Morgunblaðið - 21.08.1973, Blaðsíða 16

MORGÖN©LAÐIÐ — ÞRIÐJUDAGUR 21. ÁGÚST 1973
17
16
MORGUNBLAÐIÐ — ÞRIÐJUDAGUR 21. ÁGÚST 1973
JllKgmtMfKfrifr
Útgefandi
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar
Ritstjórnarfulltrúi
Fréttastjóri
Auglýsingastjóri
Ritstjórn og afgreiðsla
Auglýsingar
Askriftargjlad 300,00 kr.
I lausasölu
hf. Árvakur, Reykjavík.
Haraldur Sveinsson.
Matthías Johannessen,
Eyjólfur Konráð Jónsson,
Styrmir Gunnarsson.
Þorbjöm Guðmundsson.
Björn Jóhannsson.
Árni Garðar Kristinsson.
Aðalstræti 6, sími 10-100.
Aðalstræti 6, simi 22-4-80.
á mánuði innanlands.
18,00 kr. eintakið.
Sl. laugardag birtist hér í
blaðinu viðtal við þrjá
rafveitustjóra á Norðurlandi,
þar sem þeir lýsa verkum
Magnúsar Kjartanssonar í
orkumálum. Ráðherrann
ákvað að láta byggja línu á
milli Eyjafjarðar og Skaga-
fjarðar, án þess að nokkurt
rafmagn væri til að flytja.
En hugmyndir hans voru um
það leyti þær að leggja
mikla rafmagnslínu frá Þjórs
árvirkjunum til Norðurlands
og sjá Norðlendingum fyrir
raforku á þann hátt. En lát-
um nú rafveitustjórana lýsa
afleiðingum af verknaði ráð-
herrans. Um orkuna, sem ráð
herrann ætlaði að flytja frá
Laxársvæðinu til Skagafjarð
ar, segir Knútur Otterstedt,
rafveitustjóri á Akureyri,
m. a.:
„Við reiknum með að fá
rafmagn frá nýju virkjun-
inni við Laxá um mánaða-
mótin sept.-okt. Þrátt fyrir
það höfum við ekki grunn-
afl til að fullnægja þörf
Laxársvæðisins eins og hún
er í dag, hvað þá að selja til
annarra staða. Og það er auð-
vitað ekki mikil hagkvæmni
í því að vera að framleiða
dieselafl á Akureyri til þess
að selja vestur til Skaga-
fjarðar eftir línu, sem kost-
ar yfir 100 milljónir.“
Adolf Björnsson, rafveitu-
stjóri á Sauðárkróki, segir
um þetta sama atriði:
„Fyrst þyrfti að virkja,
áður en lögð væri lína til að
flytja rafmagnið. Væri hér
farið aftan að hlutunum.“
orkuverum úr myndinni,
sem eru aflögufær.“
Og hann bætir við:
„Það er furðulegt að þurfa
að horfa á vatnið renna fram
hjá eins og hjá okkur við
Skeiðfossvirkjun, þegar svo
mikill skortur er á raforku
frá virkjunum í nágrenninu.
Og að hvorugur aðilinn, sá
sem hefur rafmagnið og sá
sem vantar það, sé svo mikið
sem tillöguhæfur eða fái eng-
in svör við tillögum um úr-
bætur.“
Síðan fjallar hann um sarn-
skipti rafveitnanna norðan-
lands við ríkisvaldið og segir:
„Og þrátt fyrir allar yfir-
lýsingar ráðamanna um að
haft skuli samband við heima
menn um skipan orkumála,
þá verður því miður að segj-
ast, að það hefur alls ekki
verið gert. Ákveðnar óskir
Fjórðungssambands Norð-
lendinga um að skipuð verði
samstarfsnefnd heimamanna
auðvitað er varla komin á
pappírinn.“
„Ég hef ekki trú á því, að
við fáum neitt rafmagn að
gagni norður fyrr en í fyrsta
lagi árið 1976.“
„Það er viðurkennt, að
þessi lína, hvort sem hún
hefði legið yfir hálendið eða
í byggð, er auðvitað ekki
arðbær. Talað er um, að lín-
an muni kosta um 600 millj-
ónir. Ef við tökum eins og
venja er 10% í árlegan fjár-
magnskostnað þá er það 60
milljónir. Þá kostar kílóvatt-
stundin æði mikið í flutningi.
