Morgunblaðið - 08.07.1975, Síða 18

26
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. JÍJLl 1975
(* >
Minning:
María Samúels-
dóttir Ammendrup
F. 14. sept. 1903
D. 30. júní 1975
Hún Maja er dáin, andaðist rétt
fyrir hádegi. Þannig var mér til-
kynnt um lát minnar ástkæru
máfikonu, en hún hvarf héðan á
hinn sama hægláta hátt og hún
hafði lifað, að morgni hins 30.
júní síðastiiðins.
María var fædd 14. september
1903 á Sauðárkróki, dóttir hjón-
anna Ingibjargar Danívalsdóttur
og Samúels Guðmundsson múr-
ara, en tæplega tveggja ára að
aldri fluttist hún með foreldrum
sfnum til Reykjavíkur. Þar bjó
hún til dauðadags, að undanskild-
um stuttum tíma er hún dvaldi
með manni sínum í Kaupmanna-
höfn og síðar f Borgarnesi.
Maja, en svo var hún ávallt köll-
uð í hópi vina sinna, giftist eftir-
lifandi manni sínum, Povl
Ammendrup, þann 22. júlí 1922,
þá tæplega 19 ára að aldri, og
lifðu þau í einstaklega ástsælu
hjónabandi alla tíð. Þau eignuð-
usl son í febrúar 1927, Tage, sem
nú starfar við sjónvarpið. Hefur
hann ávalit dvalið á heimili
foreldra sinna, einnig eftir að
hann kvæntist. Kona hans er
María Magnúsdóttir og eiga þau
þrjú börn, Pál sem nýlega er orð-
inn læknir, kvæntur Þórdísi
Hallgrímsdóttur, Axel sem
stundar nám við Háskóla íslands,
og Maríu, hina yngstu, 12 ára að
aldri.
Sorgin kvaddi dyra hjá þeim
Maju og Povl í byrjun árs 1936, en
þá misstu þau dóttur sína, Jane,
tæplega tveggja ára að aldri. í
annað sinn bar sorgina að garði
er systir Maju, Jóhanna andaðist
í byrjun árs 1937, 22 ára að aldri,
eflir aðeins sölarhrings legu.
Ég kynntist Jóhönnu og var
hún einstaklega geðfelld stúlka,
hæglát, blíð og góð. Mátti hún
ekkert aumt sjá og var skapferli
hennar ekki ósvipað og Maju,
enda voru þær systur ákaflega
samrýndar. Var þetta þungur
missir fyrir hana.
Athafnaþrá dugnaður Maju
var mikill og varð til þess, að hún
hóf verzlun árið 1936, fyrst á
Grettisgötu, og fékk hún nafnið
Drangey, því að henni fannst
sjálfsagt að taka nafn úr átthög-
um sínum, enda var hugur henn-
ar oft þar, þótt hún festi heimili
sitt í Reykjavík.
I fyrstu verzlaði Maja með mat-
vörur og var verzlunin ekki stór í
sniðum, þar sem hún byrjaði með
tvær hendur tómar. En alla sína
tíð sem kaupkona var hénni illa
við að stofna til skulda, jafnvel
um stuttan tíma, og urðu því um-
svif í byrjun ekki mikil. Síðar
flutti hún verzlunina að Laugaveg
58, þar sem hún verzlaði til dauða-
dags, en þá breytti hún um
verzlunarháttu og hafði á boðstól-
um Ieðurvörur og annan skyldan
varning.
Þeir voru margir, sem komu til
Maju í verzlunina. Voru það jafnt
viðskiptamenn sem aðrir er komu
til þess að spjalla við hana. Þótti
fölki einstaklega gott að ræða við
hana, því að hún gat verið hvort-
tveggja bæði glöð og kát í viðmóti,
en jafnframt tekið þátt í þeim
vandamálum, sem mörgum þótti
gott að leita til hennar með.
