Morgunblaðið - 30.06.1974, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. JÚNl 1974
37
Snæfellsnesi, voru bæði af góðu
bergi brotin, svo sem börn þeirra
hafa sannað, en fátæk vegna
barnmergðar, þrátt fyrir mikinn
dugnað og eljusemi.
Hjönin að Hausthúsum í Eyja-
hreppi, Kristrún Ketilsdóttir og
Jón Þórðarson, eignuðust ekki
nema eitt barn. En þau tóku þrjú
börn í fóstur, auk annarra, sem
áttu hjá þeim skemmri dvöl. Er
þetta eitt, auk annars, sem var
þeim til verðugs lofs, fullgild
sönnun hinna miklu mannkosta
þeirra, einkum þegar á það er
minnt, að öll nutu börnin fjögur
fyllsta jafnræðis á heimilinu.
Þegar það spurðist, að nú væri
nýfætt barn að Hólslandi, þá
fannst Hausthúsahjónunum þau
rækja náttúrlegast nágranna-
skyldur með því að bjóðast til að
taka þetta barn í fóstur.
Þess vegna fluttist Ingólfur I
reifum milli vestustu bæjanna í
Eyjahreppi, ofan frá hólnum, þar
sem sviptibyljirnir veróa mestir
neðan Hafursfells og niður að
bænum, sem stendur í skjóli
hamraborganna við sibreytileik
hafsins og fjörunnar miklu.
Enda þótt Ingólfur rækti vel
frændsemi við foreldra og systk-
iini að Hólslandi, þá varð hann alla
tíð nákomnari fósturforeldrum
sínum og uppeldissystkinum, og
þakklátur fyrir að hafa fengið að
njóta æskuára sinna á heimili
þeirra, þar sem fjórðungur
fóstursins var honum að fullu
veittur.
Mér varð fljótlega Ijóst, að
Ingólfur var gæddur öllum þeim
beztu eðliskostum þeirra Hóls-
lands- og Hausthúsasystkina, sem
ollu því, að þau urðu mér einna
kærastir æskufélaga minna.
Nokkru eftir að Ingólfur hóf
nám I barnaskóla, þar sem góðar
námsgáfur hans urðu augljósar,
skildu leiðir okkar um hríð.
Þegar við hittumst slðar hér í
Reykjavík í hópi fóstur- og
uppeldissystkina hans eða ann-
arra góðvina að vestan, þá kom
strax I ljós, að hann var enn sami
ljúfi, trygglyndi og góði nágrann-
inn. Það var ljúfleikinn í viðmóti,
drengskapur hans og hreinlyndi,
sem var svo einkennandi, svo
óbrigðult, að ég læt mér ekki til
hugar koma, að Ingólfur hafi
nokkurn tíma eignazt óvin, enda
þótt hann ynni um árabil að
fréttamennsku við stjórnmála-
blað og rækti önnur störf, þar sem
flestum virðist auðveldara að afla
sér óvina en vinsælda. Það var
e.t.v. einkum vegna grandvar-
leika fremur en annarra mikilla
mannkosta, að honum var trúað
fyrir þvl að flytja þjóðinni fréttir
af störfum Alþingis, og þar lauk
hann sínum síðasta vinnudegi.
I einkalífi sínu var Ingólfur
mikill hamingjumaður. Hann
kvæntist árið 1941 Hildu, dóttur
Guðmundar Jörundssonar út-
gerðarmanns. Þau áttu tvær dæt-
ur, sem nú eru giftar og eiga
börn, og var fjölskyldulff Ingólfs
og allra hans vandamanna mjög
ástúðlegt.
Síðasti ævidagur Ingólfs var
eins ljúfur og dagurinn, sem
vaggar bátunum rótt í litadýrð
inn i hásumarnóttina.
Um leið og ég færi kærum vini
og góðum nágranna innilegar
þakkir okkar allra, gömlu
Snæfellingánna, fyrir frábæra
samfylgd, og votta vinum hans og
vandamönnum innilega samúð,
leyfi ég mér að ljúka þessum
kveðjuorðum með því að rífja upp
síðustu erindin úr kvæðinu, sem
ég minnti fyrst á:
„En áður en varir
er úfið og grett
hafið, sem fyrrum
var heillandi slétt.
Hafið er ógnandi
um hávetrardag,
er bárurnar leika
sitt brimþunga lag
svo bátarnir veltast
í brotsjóum ótt
og týnast I hafið
um hávetrarnótt."
