Morgunblaðið - 28.03.1976, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ.-SUNNUDAGUR 28. MARZ 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraelSKa"
Sigurður
Gunnarsson þýddi
Þó væri þaó aö sjáli'sögöu enn þá betra,
eí' viö gætum l'undió bróöur hennar.
Annaöhvort hei'ur hann verið tekinn af
lífi, eöa haí'ður á barnaheimili meðan
stríóiö stóö yi'ir. Hann var oi' ungur til
þess aó geta gert sér grein fyrir, hver
hann var.
Jæja, Andrés minn, — nú eru tvær
ungar stúlkur aö koma hingaó til okkar
meö vínber. Þaó eru þær María og' Ester.
Ég sit hér úti í mýrinni, þar"sem viö
vinnum, og skrii'a þér þetta bréi', en nú
veró ég aö láta því lokið. Ég vona, aö þér
liði alltaf sem bezt. Beröu brytanum
kveöju og segöu, að þú þekkir pilt,'sem
hafói hugrekki til strjúka af skipi, — og
heíur einnig hugrekki til aö koma um
COSPER-------------------v
COSPER
Hvað var þetta: Stal hann frá vður kossi?
— Ég bæti það upp á stundinni!
_____________________/
borö á ný. Man ég það ekki rétt, aö í
næstu ferö á FÁLKINN aö koma til
Haífa? Þá verö ég staddur í hafnar-
bakkanum veifa til ykkar og býö ykkur
velkomna. Meö mér veröa tuttugu
vopnaóir menn. Viö göngum strax um
borö i skipið, og einn þeirra kallar ákveö-
iö:
„Héóan í frá veröa þeir Andrés og
Óskar undir verndarvæng okkar. Gjöriö
svo vel og gefið léttadrengjunum þann
bezta miödegisverö, sem hægt er aö mat-
búa, — og svo getið þiö sjálfir þvegið
upp.“
Vió hittumst innan skamms. Beztu
kveöjur. Þinn Óskar.
TÍUNDI KAFLI
Fimm ungmenni frá samyrkjubúinu
Davíöslundi komu gangandi hvert á eftir
öóru yfir mýrarnar og héldu í áttina til
tjalds Sameinuöu þjóöanna. Stundum
óóu þau í leöju upp í mjóalegg, stundum
reyndu þau aö hoppa á milli þúlnanna til
þess aö losna viö sullið. Én svo hækkaði
landið smám saman og þurrlendiö tók
vió, harla sprungiö og hrjóstrugt. Og
innan skamms var tjaldið rétt fyrir
lraman þau.
Þetta var stórt, grátt tjald með fána
Sameinuðu þjóóanna á allhárri stöng.
Fáninn hékk hreyfingarlaus niður meö
stönginni, þaó var sem hann hefói gefizt
upp viö aö blakta i þessum ógnar mikla
hita. Enginn maöur sást nærri tjaldinu.
Öskar var sá þriðji í röóinni, næst á eftir
Maríu, — og nú datt honum allt i einu í
hug aö ef til vill væru mennirnir dánir,
— el' til vill heföu Arabar komið hér viö í
nótt og unnið eitt af sínum mörgu
hryöjuverkum. Og þá mundu þau finna
þá. .. Nei, hann vildi ekki hugsa meira
um þetta. . . og þó leió honum þegar mjög
illa viö þessa ömurlegu tilhugsun.
En skyndilega birtist maöur í tjald-
dyrunum, risavaxinn, mikilúölegur
maóur, meö elrivaraskegg, sem náöi
lángt út á kinnar. Hann lyfti upp öörum
handleggnum og hvíslaði önuglega, en þó
svo hátt, að það heyrðist gjörla: „Ssss,. ..
hann selur.. .“
Brátt kom í ljós, aö þessi önugi liðsfor-
ingi, sem gat hvíslað svo hátt, að þaö
heyrðist í fimmtíu metra íjarlægð, var
sænskur og hét Petterson. Varö hann nú
hinn alúðlegasti og tók gestunum tveim
höndum. Hann sagði þeim, að félagi
hans, McLean, frá Nýja-Sjálandi, lægi
Ég er spekúlant, ungfrú — er Afsakaðu. Höfum við ekki sézt
mikið að spekúlera í vður? áður?
Mig langar að rita ævisögu
mína. — En skaðabótamál
mvndu sigla í kjölfarið.
Eitt sinn missti Winston
Churchill af járnbrautarlest og
var kona hans mjög gröm vfir
því. Einkaritari Churchills
revndi að sefa hana með því að
segja:
— Winston er svo mikill
íþróttamaður, að hann gefur
lestinni alltaf tækifæri til þess
að sleppa.
X
— Mig drevmdi I nótt, að ég
hefði dáið ogfarið til helvítis.
— Hvernig vissirðu að það
var víti?
— Þú varst þar fvrir.
X
— Ég er alltaf lasinn nóttina
áður en ég legg af stað í ferða-
lag.
— Hvers vegna leggurðu þá
ekki af stað einum degi fvrr?
Ég vildi óska þess að þeir
blönduðu ekki pólitík inní
kosningabaráttuna.
— Hvernig var það, hitti ég
þig ekki á Sevðisfirði í fvrra-
sumar?
— Nei, ég hefi aldrei komið
til Sevðisfjarðar.
— Það hljóta þá að hafa ver-
ið einhverjir tveir aðrir menn.