Hún er ekki komin niður fyr-
ir krónu fyrr en línan flytur
60 milljón kílóvattstundir og
langt er í það ennþá.“
„Nei, það var ekki búið að
ræða neitt við okkur, áður en
ákvörðunin var tekin urn
línu. Ég held satt að segja að
ekki hafi verið könnuð hag-
kvæmni línunnar, áður en
hún kom til fyrir alvöru og
SNILLD MAGNÚSAR
Sverrir Sveinsson, raf-
veitustjóri á Siglufirði, bend-
ir á að ónotuð orka sé frá
Skeiðfossvirkjun og þar megi
auka orkuframleiðslu með
hagkvæmum hætti, en samt
fáist ekki leyfi til að styrkja
rafmagnslínurnar í Skaga-
firði, svo að unnt sé að flytja
þessa afgangsorku inn á að-
alorkuveitusvæði Norður-
lands vestra. Síðan segir
hann:
„En það virðist vera stefna
ráðherranna nú að tengja
saman orkusvæði, sem bæði
eru á þrotum, en sleppa þeim
og ríkisins um lausn þessara
mála hafa alls ekki náð
fram að ganga.“
Þá fjalla rafveitustjórarn-
ir um línuna norður yfir há-
lendið og segja m.a.:
„Það kom fram, að iðnað-
arráðuneytið telur línu að
sunnan fljótvirkustu leiðina.
Talað var um, að hálendis-
línan skyldi koma allt þar
til fyrir skömmu. Við þær
neikvæðu niðurstöður, sem
fengust af veðurathugunum
í Nýjabæ, urðu menn svo
uggandi. Og þá var farið að
hugsa um línu í byggð, sem
því ekki staðið að henni eins
og á í rauninni að gera.“
Skömmu eftir að Magnús
Kjartansson ákvað línulagn-
inguna milli Eyjafjarðar og
Skagafjarðar, lýsti forsætis-
ráðherra því yfir opinberlega,
í viðtali við Morgunblaðið,
að hann teldi aðra lausn hafa
verið heppilegri. Forsætisráð
herra lét iðnaðarráðherra
þannig ákveða framkvæmd
til lausnar orkumála síns eig-
in kjördæmis þvert gegn
vilja sínum og nú er komið
í ljós, að Magnús Kjartans-
son hefur einnig kúgað for-
mann kommúnistaflokksins,
sem jafnframt er formaður
Framkvæmdastofnunar ríkis-
ins. Um það segir Sverrir
Sveinsson:
„En forsætisráðherra lýsti
því yfir, á opinberum fundi
á Siglufirði um daginn, að
Framkvæmdastofnunin hefði
farið yfir þessar hugmyndir
báðar, annars vegar að fjár-
festa í línu, sem nú er sjálf-
sagt komin yfir 100 milljónir
— yfir 60 milljónir í fyrra
og heimild fyrir 45 milljón-
um í ár — og svo okkar til-
lögur. Forsætisráðherra sagði
að Framkvæmdastofnunin
hefði mælt með samtengingu
við okkur og stækkun Skeið-
fossvirkjunar.“
Eitt af meginstefnumálum
Vinstri stjórnarinnar var
samræming og skipulagning,
en iðnaðarráðherrann lætur
ekki bjóða sér, að neinir aðrir
séu að bjástra við hans verk-
efni. Frekja hans og yfir-
gangur er alþekkt innan
kommúnistaflokksins, en hon
um nægir ekki það verksvið.
Hann vill kúga samstarfs-
menn sína í ríkisstjórn og við
Framkvæmdastofnunina, og
honum tekst það líka. Ráð-
herrar kommúnista koma
öllu því fram, sem þeir ætla
sér, vegna undanlátssemi
ráðherra Framsóknarflokks-
ins. Forsætisráðherra þurfti
ekki annað en að lytfa síman-
um á borði sínu í Stjórnar-
ráðinu, hringja í iðnaðarráð-
herrann og segja honum að
hætta við þessa framkvæmd,
ella myndi hann biðjast
lausnar fyrir hann. En auð-
vitað datt honum ekkert
slíkt í hug, hann lippaðist
niður í þetta skipti eins og
öll önnur.
Gísli Þorsteinsson.
