Morgunblaðið - 08.07.1975, Síða 32

18
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚLI 1975
BARÍTTAN IIVALLARMIBJINA
HOmEimn lmsmksins
AKURNESINGURINN un
mark tslendinganna f leiki
lengst til vinstri hefur t
hælnum framhjá Erik Jol
liðsins, sem horfir angistai
miðið stekkur Árni yfir I
hann hlaupa fagnandi á n
átti mestan heiðurinn af
Hallgrfmssyni.
ÞAÐ VAR mikill munur á leik Íslendinga við Austur-Þjððverja á
dögunum og leiknum við Norðmenn sem fram fðr á Laugardals-
vellinum f gærkvöldi. Ollum er leikurinn við Þjððverja f svo fersku
minni að ðþarfi er að rifja upp frammistöðu íslenzka liðins í
honum. Leikurinn f gærkvöldi bauð hins vegar upp á fátt sem kalla
mátti knattspyrnu, og var Ifkari sæmilegum 1. deildar leik en leik
þar sem úrvalslið tveggja þjðða áttust við.
Greinilegt var, að Norðmenn
vissu fyrirfram hvar styrkur
íslenzka liðsins lá og lögðu mikla
áherzlu á að stöðva þá leikmenn í
tíma sem voru hættulegastir. Þeir
voru ekki alltaf vandir að
meðulum við það, en þessi kraftur
þeirra og dugnaður virtist setja
okkar menn nokkuð út af laginu,
og þeir náðu sárasjaldan að láta
knöttinn ganga vel. Sókn fslenzka
liðsins fólst í skyndiupphlaupum
sem alltof fáir tóku þátt í, sérstak-
lega I fyrri hálfleiknum. Og
norska liðið byggði sókn sína
reyndar upp á því sama og hjá
tslendingum, að sækja mjög
snöggt fram, og komust. Norð-
mennirnir nokkrum sinnum í all-
góð færi á þann hátt, þótt jafnan
brygðist þeim bogalistin þegar til
skotsins kom.
Annars má segja að vítaspyrnan
sem dæmd var á íslenzka liðið og
fjallað er um á öðrum stað hafi
orðið þess valdandi að eftir hana
var tæpast um knattspyrnu að
ræða. Fram að henni hafði Is-
lenzka tiðið ieikið betur saman,
en lætin sem fylgdu þessum
furðulega dómi virtust fara jafn-
mikið eða meira í taugarnar á
fslenzku leikmönnunum en þeim
norsku, og gekk tslendingunum
erfiðlega að halda ró sinni eftir
þetta.
Leikurinn einkenndist mest af
baráttu um vallarmiðjuna og þar
má segja að orðið hafi jafntefli.
Norðmenn reyndu mikið að senda
háar sendingar inn í vítateiginn
hjá Islendingum en þar var
Jóhannes Eðvaldsson fyrirliði
oftast fyrir og sýndi að það er
ekki út í bláinn að Danir eiga
tæpast orð til að lýsa skallahæfni
hans. Vörn norska liðsins var
einnig mjög sterk á miðjunni,
þótt nokkrum sinnum lenti hún í
erfiðleikum og þá helzt með
Matthías Hallgrímsson, sem átti
góðan leik í gærkvöldi og var
iðinn við að skapa sér færi sem
hins vegar nýttust ekki. Það
heyrði fremur til undantekningar
ef knattinum var leikið út á
kantana í þessum leik, og var það
mikill skaði, þar sem Árni Sveins-
son verðskuldaði að fá fleiri tæki-
færi f leiknum en hann fékk.
Um miðjan seinni hálfleikinn
freistaði Tony Knapp að herða
sóknina með því að taka Hörð
Hilmarsson út af og setja Elmar
Geirsson inn á. Var þarna tekin
áhætta, þar sem fslenzku varnar-
leikmennirnir, Jóhannes og
Marteinn, fóru einnig að sækja
HÖFBINGLEG GJÖF
HERRA ERIKSSON!
