Morgunblaðið - 12.03.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12. MARZ 1974

Gísll, Elríkur og Helgl
a ellir
inglDlörgu
Jönsdðltur
Dáti nokkur kom skálmandi eftir þjóðveginum —
einn, tveir; einn, tveir! — Hann bar hertösku sína á
baki og korða við hlið, því að hann hafði verið í
stríðinu pg var nú á leiðinni heim til sín. Bar þá svo
til, að hann mætti gamalli galdranorn á þjóðveg-
inum. Hún var afskaplega Ijót, með neðri vörina
lafandi niður á brjóst. „Góðan daginn, dáti sæll!“
sagði hún, „en hvað korðinn þinn er fallegur og
hertaskan þín stór; þú ert almennilegur dáti. Nú
skaltu fá svo marga peninga sem þig lystir að eiga.“
„Þakka þér fyrir, gamla kerlingarnorn!" sagði
dátinn.
„Sérðu stóra tréð þarna?“ mælti kerling og benti
um leið á tré, sem stóð rétt hjá þeim; „það er alveg
holt að innan. Þú skalt klifrast upp í toppinn, þá
muntu sjá op, og geturðu svo rent þér niður um það
og komist langt niður í tréð. Ég skal bregða reipi yfir
um þig miðjan, svo að ég geti dregið þig upp aftur,
þegar þú kallar til mfn.“
„Og hvað á ég að gera niður í tréð? sagði dátinn.
„Sækja peninga," sagði kerling, „því að það get ég
sagt þér, að þegar þú ert kominn niður á botn
trésins, þá er þar gangur mikill og víður. Þar er
albjart, því að þar logar á lömpum svo að hundruð-
um skiptir. Þá muntu sjá þrjár dyr og geturðu lokið
3*9
Furðuskepna
Þetta er ein af furðuskepnum fornaldarinnar. Skepnan gat orðið
6 m á lengd. Það eru hinir sterklegu afturfætur sem héldu
skrokknum frá jörðinni. 1 dýrafræðinni heitir þetta dýr svaneðla,
en bein hennar fundust í Ameríku, en þar var hún jurtaæta og
eru iiðin um 150 milljón ár síðan.
þeim upp, því að lykillinn stendur í skránni. Farirðu
inn í fyrsta herbergið, þá muntu sjá þar á gólfinu
stóra kistu. Á henni situr hundur, og eru augu hans
eins stór og tvær undirskálar; en um það skaltu ekki
hirða hót. Ég ætla að lána þér blátíglóttu svuntuna
mína; þú getur breitt hana á gólfið. Gaktu svo
djarfmannlega að hundinum og taktu hann og settu
hann á svuntuna mína. Þar næst skaltu ljúka upp
kistunni og taka svo marga skildinga sem þú vilt. Það
eru tómir koparskildingar, en viljirðu heldur silfur,
þá skaltu fara inn í næsta herbergi. Þar situr hundur
með augu, sem eru eins stór og mylluhjól. En kærðu
þig ekkert um það, settu hann á svuntuna mína og
taktu nægju þfna af peningunum. En viljirðu þar á
móti hafa gull, þá geturðu líka fengið það, og það
eins mikið og þú getur borið, og verðurðu til þess að
fara inn í þriðja herbergið. En hundurinn, sem þar
situr á peningakistunni, hefur tvö augu, sem eru
eins stór og „Sívaliturn“, hvort um sig. Það er
almennilegur hundur, því máttu trúa. En kærðu þig
ekkert um það heldur settu hann niður á svuntuna
mína; þá gerir hann þér ekkert mein. Og taktu svo
úr kistunni eins mikið gull og þú vilt.“
„Það væri ekki svo vitlaust," sagði dátinn. „En
hvað á ég að gefa þér, gamla kerlingarnorn! Eitthvað
mun kerling vilja hafa fyrir snúð sinn, geri ég ráð
fyrir.“
„Nei,“ sagði kerling, „ekki einskilding vil ég hafa.