Kieppur: Fleiri inn,
en fara fyrr út
Tíðni innlagninga og breyt-
inigar á dvalartíma á Ktepps-
spítalan'um á árunum 1951—
1970 var viðfanigsefni rarrn-
sóknar Gísla Þorsteinssonar
læknis. Á þessu tímabili hef-
ur fjöldi innlagniiti'ga meir en
fjórfaldazt, eða ár 50 árið 1951
Og í 275 árið 1970, og er þá
miðað við þá sem legigjast inn
í fyrsta sinn. En heildarinn-
la/gnimigafjöldi hefur hinis veig
ar áttfaldazt, — farið úr 100
upp í 800. Dvalartími sjúld-
inga sem lagðir voru inn í
fyrsta simm var að meðaltali
305 dagar á tímabiliniu 1951—
’62, en aðeins 58 dagar á tím-
anum 1963—’70. Hin aukna
tiðni imnlagniniga á síðara
tímabilinu stafar meðifram af
því að unnt var að taka mun
fleiri sjúkliniga inn vegna hins
stytta dvalartlmia.
Þá beindist athugun Gísla
m.a. að þvi hvort um hr'.ng-
rás sömu sjútelinga inn og út
af spítaianum værí að veru-
legu leyti að ræða, og kom i
ljós að endurinnlagniinigum
hefur farið fækkandi.
Dvalartiminn var eimnig
m'sliangur eftir þvl hvers eðl-
is sjútedómurimn var, og hefur
hann mest stytzt hjá sjúkl-
ingum með ýmiss háttar
tau'gaveiiklunarsjúkdóma og
meiri háttar geðtru flanir eins
og geðklofa og geðihvörf.
Segir Gísli i niðurstöðum
sínum að ótvírætt sé að bætt
starfsaðstaða, aukið starfs-
lið, eftirmeðferð á göngu-
deild og hin nýju meðferðar-
form, t. d. fjölsteyldumeð-
höndlun, stuðii að stórbætt-
um árangri í geðlætoningum
og fbrði mörgum sjútelingum
firá langdvöl á sjúkrahúsi.
Geðsjúkdómar á
landsbyggðinni og
geðræn lömun
Éimmtumgur þeirra sjúkl-
irnga sem lögðust irnn á lyl-
lækningadeild sjúkrahússins
á AkiUireyri á árumum 1954—
1972 gerðu það vegna geðlsjúk
dóma. Þetta er eir, af niður-
stöðum erindis Brynjólfs
Ingvarssonar iæknis á Akur-
eyri. Þetta er sama hl'utfall og
á lyflækniimgadeiíiid í borg eins
og Árósium í Dammörku þó
svo að þar sé geðsjúkrahús í
grenndinni. Þá kom fram í er-
indimu að þama er mest tíðni
geðsjúkdóma hjá fól'ki á aldr-
inuim 20 td'l 49 ára.
Þeir Lárus Helgason geð-
læknir, Haraildur Briem, lækn
ir og dr. Gunmar Guðmunds-
Lárus Helgason.
son yfirlæknir, fjöliuðu um
lömun af geðrænum orsök-
uim, og var bygigt á ranmsókn-
um á innlagininigu á tauga-
deilid Landspítalaims. Slík
lömun er ekki óalgemg, og
eir tlðmin 0.4% á Islandi, eða
4 af hverjum þúsund ibúum.
Sagði Lárus að þeir sjúklimg-
ar sem l'eitað hefðu hjálpar
geðlæknis hefðu hlotið mum
skjótari bata en hiniir. Væri
einkuim um lömun á höndum
að ræða hjá þeirn fyrrmefndu,
en á fótum hjá himum.
fslenzk fjölskyldu-
bönd sérlega sterk
og hefðbundin
Þau HaraMur Ólafisson lekt-
or, HólmÆríðuir Gunnarsdótit-
ir og Sigrún Júiíusdótt ir, fé-
lagsráðigjafar gemgusit á
undanfömum mámuðuim fyrir
félaigsfræðilegri könnun á ís-
lenzku fjölakyldutlifi ásamt
Tóm'asi Helgaisytii prófessor
og geirðu grein fyrir miður-
stöðum hemnar á þinginju.
Hiims vegar annaðist Gylfi
Ásmiundsson sálfræðimgiur,
sáltfræðilegu hiiðima á körm-
uminni og Ólafur Jóhann Jóms
soin lækmir þá geðlæknislegu.
