Morgunblaðið - 11.04.1973, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. APRÍL 1973
Eliszabet Ferrars:
Samíaríis i datrisni
þegar þér áttuð leið þar um,
klukkustund seinna?
— Já.
Creed þakkaði henni fyrir og
sagði, að það væri þá ekki
meira i bili. Hann hugsaði sem
svo, að þessi mjólkurflaska væri
farin að verða merkilegasta at-
riðið i öllu þessu máli.
En snögglega þóttist hann al-
veg vita, hvar hún væri. Ein-
hvers staðar í grasinu í mat-
jurtagarði ungfrú Margot Dalzi
el. Hann sá alveg fyrir sér það,
sem gerzt hafði. Hann sá Kevin
Applin vera á ferli kringum hús
ið, að gá að einhverju, sem
hann gæti hirt, en þá hefði
Margot Dalziel komið honum að
óvörum og hann ráðizt á hana
af ofsa og hræðslu, síðan hefði
hann setzt niður og drukkið úr
flöskunni og loksins fleygt
henni tómri út í loðna grasið
bak við húsið, en síðan farið að
velta því fyrir sér í treggáfuð-
um huga sínum, hvað hann ætti
að gera við líkið. Nú lá þvi
beinast fyrir að rannsaka mat-
jurtagarðinn vandlega, áður en
vlðtækari leit yrði hafin.
Creed fann með sér vaxandi
spennu. En hún var samstundis
horfin aftur. I>etta hafði verið
of seint á ferðinni. Of seint til
þess að hann gæti slegið sér
upp á þvi og hlotið forfrömun.
Það var ekki hægt að búast við
henni, þegar maður átti ekki
nema tveggja ára starf eftir, og
nokkur hrósyrði gætu ekki vak
ið annað en gremju.
Hann stóð snöggt upp og
stakk ljósmyndinni í vasa
sinn. — Komdu, Jim, ég held
ekki, að hér sé meira að gera i
bili, og ég vil rannsaka hitt hús
ið betur.
En svo fór, að þarna var eng-
in tóm mjólkurflaska i matjurta
garðinum.
Um stund beit Creed sig fast-
an í þessa hugdettu sína, að
hann mundi finna flöskuna á
nsessta augnabliki, en svo tók
hann allt í ein-u að furða sig á
þvi, hvernig honum hefði getað
dottið í hug, að þessi hugdetta
sín væri svona snjöll.
En það var einmitt svona, sem
homum hafði skjátlazt aftur og
aftur hér áður fyrr. Hann hafði
alltaf gripið þessar snjöllu hug-
myndir sínar á lofti og trúað á
þær í blindni, þangað til grund
völlur þeirra var gjörsamlega
brostinn. Þá fyrst hafði hann
komið vitinu fyrir sig aftur. Svo
hafði hann alltaf verið gripinn
blygðun og gremju, er hann
varð að snúa aftur til hefðbund
inna aðferða sinna. Og síðan
hafði honum í hverju máli fund
izt hann sjálfur vera misheppn-
aður alvanalegur lögreglumað-
ur, sem sá aldrei lengra en nef
hans náði.
Samkvæmt reglunum átti
hann nú að fara aftur til Fal-
ford og gefa skýrslu um hvarf
konunnar, og þá yrðu sendir út
leitarflokkar. Leiðind;iverk
það. Verk, sem alltaf var verið
að vinna og mundi enn verða
unnið oft og mörgum sinnum á
þessum tveimur árum, sem hann
átti eftir.
Með furðulegan rósemdarsvip
á andlitinu, steig Creed upp i
bílinn sinn og ók af stað.
7. kafli.
Um kvöldið bárust fregnirnar
um hvarf Margot Dalziel um
allt land í sjónvarpinu og Paul
og Rakel heyrðu þær, þar sem
þau sátu í stofunni. En Roder-
ick og Jane voru þegar háttuð í
gestaherberginu. Paul hafði
komið þeim óvenju snemma i
rúmið, því að hann vildi lofa
þeim að jafna sig eftir erfiði
dagsins.
