Morgunblaðið - 26.06.1976, Qupperneq 28

28
MÓRGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. JUNl 1976
Strákurinn og
einbúinn
Eftir E.V. LUCAS
ir, sáu þeir hvar „Halaklippti krókódíll-
inn“ stefndi til lands með miklum hraða.
Þeir flýttu sér fram á klettana og einbú-
inn veifaði einhverri tusku sem hann var
með. Það sást merkjaflagg uppi á skip-
inu. Og eftir morgunverð fóru félagarnir
niður í víkina, til þess að taka á móti
bátnum frá skipinu.
Skipsifórinn starði undrandi á Kjamma
— Hvað, er strákur hér á eyjunni? sagði
hann. Þetta er það allra merkilegasta,
sem ég hef séð. Ég býst við því, herra
Ágúst, sagði hann svo við einbúann, að
þetta sé lærisveinn yðar.
— Nei, svaraði einsetumaðurinn. Hann
er ekki lærisveinn minn, heldur farþegi
yðar, og síðan kynnti hann Kjamma fyrir
þeim og fór svo að lesa bréf frænku
sinnar, en bátsverjar biðu eftir skipun
skipstjórans um að flytja vistir þær sem í
bátnum voru, upp í helli einbúans.
Þegar einbúinn var búinn að lesa bréf-
ið, stakk hann því aftur í umslagið og öllu
saman í vasa sinn
— Jæja, herra Ágúst, ætlið þér að
koma með okkur núna, sagði skipstjór-
inn, en þessarar spurningar hafði hann
spurt á hverju ári siðustu 30 árin.
f- COSPER--------------------------\
Nú veit ég hvar þú si-ttir ijll eggin mamma —
í pokann minn.
V______________________/
Einbúinn hló hæðnisfega að spurning-
unni, alveg eins og hann hafði hlegið að
henni einu sinni á hverju ári síðustu 30
árin.
— Jæja, piltar, flýtið ykkur þá, sagði
skipstjórinn.
í bátnum var stór karfa, til þess að
bera vistirnar í frá bátnum og upp í
hellinn. Tveir hásetanna báru hana, en
skipstjórinn, einbúinn og Kjammi gengu
á eftir. Þrisvar var þessi mikla karfa
borin frá bátnum til hellisins, og að lok-
um voru ekki eftir nema fáeinir bögglar,
sem hver stráklingur gat borið. Og þessa
síðustu ferð fór einsetumaðurinn Ágúst
ekki með þeim.
Þegar að lokum allar vistirnar voru
komnar inn í hellinn, blés bátsmaðurinn í
hljóðpípu sína, til þess að gefa til kynna
að allt væri í standi og þeir gætu lagt frá
landi aftur. Þá flýtti skipstjórinn og
Kjammi sér niður að víkinni.
— Hvar er herra Ágúst, spurði skip-
stjórinn bátsmanninn. Þessi ungi maður
vill auðvitað kveðja hann.
En hellirinn var manntómur. Kjammi
klifraði upp á stóran stein við hellis-
munnann og æpti allt hvað af tók. Geitar-
skeggur. Skeggur, Skeggur minn! Ekk-
ert svar. — Ég hlýt að hafa farið fram
hjá honum á leiðinni frá víkinni, hugsaði
Kjammi og flýtti sér til strandar aftur.
M0RöJN-K^_
KAFF/NU U r*
7
— Fljótur, fljótur, sagði skipstjórinn.
Það er ákaflega skrítið. En kannski hefir
hann falið sig, til þess að þurfa ekki að
kveðja þig. Og komdu nú. Við megum
ekki vera að því að lóna hér til eilífðar!
Kjammi fór nú út í bátinn, þó honum
félli þungt að get-a ekki kvatt gamla
manninn, og meö hverju áratogi fjar-
lægðist hann eyjuna.
— Upp með akkerið, hrópaði skipstjór-
inn um leið og þeir voru komnir á skips-
fjöl.