Sig. Magnússon.
ÞEGAR Kristín systir mín
hringdi til okkar hjóna að morgni
27. mars, sagði okkur þá harma-
fregn, að Ingólfur Kristjáns-
son rithöfundur, Drápuhlfð
17, hefði orðið bráðhvaddur þá
um nóttina, urðum við hjónin
harmi lostin við þessa frétt.
Ingólf vorum við búin að þekkja
frá barnæsku hans, hann var son-
ur Danfríðar Brynjólfsdóttur og
Kristjáns Pálssonar bónda i
Hólslandi í Eyjahreppi, en sökum
veikinda á heimilinu þar sem
mörg börn voru fyrir, var honum
komið þriggja nátta til sæmdar-
hjónanna Kristrúnar Ketilsdóttur
og Jóns Þórðarsonar bónda að
Hausthúsum í sama hreppi, en
dvölin varð lengri en ætlast var til
f fyrstu, því þar ólst hann að öllu
leyti upp, eða þar til hann fór
frekar ungur að heiman.
Avallt minntist hann þessara
fósturforeldra sinna með mikilli
aðdáun alla tíð. Þessi ungi dreng-
ur var hugljúfi allra, er kynntust
honum, hann var fallegur piltur,
sérstaklega prúður f framkomu.
Ég minnist þess þegar ég sem
ungur maður sá þennan pilt, við
fyrstu kynni varð hann mér sér-
staklega hugstæður alla tíð.
Síðar gerist það, sem oft vill
verða með framsækna unga
menn, sem vilja kanna fleira en
það, sem byggðarlagið hafði upp á
að bjóða. Hann leggur leið sfna til
Reykjavíkur til að leita sér
menntunar á einhverju sviði.
Hugur hans beindist mest til lang-
skólanáms, sá draumur gat ekki
ræst sökum féleysis. Fyrst fór
hann í Iðnskólann og gerðist rak-
ari, en í því starfi var hann stutt,
hugurinn leitaði að því er oft var
búið að knýja á í huga hans sem
ungs drengs, innan um leggi og
skeljar ílitlahúsinu hans, undir
bæjarklettunum f Hausthúsum,
að verða skáld og rithöfundur.
Sjaldan hefir þessi stétt á íslandi
baðað í rósum, og síst á þeim tíma
er Ingólfur átti þessa óskhyggju,
en hann lét ekki bugast, hvorki
fyrir fátækt eða öðrum ástæðum.
Hann menntaði sig bæði hér
heima og einnig í Noregi og Dan-
mörku. Síðan má segja, að hann
hafi helgað sig þessari listgrein,
ásamt blaðamennsku til hinstu
stundar.
Hann gaf út ljóðabækur og sög-
ur, einnig skrifaði hann æviminn-
ingar ýmsra þekktra manna.
Við Ingólfur áttum nokkur sam-
skipti saman, þar sem hann las
prófarkir af bók minni er ég skrif-
aði fyrir einu og hálfu ári. Þá sem
fyrr kynntist ég Ingólfi sem vand-
virkum og smekklegum manni,
hann var ekki með neinn yfirgang
gagnvart efni bókarinnar. Það vill
oft vera með þá, er yfir handrit
fara, að þeir telja sig mega breyta
efninu eftir sinni vild; til slfkra
árekstra kom aldrei milli okkar.
Ingólfur var einn þeirra rithöf-
unda, er alltaf var að byggja sig
upp til meiri þroska, á þvf sviði er
var köllun hans, þess vegna
fannst mér hann vera hækkandi
stjarna á rithöfundabrautinni. Ég
er viss um það, að hefði honum
enst aldur til að láta meira eftir
sig liggja á því sviði, hefðum við
orðið rfkari að ljóða og sagnagerð.
Ingólfur var sérstaklega góður
heimilisfaðir, enda virti hann
konu sfna Hildi Hinriks mikið,
enda bjó hún honum unaðslegt
heimili. Dætrum sfnum tveimur
unni hann mikið, og tengda-
sonum. Þá áttu nú litlu afabörnin
vissan faðm hjá afa, og þá senni-
lega eitthvað fylgt með, sem börn-
um kemur oftast vel.
