Morgunblaðið - 16.12.1975, Qupperneq 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. DESEMBER 1975
Afastrákur
Eftir Ármann Kr. Einarsson
Teikningar: Þóra Sigurðardóttir
Um svipað leyti og Runki rófa dó fluttist
Ríkharður i húsið. Ríkharður var þó ekki
köttur. Hann var barngóður, miðaldra
maður, sem fékk herbergi á leigu í hús-
inu hans afa.
Nonni litli og Rikki, eins og maðurinn
var kallaður, urðu brátt góðir vinir.
Rikki átti fínan gljáfægðan bíl, og það
kom fyrir, að hann bauð Nonna með sér í
bíltúr.
En það var ekki bíllinn sem hafði mest
aðdráttarafl, heldur voru það miklar
birgðir sælgætis, sem Rikki átti jafnan í
fórum sínum.
Þegar Nonni litli kom í heimsókn til
Rikka, þá var honum ekki boðið upp á
þrjár eða fjórar karamellur eða nokkra
brjóstsykursmola. O — sussu — nei!
Ungi maðurinn fékk fullar lúkurnar af
sælgæti. Og ekki nóg með það heldur líka
alla vasa úttroðna.
Sakir þessara auðæfaleit Nonni litli
upp til Rikka eins og hann væri kóngur.
Allt þetta sælgæti var að vísu ekki hollt
fyrir tennurnar en mammá eða amma
sáu um að geyma mestan hluta þess.
Stundum bar freistingin Nonna litla
ofurliði. Hann laumaðist að hurðinni á
herberginu hans Rikka og bankaði.
Rikki opnaði ævinlega ef hann var
heima.
Áttu nokkuð? hvíslaði Nonni.
Rikki skellihló.
Komdu inn fyrir, vinur. Ætli ég eigi
ekki svolítið ef ég leita vel.
Svo fyllti Rikki litlu lófana og alla vasa
Nonna með sælgæti.
Ertu kóngur? spurði Nonni.
Ha, ha ha! Kóngur, nei biddu fyrir þér.
Svo hélt Rikki áfram að troða sælgæt-
inu á Nonna litla uns marglit bréfin
stóðu eins og blómabrúskar upp úr vös-
unum.
Virðing unga mannsins jókst stöðugt á
þessum gjafmilda vini sínum. I hans aug-
um hélt hann áfram að vera kóngur
allsnægtanna, þótt ekki bæri hann
kórónu.
M0R0dh/
KAFWNO
— Eg skil vel að þú elglr erfitt með að aflffa jölagæsina — en
þarf hún endilega að sofa á milli okkar?
Faðirinn: — Jæja, Villi
minn, nú höfum við eignazt
litla systur.
Villi: — Já, einmitt. Þið
hafið efni á þvf, en þegar ég
bið um hjólhest þá er fátæktin
alveg að gera útaf við ykkur.
X
— Mér hefur ekki komið dúr
á auga f alla nðtt, læknir. Eg
lokaði ekki augunum augna-
blik, hvað þá meira.
— Kæra frú, hvernig held-
urðu að hægt sé að sofa án þess
aðlokaaugunum.
— Hvernig tókst þér að
verða milljónamæringur?
— Það er konunni minni að
þakka.
— Nú, hvernig þá?
— Ja, mig langaði til þess að
komast að þvf, hvort til væru
svo miklir peningar, að hún
gæti ekki eytt þeim.
X
Hún: — Ég vil skilja, heyr-
irðu það. Eg heimta skilnað.
Trúirðu mér kannski ekki?
Hann: — Nei, ég hef alltaf
þótt heldur svartsýnn.
Moröíkirkjugaröinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
58
— Eftir þvf sem ég man bezt
sagði ég eitthvað á þessa leið:
„Ég sleppi þér ekki fyrr e.i þú
hefur enduigreitt mér aila þá
peninga sem þú skuldar mér —
hvern einasta eyri. Einu sinni
elskaði ég þig, en sú tilfinning er
löngu dauð og nú hef ég ekki f
hyggju að sýna þér neina
miskunn." Ég veit ekki hvernig
Lotta hefur farið að þvf að finna
alla þessa ástarvellu út úr sam-
talinu, en ég veit nú reyndar að
hún hefur óvenjulega frjótt
fmyndunarafl.
Christer kinkaði kolli ákveðinn
á svip.
— Það hefur valdið mér einna
mestum erfiðleikum, sagði hann.