Uinidirbúimimigur þessarar
köranumar hófst i fyrra. Vair
hún framkvæmd þannig, að
valin voru öll þau hjón sem
gemgu í hjóna'barad árið 1961,
og reyraduist þau vera má-
kvæmlega 1000 talsims. Siðan
var sá hópur smækkaður mið-
ur í þau sem voru emn glft,
áttu tvö börn og heimdli á höf
uðborgarsvæðimu, Sömuiledð-
is var það skil'yrði sett að þau
hefðu ekki verið undir hemdi
geðlækniis áður. úr þessu var
svo að loteum valinn hópur 21
hjóna, sem þær Hólimfríður og
Si'grún ræddu við, og tóku
sarmtölii'n upp á segulbamd.

Sagt frá nokkrum nýjum athugunum
á geðheilbrigðismálum íslendinga

Haraldur Ólafsson.
Tóteu hjónin þessu yfirleitt
mjög vel. Var einkuni spurt
um hvermiig sa'miskipt'um inn-
an fjölskyiMumnar væri hátt-
að, bæði imnbyrðis — milli
hján'amma, móður ag barna,
o. s. frv., ag einniig út á við,
voru aðei'ras 4 sem höfðu
starfsimenmtum, Þá kom eiran-
ig fram að samigaragur við
fjöiskyldu konunnar er al-
gengari en við fjölskyldu
miannsins.
Flest hjónanna eiga svip-
aðan félagslegan upp-
runa, koma yfirieiitt úr sömu
„stéttum”. Hins vegiar koma
þau oft sitt úr hvorri áttinni,
hiíttast i Reytejawíik og setjast
hér aö. Og langoffcast hifctast
hjón á dansleikjum. Aðeins
þremn hjón höfðu þekkzt frá
barmsaldri.
Einmiig töldu þau setn að
kömnuminmi stóðu það • mjög
áberamdi hversu hjóndn virt-
ust hafa viðtekmar og hetfð-
bumdnar skoðandr á hjóraa-
bandinu sem stofnum. Þeiim
in taka varðandi búskapinn,
og sem skipta mdiklu máli fyr-
ir farsæld hjónabandsins.
Rúmur þriðjungur
„venjulega" fólksins
afbrigðilegur
1 hinnii geðlæbnisiegu aithug
un Ólafs Jóhanms Jónssonar, á
hjómaböndunum var iaigður
fyrir hjórnin aUviðtækur
spumimgal'isti, sem þau svör-
uðu sameigimlegia. Kom það
t.d. berlega í ijós að því fle'.ri
ákvarðanir sem hjónin tóku
saimeiginlega þvx betra var
sambandið þeirra á milli.
Hjónin tóku eirnnig sál-
fræðipróf. Af þess'uim 42 eim-
stakliragum, sem höfðu verið
valdir með tiilitd tid þess að
þeir hefðu aldrei verið undir

EINS og kunnugí er fór þing norrænna geðlækna fram
hér í Keykjavík nú fyrir skömmu. Fluttu þar margir
þekktustu sérfræðingar Norðurlanda erindi um strauma
og stefnur í geðlækningum um þessar mundir og þær
rannsóknir, sem þeir hafa einna helzt fengizt við. Nokk-
uð af því hefur áður komið frain í Morgunblaðinu. En
það er langt frá, að íslenzkir geðlæknar og fræðimenn
um þessi mál hafi setið auðum höndum. Á þinginu
fluttu íslenzku þátttakendurnir alls tíu erindi um hinar
margvíslegu hliðar geðsjúkdóma á Islandi, og kom
fram í þeim hinn athyglisverðasti fróðleikur um stöðu
þessara mála hér á landi í dag. Hér á eftir fer stutt frá-
sögn um nokkuð af þeim upplýsingum sem fram komu
hjá Islendingum á norræna geðlæknaþinginu og
kynntar voru fyrir blaðamönnum nýlega. Er þar drjúg-
ur fróðleikur um íslenzkt þjóðfélag í dag, þótt sumt
séu frekar vísbendingar en staðreyndir, eins og fræði-
mennirnir tóku sjálfir skýrt fram.
Ólaíur Jóhanu Jónsson.
geðlætendshemdi, væru „venj'u
legt" fólk, -— voru 12 sem eru
eða höfðu veriö medra eða
mirnna afbriigðilegir, — að
mati Ólatfs Jóhanns.