Fyrir nokkrum árum byggði
hann sumarbústað, er hann
kallaði Læk, við svokallaðan
Deildarlæk á hreppamótum Eyja-
hrepps og Miklaholtshrepps á
Snæfellsnesi. Nú var hann
kominn aftur á æskustöðvarnar,
búinn að skapa sér hvfldarheimili
fyrir sig og fjölskylduna.
Drengurinn, sem lagði land undir
fót í leit að einhverju, gat nú
horft björtum aðdáunaraugum
hins fullorðna manns á fjöllin
heima og eyjarnar fögru.
Hér á þessum slóðum átti hann
mörg æskuspor sem smali, og oft
hefur komið í huga hans það, sem
hann langaði til að verða, enda
varð það að veruleika, hann gerð-
ist skáld og rithöfundur. Ég býst
við, að sama þrá hafi gert vart við
sig við sömu aðstæður hjá ungum
frænda hans, Jóhanni Jónssyni
skáldi frá Ólafsvík. Móðir Ingólfs
og hann voru systkinabörn, hann
reif sig upp úr fátækt og allsleysi
til mennta, og náði þvi takmarki
að vera stórskáld, enda hefir Hall-
dór Laxnes skrifað um Jóhann
mikið lof af sinni alkunnu snilld.
Hvorugur þeirra frænda varð
langlífur, en minningarnar lifa
um góða og fjölhæfa menn, er
byggðalag þeirra getur verið stolt
af að hafa átt.
Ingólfur sagði við mig nokkru
áður en hann dó, að hann
hlakkaði alltaf til að komast burt
úr borginni, og þá að Læk, sér
fyndist hann verða að nýjum og
betri manni, geta andað að sér
hreinu sjávar- og fjallalofti, laus
við alla mengun frá höfuðborg-
inni, þó hún sé mér mjög kær.
Ingólfur var gæfumaður, ólst
upp á trúuðu og góðu heimili,
sjálfur verður hann þess megn-
ugur að geta byggt einnig upp sitt
líf, í því formi að verða öðrum til
fyrirmyndar, og fjölskyldu hans
til blessunar, auðvitað átti einnig
hlut í þessu hans góða kona, er
var hans gæfuarmur. Ingólfur var
fæddur að Hólslandi 12. des. 1919
og var þvf 54 ára er hann lést.
Foreldrar hans áttu mörg börn,
og gefur það augaleið, að á tíma
allsleysis hér á landi, mátti ekki
sofna á verðinum, svo hægt væri
að metta litlu munnana, en þetta
tókst, og öll börnin, sem nú eru á
lífi, eru orðin fullorðið fólk, dug-
legir og góðir þjóðfélagsþegnar,
enda voru foreldrarnir dugnaðar
og bestu manneskjur.
Að lokum- þakka ég Ingólfi,
fyrir allar ánægjustundirnar, er
ég átti með honum ævinlega.
Hann var einn þeirra manna, er
öllum leið vel í návist við. Nú er
hann horfinn okkur vinum
sínum. „Meira að starfa Guðs f
geim“.
Ég, kona mín og dætur, sam-
hryggjumst þér Hilda og fjöl-
skyldu þinni allri, vegna missis
þíns góða manns.
Guð blessi ykkur.
Þórarinn Arnason
frá Stórahrauni.
HOLBERG
— SÝNING
Danski leikflokkurinn SMEDJEN frá Bagsværd
Amatör Scene sýnir, á vegum Dansk-íslenzka
félagsins og Leikfélags Seltjarnarness, tvo ein
þáttunga eftir Ludvig Holberg, í Félagsheimili
Seltjarnarness. Sýnt verður „Den pantsatte
bondedreng" og „Mester Gert Westphaler eller
den meget talende barber".
Sýningin verður sunnudagskvöld 30. júní kl.
20.30. Miðar seldir við innganginn frá kl.
18,00. Sími 22676.
SMEDJEN mun ennfremur hafa sýningar 2. og
3. júlí nk. á Húsavík á vegum Leikfélags
Húsavíkur.
DANSK-ÍSLENZKA FÉLAGIÐ
LEIKFÉLAG SELTJARNARNESS
Útiljós
sem feera
umhverfið
Mikið úrval af úti-veggljósum og útiloft-
Ijósum, og einnig af Ijósum á garðstaura,
léttar, sígildar línur og mörg litbrigði á
málmi og gleri. Verð við allra hæfi.
RAFBÚÐIN
Auðbrekku 49, Kópavogi
AUÐBREKKA
FJ