Þú átt aðeins að ná fyrir mig gömlu eldfæraeski, sem
hún amma mín gleymdi, þegar hún var þar niðri í
síðasta skiptið.“
„Hana! það er þá bezt ég fái reipið yfrum mig,“
segir dátinn.
„Hérna er það,“ sagði kerling, „og hérna er blá-
tiglótta svuntan mín.“
Dátinn klifraðist nú upp í tréð og lét hlammast
niður um opið, og óðara stóð hann, eins og kerling
hafði fyrir sagt, í víða ganginum, þar sem logaði á
lömpum svo að hundruðum skipti.
Nú lauk hann upp fyrstu dyrunum. Hú! þar sat
hundurinn með augun, stór sem undirskálar væru,
og starblíndi á hann.
„Þú ert fallegur karl,“ sagði dátinn, setti hann
niður á svuntu kerlingar og tók eins marga kopar-
skildinga og komust upp á hana og gekk inn í hitt
herbergið. Æ, æ! þar sat hundurinn með augun, sem
voru eins stór og mylluhjól.
ctyJonni ogcTVLanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Yið þökkuðum henni innilega fyrir, og til þess að
hún tæki ekki orð sín aftur, hlupum við undir eins út
á hlað. Sarnvizkan var ekki meira en í meðallagi góð.
En þegar út kom, slepptum við fram af okkur beizl-
inu. Við eltum hvor annan, kútveltum okkur í grasinu
og steypturn okkur klukku af eintómri ánægju.
Þegar mestu ærslin voru af okkur, fórum við að tala
nánar um ferðalagið. Við urðum að hugsa vel fyrir
öllu. því að við ætluðum að vera í burtu heilan dag.
„Heldurðu, að þú gefist ekki upp við að ganga svona
langa leið, allt upp í móti?“ spurði ég Manna.
„Nei, það á ég hægt með“, svaraði hann fjörlega.
„Ég verð aldrei þreyttur, þó að ég sé að hlaupa og
hoppa allan daginn. Og ég hef svo oft farið upp í fjall
áður“.
„Já, Manni, það er satt. Og hver veit, nema við ná-
um í liest þar, og þá tökum við hann og ríðum nokk-
uð af leiðinni. Ég ætla að hafa með mér snærisspotta,
svo að við getum hnýtt upp í hann“.
„Það hefði mér aldrei dottið í hug, Nonni. Það
verður gaman“, sagði Manni og tókst allur á loft.
„Þú ert þá ekki frá því að koma á hestbak“.
„Nei, hvað heldurðu? Það þykir mér mest gaman
af öllu“.
„Svo verðum við að hafa fáeinar brauðsneiðar með
okkur. Þær getum við haft í vösunum. Annars fáum
við ekkert að borða allan daginn“.
„Nei, þess þurfum við ekki“, sagði Manni. „Ég þoli
vel í einn dag, þó að ég fái ekkert að borða“.
„Nei, Manni, það er betra að hafa brauð með sér“
„Jæja, þá gerum við það. En hvernig eigum við að
fara að því að vakna nógu snemma?“
„Það veit ég ekki“, sagði ég.
Við veltum þessu vandamáli fyrir okkur goða stund.
Manni varð fyrri til að hitta á ráð til þess. Hann
sagði:
„Heyrðu, ég ætla að biðja guð um það, áður en ég
sofna í kvöld, að senda engil til að vekja okkur“.
ígunkciffinu
— Hvernig fer ég nú að —
hvorum megin er ég?
— Þetta er mitt sæti góða. Ég
hef meira að segja giftingar-
vottorð upp á það.
N'ANAGfjf
— Ég kem aftur klukkan 3 —
svo að kl. 2,50 er þér óhætt að
byrja aftur á því að þykjast
vera að vinna.
— Þú nýtur þess að kökukeflið
hefur ekki enn verið fundið
upp.