Þegar hann hafði losnað þann
ig við þau, sagði hann við Rak-
el: — Þau hefðu ekki kært sig
um að sitja hérna hjá okkur og
heyra tönnlazt á þessu sama
efni, og láta eins og ekkert væri
um að vera. Ég veit ekki, hvort
af þessu tvennu þau hefðu talið
meira þreytandi — og lika fyrir
mig, skal ég játa. Mér þykir það
leitt, en mér finnst þessi samúð
afskaplega þreytandi.
— Það eru það nú fleiri sagði
Rakel eins og viðutan.
Og það sem hafði mest reynt
á hana allt síðdegið og kvöldið,
var að Brian hafði ekki komið
til þeirra, eins og henni fannst
hann hafa lofað, áður en hún
skildi við hann í hlöðunni. Það
var eitthvað óhugnanlegt við
íbúö óskast
Hjón með tvö börn 12 og 15 ára óska eftir að taka
á leigu 3ja til 4ra herbergja íbúð, fyrirframgreiðsla
eftir samkomulagi.
Upplýsingar í síma 14661 og 20661.
velvakandi
Veivakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi tii
föstudags kl. 14—15.
0 Dýrtíðin og gamla
fólkið
Þorkell Hjaltason skrifar:
„Velvakandi minn! — Mikið
hefur þessi vetur, sem nú er
senn á enda, verið þungur og
þrúgandi öllum almenningi i
landinu. Óvenjulega mikið
hefur verið um hörmulegar
slysfarir, og að auki hinn
hraunspúandi eyðingareldur í
Vestmannaeyjum, er engu eirir,
er fyrir verður, og því miður
er ekki séð hvern endi hefur.
Ég ætla í þessu spjalli að
drepa á nokkur atriði, er máli
skipta um þessar mundir og
eru efst á baugi í daglegri önn
borgarlífsins. Að sjálfsögðu ber
hæst hina geigvænlegu dýrtíð-
aröldu, sem fellur nú með ofur
þunga að eldhúsdyrum hverrar
húsmóður í þessu landi í formi
gífurlegra verðhækkana á mat
vælum og öðrum lifsnauðsynj-
um.
Og enginn getur séð fyrir nú
hvenær þeim ósköpum linnir.
En að sjálfsögðu verður gamla
fólkið verst úti i þessari gjöm-
ingahrið verðbólgu og skattpin
ingar, og hefur litla möguleika
á að bera hönd fyrir höfuð sér.
Það virðist sérstök árátta hjá
skattayfirvöldum að blóð-
marka sér gamla fólkið allt á
einu bretti og reita af því
hvern fáanlegan eyri í sína
gráðugu hit. — 1 erfiljóði, er
Matthías Jochumsson orti eftir
látna velgjörðarkonu sína, frú
Þuríði Kúld, eru þessar ljóðlín
ur meðal annars:
„Veikum reyr er vant að segja:
vertu fjall og stattu mót!“
Við getum hugsað okkur lík-
inguna þannig, að stjómvöld
séu fjallið en öldurmennin öll
og þeirrra fylgjendur hinn
veiki og vanmegna reyr. — En
haldi maður líkingunni áfram,
er hægt að hugsa sér aðra og
betri lausn á málinu.
Að öllum líkindum eru Alþing
iskosningar ekki langt undan.
Gæti þá svo farið, að taflið
snerist alveg við, og að gamla
fólkið og velunnarar þess
yrðu þá fjallið mikla, en stjórn
völd hinn brákaði og veiki
reyr.
Það er von mín, að i fyllingu
tímans muni hin aldraða sveit
fá fulla leiðréttingu sinna
mála.
Vík ég nú að öðru atriði, en
það er um lesendabréf dagblað
anna. Dálítið hefur verið að
þeim vikið I útvarpi áður. Það
er mitt álit og margra fleiri, að
þessi bréf eigi fullkomlega rétt
á sér, því þau túka í flestum
tilvikum skoðanir og tilfinning
ar hins almenna borgara
hverju sinni í margvíslegum
dægurmálum líðandi stundar.
