Morgunblaðið - 11.12.1975, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. DESEMBER 1975
Gullhöllin sem
sveif í loftinu
af vatni dauðans á dýrin og þá hnigu þau
niður sofandi um leið og urðu ekki að
grandi.
Meðan þau voru á heimleið, sagði
tryppið við piltinn: „Þegar þú ert kom-
inn til tignar og metorða, þá máttu ekki
gleyma mér og því, sem ég hefi fyrir þig
gert, svo ég verði að ganga á hnjánum af
hungri“.
Piltur sór og sárt við lagði, að það
skyldi aldrei koma fyrir.
Þegar hann kom heim til
konungsdætranna með lífsins og dauðans
vatn, vættu þau enni þeirrar sem svaf
x-COSPER---------------v
Þetta er ekki sanngjarnt! Það er mín törn að
annast uppþvottinn!
með nokkrum dropum af vatni lífsins og
vaknaði hún jafnskjótt og urðu miklir
fagnaðarfundir. Síðan fóru þau heim til
konungsins, föður þeirra og fóru nú
drekarnir með þeim, því þeir stóðust ekki
að heyra, hve mikið var af uxa- og grísa-
skrokkum í því ríki. Gekk ferðin vel, þar
sem fararskjótarnir voru nógir, fleygir
og sterkir vel, en tryppið góða sat á baki
eins drekans.
Konungur varð mjög glaður og ánægð-
ur, er þetta fólk kom, en hann gekk samt
um kring og beið og beið eftir að árin
þrjú væru liðin, svo yngsta dóttirin —
augasteinninn hans — kæmi aftur. Pilt-
inn, sem svo miklu hafði afrekað, gerði
hann að aðalráðgjafa sínum og mesta
manni landsins, að honum sjálfum,
konunginum, undanteknum, en margir
voru þeir, sem öfunduðu piltinn, þótt
öfund jafn lágt settra manna og bræðra
hans næði ekki til hans nú.
Einn af þeim verstu, var riddari einn,
— sem auðvitað hét Rauður — og sem
sagt var að vildi fá elstu konungsdóttur-
ina fyrir konu, og hann fékk hana til þess
að skvetta nokkrum dropum af vatni
dauðans á piltinn, — sem sofnaði út af
þegar í stað.
Þegar hin þrjú ár voru liðin, renndi
herskip eitt mikið og skrautbúið að landi,
og fyrir því réri þriðja systirin og hafði
með sér barn sitt, rúmlega tveggja ára að
aldri. Hún sendi strfðsmenn sína af skipi
og til konungshallar og lét bera þangað
þau orð, að hún stigi ekki fæti á land,
fyrr en sá, sem hefði bjargað henni úr
tröllahöndum, kæmi út í skipið og sækti
hana.
Þá var næstæðsti ráðherrann sendur
út í skipið. Hann tók ofan hatt sinn, er
hann steig á skip og kengbeygði sig fyrir
konungsdóttur og syni hennar.
„Getur þetta verið faðir þinn, sonur
minn?“ sagði konungsdóttir við barn sitt,
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
vl£t>
MORÖ-ON
KAFP/NO
— Sérðu, hann er alveg eftirmyndin þtn.
— Ráðið til þess að komast að
gölium einhverrar stúlku, er að
hrósa henni I áheyrn vinkonu
hennar. — Benjamín Franklin.
X
— Ég get ekki andað með
nefinu, sagði sjúklingur við
lækni.
— Nú, andaðu þá með
munninum. 200 krónur takk.
Næsti.
X
— Hvað hefurðu fyrir stafni,
gamli refur?
— Ég stunda ágætis atvinnu.
Ég verzla með bréfdúfur, sel
þær að morgni og svo koma þær
aftur til mfn að kvöldi.
Yfirhershöfðinginn hélt
nokkrum liðsforingjum veizlu.
Um leið og setzt var að borðum,
sagði hann:
— Jæja, drengir, ráðist nú á
matinn eins og hann væri
óvinurinn.
Þegar staðið var upp frá
borðum, tók hann eftir þvf að
eínn liðsforinginn hafði
stungið á sig tveimur bjórflösk-
um.
— Hvað ertu að gera, liðsfor-
ingi, hrópaði hershöfðinginn.
— Framkvæma skipanir.
Þegar við vinnum orustu
tökum við fanga.
X
— Við fórum inn f listasafn I
Parfs og gengum um það f tvo
tfma.
— Voruð þið að leita að ein-
hverju sérstöku?
— Já, útgöngudvrunum.
Moröíkirkjugaröinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
54
vaka fram eftir og fagna nýju ári
á miðnætti sagði hún.
Márten Gustafsson hafði ekki
lagt af stað til Vástelingc fyrr en
klukkuna vantaði tuttugu mfnút-
ur f nfu. Um átta leytið hafði
hann verið að lesa fyrir Iftinn
frænda sinn. Þegar hringt var til
föður hans, staðfesti hann að
þetta væri öldungis rétt og þvf
virtist sem Márten gæti ekki ver-
ið viðriðinn þetta morð.