Fjölskylda Maju var henni fyrir
öllu. Förnfýsi hennar átti sér eng-
in takmörk þegar um hennar
nánustu var að ræða. Ahyggjur
þeirra voru hennar áhyggjur og
gleði þeirra hcnnar gleði. Hún
var alltaf vakandi yfir velferð
+
Móðir okkar, stjúpmóðir, tengdamóðir og amma,
MARGRET GUÐMUNDSDÓTTIR
Ingjaldshóli, Seltjarnarnesi,
andaðist i Landakotsspitala sunnudaginn 6. júli s I
Kristln Guðjónsdóttir,
Óskar G. Guðjónsson
Steinunn S. Sveinbjarnardóttir,
Ásbjörn Sveinbjarnarson,
Tryggvi Sveinbjörnsson,
Styrkár Sveinbjarnarson,
Eysteinn Sveinbjörnsson,
Guðrtður Sveinbjarnardóttir,
Þórólfur Beck Sveinbjarnarson,
Hrafn Sveinbjarnarson,
og barnabörn.
Sigurberg Bogason,
Guðbjörg Vallý Magnúsdóttir,
Völundur Björnsson,
Jóna Hansen,
Birna Jónsdóttir,
Herdis Helgadóttir,
Ólöf Ágústsdóttir,
Óskar Níelsson,
Friða S. Árnadóttir,
Þórarinn Stefánsson.
t
Eiginmaður minn
SVEINBJÖRN JÓNASSON
vélstjóri,
Strandgötu 1 7, Patreksfirði,
andaðist I sjúkrahúsi Patreksfjarðar laugardaginn 5 júlí. Fyrir hönd .
barna, tengdabarna og barnabarna.
Grfma Guðmundsdóttir.
Móðir okkar + ViLBORG ÞÓRARINSDÓTTIR,
Litlu-Reykjum,
er látin Börnin.
+
Eiginkona mín,
ELÍN EINARSÐÓTTIR,
Hafnarstræti 83, Akureyri,
sem andaðist 2. júlí s.l. verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju miðviku-
daginn 9. júlí kl. 1.30 e.h.
Jónas Thordarson.
sinna og reyndi eftir megni að
verja þá gegn óþægindum þessa
heims. Kunnu hennar nánustu
vel að meta þessa umhyggju
hennar, enda hef ég sjaldan eða
aldrei kynnst jafn samrýndri fjöl-
skyldu. Maja hafði líka þá kosti til
að bera, að geta sameinað ástvini
sína um sameiginleg áhugamál og
ánægjustundir.
Það er algengt hjá okkur Is-
lendingum, að þegar sonur eða
dóttir eignast maka, flytja þau úr
foreldrahúsum og stofna eigið
heimili. Þykir það farsælast svo
að eigi verði árekstrar. Maja af-
sannaði þessa aðalreglu, þvi að
sonur hennar og tengdadóttir
bjuggu alltaf með henni og manni
hennar og hljóp aldrei snurða á
þráðinn. Var einkar ánægjulegt
að koma á heimili þeirra og vera
vitni að þeirri samstöðu og kær-
leika sem þar ríkti. Þar er enginn
undanskilinn, hvorki ástríkur
eiginmaður, einlægur sonur og
tengdadóttir né barnabörnin, sem
öll voru samtaka um að gera
heimilislífið sem alúðlegast og
best. Má óhætt fullyrða, að Maja
hafi verið kjölfesta heimilislífsins
og að við fráfall hennar ríki tvö-
föld sorg fyrir hina sem eftir lifa.
Maja var mjög söngelsk kona,
enda átti hún það ekki langt að
sækja, þar sem faðir hennar var
góður söngmaður og oft tekið lag-
ið þegar hún var I föðurhúsum.
Mörg kvöldin sameinaði hún allt
fólk sitt i söng og var þá oft glatt á
hjalla. Gieymdist þá staður og
stund. En þótt Maja hefði fallega
altrödd, var það þó hinn dillandi
einlægi hlátur hennar, sem heill-
aði mann mest og stafaði svo frá
sér, að allir komust í gott skap.
Þótt Maja ynni fjölskyldu sinni
mest af öllu, var hún ákaflega
gestrisin og átti marga vini. Nutu
þeir margra góðra stunda á
heimili þeirra hjóna hér i borg-
inni en ekki síður i sumarbústað
þeirra í Mosfellsdal, Dalakofan-
um.
