Morgunblaðið - 01.06.1974, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. JUNI 1974
nun krist-
Hirð-
ingjum
hjálpað
„Stofnfundur kristinnar
kirkju verður haldinn f loft-
stofunni f dag, hvítasunnudag,
kl. 9 árdegis. Allir eru vel-
komnir, sem áhuga hafa á and-
legum málum. F.h. postulanna,
Símon Pétur.“
Ætli það hafi ekki verið ein-
hvern veginn þannig, sem
stofnun kristinnar kirkju var
undirbúin á sínum tíma?
Þannig mundum við sennilega
fara að á okkar dögum. Þannig
stofnum við félög og samtök.
Við setjum áberandi auglýs-
ingu í blöðin. Síðan er minnt á
stofnfundinn í útvarpi og sjón-
varpi, jafnvel sagt frá því í
fréttunum líka, svo að hann
fari ekki fram hjá nokkrum
þeim, sem áhuga kynni að hafa
á málinu.
Var það þannig hinn fyrsta
hvítasunnudag?
Nei, þar var eitthvað annað.
Lítill hópur manna, sem iétu
fara lítið f.vrir sér og forðuðust
að vekja á sér athygli, safnaðist
saman í loftsalnum þennan
morgun. Þeir höfðu hitzt þar
dagana næsíu á undan. Þeir
rifjuðu upp atburði seinustu
vikna. Þeir töluðuum það.sem
gjörzt hafði, um leiðtogann,
sem líflánnn hafði veríð á
krossi, en síðan risið aftur upp
frá dauðum. Hann hatði birzt
þeim. en engum öðrum ulan
hóps laerlsveinanna. Þeim hafði
gengið erfiðlega tð trúa því,
sem gjörzt natoi. Trúnni á hinn
uppnsna Jesúm Kríst var bók-
staflega troðið upp á þá. Þeir
létu þá fvrst sannfærast, er
þeir mættu hinum upprisna
sjálfum.
Fólk utan hópsins, sem hefði
heyrt þá tala um þetta, hefði
aðeins yppt öxlum og álitið
lærisveinana eitthvað skrítna,
ef ekki annaö enn verra. Enda
eru engar frásagnir til um, að
þeir hafi re.vnt að tala um þetta
víð aðra utan hópsins. Það voru
lærisveinarnir einir, sem voru
saman komnir á hvítasunnu-
morgun, þeir, sem sjálfir höfðu
þekkt Krist, meðan hann gekk
um f mannlegu holdi. Þeir gátu
borið honum vitni.
Kristur hafði boðið þeim að
bíða f Jerúsalem eftir því, að
hann sendi þeim Heilagan
Anda. Þess vegna biðu þeir og
létu fara lítið fyrir sér. Þeir
hafa áreiðanlega ekki auglýst
samkomu sína.
Og þessi dagur var ekkert
frábrugðinn öðrum. Þeir voru
enn saman komnir og biðu. Þá
rættist fyrirheitið. Guð sendi
Heilagan Anda vfir hópinn. Við
sjáum atburðunum nákvæm-
Iega lýst í Post. 2.
Breytingin á þessum litla
hópí var athyglisverð. ÖIl
feimni og ótti hurfu gjörsam-
lega eins og dögg fyrir sóiu.
Þeir f.vlitust djörfung. Og
Símon Pétur. sem áður hafði
verið svo hræddur við þjón-
ustustúlkur æðsta prestsins, að
hann hafði afneitað frelsara
sínum, gekk nú fram og bar
fram fyrsta vitnisburðinn um
hinn krossfesta og upprisna
frelsara, sem fluttur hefur ver-
ið á þessari jörð.
Hver urðu viðbrögð manna?
Osköp svípuð og við þekkjum i
dag. Sumir siigðu: Þeir eru
innar
kirkju
drukknir. Orð þeirra hljómuðu
eins og heimskuþvaður, alveg
eins og mörgum þykir vera enn
í dag. Aðrir stungust í hjörtun
og sannfærðust um sannleika
vitnisburðarins. Þeir eígnuðust
trúna fyrir gjöf Heilags Anda.
Á þessum degi bættust 3000
sálir í hóp lærisveina Jesú
Krists.
Þannig varð kristin kirkja til.
Hér voru ekki menn að verki,
heldur Guð. Þess vegna er
kirkjan ekki venjulegur mann-
legur félagsskapur. Kirkjan
varð til, er Guð sjálfur greip
inn í mannlega sögu á þessari
jörð. Hér var raunverulega um
nýja sköpun að ræða. Eins og
Guð í upphafi skapaði himin og
jörð og manninn tíl samfélags
við sig, þannig skapaði hann á
hvítasunnunni nýja menn til
samfélags við sig, fyrir trúna á
Jesúm Krist. Ný sköpun fór
fram í hjörtum þeirra. Guð
skapaði kirkju sína.