Halaklippti krókódíllinn var ákaflega
skemmtilegt skip og í ákafa sínum við að
kynna sér allt um borð, gleymdi Kjammi
bráðlega gamla manninum og öllu nema
skipinu. Hann fór niður undir þiljur og
kynntist þar fljótlega brytanum. Þar gáði
hann inn í kæliskáp einn og sá hálfan
búðing, sem hann sporðrenndi á svip-
stundu. Síðan fór hann inn til skipstjór-
ans og kynnti sér hvað hann ætti af
bókum, fór svo til vélamannanna og
ræddi við þá um vélar skipsins, og þegar
þessu var öllu lokið, var Halaklippti
krókódíllinn kominn langt á út á haf, svo
eyjan sást aðeins eins og smádepill úti
við sjóndeildarhringinn. Þá fór Kjammi
aftur að hugsa um hinn gamla félaga
sinn og varð ákaflega hryggur yfir að
hafa þurft að skilja vió hann. Hann sett-
ist upp í kengirúm og fór að hálfkjökra
þar.
Kem ég mikióof seint?
* ^
7me-
Hvar er einkaleyfisráðuneytið?
laumufarþegi — spurði aðeins
um farmiðann þinn.
— Allir eru með nefið niðri I
f starfi mfnu.
— Hertu þig upp, hlessaður.
— O, ég kvarta ekki, ég fram-
leiði vasaklúta.
Maðurinn: — Og nú ertu að
segja mér að margir menn
hefðu beðið þin áður en ég
gerði það.
Konan: — Já, margir.
Maðurinn: — £g vildi að þú
hefðir gif/.t fyrsta fíflinu, sem
bað þín.
Konan: — Nú, það var ein-
mitt það, sem ég gerði.
Tannlæknirinn sagði áður en
hann byrjaði að draga tönn-
ina:
— Hugsaðu nú eitthvað
skemmtilegt, þá finnurðu
ekkert til.
Maðurinn kveinkaði sér ekk-
ert.
— Þetta gekk ágætlega, sagði
tannlæknirinn. Um hvað
hugsaðirðu?
— Að tengdamóðir mín væri
f mínum sporum.
X
Bílstjórinn: — Get ég ekið
þennan veg til Reykjavíkur?
Bóndinn: — Já, ef þú vilt.
Þetta er ekki minn vegur.
11
Persónurnar f sögunni:
Andreas Hallmann
Björg — kona hans
Kári
Jón
Ylva
börn hans
Cieilia — tengdadóttir Andreas Hailmanns
Gregor Isander — iæknir f jölskyldunnar og
náinn vinur
Malin Skog — bráóabirgóaeínkaritari
Andreas Hallmanns
Lars Petrus Turesson — ókunnugur traust
vekjandi maður
ásamt með Christer Wíjk
slökkt f hvftu höllinni innan múr-
veggjanna.
En af sjö fbúum hússins voru
aðeins tvær sem sváfu. Hinar
störðu glaðvakandi út f m.vrkrið
og leyndai- hugsanir þeirra tóku á
sig form eins og hrennandi óskir
sem reikuðu frávita um þögult
húsið.
— Þetta gengur ekki lengur.
Guð einn veit hvernig þefta hefur
getað gengið svona lengi. Það
verður eitthvað að gerast ... og
það verður að gerast fljótlega. En
hvað? Og hvernig? Hann er svo
hrikalega sterkur. Svo öruggur
með sig. Eg ætti ekki að hafa
samúð með honum, það er vfst
alveg áreiðanlegt. Og samt veit ég
ekki hvort ég get... En svona get
ég heldur ekki lifað. Það verður
eitthvað að gerast...
— allt er svo tilgangslaust ...
algerlega tilgangslaust. Eg hel
reynt, eins og ég hef lifandf get-
að. En hvað stoðar það? Þegar
manneskja kærir sig ekki hætis
hót um þann sem vill, ó, ef maður
gætí nú bara framkallað ást ...
Kannski ... ef HANN væri ekki
... kannski...