— Það var eitt atriði umfram
annað sem sannfærði mig um að
þér væruð sú seka. Sem sagt sú
uppgötvun sem Lotta gerði á
aðfangadagskvöld — að kápan
yðar hefði verið horfin af sfnum
stað. En vftnisburður Lottu er þvf
miður ekki þannig að dómstóll
tæki hann gildan. Eg held þó að
hún myndi aldrei láta sér detta f
hug að finna upp á þvf að segja að
kápan hefði verið horfin — ef
hún var það ekki, enda þótt ég
viti að hún er mjög ónákvæm
hvað allar tfmasetningar snertir.
Ef hún heldur þvf fram að kápan
hafi ekki veríð á sfnum stað
klukkan kortér yfir fjögur, má
nokkurn veginn ganga út frá þvf
sem gefnu að klukkan gæfi hafa
verið fimm eða kortér yfir ffmm.
Ég býst við að allt okkar
mfnútutal hafi gert það að verk-
um að henni hafi fundizt nauð-
synlegt að sýna hversu athugul og
nákvæm hún væri. En ef þetta var
rétt hjá Lottu og EF þér fóruð frá
fröken Holm, þá liggur beint við
að spyrja, hvert fóruð þér og f
hvaða erfndagerðum?
Þessi hversdagslega spurning
kallaði fram ónotahroll hjá öllum
viðstöddum. Hugur okkar leitaði
viku aftur f tfmann. Tord hafði
farið f sjúkravitjun, Einar, faðir
minn, og ég höfðum verið f her-
bergjum okkar uppi að búa til
jólavfsur. Klukkan hálf fimm
hafði Einar farið niður að fá sér
brauðsneið f eldhúsinu, og þá
hafðl Hjördfs Holm verið að störf-
um þar eins og ekkert væri. En
sfðan tók hún kápuna sfna...
læddist út og hljóp yfir þjóð-
veginn...
— (Jr eldhúsglugganum yðar,
hélt Christer miskunnarlaust
áfram — sáuð þér, þegar Arne
kveikti Ijós inni á skrifstofunni
sinni. Eftir þvf sem mér skilst á
yður f kvöld er tiltölulega auðvelt
að rekja hvað sfðan gerist. Þér
höfuð heimta af honum meiri
peninga, en þar sem þér höfðuð
beðið eftir honum kvöldið áður og
hann lét ekki sjá sig, fylltust þér
bræði. Nú sáuð þér að hann væri
sennilega á skrifstofunni og væri
að gera upp hina vænu fjárfúlgu
sem inn hafði komið. Þá datt yður
f hug að þér ættuð að skreppa yfir
til hans. Þér bönkuðuð á glugg-
ann og .Sandell sem var dauð-
hræddur um að Barbara uppgötv-
aði eitthvað flýtti sér að hleypa
yður inn. Og hvers vegna þið
fóruð út f hornið á verzluninni
skil ég nú reyndar ekki, en...
— Arne hafðí engin rúllutjöld á
skrifstofunni, Hjördfs talaði lágt
og ópersónulega. — Hann vildi að
við færum inn f kompuna hans
Connie Lundgren en við
komumst ekki svo langt, þvf að
það sló f hrvnu milli okkar. Við
sögðum margt Ijótt hvort við
annað og eg var fokvond yfir þvf
að hann hefði ekki greitt mér
skilvfslega það sem ég átti hjá
honum. Hann hrópaði til mfn að
ég væri blóðsuga og hann hvorki
gæti né vildi borga hærri upphæð
á mánuði. Ég hótaði að snúa mér
til lögfræðings og að lokum
nefndi ég orðið hjónavands-
svindlari. Þá missti hann stjórn á
sér og sló mig utanundir. En ég
hef aldrei nokkurn tfma getað
afborið að vera slegínn, það var
það eina sem hann pabbi minn
þorði aldrei nokkurn tfma að
gera, hann vissi að þá yrði ég
persónulega viti mfnu fjær...
Eg.. hrasaði upp að veggnum og
þegar ég fálmaði eftir handfestu
stóð ég allt f einu með öxina f
hendinni. Og svo... ja, svo vitið
þíð vfst hvað gerðist eftir það. Ég
býst við ég hafi ráðizt á hann með
öxinni...
— Og þvf miður, tautaði
Christer, eruð þér vanar að nota
slfk tæki og tól sfðan þér unnuð
hjá föður yðar. Það var einnig eitt
af þvf sem mér fannst benda á
yður... Nú, já, en svo þerruðuð
þér blóðið af öxinni, slökktuð
Ijósið og læddust út um bak-
dyrnar, sem var ekki hægt að læsa
utanfrá. Þér hljótið að hafa verið
snarar f snúningum, þvf að
Márten Gustafsson var enn ekkí
kominn niður frá Barböru.