Þau sem stóöu að köranun
þessari tóteu skýrt fram, að
— mxili fjölskyldunnar og
vina, Kunminigja, nágiranma og
ættimigja, svo og hvemig fri-
tíma væri varið o. fl. AMis var
spuirt uim rúmíiega 80 atriði,
og var markmiðið í stórum
drátfcum að kanna eðli fjöl-
skyldumetsims í íslenzku sairx-
félagi, að sögn Haralds Ólafs-
somar.
Megin útkoma'n úr þessari
könnun var sú, að íslenzk
fjölskyldiuibönd eru áteaílega
sterk. Fjölskyldan veitdir umg-
um hjómum, sem eru að
sfcofma hei.mili mitel’a aðistoð,
t.d. fjárhagsleiga, ag virðist sú
aðstoð að mikl'u ieyti koma
frá fj'ölskyldu komum'mar. í
mörgum tilviiiteum kainm orsök
im að vera sú, að maðurimm er
við nám, en í þessari könnun
var sérlega áberandi hve al-
gemg'ara það er, að karimenn
hafi eimhvers konar stairfs-
memmtum; af þessari 21 komu
fymd'st meira og minma að
hjómabamd sem sliikt væri í
eðli sífiiu eitthvað göfct og rótt.
Svipaður skilningur
á hugtökum - gott
hjónaband
Gylfii Ásmiumdssion tók svo
þessi hjómabönd tdl meðferð-
ar frá sjómarhóli sálfræðinn-
ar, og einbeitti sér einteum að
því hversu máikilvæigt það virð
ist vera fyrir hjónaband að
hjónin legðu sairmam eða svip-
aðan s'kilning í hugtök atf
ýmsu tag'i. Álytefcum könmumar
imnar er sú, að ýimsar flaekjur
og smurður í hjónaböndum
iniegi rekja til þass, að hjónin
sjái mismunamdi merkingu í
h’Ugtökum, þammig að þau vita
oft eikki 'hvað hitt á við þegar
þau tjá sig. Þetta er eimteum
miteilvægt varðandi þær sam-
eigimlegu á/kvarðanir, er hjóin-
um algera byrjumarkönmum
væri að ræða og ekki væri
uramt að draga nednar viðtæk-
ar ályktamir af henni um reyk
vískt fjölskyldulíf almennt.
Enigu að siður gæfi hún viss-
ar ví'S'bemdimgar og kæimi að
verulegum motum I framtíð-
inni, ektei sizt með tiM'iti til
þess að fj öls kyldu me ðh öndl-
um hefur aukizt mjög á
Kleppssipi'tal'an.um að umdam-
föimax, og er það meðferðar-
fomm sam hvað miestar vomir
ir eru buimdnar v'ð.
Kristin Gústavsdóttir, fé-
lagsráðigjafi í Gautaborg, hef
ur mjög unmið að skipuiagn-
ingu þessara miála við Klepps
spítalann og fluitti erimdi um
þau á þifi'gin.u. Hún kvað
fjölskyldumeðferð vera eink-
um í því fólgrna, að lögð er
áherzla á eimstaklimgmn í sínu
námasta féLagstoga urrahverfi
en ekki einanigraðam eims oig
gert var til skamims tíma;
Kristín Gúsfcavsdóttir.
einstaklimgurinm ber ein-
kemni fjö'liskyldummar. Krist-
in kvað íslenzkar fjölskyldur
vera ákaflega móttækilegar
fyrir þessari meðhöndl’un.
Það kom fram hjá Tómasi
Helgasymi að gert er ráð fyrir
fjölskyldiuíbúð í hinmi nýju
váeffitaniegu geðdei'ld, — sem
þá ekki sízt yrði ætluð fyrir
fólk utan a.f iandi, er ekki á
heirreli nálægt geðdeiMinmi.
Áhrif eldgossins
á Vestmannaeyinga
Þá fl'uttu þau Pá'll Ásgeirs-
son yfiriæknár og Siigrún
Karisdóttir féiagsráðgjafi er-
indi uim hjálparstöð þá sem
ýmsir læknar, geðl'æknar, sál-
fræðmigar, féi'agsráðgjafar og
lögfræðimgar starfræktu fyr-
ir Vest'mamnaeyimga vegna
eldgossins á Hei'maey.
Páil sagði að öll slik mieiri
h'áttar samfélags áföll hefðu
alvarlegar amdleigar afleiðing-
ar fyrir miikinn fjölda fól'ks.