— Strax og f rúmið er komið fer
mig að dreyma um þig. Eg kyssi
þig aftur, er hjá þér aftur ... þó
að það kosti ... ja, kosti hvað?
Það er augljóst að einhverjar
leiðir eru til, spurningin er bara
hvort maður er nógú kaldrif jaður
til að velja einhverja þeirra. Og
ef svo er, hverja þá ... ?
— Hvað er þetta Iff mitt annað
en endalaus auðmýking. Eftir
hverju er ég þá að bfða? Er ekki
betra að hafast eitthvað að? Það
verður þá að ráðast hvað við tekur
... sfðan ... án sjálfsvirðingar
getur enginn þrifizt ... Og auk
þess getur þetta ekki versnað úr
þessu ...
— Hættulegir hugarórar ...
hættulegir órar ... háskadraumar
... En það er þó að minnsta kosti
leyfilegt að gæla við tilhugsunina
... Eina stund um nótt, þegar
aðrir sofa ... tmynda sér að allt
sé öðruvfsi ... Að hann sé ...
dáinn. Þá færi hann ekkí lengur
svona gegndarlaust f taugarnar á
mér. Hann gæti ekkert mein gert
mér lengur. Og þá væri ég frjáls
og gæti ... alit yrði betra en nú
... ef hann bara já ... bara ef
hann væri dauður.
3. KAFLI.
Smám saman lærðist Malin að
una þvf Iffi sem á Hall var lífað.
Hún lærði smám saman að rata f
þessu stóra húsi, en hún vandist
aldreí óhugnanlegri skfmunni f
forstofunni né heldur mjúkum
þykkum gólfteppunum, sem
gleyptu fótatak sem nálgaðist ...
og það gerðist oft, sérstaklega
sfðla kvölds, að hún stóð kyrr f
stiganum sem lá upp á efri hæð-
ina og hlustaði með öndina f háls-
inum ... var einhver að læðast
þarna að baki henni.
Hún uppgötvaði einnig fljót-
lega að Andreas Hallmann var
hinn mesti morgunhani og hann
tók það sem sjálfsagðan hlut að
aðrir væru það lfka. Klukkan sjö
fékk hann sér göngu f garðinum,
þar sem laufin voru að falla æ
meira af trjánum, klukkan hálf
átta var morgunverðurinn fram
borinn og ef hann sá
að einhvern þegna sinna brást
hann ókvæða við. Þar sem Kári
lét yfirleitt ekki sjá sig, hófst þvf
sem næst dagur hver með því að
Björg og Ylva urðu fyrir steypu
af illgirnislegum athugasemdum
og iðulega rauk Ylva grátandi út
úr stofunni. Björg aftur á móti
hélt jafnan stillingu sínni og
skipti ekki skapi svo að sýnílegt
væri.
Eftir að morgunmat var lokið
vann Andreas af ótrúlegu kappi
þar til kvöldverður var fram bor-
inn klukkan sex — aðeins var
gert stutt hlé á vinnunni til að
snæða léttan hádegisverð um eitt-
leytíð. Hann las Malin fyrir
klukkutfmum saman, hann fór
yfir kaflana sem hún hafði hrein-
ritað kvöldin áður, hann fékk
henni sfðan þá kafla f hendur og
aftur var byrjað að vínna þá.
Vinnuhraði hans var f rauninni
slfkur að Malin hélt hún myndi
örmagnast þegar nokkrar vikur
voru liðnar af svo góðu. Einstöku
sinnum grét hún af einskærri
þreytu þegar hún var komin til
herbergis sfns.
Það kom henni á óvart hvað
hann gat unnið hamslaust — án
þess að hinn svokallaði innblást-
ur kæmi neins staðar við sögu og
að lokum trúði hún honum fyrir
hugsunum sfnum.
— Nei, sagði hann hreinskllnis-
lega — þegar ég er á þessu stigi f
starfi mfnu, kemur engin inn-
blástur til sögunnar. Hann er aft-
ur á móti nauðsynlegur á frum-