Morgunblaðið - 26.10.1975, Síða 44

Morgunblaðið - 26.10.1975, Síða 44
44 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. OKTOBER 1975 Gullfuglinn sonur ætlaði að fara inn og taka hestinn, sagðirefurinn: „Þegar þú kemur inn í hesthúsið, hanga mörg beisli á veggnum, bæði úr gulli og silfri, þau skaltu ekki snerta, því þá kemur þursinn út og gerir út af við þig, elsta og ljótasta beislið, sem þú sérð, það skaltu taka.“ Þessu lofaði konungssonur, en þegar hann kom inn í hesthúsið, varð hann svo hrifinn af þvi, hve falleg beislin voru, að hann tók það fegursta, það var úr skýru gulli, en um leið og kom risinn út og var svo reiður, að eldhríðin stóð af honum. „Hver ætlar að stela hestinum minum og beislinu mínu?“ orgaði tröllkarlinn. „Þjófar halda að allir steli, en ekki verða aðrir hengdir en þeir, sem ekki stela rétt,“ sagði konungssonur. „Sama er mér um það, ég skal éta þig upp til agna og það strax,“ sagði risinn. Þá bað konungssonur hann um að þyrma sér. „Jæja,“ sagði risinn, „geturðu náð fyrir mig aftur stúlkunni minni indælu, sem næsti nágranni minn tók frá mér, þá skal ég hlífa þér.“ ■‘COSPER------------------------ v J „Hvar á hann heíma?“ spurði konungs- sonur. „Æ, hann býr þrjú hundruð mílur fyrir handan stóra fjallið þarna úti við sjóndeildarhringinn,“ sagði risinn. Jú, — konungssonur lofaði að hann skyldi ná stúlkunni, og gaf risinn honum þá grið. En þegar hann kom aftur til refsins, var hann mjög reiður við konungssoninn fyrir óvarkárni hans. Nú hefirðu aftur farið illa að ráði þinu, hefðirðu hlýtt mínum ráðum, hefðum vió verið komnir heim fyrir löngu síðan. Nú held ég helst að ég verði ekki með þér lengur." En konungssonur bað sem best hann gat og lofaði, að hann skyldi aldrei gera annað en það, sem refurinn segði, bara ef hann færi ekki frá honum. Að lokum lét svo refurinn undan, og þeir sættust aftur og lögðu af stað saman, og loksins eftir langa mæðu komust þeir þangað, sem hin fagra mey var. ,,Jæja“, sagði refurinn, er þangað var komið, „mörgu fögru lofaðir þú, en ég þori nú samt ekki að sleppa þér inn til þursans, í þetta skipti fer ég þangað sjálfur“, sagði hann. Svo fór hann inn, og brátt kom hann út aftur með stúlkunni, og svo héldu þeir aftur sömu leið og þeir höfðu komið. Þegar þeir komu til risans, sem átti hestinn tóku þeir hann líka með sér, sömuleiðis gullfuglinn, þegar komið var til tröllsins, sem hafði hann. Þegar þeir höfðu farið nokkra leið frá síðasta tröllinu, heyrðu þeir dunur og dynki að baki sér. Voru þeir þá staddir við rúgakur einn. Þá sagði refurinn: „Nú verðurðu að halda áfram einn, ég ætla að bíða hér um stund“, sagói hann. Svo gerði hann sér kufl úr rúghálmi og þóttist vera predikari og stóð þar við veginn. Allt í einu komu allir þrir tröll- karlarnir þjótandi. Þeir voru að elta þá, konungsson og refinn. „Hefirðu séð mann fara hér framhjá með indæla jómfrú, stóran og fallegan hest og gullfugl?" æptu tröllin, þegar þau sáu refinn standa þarna. „Ja, hún amma mín sagði mér, að slík- ur hópur hefði farið hér fram hjá. Það var hérna fyrir æfalöngu, þegar hún amma mín bakaði skildingakökur, en gleymdi að taka við skildingunum af þeim sem keyptu“. Þetta fannst öllum tröllunum mjög hlægilegt að heyra og ráku upp skelli- vtw MORödKf kaffinu Maturinn er tilbúinn. 1015 A kvennaári er ekki úr vegi að rifja upp ummæli David Ainsworths um konur: — Konur eru eins og borgar- virki. Sumar eru unnar með áhlaupi, en aðrar gefast ekki upp fyrr en eftir marga mán- uði. X Samuel Derieux segir eftir- farandi sögu f bók sinni „Per- sónuieiki dýranna“: Englendingur nokkur fór á veiðar og vinur hans einn, sem vai ágætis skytta, lánaði hon- um veiðihund sinn. Umrædd- ur Englendingur var aftur á móti mjög léleg skytta og missti alltaf marks. Hundur- inn horfði á hann og gerðist æ órólegri f hvert sinn, sem hann hæfði ekki. Að lokum fann hundurinn akurhænu, sem var á bersvæði, og horfði á veiðimanninn eins og hann vildi egja: — Jæja, nú er ekki hægt annað en hitta. Maðurinn missti enn marks. og akurhænan flaug. Nú þoldi veiðihundurinn ekki lengur mátið. Hann sett- ist, rak trýnið upp f loftið og spangólaði lengi og ámátlega. Sfðan rölti seppi heim án þess svo mikið sem að horfa á veiði- manninn. X — Pabbi, er sá fjölkvænis- maður, sem á einni konu of mikið? — Nei drengur minn, þá væri ég f jölkvænismaður. X — Hefurðu heyrt nýjustu Skotasöguna? — Nei. — Einn