SÆNSKT dómaratríó færði Norð-
mönnum kærkomna og höfðing-
lega gjöf í landsleiknum við ís-
lendinga, sem fram fór á Laugar-
dalsvellinum í gærkvöldi. Vfta-
spyrna sem dæmd var út f bláinn,
svo ekki sé meira sagt, á 21.
mínútu leiksins og Norðmenn
skoruðu úr færði Norðmönnum
jafntefli í leiknum og þar með
hafa vonir tslendinga að komast
áfram í Olympfukeppninni stór-
um minnkað. Var engin furða
þðtt 11 þúsund áhorfendur
á Laugardalsvellinum í
gærkvöldi létu óánægju sína
óspart f ljósi með dóm-
gæzlu Svfanna, en umrædd
vftaspyrna var ekki það eina sem
var aðfinnsluvert hjá þeim. Oft
fannst manni Ulf Eriksson vera
Ifkari trúði f fjölleikahúsi en
manni sem falið er svo ábyrgðar-
mikið hlutverk að dæma milli-
rfkjaleik, enda hlýtur maðurinn
áð hafa meira en lítið sjálfstraust
ef hann leggur f annan slíkan
lejk, — ef hann hefur ekki
sjálfur fundið hversu afleit
frammistaða hans var í leiknum.
Sem fyrr greinir var hin um-
deilda vítaspyrna dæmd á 21.
mínútu. Norðmenn höfðu átt
fremur meinlitla sókn sem gekk
upp hægri kantinn, og þaðan var
knötturinn sendur fyrir markið,
þar sem Gísli Torfason og Gabriel
Höyland voru fyrir. Gísli var á
undan i harðri baráttu um knött-
inn og var um það bil að spyrna
frá, er flauta dómarans gall. í
fyrstu átti maður von á þvi að
hann væri að dæma á Höyland,
sem var sá brotlegi, ef annarhvor
var það, og var erfitt að trúa
eigin augum þegar hann hljóp
fyrst inn í vítateiginn sveiflaði
þar um sig höndum og hljóp síðan
rakleiðis að vítapunktinum blás-
andi í flautu sína engu kraft-
minna en básúnuleikarar Lúðra-
sveitarinnar gerðu fyrir leik og f
leikhléi. Ætlaði allt vitlaust að
verða á áhorfendapöllunum en
Gabriel Höyland lét lætin ekkert
á sig fá, heldur skaut þrumuskoti
í vinstra markhornið algjörlega
óverjandi skoti fyrir Sigurð Dags-
son og þar með var staðan orðin
jafntefli 1:1.
Langan tíma tók að koma kyrrð
á á vellinum eftir þetta atvik.
Gísli Torfason reyndist hafa
meiðzt við áreksturinn við
Höyland og lá brátt óvígur.
Fékk Tony Knapp landsliðs-
þjálfari þá að koma inn á
völlinn og gaf hann sér góðan
tíma við að stumra yfir Gisla, og
vissi dómarinn greinilega ekki
hvernig hann átti að bregðast við.
Gerði Knapp greinilega í þvf að
niðurlægja Eriksson og naut við
það góðrar aðstoðar áhorfenda.
Eftir þetta má segja að Eriks-
son hefði lítil tök á leiknum.
Hann flautaði reyndar hátt og
lengi og virtist á tíðum hafa full-
an hug á því að bæta íslendingum
upþ óréttlætið. Voru Norðmenn-
irnir stundum ekki minna hissa á
dómum hans en tslendingar og
var komið svo að áhorfendur voru
hættir að baula og farnir að hlæja
að tilburðunum.
