Morgunblaðið - 05.02.1974, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 5. FEBRUAR 1974
23
Aðalheiður Sigurgeirs
dóttir — Kveðjuorð
Sveinn Jónasson
— Minningarorð
Fædd 5. nóvember 1921
Dáin 30. janúar 1974.
Hún Aðalheiður er dáin, sagði
konan mín, er ég kom heim þann
þrítugasta janúar. Mig setti hljóð-
an, gat það verið, á ég ætti aldrei
eftir að sjá fallega brosið hennar
eða ræða við hana. Atti hún aldrei
eftir að birtast á heimili okkar og
færa birtu og yl inn í íbúðina. Allt
þetta flaug í gegnum hugann.
Þetta var mikið reiðarslag. En er
ég hafði áttað mig á staðreyndun-
um komu minningarnar um sam-
verustundirnar fram í hugann
hver af annarri.
Það var árið 1933, ég átti þá
heima norður á Siglufirði. Sólin
er að ganga til viðar og varpar
gullnum geislum sínum á fjöllin
austan fjarðarins, fjörðurinn er
sléttur sem spegill. Eitt af þessum
fögru síðsumarskvöldum, sem
vart eiga sinn líka annars staðar.
Aðeins strandferðaskipið, sem
kemur utan fjörðinn, rauf kyrran
hafflötin.
Ég var á gangi með vinkonu
minni, sem síðar varð konan mín,
hún ætlaði um borð í skipið til að
heilsa upp á frænku sína, sem var
að koma úr sumardvöl á Akureyri
og var nú á leið heim til sín í
Reykjavík. Við göngum um borð,
er skipið hafði lagzt að bryggj-
unni. Við fengum upplýsingar um
dvalarstað frænkunnar og konan
mín kvaddi dyra. Hurðin opnaðist
og í endurskyni kvöldsólarinnar
stendur lítil stúlka á að gizka 11
til 12 ára, björt og brosandi og
hafði yfir sér slíkan yndisþokka,
að hún minnti helzt á prinsessu i
ævintýri, prinsessu, sem öllum
var góð og allir elskuðu.
Þannig sá ég Aðalheiði í fyrsta
sinn, og þessi mynd mun aldrei
mást úr huga mínum, heldur
verða sem bjartur sólargeisli til
hinztu stundar.
Eftir að ég fluttist til Reykja-
vikur 2 árum siðar kynntist ég
henni og fjölskyldu hennar. Hún
var næstelzt af sjö systkinum, en
hin voru Óskar fulltrúi hjá flug-
málastjóra, kvæntur Hrafnhildi
Ragnarsdóttur, Guðbjörg, gift
Steindóri Steindórssyni, járn-
smíðameistara á Akureyri, Hall-
dór lögfræðingur i Reykjavík,
kvæntur ÞÓreyju Björnsdóttur,
Oddrún, gift Þorsteini Auðuns-
syni skipstjóra, Klara, gift Sigur-
laugi Þorkelssyni blaðafuíítrúa
hjá Eimskip og Sigríður, gift
Kristjáni Andréssyni skipstjóra.
Aðalheiður var fædd í Reykja-
vík 5/11 1921, dóttir hjónanna
Halldóru Guðjónsdóttur og Sigur-
geirs Halldórssonar, voru þau
bæði ættuð úr Arnessýslu.
Bjuggu þau fyrst á Lindargöt-
unni, en fluttust síðan á Þórsgötu
10, sem þau keyptu og þar uxu
börnin úr grasi. Ég minnist
margra ánægjustunda frá því
heimili, þegar öll börnin hópuð-
ust kringum hljóðfærið og sungu
með sinni fallegu rödd.
I þessum æskuglaða hópi ólst
Aðalheiður upp og innan tíðar var
hún orðin gjafvaxta mær. Ekki
fölnaði sú mynd, er ég sá hana
fyrst, heldur stækkaði hún og
varð bjartari og fullkomnari. Ég
minnist hennar eftir að dóttir
okkar fæddist, hvað hún hafði
gaman af því að gera hana fina og
lagði þá jafnan til frá sjálfri sér
til að svo mætti verða.
Aðalheiður giftist eftirlifandi
manni sínum, Vilhjálmi H.