Maja unni blómum og ræktun
lands og voru þau hjónin ákaflega
samhent um þetta áhugamál og
reyndar fjölskyldan öll. Sinn
fyrsta sumarbústað áttu þau hjón-
in í Fossvogi og byrjuðu snemma
að gróðursetja þar trjáplöntur.
Hygg ég, að enn standi þar falleg
tré frá þessum árum þeirra. I
landi Dalakofans í Mosfellsdal er
fallegur lundur, sem er árangur-
inn af starfi þeirra og er óvíða í
einkaeign jafn myndarlegur trjá-
garður. I þessum lundi hygg ég,
að Maja hafi unað sér best með
fjölskyldu sinni. Þarna átti hún
mörg handtökin og þar, eins og á
öðrum sviðum, sameinaði hún
alla í að byggja upp og rækta
landið öllum til óblandinnar
ánægju og gleði.
Maja var ákaflega frændrækin
og reyndi hún að leita uppi
venslafólk sitt og fylgdist með
högum þess eftir megni. Skrifaði
hún oft niður hjá sér upplýsingar
og fréttir af frændfólki sínu.
Einnig tók hún úrklippur úr blöð-
um af þvf sem henni þótti frétt-
næmast og límdi þær í bækur og
er það mikið safn. Þó lagði hún
enn meiri rækt við að skrifa dag-
bók um það helsta sem gerðist á
hverjum degi og eru þessar bæk-
ur hennar nú orðnar æði margar
enda skrifaði hún þær um
fimmtíu ára skeið. Er furðulegt
hvernig henni vannst tími til að
framkvæma allt þetta.
Það er mörgum harmur að frá-
falli Maju. Fyrir utan fjölskyldu
hennar, sem ég hef nefnt hér að
ofan, á engin um jafn sárt að
binda og systir hennar Emilía
enda var samband þeirra ávallt
mjög náið þótt aldursmunur væri
nokkur. Ég fylgdist með sam-
skiptum þeirra systranna og
fannst mér mikið til um hvernig
þær reyndu að gleðja hvor aðra og
styrkja þegar vanda bar að hönd-
um. Reyndist úrlausnin þá jafnan
léttbær.
Kveðjustundir eru ávallt erfið-
ar þegar góður vinur á í hlut og
ekki síst þegar um er að ræða
konu búna slíka mannkostum sem
Maja hafði til að bera. En góðar
minningar lifa lengi, og það verð-
ur þeim sem eftir lifa nokkur
huggun, að engan skugga ber á líf
Maju og þegar þeim á ókomnum
árum verður hugsað til hennar
kemur ekkert fram í hugann
nema hugljúfar og ánægjulegar
endurminningar.
Ég flyt ástvinum hennar hug-
heilar samúðarkveðjur. Veit ég að
það verður þeim styrkur í sorg að
hafa eignast förunaut i lifinu sem
skilur einungis eftir góðar og hug-
ljúfar minningar.
Baldvin Jónsson
Hún María er dáin. Þessi frétt
barst okkur að kveldi 30. júni og
þótt við, sem höfðum umgengizt
hana daglega, vissum að hún væri
veik, kom kallið fyrr en okkur
hafði grunað.
Eg kann ekki að rekja ætt
Marfu eða æviferil, til þess voru
kynni okkar of stutt, og til þess
verða aðrir mér færari, en mér er
bæði ljúft og skylt að kveðja hana
með nokkrum orðum og þakka
fyrir að hafa fengið tækifæri til
að njóta kunningsskapar hennar
um nokkurt árabil.
Hún giftiát eftirlifandi eigin-
manni sínum, Povl Ammendrup,
þann 13. júní 1922 og höfðu þau
því verið gift í 53 ár er hún lézt.
Povl lá á sjúkrahúsi þegar María
að loknum sínum venjulega
vinnudegi kenndi lasleika þann 9.
apríl s.l. og voru þau um tíma á
sitt hvoru sjúkrahúsinu. Vildi
María ekki að eiginmaður hennar
frétti af lasleika hennar og
sjúkrahúsvist, því svo kært var
með þeim hjónum að það hefði
verið honum ofraun í sínum
veikindum að vita af henni einnig
sjúkri.
