Morgunblaðið - 02.07.1976, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 2. JULI 1976
Skipbrotið
mikinn farm. En samt heppnaðist honum
það um síðir, og tók hann þá að hlaða á
hann.
Fyrst fyllti hann tvær hásetakistur
með skonrokskökum, hrísgrjónum, ost-
um, korni og hangikjöti. Því næst lét
hann á flekann nokkrar tinnubyssur,
tvær skammbyssur, skinnpunga fulla af
höglum og kúlum, og nokkrar púður-
tunnur. Þar að auki tók hann töluvert
með sér af fatnaði.
Þegar hann nú auk alls þessa hafði
borið hundinn og kettina með sér út á
flekann, þá tók hann sér ár í hönd og reri
flekanum frá skipinu. Allar horfur voru
á því, að honum mundi heppnast að koma
sínum dýra farmi að landi með heilu og
höldnu, en þó mátti hann vita, að ekki
þurfti nema lítið vindkast til að svifta
hann aftur öllu þessu, sem honum þótti
nú vera sér ómissandi. Hann færðist nær
og nær landi, en flekann bar þó lengra
norður eftir en hann vildi.
Loksins sá hann víkurhvarf inn í
ströndina og myndaðist það af árosi
nokkrum. Fallið bar hann inn í víkina, og
hugsaði Róbínson sér til hreyfings, að
Vitið þér ekki að það er hannað að
^ar^neMiest^ni^Hiótelherbergin?^
hér væri hentug landtaka og gott að
skipa upp flekafarminum.
En er flekann bar upp í ármynnið, þá
rakst fremri brúnin á honum upp á klett,
svo að hann reistist á rönd, og lá við
sjálft, að Róbínson missti hér auðlegð
sína. Tók hann þá það fangaráð, að hann
hafði ystu kistuna fyrir bakspyrnu og
stjakaði af alefli til að koma flekanum af
grunni. En áreynsla hans var öll fyrir
gíg, og það var ekki fyrr en að svo sem
hálfri stundu liðinni, að flekinn komst á
flot aftur með aðfallinu. Eftir það reri
hann áleiðis með gætni og komst loksins
að landi. Þá var Róbínson sárfeginn.
Hann fórnaði höndum til himins og lofaði
drottinn hárri röddu fyrir þaö, að hann
hafði náðarsamlega gefið honum föng í
hendur til að draga fram lífið ennþá
nokkra stund.
Róbínson réð af að láta flekann liggja
kyrran, þangað til aftur yrði fjara, en
fara á meðan upp á fell nokkurt allhátt,
sem var þar í nánd, til þess að skyggnast
um. Tók hannmeðsér byssu og gekk upp á
fjallsgnípuna, en er þangaó kom, varð
honum heldur en ekki felmt við, því að
hann sá, að hann var á ey staddur langt
úti í hafi og grillti hvergi til meginlands.
Hann sá aðeins tvær litlar eyjar langt í
burtu.
Eftir það sneri hann aftur sorgbitinn
og skaut á leiðinni fugl einn, er gaf
honum færi á sér. Við skothvellinn þutu
upp þúsundir fugla, sem héldu til þar í
grendinni. Þeir flugu upp í stórhópum og
fylltu loftið með undarlegu garri og
gargi. En það réð hann af nefinu og
klónum, að fuglinn, sem hann hafði skot-
ið, mundi vera hræfugl.
Nú var næst fyrir hendi að koma farm-
inum á þurrt land. Aö Jfví búnu hlóð
hann upp kistum, bjálkum og borðum,
svo aö það varð eins og virki, og i því
miöju bjó hann sér hvílurúm. Hann borð-
aði dálítið af skonroki, drakk sér vatn úr
uppsprettulindinni, sem var þar all-
nærri, og lagðist siðan fyrir til að hvíla
sig eftir hina ströngu dagvinnu sína.....
(Héðan af tökum vér frásögnina, eins
og vér finnum hana i dagbók Róbínsons,
sem hann byrjaði að halda næstu dagana
á eftir).
Feginn er ég því, að ég hef nú penna,
blek og pappír. Nú get ég skrifað margt
upp mér til minnis, sem fyrir mig hefur
Við biðjum áhorfendur afsök
unar á þessu.