Vilhjálmssyni stórkaupmanni 7.
marz 1942 og þá hefst lífsstarf
hennar fyrir alvöru. Þau voru
fyrstu árin í leiguhúsnæði, en
byggðu sér jafnframt fallegt sum-
arhús fyrir sunnan Vífilsstaði og
ræktuðu þar land í kring með
grasbölum og skógarrunnum. En
ekki leið á löngu þar til þau reistu
einbýlishús á Skólabraut 17 á Sel-
tjarnarnesi þar sem þau bjuggu æ
síðan. Bæði voru þau samhent í að
gera heimilið fagurt og aðlaðandi,
enda fórst þeim það svo vel úr
hendi, að allir dáðust að. En það
var ekki eingöngu að heimilið
væri fallegt, heldur voru hús-
bændurnir alveg sérstakir gest-
gjafar, sem tóku öllum með út-
breidda arma, og höfðu ótrúlegt
lag á að láta öllum líða vel í návist
sinni.
Þau Aðalheiður og Vilhjálm-
ur eignuðust 4 börn, 3 syni og
eína dóttur, hún er yngst,
aðeins 15 ára, og heitir Guð-
rún Brynja. Synir þeirra eru
Geir Viðar sálfræðingur, kvænt-
ur Ingibjörgu Eyfells, Vilhjálm-
ur, nemandi í Háskólanum,
kvæntur Frfðu Kristinsdóttur, og
Ingi, sem varð stúdent siðastliðið
vor og er í heimahúsum ásamt
systur sinni. Allt eru þetta mynd-
arbörn og líkleg til að halda
merki foreldranna hátt á loft.
Aðalheiður var aðlaðandi og fal-
leg kona, allir, sem kynntust
henni, elskuðu hana og dáðust að
henni. Hún var félagslynd,
skemmtileg í viðræðum og hafði
fagra söngrödd og mjög Iagin að
fá aðra til að taka þátt i gleðskap.
Öll börn þeirra spiluðu meira og
minna á ýmis hljóðfæri, og tóku
fúslega þátt í slíkum fagnaði.
Aðalheiður hafði mjög næmt
auga fyrir fegurð náttúrunnar,
eins og annarri fegurð og fór því
oft út í sveitir landsins til að njóta
þar kyrrðar og heillandi útsýnis.
Aðalheiður var mjög næm og
tilfinningarík og mátti ekkert
aumt sjá án þess að reyna að bæta
úr því. Hún elskaði hið fagra,
bjarta og heilbrigða í lífinu.
En lífið er ekki allt rósum stráð
og það fékk Aðalheiður að reyna í
ríkum mæli.Húnlentiíbílslysi og
hlaut af þvi alvarleg meiðsli, þó
að hún næði sér að mestu á yfir-
borðinu, þá mun það ef til vill
hafa átt sinn þátt í veikindum
hennar siðar.
Hin síðari ár átti hún við mikil
veikindi að stríða, náði sér þó á
milli til gleði og ánægju venzla-
manna og vina. En smátt og smátt
dvínuðu kraftarnir og með ný-
byrjuðu ári fór hún á sjúkrahús
og átti þaðan ekki afturkvæmt.
Hún andaðist 30. janúar 1974.
En fegurstu bólmin, sem fölna
á jörðu
fæðast að nýju í bjartari heim.
Og í fullvissu þess kveðjum við
þessa góðu konu og biðjum algóð-
an Guð að taka vel á móti henni
og leiða hana í sitt dýrðar ríki.
Við hjónin viljum þakka henni
fyrir allar elskulegu stundirnar,
sem við höfum átt saman. Við
munum geyma minningu hennar
bjarta og hreina.
Fjölskyldu hennar sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur
Að endingu þetta
Göf ug hefur gengið
gullnum blómum stráð.
Fegurð öðrum fengið,
fræjum gleði sáð.
Jóhannes Sigurðsson.
„Ljós og myrkur
eru sagðar eilífar
leiðir þessarar veraldar."
Miðvikudaginn 30. janúar, við
sólris, var frú Aðalheiður Sigur-
geirsdóttir kvödd brott af þessum
heimi. Loginn á kveik hennar
hafði brunnið út í sama mund og
bjarma morgunroðans sló á aust-
urhimininn. Nýr dagur var að
renna upp. Myrkur næturinnar að
vikja. Þannig var ævikvöld Aðal-
heiðar skrýtt fegurð morgunroð-
ans. Ef til vill táknræn mynd af
öllu hennar lífi, og Iífi allra yfir-
leitt, þar sem ljós og myrkur
skiptast á.