Þessari stöð var ætlað að
hjálpa því fólki, sem það viildi
yfir erfiðasta hjallanm eftir
gosið. Þamgað gat það komið
með sín vandamál', sem reynt
var síðan að leysa, þótt það
hefði ektei allfcaf fcekizt. Þanm-
iig hafði t.d. taisvert af fólki
verið á róandi lyfjium vegna
gossiras, og var reymt að koma
þeirri lyfijamotkun í skaplegt
horf. Mikið af fólk'ffru kunmi
ekki á kerfið í Reykjavik,

PáU Ásgeirsson.
vissi ekki hvar hinar ýmsu
stofraamir var að finna, hvert
það ætti að fiara með ákveðna
hliu.ti, margt þurfti aðstoð við
skattaframtöl, o. s. frv.
Þessi stöð var starfrækt frá
því um 10 döguim eftír að gos-
ið hófst þamgað ’tii í júni, em
þá hafði heimsóknuim til hemm
ar farið smáfEekiteamdi, unz
ektei þótti ienguir þömf á að
starfrækja hana. En Páll tók
fram að langur tími ætti eftir
að líða þangað tiil áhrifa
þessa álfalls mundi hætta að
gæta hjá mörgum Vest-
mannaeyingum.
Hamm sagði að þetta væri
eimikum merkilliegt I sambandi
við autena áhei'zJiu á að fyrir-
hyggja geðsjúkdóma í stað
þess að eimbliína á lækndragu
efitiir sýkimgu. Sérfræðingair
ættu ekki að sitja á skritfstofiu
og biða eftir að fólkið kæmi
til meðhöndlumar, heldur fara
út og reyraa að korma í veg
fyriir að það þurfi að gera
slitot.
Söfnuður Bakkusar
fer stækkandi
1 fyrrasumar gerði Jóhanm-
es Bergsveimsson, geðttækiraiir
kömnum á áfengiisneyzliuvenj-
um, miismotteum áfengis og
aJlkohölisma hjá Reykvíkhrag-
um á aldirimum 20—49 ára, og
fliufctí haran erimdi um haraa á
þiinigiirau.
Var köniraumiim framkvæmd
þanmiig að spurmiiragalisti vair
sendur í pósfci til 1189 kariia og
kvenna á þesisum aldri sem
valim vot'u í tölfiræðSliegu úr-
tatei úr íbúasterá Reykjavíkur.
Nofchæf svör fieragust hims veg
ar fi'á 81,6% þáttakenda.
Leiddá könmumim í ljós að
83% kvemraanma og 92% kari-
anrna meyttu áfiengis, — og
Jóhaimes Bergsveinsson.
var þar elntoum um að ræða
sterka drykki. Og fólteið neyt-
:r áfengfcs með stuttu millS-
hili. Hekraimgur karlianma og
þriðjungur kveminaniraa hafði
rneytt áfemgis fyrir rnimma en
viteu síðan þegar þau svöruðu
spurnmigumium, og hvað tearl-
ana áhirærir er raeyzlan í miklu
rraagrai, — eða að meðaltalí
10 sjússar á um 5 kliukku-
sifcundum.
Þá kom firam að meðialald-
ur fólks, þegar það byirjar
áfiengisdrytekju feir lækteandL
Hann er nú rúmlega 16 ár
hjá köritum og 17 ár hjá kon-
um, sem nú eru á aldrimum
20—29 ára. Á fcufctugu árum
heifiur hamn þannig laakteað úr
19 í 16 ár hjá teörlum og
21Váár í 17 ár hjá konum.
Ektei er sú möurstaða síður
athygllisverð, að um 20%
kariia og 9,5% kvemna á þessu
alidui'sskeiði sem á anmað borð
meyta áfemgiis hafia eiintoennl
um mi'ismotteun áfiemgiis, og eru
þau eimkenni eintoum auteið
drykkjuþol, mimnisieysi, steort
ur á valdi yfiir meyzl'urand, af-
réttari að morgmi, áframhald
drykkju dag mn eftir og skorf
ur á sjáltfsgagrarýni. í sam-
bandi við síðasta eimikennið
ber einkium að vekja athygiii á
því að um 11% af þessium
20% karia viðurkenndu
sjálfir að dryktejam værl
vamdamál — fyrir þá sjálfa,
fjölisteyldu eða. atviimnuveit-
anda, á meðan aðeiiras 2% aí
þesoum 9,5% komm gerðu
það.