Að sjálfsögðu kennir þar
margra grasa og ólíkra sjón-
armiða, eins og vera ber í lýð-
frjálsu landi, þar sem frjáls
skoðanamyndun rikir, og er
alls ekki hægt að iasta slikt.
Tveir ritstjórar dagblaða
hafa í útvarpi lýst sig fylgj-
andi þessum þætti blaða-
mennskunnar.
0 Gömlu húsin
Þá drep ég stuttlega á hin
margumtöluðu Bernhöftstorfu-
hús. Áreiðanlega er meiri hluti
borgarbúa fylgjandi þvi, að
þessir kumbaldar verði fjar-
lægðir og eru þeir engin borg-
arprýði eins og forsætisráð-
herra orðaði það í umræðum á
Alþingi í vetur. Það er ein-
Dömur — Dömur
Á meðan fermingar standa yfir, höfum við opið alla
sunnudaga frá kl. 9 — 3.
Opið einnig annan í páskum.
HÁRGREIÐSLUSTOFAN
HÓTEL SÖGU
SlMI 21690.
þetta tilfinningaleysi hans í
sambandi við hvarf ungfrú Dal-
ziel, jafnvel þótt hann væri ekk-
ert hrifinn af henni. Og svo
hafði hún ekki getað gleymt
þessu einkennilega samtali
þeirra Brians og Kevins. Hún
þóttist alveg viss um, að það,
sem Kevin hafði ætlað að segja
Brian undir fjögur augu, stæði
í einhverju sambandi við það,
sem gerzt hafði í húsinu. En
hafði Brian sagt lögreglunni frá
þvi?
Þegar hún sá, að faðir henn-
ar leit á hana með einhverjum
forvitnissvip, seildist hún til og
sneri hnappi á sjónvarpstæk-
inu. Litla stund glumdi við tón-
list, en svo komu fréttirnar og
tilkynningin frá lögreglunni.
Þegar þulurinm lauk máli
sínu með því að segja: „. . . og
það er óttazt, að hún reiki um
og hafi misst minnið,“ þá lokaði
Rakel sjónvarpinu og stóð upp.
— Það er nú vist bara alls
ekki það, sem þeir eru hrædd-
ir um, sagði hún geispandi, er
hún gekk til dyra. Mér fannst
þeir vera alveg vissir um, að
hún væri dáin.
— Sé hún það ekki, er hitt
hér um bil það eina hugsanlega,
sagði Paul. — Hvert ertu að
fara? Ekki þó strax í rúmið?
Vertu kyrr, við skulum skrafa
saman stundarkorn. Gerðu það,
elskan, ég þarfnast þess. Ég er
alveg eins og festur upp á þráð.
— Ég ætlaði að fara að þvo
upp, sagði Rakel. — Ég hef lát-
ið þetta safnast saman allan dag
inn, svo að þetta er orðið svo
mikið.
— Gott og vel, við skulum þá
gera það í félagi, sagði Paul. —
Það getur róað mann, ef mað-
ur fer sér hægt að öllu. Og svo
í þýóingu
Fáls Skúlasonar.
skal ég gefa okkur hressimgu,
áður en við förum í bólið.
Hann elti hana fram í eldhús-
ið.
Hún fann ekki til annars en
þreytu, þegar hún fór að taka
þarna til og hrúga diskunum í
vaskinn, og sagði þreytulega:
— Þetta er eimkennilegt. . það
er eitt, sem lögreglumaðurinn
spurði mig um, og ég get ekki
fengið úr huganum, enda þótt
það þýði lítið að vera að hugsa
um það . . . því að ég get nú
ekki munað eftir neinu grunsam
legu. . ,
En Paul sem stóð hjá henni
með handklæði í hendi, var önn
um kafinn við sinn eigin hugs-
anaferil.
— Hugsum okkur, að hún
hefði orðið fyrir árás — en ekki
drepin — og skilin eftir ósjálf
bjarga í stofunni, en síðan rank
að við og þá ekki getað munað
neitt, en ráfað eitthvað burt.
Það er alltaf hugsanlegt, skil-
urðu.