Aðalheiður hafði búið við lang-
varandi vanheilsu.Vonuðu allir og
treystu þvi i lengstu lög, að hinar
líknandi hendur mættu bæta
sjúkdómsböl hennar og að hún
fengi á ný að njóta friðar og fagn-
aðar með fjölskyldu sinni. Sú von
er nú brostin. Og orð fá þá litlu
áorkað, þegar örlög eru ráðin. Við
treystum þvi samt, að hönd þess
alvalds, sem nú hefur Ieitt hana
til nýrra heimkynna, sem hulin
eru óskyggnum augum okkar,
veiti hennr þá likn og lækningu,
sem við þráðum í vanmætti okkar
heitt og innilega, að henni mætti
hlotnast.
Við, sem kynntumst Aðalheiði
Sigurgeirsdóttur, eigum margar
ljúfar minningar frá samvista-
stundunum með henni, óvenju-
lega fagrar. Þær minningar verða
ekki skráðar hér og nú, hvorki í
blöð né bækur. Þær geymast bezt
í lifandi helgidómi hjartans, sá
bústaður einn er verðugur svo
helgra minningadjásna.
Sá, sem orð þessi færir í letur,
getur ekki minnzt Aðalheiðar án
ívafs blóma og fegurðar, svo ná-
tengd sem hún var hinu fagra
skrúði jurtaríkisins. Blómaræktin
var hennar hjartans mál, og vissu-
lega var hún í ríki fegurðarinnar
á þeim stundum, sem hún varði til
þess að hlúa að gröðrinum í garð-
inum heima við húsið sitt. — En
er það ekki ævinlega táknrænt,
líkast órofa lögmáli, hve fegurstu
blómin fölna oft skjótt og eru
viðkvæm fyrir kuldahreti vetrar-
ins?
Nú þegar ég flyt Aðalheiði
hinztu kveðju mína, er mér þakk-
lætið efst í huga, þakklæti fyrir
minningar um samverustundir á
heimili hennar og eiginmanns
hennar, Vilhjálms Vilhjálmsson-
ar. Þær óbrotgjörnu gjafir eftir-
lætur hún mér. Þær mun ég ávallt
geyma.
— Ég votta eiginmanni Aðal-
heiðar, börnum, öldruðum föður
og öðrum ástvinum innilega sam-
úð.
Friður veri með henni og bless-
un vors og vaxtar.
S. Þorkelsson.
S. Helgason hf. STEINIÐJA
tlnhohi 4 Sfmar 26677 og U254
I DAG fer fram frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði útför Sveins Jónas-
sonar, Ölduslóð 15 þar í bæ, en
hann lézt í Borgarspítalanum 28.
janúar siðastliðinn eftir lang-
varandi vanheilindi.
Sveinn var fæddur í Hafnar-
firði 15. júní 1925. Faðir hans var
Jónas Sveinsson, lengi afgreiðslu-
maður i trésmíðaverksmiðjunni
Dverg, traustur og ötull eljumað-
ur, sonur hjónanna í Brautarholti
í Hafnarfirði, Sveins Gíslasonar
og Kristínar Davíðsdóttur,
merkishjóna, og var hann ættaður
vestan úr Miklaholtshreppi, en
hún norðan úr Miðfirði. Móðir
Sveins Jónassonar var kona
Jónasar, Guðrún Jónsdóttir,
mesta myndarkona. Hún var dótt-
ir Jóns Guðmundssonar smiðs í
Arnesi i Valþjófsdal í Öundarfirði
og konu hans Marsibilar Kristj-
ánsdóttur. Liggja þessar ættir um
Önundarfjörð og viðar um Vest-
fjörðu, og var þar mikill hagleik-
ur í ætt og atgervi á marga lund.
Sveinn Jónasson var elztur af
sex systkinum og fæddur í
Brautarholti, en seinna bjuggu
foreldrar hans lengi í Mjósundi
15. Sveinn lagði ungur stund á
húsgagnasmíð í Dverg og lauk
sveinsprófi í þeirri iðn og gekk
jafnframt í iðnskólann í H,afnar-
firði. Vann hann i Dverg um
skeið, en hafði síðan smíðaverk-
stæði heima hjá sér. Var hann
hagur maður og smekklegur í
verkum, eins og hann átti kyn til.
En heilsa Sveins var ekki sterk
og kom í ljós, að hann þoldi illa að
standa við smíðar. Breytti hann
þá um atvinnu og stofnaði fyrir-
tækið Bíla- og búvélasöluna i
Reykjavik, sem hann rak þar til
fyrir nokkrum árum, en heilsan
leyfði honum ekki að hafa stjórn
þess með höndum, svo að hann
seldi það.
