið var
svakksamt.
Bótin var að hann átti góðan
húsbónda þar sem Ólafur var
framkvæmdastjóri. Ég vann
stundum þarna úti og þekkti á
þetta allt.
Það var ekki heiglum hent að
vera með fulLan bát af fólki í
hvaða veðri sem var, því aldrei
mátti ferð falla niður.
Þetta var ekki slzt vegna þess
að þá flaut smýglið úr togurun-
uim á sjó og landi. Þarna þurfti
því margs að gæta. tað heyrði
ég gjaldkerann í Viðey segja, að
alltaf hefði t.askan stemmt hjá
Steinólfi. Eftir að Sfceinólfur
flufcti úr Viðey er „Kári“ hætti,
settist hanm þá að í Reykjavik
og stundaði ýmis störf, þar á
meðal var hann verzlunanmaður
hjá Fossberg.
Þegar Djúpavík h.f. var sfcofn