Þau hjónin eignuðust einn son
Tage Ammendrup, hinn mætasta
mann og mjög handgenginn
foreldrum sínum, en hann er
kvæntur Marfu Magnúsdóttur
Ammendrup. Eiga þau þrjú börn,
sem er Povl, Axel og Maria.
Svo samstæð og samhent var
þessi fjölskylda, að þar var sem
einn maður byggi, þau áttu alltaf
heima í sama húsi og áttu saman
flestar frístundir og áhugamál.
Við þekktum hana sem síglaða,
létta á fæti og hvers manns hug-
ljúfi, alltaf reiðubúin að rétta
fram hjálparhönd, ef með þurfti.
Mér er minnisstætt er ég fyrir
mörgurrí árum fór að gefa gaum
að fögru umhverfi og mikilli
ræktun við sumarbústað við
Laxnes í Mosfellssveit, og er viö
hjónin komum svo þarna mörgum
árum síðar í heimsókn í Dala-
kofann, eins og fjölskyldan
nefndi hann, og sáum þá fegurð
sem þau höfðu skapað þarna á
Iandi, sem áður var melur einn,
skyldum við enn betur þá innri
fegurð sem ávallt geislaði frá
þeim hjónum.
María rak um langt árabil
verzlunina Drangey og vann hún
sjálf þar hvern dag, og ávallt var
eiginmaður hennar nálægur að
aðstoða Mariu það sem hann gat.
María átti miklu láni að fagna í
lífinu að eiga góðan eiginmann og
son, eignast síðan tengdadóttur,
sem var henni sem hennar eigin
dóttir, ávallt við hlið hennar,
í gleði jafnt og sorg, það áttu þau
ávallt í sameiningu, öll sem eitt,
og siðan þrjú myndarleg barna-
börn.
Það er þvi mikill söknuður, er
kvödd er góð og mikilhæf kona
sem María var. Allri fjölskyldu
Mariu vottum við innilegustu
hluttekningu. Við sem þekktum
hana, vitum hve missir þeirra er
mikill, en minning um góða eigin-
konu, móður og tengdamóður er
dýrmæt.
Blessuð sé minning hennar.
Sigrún Ólafsdóttir
Hilmar Guðmundsson.
Ragnhildur Davíðs-
dóttir — Kveðja
GÖMUL kona er dáin. Hún var
orðin 85 ára og farin að heilsu, en
handan biða eiginmaður og einka-
sonur. Hún sáði þannig í þessu
lífi, að það verður bjart í kringum
hana i æðri heimi, en vinir
hennar minnast hennar með
söknuði og þakklæti.
Ragnhildur Davfðsdóttir
fæddist 29. desember 1889. 49 ára
gömul fluttist hún ásamt manni
sínum, Eiríki Þorsteinssyni, að
Elliheimilinu Grund vegna
heilsubrests og átti þar heimili æ
síðan. Þau hjón voru yndislegar
manneskjur og ákaflega barngóð.
Otaldar eru þær ánægjustundir,
sem systur minar og ég áttum hjá
þeim. Þá var bæði sungið og
sagðar sögur, spilað á spil og
lærðar þulur, — og löngu seinna
þegar Eiríkur var látinn, fengu
systrabörn mín sömu móttökur
ATHYGLI skal vakin á þvf, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinú meö
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á f
miðvikudagsblaði, að berast f
sfðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera i sendibréfs-
formi eða bundnu máli. Þær
þurfa að vera vélritaðar og
með góðu Ifnubili.
útfaraskreytingar*
blómouol
Groðurhusið v/Sigtun simi 36779
hjá Ragnhildi. Hún var ekki rík á
veraldlega vísu, en auðlegð
hjartans átti hún slíka, að hún var
veitandi aila ævi.
Hún var góð og göfug kona. Guð
veri með henni um eilifð.
Sigrún Gfsladóttir
S. Helgason hf. SfE/N/OJA
ílnholtí 4 Slmar 14477 og 14254