Mark Twain fðr eitt sinn til
nábúa sfns og bað hann um að
lána sér ákveðna bók.
,Já, sjálfsagt, hr. Clemens,
þér er meira en velkomið að fá
bókina," sagði nágranninn. „En
ég verð að biðja þig um að lesa
hana hér. Þú veizt, að ég hefi þá
reglu að lána aldrei neina bók
út af bókasafni mínu.“
Nokkrum dögum seinna kom
nágranninn heim til Twains og
bað hann um að lána sér garð-
sláttuvé).
„Já, sjálfsagt," svaraði
kímniskáldið mjög sannfær-
andi. „Það er þér meira en vel-
komið. En ég verð að biðja þig
um að nota hana hér. Þú veizt,
að það er regla hjá mér.“
\
„Pabbi,“ sagði Elsa litla,
fimm ára gömul. „Heldurðu að
mamma sé vel að sér f barna-
uppeldi?"
„Hvers vegna spvrðu að því?“
spurði pabbinn.
„Nú,“ sagði Elsa litla, „hún
lætur mig alltaf fara í rúmið,
þegar ég er glaðvakandi, og á
fætur þegar ég er steinsof-
andi.“
X
Faðirinn: „Lofaðir þú mér ekki
að vera góður drengur?"
Sonurinn: „Jú, pabbi.“
Faðirinn: „Og lofaði ég þér
ekki refsingu, ef þú yrðir það
ekki?“
Sonurinn: ,Jú, pabbi. En þar
sem ég hefi nú brotið mitt lof-
orð, þarft þú ekki að halda
þitt.“
X
„Svo þú ferð með bænirnar þín-
ar á hverju kvöldi?“
„Nei, sum kvöldin vil ég ekki
neitt.“
X
Hann: — Þú ert fvrsta skyn-
sama manneskjan, sem ég hitti
f dag.
Hún: — Þá hefurðu verið
heppnari en ég, ég hef enga
hitt.
v
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
16
mfnútunni. Aftur á móti bólaði
ekkert á Kjörgu sem hafði farið
inn til Kila til að verzla. Ekki
voru liðnar þrjár mfnútur fram
fvrir er Andreas var kominn f
versta ham og lét öllum illum
látum og Malin hugsaði með sér
að þetta væri ekki hægt að nefna
annað en æðiskast. Hún var dauð-
hrædd um að hann myndi leggja
hendur á eiginkonu sfna þegar
hún loks hirtist með fangið fullt
af pinklum og Ijóst hárið úfið og
blautt eftir rigninguna.
— nvað í andskotanum á þetta
að þýða? Þú veizt að ég þoli ekki
óstundvfsi á máltíðum og ég veit
ekki til að það sé ufvorkiö þill að
reyna að sjá um það.
Ilann sagði þetta svo reiðilega
og hvasst að það lá við að Malin
vildi helzt hverfa niður úr gólfinu
að þurfa að verða vitni að þessu.
— Svaraðu mér manneskja;
Hvar f fjáranum hefurðu verið?
Hún leit á hann og sviphrigði
voru ekki séð á björtu andliti
hennar þegar hún svaraði fast-
mælt.
— I Vásterás að kaupa inn fyrir
kvöldið. Verzlanirnar f Kila eru
svo ómögulegar og það veiztu
ósköp vel...
— Og IIVESÆR lagðir þú eig-
inlega af stað?
Rósemi hennar gerði hann enn
a-stari. Ilann kreppli hnefana svo
að hnúarnir hvftnuðu og andlit
hans var eldrautt og þrútið af
bræði.
— Hvers vegna ég spyr? Ilvers
vegna ég spyr? ál hann upp eflir
henni. — Veiztu að það lokur
ekki nema þrjá slundar fjórð-
unga að aka til Vásteras. Og þú . ..
Og alll f einu fór Bjiirg að
hla-ja. Einkennilega glöðum
hlálri en kannski einum of hvell-
um hlálri.
— Hamingjaii saiina; Við a'll-
uðum að horða klukkan hálf
fimm í dag. Eg var húinn að sloin-
gloyma þvf.