Kristin kirkja er líkami
Krists á jörðinni. Kristur er
höfuð safnaðarins. Við erum
limir á líkama hans, er við trú-
um á Krist. Við erum þá sam-
félag heilagra. Að vera heilag-
ur merkir ekki að vera synd-
laus eða Iýtalaus. Því marki ná-
um við menn aldrei í þessu
jarðneska lifi. Að vera heilagur
merkir að vera frátekinn Guði
til eignar. Samfélag heilagra er
þvf samfélag frelsaðra syndara,
sem vita sig eiga allt komið
undir náð og miskunn Guðs.
Þess vegna getur kristin kirkja
aldrei orðið aðeins eitt af félög-
um áhugamanna um andleg
málefni. Kristin kirkja er sam-
félag allra þeirra, sem trúa á
Jesúm Krist sem frelsara sinn
og eiga alla von sína í honum.
Samkvæmt Agsborgarjátn-
ingunni er kristna kirkju
aðeins að finna þar, sem Guðs
orð er boðað hreint og ómeng-
að og sakramentin eru réttilega
um hönd höfð. Annars staðar
ekki.
Við þekkjum hína ytri sýni-
legu kirkju með sfnu fasta
skipulagi og starfsmönnum.
Engin slfk ytri einkenni ein eru
trygging fyrir því, að þar sé að
finna hina sönnu kirkju Krists.
Boðskapur kirkjunnar sker úr
því, hvort hún er sönn eða ekki,
boðskapurinn um hjálpræði
Guðs í Jesú Kristi. Þar sem
hann er fluttur, er kirkja
Krists, annars staðar ekki.
Þessi sannfæring gaf Marteinn
Lúter djörfung til þess að rísa
upp gegn rómversku ktrkjunni
á sínum tima. Hann beygði sig
hvorki fyrir páfa né kirkju-
þingum, engú ytra skipulagi.
Hann lagði mælikvarða Guðs
orðs á kirkjuna. Sama gildir
enn.
Ef hvítasunnuundrið var
verk Guðs eins, hvað getum vtð
mennirnir þá gjört til þéss að fá
að reyna svipaða blessun hans?
Athugum, hvað lærisveinarnir
gjörðu miili páska og hvíta-
sunnu. Þeir treystu fyrírheiti
Krists. Þeir héldu fast saman
og biðu uppfyilingar þess. Þeir
voru staðfastir í bæninni og
treystu Guði aigjörlega. Þeir
væntu mikilla hluta frá Guði.
Þess vegna gjörðust miklir
hlutir í lífi þeirra. Hér sjáum
við einn af leyndardómum
guðssamfélagsins. Sá maður,
sem væntir lítilla hluta frá
Guði, fær litla blessun. Hinn,
sem væntir mikilla hluta, fær
mikla blessun. Og þetta gildir
um okkur enn í dag.
Hvítasunnuundrið var ekki
sett á svið af mönnum. Þá hefði
það verið okkur harla lítils
virði. Það var verk Guðs sjálfs,
unnið í hjörtum lærisveina
Krists fyrir Heilagan Anda. Við
getum aldrei sett neitt á svið í
guðssamfélaginu. Guð gefur
blessun sína. Guð gefur anda
sinn. Guð skapar trúna. Guð
bætir enn í hópinn þeim, sem
frelsastláta.
En okkur er gefið fyrirheitið
eins og lærisveinunum forðum.
Við eigum að búa okkur undir
að taka á móti blessun Guðs.
Við eigum að fara að fordæmi
postulanna og rækja helgidóm-
in, vera einhuga i bæninni,
rækja sakramentin og biðja náð
Guðs niður yfir lif okkar og
samferðamanna okkar. Við eig-
um að vænta mikilla hluta frá
Guði.
Þá munum við fá að sjá mikla
hluti gjörast í lífi okkar. Ötal
einstaklingar okkar á meðal
geta borið vitni um slíkt. Og
einmitt nú á allra seinustu tím-
um sjáum við anda Guðs fara
um heiminn eins og sterkviðri.