Rakel sneri heita krananum
og setti þvottaefni í vatnið.
sýnt, að annað af tvennu á að
rísa á þessari margnefndu
torfu, það er stjórnarráðshús
eða Alþingishús, allt eftir því
hvort húsið er talið eiga for-
gang að þessari glæsilegustu
byggingarlóð borgarinnar.
Fjórða atriðið, er ég vil
vekja athygli á, er hin afdrátt-
arlausa afstaða Hannibals
Valdimarssonar til dómstólsins
í Haag. Örugglega mun meiri-
hluti þjóðiarinnar fylgja Hanni
bal í því máli. Miklu áhrifa-
ríkara fyrir okkar málstað er
að hafa þrautreynda og þjálf-
aða menn í þessum fræðum í
forsvari fyrir okkar málstað.
En höfnum hins vegar alger-
lega auðum og líflausum stól-
um.
0 Gunnarshólnii
Þá er ég kominn að fimmta
og síðasta atriðinu í þessum
aprílþönkum Fyrst er að geta
þess, að ég sendi fyrir nokkr-
um vikum spurningu til les-
endaþjónustu Morgunblaðsins,
varðandi tónlistarflutning við
ljóð Jónasar Hallgrímssonar,
Gunnarshólma. Við þessari
spurningu fékk ég neikvætt
svar frá tónlistarfulltrúa út-
varpsins, Þorsteini Hannes-
syni. „Því miður", sagði hann,
„á útvarpið ekki neina upp-
töku á þessu lagi Helga Helga-
sonar við áðurgreint kvæði
Jónasar Hallgrímssonar." Nú
vil ég í fullri alvöru fara þess
á leit við útvarpsráð og for-
ráðamenn Þjóðhátíðarnefndar,
að þeir í sameiningu beiti sér
fyrir því, að slík upptaka geti
átt sér stað, og færi vel á því,
að sú tónlist yrði kynnt þjóð-
inni á ellefu alda afmæli Is-
landsbyggðar, árið 1974. —
Ekki er að efa, að listrænt
form þessa ljóðs og lags mundi
skila sér til hlustenda í fullri
reisn fagurra hljóma og orða.
Ekki er lengur við það un-
andi, og alls ekki vansalaust,
að þessir dýrgripir liggi, leng-
ur óheyrðir á kistubotni.
Fyrir löngu er tímabært að
þessu atriði sé sómi sýndur af
þeim tónlistarmönnum, er hafa
atvinnu sína að nokkru af því
að skammta hana til fjöjmiðla.
Reykjavík 6. apríl 1973.
Þorkell II,jaltason.“
0 Dýrkeypt Iæknishjálp
Guðmundína J. Jónsdóttir
skrifar:
„Mikil vandræði hafa hlot-
izt vegna læknisleysis á Vest-
fjörðum. Við höfum að vísu
haft frábæra lækna þar annað
veifið, en það er bara ekki
nóg. Veikindi gera ekki boð á
undan sér. Þess vegna þurfa
læknar að vera tiltækir að stað
aldri. Ef ástandið í þessum mál
um fer ekki batnandi er flótti
frá læknislausum byggðarlög-
um fyrirsjáanlegur.
Sá atburður gerðist hér að
maður veiktist og þurfti að
flytja hann dauðvona í sjúkra-
hús norðan til á fjörðunum.
Reikningurinn frá lækninum
fyrir um það bil 9 klukku-
stunda vinnu, (þar af sat lækn
irinn 6—7 klukkustundir um
borð í varðskipinu), hljóðaði
upp á 10.000 krónur. Það þætti
kannski einhverjum gott að
hafa yfir þúsund krónur i
tímakaup. En þarna ber nú lít
ið á mannkærleika og virðingu
fyrir sjálfum sér, sem hlýtur þó
að vera einhver bezti eiginleiki
manna. Það vekur ekki traust
góðs læknis og reyndar allra
þegar niðzt er á veiku fólki.
Því má bæta við, að nú er mað-
urinn, sem hér hefur verið
greint frá, látinn.
Guðmundína Jóna Jónsdóttir
frá Hofi i Dýrafirði.“