En þess ber líka að geta að eftir
að Ulf Eriksson missti tök á leikn-
um var hann ekki öfundsverður
af hlutskipti sínu. Leikmenn léku
mjög fast og í nær öllum návígum
var öllum tiltækum ráðum beitt
til þess að klekkja á and-
stæðingnum. Áttu þar báðir aðil-
ar jafnan hlut að máli. Má mikið
vera ef nokkur hefur verið eins
feginn þegar leiktíminn rann út
og dómarinn, enda kom í ljós að
hann hafði látið klukkuna ganga
meðan verið var að stumra yfir
slösuðum leikmönnum úti á
vellinum.
meira fram. Varð um tíma mikill
þungi f sókn íslenzka liðsins, en
Norðmenn fengu einnig hættuleg
færi, þegar þeir náðu skyndiupp-
hlaupum og voru allt í einu orðnir
fleiri í sókninni en Islendingar f
vörninni. Mátti þannig t.d. litlu
muna að Stein Thunberg tækist
að skora undir lok leiksins en
Sigurður Dagsson náði á síðustu
stundu að koma hendi á knöttinn
og hrökk hann í stöngina og
þaðan út.
Erfitt er að gera upp á milli
leikmanna íslenzka liðsins í
þessum leik. Enginn þeirra náði
upp sama krafti og baráttu og
náðist í leiknum við Austur-
Þjóðverja, og Norðmenn gáfu
sjaldan tækifæri til þess að spil
næðist og „dekkuðu" sérstaklega
vel upp hin löngu innköst Guð-
geirs Leifssonar. Þannig var ætfð
sendur maður fram að innkast-
staðnum til þess að trufla Guðgeir
og sleginn var hringur um þá
Martein og sérstaklega Jóhannes
Eðvaldsson í innköstum og horn-
spyrnum. Þrátt fyrir allar þessar
varúðarráðstafanir var oft mikil
hætta við norska markið í seinni
hálfleiknum, er Guðgeir kastaði
inn, en hins vegar reyndist erfitt
að finna leið fyrir knöttinn í
netið, þegar tæplega tuttugu
menn eru inni í markteignum,
eins og gerðist við þessi tækifæri.
Jóhannes Eðvaldsson komst
einna bezt tslendinganna frá
leiknum, en samt átti hann engan
„toppleik“, virkaði meira að segja
stundum þungur og átti I erfið-
leikum með hina snöggu og
ákveðnu sóknarleikmenn Noregs.
Hið sama má segja um Jón
Pétursson og Martein Geirsson.
Þegar á heildina er litið sluppu
þeir bærilega frá leiknum, en
voru stundum skrefinu á eftir
andstæðingum sínum.
Björn Lárusson sem kom inn á
fyrir Gfsla Torfason eftir vfta-
spyrnuna margumtöluðu komst
vel frá leiknum. Hann var ekki
áberandi í leiknum en gætti stöðu
sinnar vel og reyndi af mætti að
byggja upp.
Guðgeir Leifsson og Jón
Alfreðsson komust báðir vel frá
leiknum. Guðgeiri var greinilega
ætlað stórt hlutverk og knöttur-
inn gefinn til hans í tíma og
ótíma. Var greinilegt að Norð-
menn lögðu mikla áherzlu á að
gæta hans og vönduðu honum
stundum ekki kveðjurnar, þegar
þeir voru að ná knettinum frá
honum. Jón Alfreðsson virtist
nokkuð hikandi í byrjun leiksins,
en sótti sig svo þegar á leið og
gerði ekki oft mistök, og áberandi
var hversu mikið hann reyndi til
þess að finna samherja og skila
honum knettinum.
—stjl.
Jóhannes tandsliðsfyrirliði f harðri ba
aðrir cftir leikinn, að hann hefði e
vftaspyrnuna umdeildu.
Forkast
VÍTASPYRNUDÓMURINN, sem
gaf Norðmönnum jöfnunar-
markið f Ieiknum, var mjög
umdeildur svo ekki sé meira sagt.
Skiptist nokkuð í tvö horn álit
manna á réttmæti hans en þeir
voru þó bæði fleiri og háværari
sem sögðu að dómur þessi hefði
ekki haft við nein rök að styðjast.
Gísli Torfason, sem átti að hafa
brugðið norska leikmanninum
Gabriel Hoyland, sagði að ekki
hefði verið um brot að ræða. Þeir
hefðu hlaupið saman og hefði
áreksturinn orðið fyrir utan vfta-
teigslfnu.
Gabriel Hoyland sagði hins
vegar að um greinilega vfta-
spyrnu hefði vefið að ræða, hann