Eg gat ekki varizt þvf að leíða
hugann að þvf að ég hafði verið
óvenjulega æst, þegar ég hitti
hana um það bil klukkustund
eftir að morðið var framið og
þegar Barbara hringdi dyrabjöll-
unni sá ég hana fyrir mér hvar
hún sat f stofunni. nábleik f
framan og ræddi titrandi röddu
um hvarf Arne Sandells. Og samt
sem áður hafði hún sinnt skvldu-
störfum sfnum fullkomlega...
Eða... hafði þetta verið einum of
fullkomið hjá henni þegar allt
kom til alls? Hafði hún sett sig f
þá steliingu til þess að losna við
að brjóta heilann um að það
hræðilega sem gerzt hafði og yrði
aldrei aftur tekið?
Og á þessari stundu, þegar
leiknum var lokið og hún hafði
gert játningu sfna, brast sjálfs-
stjórn hennar. Hún greip höndum
fyrir andlitíð og grét krampa-
kenndum gráti.
Og nú þegar Christer hafði
lokið sfnu verki hvarf forystan
eins og ósjálfrátt úr höndum hans
og til Tords eins og það væri
eðliiegur og sjálfsagður hlutur.
— Ef þið viljlð leyfa okkur að
vera einum, sagði hann stillilega
— langar mig að fá að segja fáein
orð við fröken Holm undir fjögur
augu. — Ég skal ekki tefja hana
lengi.
Við gengum niður f setustof-
una, þögul og öllum var okkur
brugðið. Christer fór til þess að
hringja, ég hnipraði mig saman
við ofninn og Einar opnaði
annars hugar útvarpið og við
hlustuðum með öðru eyranu á
áttundu sinfðnfu Shuberts, Ófull-
gerðu sinfónfuna. Christer kom
aftur til okkar, kveikti f pfpu
sinni og varp öndinni þunglega.
— Þið megið ekki vera svona
hnuggin, sagði ég og reyndi að
hressa okkur öll upp. — Nú er
þessu lokið og við vitum að
mínnsta minnsta kosti að við
þurfum ekki lengur að tortryggja
alla f kringum okkur.
— Þetta hefur verið mjög ein-
kennilegt mál, sagði faðir minn
fhugull. — Margt benti til að
Hjördfs Holm væri morðinginn
en eftir þvf scm ég fæ séð var
einnig ýmislegt sem bentl til að
Connie Lundgren gæti verið hinn
seki... og ef út f það er farið
hlýtur frú Motander að minnsta
kosti um tfma að hafa legið undir
grun.
— Já, samsinnti Christer. — Ég
hef unnið töluvert út frá þeirri
forsendu að ailt mætti rekja til
dauða Gerhards Motander. Ég var
um tfma sannfærður um að hann
hefði lánað Arne Sandell
peningana og Tekla hefði sfðan
eyðilagt skuldahréfin eftir
bflferðína frægu til að fá hann til
að þegja yfir þvf sem hann vissi,
en að Sanell hafi engu að sfður
haldið áfram að kúga út úr henni
fé... og að hún hafi loks fengið
sig fullsadda af þvf og hafi rutt
honum úr vegi. Það var út af fyrir
sig ekkert að þessari kenningu f
sjálfu sér, hún virtist fá staðízt að
mörgu leyti. Og stundum hef ég
einnig verið alveg sannfærður um
að Connie Lundgren væri söku-
dólgurinn og hann hefði bæði
framið morð og stolið silfrínu.
Það var f raun og veru ekki f.vrr
en þjófnaðurinn upplýstist sem
ég fór að sjá þetta skýrara.
— Mér þætti gaman að vita
sagði Einar — hvort við fáum
nokkurn tfma að vita hvernig
þetta var eiginlega með botn-
langakast Motander forstjóra.
— Sjálfsagt ekki. Og vel getur
verið að hún hafi verið engilsak-
laus. Og hún hefur kannski
aðeins beðið Arne Sandell að
þegja yfir Jþessu, vegna þess að
hún hefur gert sér grein fyrir
hvernig fólk myndi túlka þetta.
Hann komst ekki lengra. Þvf að
nú kom Lotta þjótandi inn. Litli
kroppurinn hennar skalf af
þreytu og örvæntingu og andiit
hennar var rautt og hölgið af
gráti.
— Hún er hvergi! Hvergi
nokkurs staðar. Og það er maður
frammi sem segir að hann hafi
séð hana f snjónum langt úti á
þjóðveginum...
Hún kastaði sér f fang mitt og