Morgunblaðið - 10.08.1976, Síða 20

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. AGUST 1976
Ævintýrið um
móða Manga
eftir BEAU BLACKHAM
og einkaeign. Sástu ekki spjaldið þarna?
Á því stendur „Óviökomandi bannaður
aðgangur". Svo farðu burtu — farðu
eitthvað annað. Þú ert fyrir mér og mér
liggur á.
Loftur loftbelgur horfði gremjulega á
Manga.
— Þú ert vond lítil járnbrautarlest,
sagði hann. Ég mundi sannast að segja
hafa haldið að þú hefðir kennt í brjósti
um þann, sem hefir fokió langt heiman
frá sér.
— Jæja, en mig kennir ekki í brjósti
um þig, sagði Móði Mangi illskulega.
Ekki er það mér að kenna, þó aðrir lendi í
vandræðum. Snáfaðu burtu!
— Jæja þá sagði loftvarnabelgurinn,
og Mangi sá ekki svipinn á honum um
leið og hann sagði við sjálfan sig: Ég skal
kenna þér hvernig þú átt að hegða þér,
járnbrautarlest! Ég skal fara af béuðum
járnbrautarteinunum þínum!
Loftvarnabelgurinn þokaðist hægt til,
vaggaði og mjakaðist áfram og sveif að
lokum upp í loftið og upp yfir járnbraut-
arteinana. Þegar hann svo nálgaðist
Manga örlítið, sá jarnbrautarlestin ekki
vírtaugina, sem hékk niður úr loftbelgn-
um, fyrr en hann fann að hún straukst
við gufuketilinn hans. Og þegar hann
fann þetta, var það um seinan því áður
en varði hafði taugin vafist um hann
miðjan.
Það skríkti í loftvarnabelgnum.
— Þá förum við af stað, sagði hann og
áður en Móði Mangi vissi fann hann sér
til mikillar furðu að hann lyftist upp af
járnbrautarteinunum og sveif upp í loft-
ið.
— Hæ, kallaði hann dauðhræddur.
Hvað ertu að gera? Slepptu mér.
— Ha, ha, ha, hló loftvarnabelgurinn.
Þú sagðir mér að snáfa af járnbrautar-
teinunum þínum og nú er ég að fara —
en þú færð bara að vera mér samferða!
Ekki hefði þig dottið þetta í hug, er það,
karlinn? Ha,ha, ha.
Það varð hávaði og gauragangur, þegar
kolin byrjuðu að detta úr Manga, um leið
og hann hallaðist á aðra hliðina. Og vöru-
COSPER
Ekki vera
óþolinmóður.
— Ég ætla
rétt að klára
þetta, svo
kemur röðin
að þér.
Mér hefur skilizt, að þið ætlið f
brúðkaupsförina þegar eftir
giftingarathöfnina.
Já, elskan mfn. Eg er nákvæm-
lega jafnþungur og Mohammad
Ali.
pyfij. 8S2
Afsakið, herrar mfnir! — Hér
verða allir að vera með háls-
bindi.
Kennaranum gekk illa að
kenna Tomma litla tíðir sagna.
„Jæja, Tommi minn, ef sögn-
in að drekka er í nútíð ég
drekk, í þátíð ég drakk, hvernig
er hún þá í framtíð?"
Tommi: „Ég er fullur.“
Flakkari hitti mann á götu.
„Reykið þér?“ spurði flakk-
arinn.
„Nei.“ svaraði maðurinn.
„Spilið þér á spil eða spilið
þér billiard?"
„Nei.“
Farið þér oft í leikhús?"
„Nei.“
„Agætt, þá getið þér lánað
mér 50 krónur."
Kennarinn: Já, svo eftirmenn
Múhameðs hétu Kalffar.
En hvað hét ríki þeirra?
Nemandinn: Kalifornfa.
„Afi minn var 98 ára gamall,
þegar hann dó. Það var nú gam-
a11 og seigur náungi."
„Já, þeir verða seigir, þegar
þeir eldast."
Konan (reið): Enn ferðu út.
Þú getur ekki verið heima eitt
einasta kvöld.
Eiginmaðurinn: Ekki það?
Þá hefirðu víst gleymt kvöld-
inu í hitteðfyrra, þegar bróðir
þinn kom í heimsókn.
„Er gott að auglýsa í blaði
yðar, herra ritstjóri?"
Ritstjórinn: „Já, það getið
þér reitt yður á. Hansen aug-
lýsti f því um daginn eftir
dreng, og daginn eftir eignaðist
konan hans tvíbura."
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
47
lautnast inn í hókaherbergið og
aðga'tt í peningaskápinn. . . og
skilað siðan l.vklintim aftur á sinn
stað?
Þaii siöruðu öli heidur þoku
kennl. Þau inrti öil sem lomttð af
sjokkinn og ósjálfrátt höfðu þau
hnappast saman. fvrst i borðstof
unni og síðan í herhergjum
Hjargar. Jú, þau bófðu haldið
hópinn allan limann.
— Allan tfmann? Atveg
áreiðanlega?