X
Afgreiðslumaðurinn: — Það
er Skoti þarna frammi, sem bað
um að fá kevpt eitur fvrir 10
pennv, hann ætlar að fremja
sjálfsmorð. Hvernig er hægt að
bjarga honum.
Lvfjafræðingurinn: — Segðu
honum að það kosti 25 pennv.
X
Hún: — Er það ekki dásam-
legt, að einn lögregluþjónn
skuli stjórna allri þessari gífur-
legu umferð?
Hann: — Þú ættir að hevra,
hvað bílstjórarnir, sem bíða,
segja um það.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
30
— Þakka þér kærlega fyrir.
Kannski þú vildir og gefa mér
heimilisfang hans.
Gautier hvarf til skrifstofu
sinnar og kom aftur með litla
minnisbók sem hann blaðaði
hugsandi f.
— Helen, sagði David og sneri
sér að henni og ætlaði að rétta
henni glasið. En Helen var sofnuð
og hvíldi þarna sitjandi á
sófanum einsog örmagna harn.
— En hvað hún er viðkvæm og
varnarlaus . . . sagði David h|ý-
lega.
Gautier tók glas Helenar úr
hendi Davids og setti það aftur á
skenkinn.
— Minn góði og tilfinningarfki
enski vinur, sagði hann. — Væri
ekki ráð að þér ækjuð henni
heim.
David kom aftur til gistihússins
klukkan tvö um nóttina. Helen
hafði steinsofið á leiðinni og
hjúfrað sig upp að honum á leið-
inni til hallarinnar. Þegar hann
spurði hana hvernig hann ætti að
koma bílnum til hennar tautaði
hún syf julega að hún myndi biðja
Nicole að keyra sig í bæinn til að
sækja bflinn.
— Eg bið afsökunar á þessari
svefnsýki, sagði hún. — Ég botna
ekkert f þcssu. Venjulega er ég
hinn mesti nátthrafn.
— Gautier segir mér að þetta
séu eðlileg viðbrögð við tauga-
áfalli.
Hún brosti.
— Jacques kann alltaf svör við
öllu.
— Jæja. Nú kemurðu þér I
rúmið og gætir þess að ekki slái
að þér.
— Þú átt ekki að strfða mér
þegar svona stendur á.
— fig er ekki að strfða. fig tala f
fullri alvöru. Þú ættir að fá þér
hitapoka og drekka bolla af
brennheitu te.
— Jæja, farðu nú bara heim og
passaðu bflinn minn.
Hann kyssti hana á munninn.
— Sé ég þig á morgun?
— A morgun, sagði Helen.
Þegar hann kom inn 1 forsal
hótelsins munaði minnstu hann
gengi f flasið á Miles Lazenby
sem virtist haJla sér af áfergju
yfir borðið.Hann var reyndar að
tala f sfmann.
— Furðulegt, sagði hann og
sneri sér f heilan hring til að Ifta
á David. — fig var að svara f
sfmann og það er verið að spyrja
um yður.
David tók tólið en var þó mjög
undrandi áöllu.
— Ég var að koma inn, sagði
Lazenby. — Sfminn hringdi, svo
að ég svaraði. Og maðurinn
spurði um vður. Einkennilegur
tlmi til að hringja. Ég get nú ekki
annað sagt.
Hann brosti glaðlega og sýndi
ekki á sér neitt fararsnið.
—Já? sagði David í sfmann.
Það var Gautier.
— Ég er búinn að tala við
Boniface. Hann kveðst með
ánægju taka á móti þér hvenær
dagsins á morgun sem þú vilt, en
stakk upp á að þú kæmir fyrir
hádegið og borðaðir með honum
hádegisverð.
— Þú hefur vonandi ekki vakíð
hann af svefni með þessu?
— Nei, alls ekki. Ég veit allt um
hans siði. Hann sefur aldrei.
— Jæja, ég þakka þér kærlega
fyrir Ætti ég að hringja til hans
og láta hann vita að ég komi um
hádegið.
— Nei, þess þarftu ekki. Earðu
bara
Hann hevrði að Gautier skrfkti
glaðlega.
— Með Helen eða án hennar.
Þcgar David lagði frá sér tólið
var Lazenby enn fyrir aftan hann
og brosti til hans annarlegu brosi.
—Hugsa sér að það hefur það
ekki verið neitt árfðandi. Ég hélt
kannski þetta væri neyðartilfelli.
Ég ætlaði að gera greiða. Ég vona
þér skiljið það.
David þakkaði honum og full-
vissaði hann um að sfmhringing-
ar til hans klukkan tvö að nóttu
væru ósköp hversdagsleg atvik og
þyrfti ekki að hafa um það fleiri
>rð. Sfðan nevddist hann til að
verða honum samferða upp þar
sem herbergi Lazenbys var aðeins
tveímur herbergjum frá vistar-
veru hans. Hann gat ekki annað
en velt þvl fyrir sér hvað Lazenby
hefði verið að drolla á þessum
tfma sófarhrings en hann var of
kurteis til að fara að spyrja að
því.
Hann afklæddi sig og þvoði sér
og henti sé upp f rúm og sofnaði
samstundis en dreymdi alla nótt-
ina um bfla sem komu æðandi og
ætluðu að keyra yfir hann og
þegar hann vaknaði var hann í
svitakófi.
5 KAFLI
Morguninn eftir tók David bfla-
leigubfl. Hann var áfjáður og for-
vitinn og hugsaði gott til þess að
hitta M. Boniface. Þó var ekki
iaust við að nokkurs kvfða gætti f