Víða um lönd eru miklar trúar-
vakningar, þar sem þúsundir
manna bætast við í hóp læri-
sveina Krists á sama hátt og
hinn fyrsta hvítasunnudag. I
Suður-Kóreu hefur fjöldi krist-
inna manna tvöfaldazt á tiu ár-
um. I Indónesíu eru einhverjar
mestu vakningar, sem um getur
í sögunni, þar sem tugþúsundir
manna eignast trúna á Krist
sem lifandi frelsara. Og jafnvel
vonlausir eiturlyfjasjúklingar
og forfallnir ofdrykkjumenn
eignast nýtt líf fyrir þessa sömu
trú. Slík dæmi gjörast einnig á
okkar eigin landi. I öllu þessu
sjáum við verk Heilags Anda í
mannshjörtum.
Guð er enn að skapa nýja
menn. Og enn eru viðbrögð
manna misjöfn eins og fyrr.
Sumir lofa Guð, meðan aðrir
yppta aðeins öxlum og tala um
sjálfssefjun eða ofstæki.
Hvað gjörum við, þú og ég?
Við eigum hlut í þessu sama
fyrirheiti Guðs. Hann vill gefa
okkur ómælt anda sinn. Viljum
við þiggja blessun Guðs inn i líf
okkar? Lesum við orð hans?
Biðjum við tií hans? Bíðum við
í trausti til náðar hans?
Við getum aldrei setí neitt á
svið í eigin krafti. Verkið er
Guðs eins og fyrr. En förum að
fordæmi hinna fyrstu læri-
sveina. Væntum mikilla hluta
frá honum. Opnum líf okkar og
hjörtu fyrir Heilögum Anda. Þá
munum við einnig la að sjá
stórkostlega hluti gjörast. Þá
mun hvítasunnuundrið einnig
gjörast i lífi okkar.
Guð gefi okkur öllum gleði-
lega hátíð.
Jónas (ííslason.
í Eþíópíu er enn unnið að því
að dreifa matvælum til þeirra,
sem hungraðir eru, meðan
beðið er eftir uppskeru. Sums
staðar hefur rignt nokkuð svo
að innan fárra mánaða má
búast við, að sumir þjóð-
flokkarnir geti fætt sig sjálfir.
Hér fer á eftir frásaga norskrar
hjúkrunarkonu, sem greinir frá
neyðinni og því hvað gert er til
hjálpar. Jorunn Hamre starfar
meðal Bórana-þjóðflokksins,
sem er hirðingjaþjóðflokkur í
suðurhluta Eþíópíu, sunnan við
Konsó, þar sem tslendingarnir
eru að starfi:
Hvað get ég tekið til bragðs?
Hvernig get ég hjálpað þeim,
sem búa við sult og seyru?
Þessi spurning hefur daglega
verið i huga mér, eftir að ég
kom til Mega. Ég skil það nú, að
það yrði erfitt að vinna að
hjúkrunarstörfum og boða
fagnaðarerindið, án þess að
metta þá, sem svelta.
Þetta varð að bæn í hjarta
mér: Guð, þú, sem stjórnar öllu
og sérð allt, greiddu svo úr mál-
um, að fóikið fái hjálp.
Síðan komu bréf frá Noregi
með ávísunum og kveðjum:
Notið peningana til að hjálpa
þeim, sem svelta! Þetta var
bænarsvar.
1 sex mánuði hef ég keypt
maís og dreift meðal mörg
hundruð manna. Það hefur
ekki komið fyrir i eitt einasta
skipti, að ég hafi ekki haft nóg.
Dreifingin fer fram á mánudög-
um og fimmtudögum. Þá
safnast fólkið saman við varð-
stofuna, allt að 600 manns.
Hlustaó á orö Guós.
Aldrei hafa gefist önnur eins
tækifæri til þess að ná til svo
margra með orð Guðs. Við byrj-
um á því að syngja söngva á
máli þjóðflokksins. Þessir
fátæklingar hafa lært stutt, ein-
föld vers um kærleika Jesú, og
þeir taka undir.
Síðan er orð Guðs boðað.
Fólkið hlustar með mikilli at-
hygli. Það er hljótt eins og í
kirkju. Jesús flutti fátækum
fagnaðarerindið. Þeir trúðu og
tóku við því. Það er einmitt
þetta, sem við lifum núna um
þessar mundir. Margir hafa
látið í ljós, að þeir vilji trúa á
Jesúm.
Við höfum alltaf guðræknis-
stund áður en matardreifingin
hefst. I hvert skipti fá þeir að
heyra, að mestu máli skiptir, að
sálin, sem aldrei á að deyja, fái
fæðu. Ég hef aldrei heyrt neinn
segja: „Gefðu okkur fyrst að
borða.“ Þeir hlusta með djúpri
lotningu á orðið, sem er boðað.
Dag einn hugleiði ég orðið i 1.