— Ja, að minnsta kostr hér um
bil allan Ifmann.
Það var aðeins V'lva sem svaraði
sptirningunni af fiillu örvggi.
— tíregor íór fram á salernið —
það sagði hann að minnsta kosti
— og var í burtu að minnsta í Ifu
infuutur eða vel það.
Ilún uppiýsti þelta eintim of
fjáð og etnum og hlakkandi.
< lnister lokkaði hana sam-
stin dis til að halda áfram.
— Hafið þér nokkra hugmynd
um, að hverju hann gæti- hafa
verið að leita f peningaskápnum?
Ilonum til óblandinnar undr-
unar kinkaði hún kolli — sýnu
ánægðari nú.
— I skápnum iá brúnt umslag
og utan á þvf stóð: „Afhendist
(iregor Isander að mér látnum.
„Eg sá þetta einu sinni þegar ég
var að aðstoða hann við að þurrka
ryk úr skápnum.
— Lýsið þessu umslagi nánar!
— Það var lítið og þunnt. Eg get
ekki fmyndað mér að f þvf hafi
verið nema ein eða tvær arkir.
— Hvaða skoðun hafið þér á
afstöðu Isanders læknis tíl föður
yðar. Var golt samband milli
þeírra.
— Já. Það held ég. Eg held að
pahba hafi þótt vænt um hann.
— En yöur aftur á móti líkar
ekki sérlega við hann?
— Jú.ú... mér Ifkar alveg
sa’milega við hann.
— ilefur hann einhvern tfma
sýnt... hvað eigum við að segja...
áhuga á frú Hailmann?
— Þér eigið við... mömmu?
Hún blöðroðnaði og tárin komu
fram í augu hennar. Svo stundi
hún:
— Þér eruð ekki með réttu
ráði!
Og að svo mæltu þaut hún í
hendingskastí út úr stofunni. En
Uhrister sem virtist á ný^ niður-
sokkinn f hugsanir sfnar virtist
naumast taka eftir því.
Loks dró hann minnisbók sfna
upp úr vasanum og skrifaði lista á
eitt af blöðunum: llringurinn —
Dyrnar — Stiginn — Lampinn —
Rúðinn — Glugginn — Feninga-
skápurinn — Umslagið.
Hann vissi að fyrir dyrum var
þýöingarmikið samtal sem kynni
að skipta sköpum en áður en
hann var (iibúinn að hefjast
handa varð hann að glöggva sig á
ýmsum hugmyndum og kenning-
um. Hann ákvað þvf að fresta
samtaiinu til næsta dags og þá var
•
hann einnig feginn að hafa gert
það.
Klukkan tfu morguninn eftir
fékk hann sem sagt það sem á
hafði skort f púsiuspílið og f Ijós
var að koma eitthvaö sem líktist
samfelldu mynstri: frá dauða
Jóns að meðtöldum árásunum á
Malin og til stryknin-morðslns.
Það var ungur og samvizkusam-
ur rannsóknarmaður sem hafði
farið að rannsaka af mikilli ná-
kvaimní sýnin sem Ahlgren la’kn-
ir hafði sent inn og gat nú gefið
niðurstöðu sfna, sem var vægast
sagt engin smátfðindi.
— Vitið þér hvað ég fann I
þessum sýnum? Paranitrofenoi!
— Og það þýðir.. .7
— Ja, þér hijótið að skilja það
— að honum hefur verið gefið
eitur. Ekki með stryknin, heldur
með parathion eða einhverju
fosfórefní.
— Parathion? Er það ekki not-
að á skorkvikindi?
— Jú, það er venjulega í fljót-
andi formi og gefið inn f sprautu.
Það er mjög hættulegt, en ekki
erfitt að nálgast það.
Samtal við Ahlgren la’kni
hjálpaði C'hrister sfðan frekar
áieiðis. Og þegar hann fór út til
Hall heyrði hann enn orð læknis-
ins:
Verulega klókindalegur glæp-
ur. Ekki strykninmorðið, þvf að
það var klunnalega gert. Aftur á
móti hefur Jón borðað eitthvað
sem parathion hefur að Ifkindum
verið sprautað f og einskis orðið
var. Skömmu seinna fer hann í
rúmið og um nóttina vefkist hann
og deyr, eftir lömun í öndunar-
færunum... og meira að segja
gamall og þjálfaður jálkur eins
og ég lætur blekkjast og talar um
hjartalömun og eðliiegan dauð-
daga.
Christer sem fram að þessu
hafði verið heldur hófsamur og
rólegur, brevtfi nú gersamlega
aðferðum sínum. Ollum íbúum
Halls hafði verið skipað að koma
saman f bókaherberginu og án
minnstu miskunnar hafði Gregor
Isander verið skipað að yfirgefa
tafarlaust sjúklinga sfna f Kila.
Segulband og tveir rannsóknar-
lögreglumenn undirstrikuðu enn
ógnandi mikilvægi þessarar sam-
kundu. Ailir voru þvf óstyrkir og
spenntir áðuren fundurinn hófst.
Og það passaði prýðilega f
kramið hjá Christer.