En hann var Ifka sá eini sem
hafði nokkurn vegfnn örugga
fjarvistarsönnun.
Christer Wijk leit út fyrir að
vera eilftið ringlaður. Sama máli
gegndi um míg. Hann sagðí stutt-
aralega að hann hefði ekki fleiri
spurningar og nýjársgestirnir
fóru von bráðar að búast til brott-
ferðar. Fyrst Connie Lundgren og
sfðan Márten f fylgd með Susann
og loks Friedeborg og Tekla Mot-
ander. Hjördfs hraðaði sér f eld-
húsið og Tord Ekstedt og Einar
drógu sig einnig f hlé.
Það var ákaflega þögult f setu-
stofunni. Hvorki ég né faðir minn
viidum trufla Christer sem virtist
vera afar hugsi hvar hann gekk
fram og aftur um gðlfið með
hendurnar fyrir aftan bak.
Það var mjög óvenjulegt að sjá
hann f slfku uppnámi og óþol
hans smitaði mig, svo að ég fann
til tifrings og ókyrrðar innra með
mér. Ég óttaðist eitthvað sem ég
vissi ekki hvað gat verið, en hug-
boð mitt og eðlisávfsun mfn sagði
mér að innan stundar myndi eitt-
hvað ægilegt gerast — ef við bær-
ura ekki gæfu til að draga réttar
ályktanir og það fyrr en síðar ...
En hvað?
Þegar Christer opnaðl munn-
inn, skildi ég að hann hafði feng-
ið sama hughoðið og ég. Einhver
ðljós skynjun um að það værí
eitthvað sem við vissum, eitthvað
sem við urðum að skilja áður en
það væri of seint.
— Eg greindi útlfnurnar ... nú
þegar ég veit að Arne Sandell var
ekki drepinn vegna kirkjugrip-
anna. En hvernig á ég að afla mér
sannana? Og hvað er það sem
leitar á undfrmeðvitundina og
segir mér að EG VITI nóg til að
afhjúpa morðingjann en ég hendi
ekki reiður á hvað það er. Og þó
veit ég að ALLT er undir þvf
komið að mér skiljist það f tæka
tfð.
Og klukkan tifaði. Mfnútu fyrir
mfnútu.
Loks var eins og klukkan hefði
fengið mál og hrópaði eitthvað tii
hins eirðarlausa lögreglufor-
ingja. Hann nam snögglega staðar
og starði ð skffuna á klukkunni.
— Tfminn? Það hefur eitthvað
með tfmann að gera ... Barbara
hafði ákveðið að hitta sjö mann-
eskjur klukkan nfu og þar f hópn-
um var morðingi Arne Sandell.
En svo var hún drepin klukkan
átta...
— Þú gleymir áttundu mann-
eskjunni, sagði faðir minn stilli-
lega.
Christer rak upp lágt óp.
— LOTTA! Hún hefur allan
tfmann vitað að Barbara ætlaði að
hitta einhvern KLUKKAN átta.
En úrið hennar gekk vitlaust eins
og alltaf og hún kom of seint til
að vera viðstödd. En hún hafði
heyrt Barböru ákveða þetta
stefnumót. Hún hefur meira að
segja kannski séð við hvern hún
talaði...
Og svo hrópaði hann upp, röddu
sem var þrungin af geðshrær-
ingu:
— Lotta! Kannski VEIT hún
hver morðingínn er ...
Hann þaut upp stigann, svo
hratt að ég gat ekki fylgt honum
eftir. Eg mætti honum á stigapall-
inum þegar hann kom aftur út úr
herbergi Lottu.
— Hún er ekki f rúminu sfnu.
Hún...
Hann þagnaði og greip þétt f
hönd mfna.
— Uss. Hafðu lágt. Hvað var
þetta?
Við litum við og störðum með
öndina f hálsinum á dyrnar að
þrepunum sem lágu upp á háa-
loftið. Christer reif upp dyrnar og
stóð sfðan sem þrumu lostinn fyr-
ir neðan snarbrattan sigann.
Þvf að lengst uppi, á efstu
tröppunni, svo hátt yfir höfðum
okkar að við eygðum enga mögú-
leika til að ná upp til hennar áður
en hún dytti — stóð Lotta.
Við sáum á grannt bakið f nátt-
fötunum sfnum og kotroskin
röddin var há og skræk þegar hún
hrópaði:
— Hvers vegna horfir þú svona
á mig? Hvers vegna...?
Ösýnilega veran bak við hana
var í skugganum. En Christer
vissi meira en ég. Hann hrópaðí
með hárri mynduglegri röddu og
ég hafði á tilfinningunni að hann
væri ekki nærri eins rólegur og
hann vildi vera láta.
— Snertið hana ekki! Það er
óþarfi að ýta henni niður stigann.
Þér verðið alténd tekin föst fyrir
hin morðin tvö Hjördfs Holm ...
TEgiþrungin nokkurra sek-
úndna þögn.
Þá gekk hún nokkur skref fram
og ijóslð féil á höndina sem hafði
verið rétt fram til að hrinda Lottu
niður stigann.
Konuhönd með snjakahvfta
klipplinga.