Jóh. 3, 8: „Til þess birtist Guðs
sonur, að hann skyldi brjóta
niður verk djöfulsins." Ég lýsi
fyrst ósætti tveggja manna i
þorpi einu og hvernig það getur
endað með dauða. Fólkið
kinkar koili — það hafði verið
vitni að siíkum hlutum. Ég held
áfram: „Við eigum mikinn
óvin. Hann stefnir að einu
marki, að leiða okkur inn í
eilífan dauða, fjarri Guði.
Þekkið þið hann?"
Þarna rétti Boro upp hönd-
ina, ungi þræilinn, sem ég hitti
í Mega árið 1965. Hann var
rekinn frá ástvinum sínum, af
þvf að hann varð krístinn,
vottur Jesú. „Ég veit það,“
sagði hann. „Má ég svara?“
Boro stóð upp og hrópaði út yfir
mannfjöldann: „Mesti óvinur
okkar er sjeitan (satan)." Það
hljómaði eins og niður frá
fólkinu.: „Já, hann þekkjum
við.“
Nú voru allir með á nótunum.
Ég sagði frá Jesú, sem hafði
sigrað þennan óvin, sigrað verk
djöfulsins. Ég sýndi stóra mynd
af Jesú á krossinum og benti á
fórnarlambið, á blóðið, sem
rann til hreinsunar á synd
okkar. Þetta var mikill boð-
skapur.
Orðið hefur áhrif.
Meðan ég var að tala, varð
mér litið til Djillo. Hún sat
alltaf í forsælu stóra trésins. Ég
man vel, þegar ég sá hana í
fyrsta sinn, því að brjóst
hennar var þakið perlum,
hringjum og mörgum öðrum
hlutum.
„Hvers vegna ertu að bera
þetta allt, þú, sem ert orðin
gömul og bogin i baki?“ sagði
ég við hana dag nokkurn.
„Þetta er þungt fyrir þig.“
„Það er satan, sem hefur sagt
mér að gera það,“ svaraði
Djillo.
Hið eina, sem hefur kraft til
þess að leysa þessa fjötruðu,
heiðnu konu er orð Guðs,
hugsaði ég með sjálfri mér.
Hið lifandi guðsorð hefði
verkað í hjarta gömlu kon-
unnar. Hún hafði komið auga á
fórnarlambið, sem hafðt unnið
sigur á djöflinum og henni
gafst djörfung til þess að varpa
af sér byrðinni, sem satan hafði
lagt á hana.
Vegir Guðs eru ekki okkar
vegir. Það hefur oft komið upp
í hug mér eftir allt það, sem ég
hef séð, heyrt og lifað þennan
tíma.
Matardreifingin sjálf gengur
fljótt og vel. Við Marta, stúlkan
min á varðstofunni, sjáum um
hana. Við höfum sett ákveðnar
reglur, sem allir verða að hlita,
ella hefói þetta verkefni orðið
okkur um megn, þar sem við
erum ekki fleiri.
Það veitir stórmikla gleði að
taka þátt í þessu starfi. Altir
eru innilega þakklátir fyrir þá
hjálp, sem þeim er veitt og
þakklætið hlýt ég að bera
áfram til ykkar, sem gefið til
kristniboðsins.
Einn daginn fékk ég litla
skjaldböku frá gamalli konu.
Hún gaf af einlægu hjarta það,
sem hún átti — þakkargjöfina
fyrir fæðuna, sem hún fékk. Ég
held, að gullskart hefði ekki
glatt mig meira en skjaldbakan,
gjöf frá fátækri konu í Mega.
Það er komið meó mörg börn,
sem þjást af næringarskorti, til
varóstofunnar. Mæðurnar
gráta: „Barni mitt er óþekkjan-
legt. Það hefur fengið bjúg um
allan líkamann. Hvað getur
þetta verið? Ég veit það eitt, að
ég á ekki mat handa barninu."
Þannig komast þær að orði.
Þaó er mikilvægt verkefni að
leggja mæðrunum góð ráð, og
margar koma á hverjum degi til
þess að fá barnamjöl og
mjólkurduft handa börnunum.
„Kalítta“
t byrjun desember var Elma
lögð inn á sjúkradeildina. Mað-
urinn, sem kom með hana,
skýrði svo frá, að hún væri
lomuð í fótunum. Það var ekki
erfitt að kveða upp úr um sjúk-
dóminn, sem að henni gekk.
Hún var ekki lömuð, heldur að
dauða komin af hungri.
Fyrstu dagana fékk hún
fljótandi fæðu, en smátt saman
vandist maginn á fasta fæðu, og
Elma braggaóist.
„Sagale fed, gefðu mér mat,“
Framhald á bls. 30.