Morgunblaðið - 11.07.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. JULl 1974

Ævintýri og sögur H. C. Andersen
Litla stúlkanmeð eldspýturnar
Hún kveikti á annarri. Hún logaði og lýsti, og þar
sem birtan féll á múrinn varð hann gagnsær eins og
blæja. Hún sá beint inn í stofuna; þar stóð borð inni
og var breiddur á það dúkur með fegursta
Að klífa tindinn
Þessir kappar ætla að klífa tindinn. — Getur þú
merkt fyrir þá leiðina upp með blýantinum þfnum.
Hvort er það stígurinn merktur A eða merktur B?
borðbúnaði, og á því miðju var steikt gæs á fati, fyllt
með sveskjum og eplum. Og — það sem var enn
betra — gæsin bylti sér niður af fatinu og vaggaði
eftir gólfinu með hníf og gaffal í bakinu; hún kom til
fátæku stúlkunnar. — En í sama bili slokknaði á
eldspýtunni, og var þá ekkert annað að sjá en
myrkan og kaldan múrvegginn.
Hún kveikti á þriðju eldspýtunni. Þá sat hún undir
prýðisfallegu jólatré; það var enn stærra en það, sem
hún síðastliðið aðfangadagskvöld hafði séð gegnum
glerhurðina hjá ríka kaupmanninum. Þúsundum
saman loguðu á því ljósin, og alls konar dýrindis
gripir héngu á greinum þess. Stúlkan rétti upp báðar
hendurnar; — þá slokknaði á spýtunni; ljósin
óteljandi, sem hún hafði séð, þau liðu æ hærra og
hærra í loft upp. Hún sá, að það voru stjörnurnar á
himninum. Ein af þeim hrapaði og dró eftir sér langa
eldrák á himninum.
,,Nú deyr einhver," sagði litla stúlkan. Því að
amma hennar sæla, sem var sú eina manneskja, sem
nokkurn tíma hafði verið góð við hana, hafði sagt:
„Þegar stjarna hrapar á himninum, þá fer einhver
sál til guðs.“
Hún kveikti á fjórðu eldspýtunni. Hún lýsti vel, og
í bjarmanum stóð amma litlu stúlkunnar, skínandi
björt með milda ásjónu. „Amma mín góð!“ kallaði
litla stúlkan, „æ, taktu mig með þér; ég veit, að þú
hverfur, þegar deyr á eidspýtunni, þú hverfur eins
og heiti ofninn, góða gæsasteikin og blessað jóla-
tréð.“ Og óðara kveikti hún á nærri því öllum
spýtunum, sem eftir voru í bréfinu, en hún vildi með
engu lifandi móti sleppa ömmu sinni. Og eldspýturn-
ar báru svo skínandi birtu, að það varð bjartara en
um hádegi. Amma hennar hafði aldrei verið svona
fríð og svona stór. Hún tók litlu stúlkuna upp á
handlegg sér, og þær lyftust í ljóma og fögnuði upp í
hæstu hæðir, og þar var enginn kuldi, ekkert hungur
og ekkert volæði — þær voru hjá guði.
En í skotinu milli húsanna sat litla stúlkan morg-
uninn eftir með roða í kinnum og bros á vörum; hún
var dáin; hún hafði orðið úti á síðasta kvöldi ársins.
Nýársmorguninn rann upp yfir litla líkið, sem sat
með eldspýturnar í kjöltunni. Einu eldspýtnabréfinu
hafði hún því nær eytt. „Hún hefur ætlað að hita
sér,“ sögðu þeir, er fram hjá gengu. Enginn vissi
neitt um alla þá fegurð, sem fyrir hana hafði borið;
enginn vissi, í hvílíkri dýrð og ljóma hún gekk með
ömmu sinni inn í hina eilífu nýársgleði.
ANNA FRÁ STÓRUBORG - saga frá sextándu öld
eftir Jón
Trausta.
Anna hallaði sér aftur á hægindið, er hún hafði heyrt
soguna, heit á vörina og þagði um stund. Hjalti stalst til
að líta á hana.
Svo reis hún aftur upp við olnhoga.
„Tíndu af þér spjarimar!“ mælti hún.
„Nei,“ kjökraði Hjalti í angistarrómi.
„Tindu af þér spjarimar! — Ég skipa þér það.“
Hjalti þorði ekki annað en hlýða. Skjálfandi og titrandi
af hræðslu og gráti fór hann að færa sig úr leirugum görm-
unum.
Anna horfði fast á hann á meðan. Vöðvamir, sem úr föt-
unum færóust, vom rýrir og óþroskaðir, varla svo sem vænta
hefði mátt eftir aldri. Handleggir og fótleggir voru grannir
og pípulegir. Og svo skalf allinr kroppurinn af kulda og angist,
eins og hann byggist við flengingu. Hvílíkt barn!
„Farðu úr skyrtunni líka.“
„Nei.“ — Það var sár örvænting í rómnurn. Nú bættist
óljós blygðunarsemi ofan á allar aðrar hörmungar hans. Að
standa allsnakinn frammi fyrir kvenmanni var sár svívirða.
„JÚ, þ u shult. f.g skipa þer það!
Hjalti varð að hlýða.
Þar stóð hann nakinn eins og myndastytta á gólfinu, grát-
andi og skjálfandi. Hömndið var rautt undan blautum föt-
uninn. Hann hélt höndunum fyrir andlitinu og sneri sér
undan. Vaxtarlagið var fagurt og vöðvarnir í herðumnn
stæltir. Allt var þar mitt á milli bernsku og þroska. Kippir
fóm inn hann allan af ekkanum, og tárin hrundu ofan á
gólfið.
Anna svipti ofan af sér sænginni án minnstu feimni og
færði sig um leið ofar í hvíluna.
„Komdu upp í rúmið, — hérna fyrir framan mig,“ bauð
hún.
Hjalti hlýddi þegjandi og grátandi og lagði sig upp í hvil-
una. Anna breiddi ofan á hann og hlúði að honum. Síðan
seildist hún yfir hann til silfurbjöllu, sem stóð á borðinu,
og hringdi henni i ákafa.
Eftir litla stund kom stúlka, sem heyrt hafði hringinguna.
Hún rak upp stór augu, er hún sá, hvar Hjalti var, en hún
þorði ekkert að segja.
„Sæktu vinnumennina — alla, — ráðsmanninn líka,“
bauð Anna. „Segðu þeim að koma hingað upp imdireins.11
Stúlkan hlýddi umyrðalaust.
m«Ölmorgunkoffinu
— Hérna er einn, árgerð 1971,
sem hefur aðeins verið flogið
milljðn km....
— Fyrirgefið, að ég blanda
mér f málin... en það er komið
fram yfir háttatfma og þið
sitjið á rúminu mfnu...
— Og með hverju ætlarðu svo
að fóðra þetta???
— Þegar við höfum náð
samanlagt 200 kflóum förum
við í megrunarkúr...