þeirra var svo nízk- ur, að hann tók orð sfn aftur. Morðíkirkjugarðinum Mariu Lang Jóhanna Kris^jóns dóttir þýddi 17 komið aftur seinna og lent saman við Arne.. en .... en... — Við spjöilum við þann ágæta mann fljótlega, sagði Christer og stóð á fætur. Hann stóð hreyfingarlaus andartak og bætti svo hljóðlega við: — Hvernig var það annars frú Sandell — kom ekki einhver maður, sem hefur dálftið vafa- samt orð á sér, f heimsókn til yðar. Presturinn nefndí að hann hefði séð mótorhjói fyrir utan hjá ykkur. Barbara hafði aiit samtalið veríð elskuleg og jákvæð f garð Christers. Nú gerbreyttfst viðmót hennar. — Ég heyrði það, sagðl hún þverlega. — En hvers vegna skyldi Márten endilega hafa þurft að koma til MÍN? Það skilja aliir hjðlin sfn eftir á hlaðinu hjá okkur, enda þótt þeir ætli f heimsóknir f næstu hús. Svo stóð hún einnig á fætur og stakk hendinni undir armlegg minn og brosti: — Komdu með mér heim, Puck, svo að ég geti farið f sómasamleg- an kjól.... En Christer Wijk lætur ekki afgreiða sig svona léttilega. Hann slóst bara f för með okkur og þegar ég var búin að klæða mig f nýja pelsinn minn og Barbara hafði kastað yfir sig rauða jakkanum gengum við út f jóla- morguninn. Það var orðið albjart og við gengum þegjandi framhjá kirkjugarðsveggnum og þvert yfir malarveginn. Fyrir framan búð Arne Sandells var fjöldi bifreiða og fólk.... Stóri bfllinn frá sakamáladeildinni lokaði næstum innkeyrslunni, en ég heid ég hafi talið eina átta aðra bfla auk hans og sumir þeirra voru einkabflar og slangur var þarna augsýnilega af blaðamönn- um, sem gerðu nú harða hrfð að Christer. Þó svo að ég hafi ekkert á móti blaðamönnum var ég fegin þvf að engin blöð koma út hátfðis- dagana. Það var gott Ifka að við höfðum fengið dálftið forskot áður en nafn Vástlinge og Arne Sandells stóð með feitu letri á forsfðum alira blaða landsins. Christer gaf sig á tal við ein- hvern þarna á hlaðinu, en ég dró Barböru með mér bak við húsið og eftlr stutt rifrildi við stæltan og sterklegan lögregluþjón, fékk hún náðarsamlegast leyfi til að ganga inn á heimili sitt Þegar lögreglumaðurinn hafði látið sannfærast um hver ég væri stöðvaði hann mig og spurðí for- vitnisiega. — Frú Bure? Voruð það þér sem funduð Ifkið? Lögreglustjór- inn hefur áhuga á að tala við yður fáein orð, hann hefur verið að spyrja e/tir yður. Og þvf næst fyigdi hann mér vinalega en fullur einbeitni gegn- um forstofuna og inn f stóru geymsluna við verzlunina. 1 öðrum enda þessa stóra geyms voru litiar dyr inn f druslulegt herbergi, og þar voru aðeins tveir körfustóiar, ómálað viðarborð og nokkrir tómir pappakassar. Með- fram veggjunum stóðu tómir pappakassar, allir holt og bolt hver innan um annan og f glugga- kistunni var Iftill prfmus, glas og óhreinn kaffibolli. Lögreglu- þjónninn gekk sfðan á braut og út f búðarhúsnæðió og þegar ekkert bólaði á lögregiustjóranum fylgdi ég honum. Eg stóð þarna og horfði f kring- um mig og velti fyrir mér hvers vegna Arne Sandeli hefði einmitt mætt banamanni sfnum á þcim stað sem raun bar vitni um og hvernig á því hefði staðið að hann hefði dottið þannig niður að hann iá hálfur undir afgreiðslu- borðinu. Eg hvorki sá né heyrði neitt til lögregiustjórans eða lögreglu- mannsins ábúðarfulla og ég þótt- ist vita að þeir hefðu faríð inn f skrifstofuna. Þess f stað skaut Christer Wijk nú upp kollinum og hann kom auga á mig og þegar hann hafði skipzt á fáelnum orðum við varðmann f dvrunum kom hann f áttina til mfn. Hann vírtist ekkert vera að flýta sér og ég sneri mér áfjáð að honum með allar þær spurningar sem brunnu mér á vörum. f fyrsta lagi, hvernig hafði Arpe Sandell verið myrtur? Höfðu þeir fundið morðvopnið og f þriðja lagi hvernig skýrði hann það að líkið skyldi að hálfu vera undir afgreiðsluborðínu? Sem svar við einni að spurn- ingum mfnum, greip hann létt um axlir mér og sneri mér, hring svo að augnaráðið hvfidi á veggn- um til hægri við búðardyrnar. Ég hafði kvöldið áður tekið eftir þvf að þar hékk öxi, sög og öll mögu- leg verkfæri og ég skildi þá hina hrottalegu staðreynd að morðingi Arne Sandells hafðí hér f hans eigin búð aðeins þurft að rétta út höndina og velja eina af þessum ferlegu og hvössu öxum. — Veiztu... stamaði ég... — varð það...? Christer kinkaði kolli dimmur á svip. -- öxin hafði verið þurrkuð með tvisti, sem lá undir

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.