Hinn 4. sept. 1948 kvæntist
Sveinn Freyju Leópoldsdóttur.
Faðir hennar, Leópold Jó-
hannesson, vann lengi við verzlun
í Reykjavík, en ættaður var hann
úr Hörðudal í Dalasýslu, sonur
Jóhannesar Einarssonar á Dunk.
Er Freyja mesta myndarkona og
hefur sýnt manni sínum frábæra
umönnun í löngum og erfiðum
sjúkdómi. Þau ei^a fjögur mann-
vænleg börn, þrju uppkomin, en
hið yngsta, Leópold, á að fermast í
vor. Hin eru: Jónas, nemur hag-
fræði i Svíþjóð, Guðjón, nemur
rafvirkjun og er búsettur austur á
Egilsstöðum, en kona hans er
þaðan úr héraði, — þeir eru báðir
nýlega kvæntir, bræðurnir, — og
Agústa hárgreiðslunemi.
Sveinn Jónasson var dulur mað-
ur og hafði sig ógjarnan mikið
frammi, en hann var traustur í
skiptum, hlýlegur í viðmót og
hjálpsamur, þegar hann fékk því
við komið. Börnum sínum og öðr-
um skyldmennum var hann sér-
lega notalegur. Hann bar veikindi
sín með kjarki og jafnaðargeði,
kvartaði ekki né æðraðist, hvorki
heima né á sjúkrahúsum, varð
vinsæll hjá hjúkrunarliði sem
þolinmóður og geðprúður sjúkl-
ingur. Á hinn bóginn hefur sá, er
þetta ritar, fundið hjá fólki
Sveins einlægt þakklæti til
hjúkrunarfólksins fyrir um-
hyggju þess og hlýju í hans garð.
Það er jafnan sárt að horfa á
bak nýtum manni, sem hverfur
frá heimili og störfum á miðjum
aldri, ekki fimmtugur. En
minningar um góðan dreng verða
ekki frá neinum teknar.
Ölafur Þ. Kristjánsson
t
Hjartkær eiginmaður minn, sonur, faðir, tengdafaðir og afi
SIGURÐUR KRISTJÁN GUOMUNDSSON
andaðist á heimili sínu Hlaðbrekku 22, Kópavogi, 1 febrúar
Fyrir hönd aðstandenda
Guðrún Edda Jörundsdóttir.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
HVERJU á að svara bækluðu og vangefnu barni, sem spyr,
hvers vegna Guð hafi skapað það öðruvfsi en önnur börn? Ég
bið yður að svara þessu í þætti yðar, þvf að dóttur minni hefur
verið sagt, að ástæðan sé sú, að hún sé óhlýðin foreldrum
sfnum, og mér finnst það grimmilegt.
Vesalings barnið!
Ef hún spyrði mig, hvers vegna Guð skapaði hana
öðruvísi en annað fólk, myndi ég svara því til, að öll
fæddumst við með einhvern veikleika eða galla. Fáir
menn eru fullkomlega eðlilegir. Þeir hafa ef til vill
eðlilegan, hraustan líkama, en þeir hafa andlegan
galla, eitthvert mein í sálinni. Ég mundi segja henni,
að sumir þeirra, sem mest hefði kveðið að og orðið til
mestrar blessunar, hefðu verið líkamlegaibæklaðirog
það að hýsa reiði og gremju, iðka venjur, sem fjötra
manninn, og drýgja synd, sem veikir manninn, ylli
miklu meira tjóni en líkamleg missmíði.
Ég mundi segja henni, að fólk, sem byggi í fátæk-
legum húsum, væri oft hamingjusamara en þeir, sem
byggju í skrauthöllum, og að það aftraði ekki sálinni
frá því að hefja sig hátt, þó að líkaminn væri
vanheill.
Ég mundi segja henni, að Jesús hefði elskað lítil
börn, og sum þeirra hlytu að hafa verið bækluð eins
og hún. Hann sagði: „Leyfið börnunum að koma til
mín og bannið þeim það ekki, því að slíkra er
guðsríkið."
Síðan mundi ég segja henni, að þeir hefðu rangt
fyrir sér, sem segðu, að hún hefði orðið bækluð
vegna óhlýðni við foreldrana, og benda henni á, að
margt sjúkt fólk hefði heilbrigðan líkama og öfugt.