Andreas Hallinann greip and-
ann á lofli og honum féllusl henil-
ur vegna viðhragða eiginkonu
sinnar. Hann starði á eiginkonu
sfna, fagureygða og rjóða val-
kyrju sem stóða þar með fangið
fullt af blómum og bögglum eins
og skjöld og hló upp f opið geðið á
honum. Það var engu Ifkara en
allur þrótlur sogaðisl úr honum.
Hann snerisl á hadi án þess að
segja neitt frekar og gekk inn í
borðstofuna.
Meðan setið var að snæðingi var
hann fámáll en kurteis. Ylva
mælti ekki orð af vörum. en Kári
og Björg reyndu bæði að halda
uppi samræðum, enda þólt vand-
ra-ðalegar \æru. Það var því mjög
eðlilegl að Malin velti því fvrir
sér þegar hún skipli um föt
nokkru síðar hvernig þetta kvöld
myndi eiginlega ganga fyrir sig.
En þegar hún kom sv« inn í
bókaherbergið á lilseltum tfma
varð undrun hennar meiri en orð
fá lýst. Þykkar gramar flauelis-
gardfnurnar og sem höfðu verið
dregnar fyrir lokuðu úti dumb-
ungslegl og skuggalegt október-
veðrið. Eldurinn togaði glatl f
arninum og f þessu yfirstétlar
andrúmi voru skartkla-ddar lkon-
ur og karlmenn í smóking og allt
virtisl svo fellt og slétt og allt að
því notalegt að hún vissi vart
hvaöan á sig stóð veðrið ... Þar
sem hún var eini utanaökomandi
aðilinn i þessari samkundu
gerði hún sér ekki grein fyrir að
þær reglur sem sterkur vilji
Andreas Hallmann krafðist,
beindust einnig að þvi að allir
köstuðu af sér hvunndagsleikan-
um og kæmu fram eins og siðfág-
aðar manneskjur og eins og tíðk-
aðist við virðuleg samkva'mi. Og
enn sfður renndi hún grun f það
hverju ýmsar þeirra persóna sem
þarna voru saman komnar áltu
erfitt með að láta eins og ekkert
væri og hún skynjaði ekki hina
þungu ólgu sem undir niðri var.
Hún tók hara eftir þvf og var
reglulega fegin að allt virlist í
bezta lagi aftur.
Kári bauð drykki og Ylva hafði
sett hárið upp og sveipað fallegu
spönsku sjali um herðar sér.
Björg sem var kla-dd f Ijósbláan
kniplingakjól var að rahba við
Jón sem var enn ósköp fölur en
virtisl að öðru leyti hress f hragði
og afmælisharnið var að lýsa þvf
hástiifum hvað gulu rósirnar frá
Gregor Isander fa-ru undursam-
lega við þröngan gra-nan kjól
hennar.
— Sinfónfa f grænu og gulu.
sagði Andreas og augnaráð hans
hvfldi ögn lengur en nauðsynlegt
var á Iftt földum barmi tengda-
dóttur hans.
Cecilfa og Gregor drukku viskí
úr virðulegum reyklituðum glös-
um og reyndu að keppast við að
yfirganga hvort annað f að segja
djarfar og fyndnar sögur. Malin
fór ósjálfrótt að hugsa um að
henni fyndist læknirinn dálftið
þvingaður og kæti hans virtist
langt frá eðlileg. Þetta kom enn
betur f Ijós þegar hún settist við
hlið hans til að njðta tónlistar
þeirrar sem á boðstólum var.
Jón lék rondó eftir Mozart og
sfðan verk eftir Beethoven og
Andreas Ilallmann hlustaði með
lukt augu og Malin horfði á hann
og fannst sem af honum hefði
skyndilega þurrkazt allur hroka-
svipur og við henni blasfi gamall
maður og örþreyttur. Annaðhvort
hugsaði hún — er hann í öðrum
heimi með tónlistinni eða það
hefur eitthvað komið fyrir...
Björg og Kári sátu einnig eins
og uppnumin. Þau tvö sem vírtust
ekki njóta tónlistarinnar voru
Cecilfa og Gregor. Fingur hennar
fitluðu f sffellu við göfugt gull-
armbandið sem hún hafði fengið
að gjöf frá tengdaföður sfnum og
öðru hverju leit hún igrundandi