Morgunblaðið - 02.10.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 1976
Börnin í
Bjöllubæ
eftir INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR
dýr eins og t.d. fugla, því aó þeir borða
litlar bjöllur. Þær þurfa líka aö læra
bjöllulögmáliö og þegar börnin hennar
Jóu Gunnu áttu í hlut þurftu þau að læra
að lesa eins og önnur börn, en það kenndi
mamma þeim sjálf, því að Jakob járn-
smiður kunni ekki að lesa, því að hann
var ólæs, þó að hann væri margvís að
öðru leyti.
Hann kom heim í Bjöllubæ og settist á
borðbrúnina, en það var Magga, dóttir
dýralæknisins, sem hafði tekið að sér að
flytja hann þangað daglega. Annars er ég
hrædd um, að hann hefði verið heldur
lengi á leiðinni og kannski ekki komið
nema einu sinni í mánuði í stað þess að
koma fimm sinnum í viku.
Börnin hennar Jóu Gunnu þurftu
aldrei að læra neitt heima fyrir skólann,
þvi að Jakob járnsmiður kenndi þeim
aðeins í skólanum og hann sagði þeim
margar, skemmtilegar sögur á borðbrún-
inni og fræddi þau um stóra heiminn,
sem hann þekkti vel, enda var hann
víðförull.
Sögurnar hans voru bæði fræðandi og
til þess fallnar að kenna bjöllubörnunum
eitthvað um heiminn og nú ætla ég að
leyfa ykkur að heyra eina söguna hans
Jakobs járnsmiðs. Sagan sú gerist úti i
garði og hlustið þið nú á:
— Nú skuluð þið hlusta með athygli,
sagði Jakob járnsmiður, — því að sagan
sem ég ætla að segja ykkur er um óþægð-
arangann hann frænda ykkar, sem kall-
aður var litli Buggur.
— Eins og ég, sagði Buggur hrifinn.
— Já, þú varst látinn heita í höfuðið á
honum. Það var nú bjöllustrákur, sem
sífellt var að lenda í vandræðum.
Ég var búinn að segja honum frá fugl-
unum á vorin, því að þá byggja þeir
hreiðrin sín og hann vissi allt um það, að
fuglarnir veiða mikið af bjöllum, bæði til
að borða þær sjálfir og eins til að gefa
ungunum í hreiðrinu þær. Þannig er það
í dýraheiminum. Einn er alltaf að éta
annan.
En það eigið þið að vita, svo að ég þarf
ekki að útskýra það nánar, börnin góð.
Amma hans litla Buggs var veik og
Já, drengur
minn. Sá dagur
kemur, að þetta
verður þín
eign!
vlw
MORö-dN
KAFFINU
GRANI göslari
Ltá Li
UJicuOO&H&f
KríOV’LO-
Augnablik pillar! Við fáum okkur mjólkurhristing.
Bubbi! Konan þfn bað mig
spyrja þig hvort þú værir
með nafnskírteinið með
þér?
Fullvissa yður um að það er
ósvikið svínsleður.
Betlari ber að dyrum og
frúin fer fram.
Frúin: Þér gangið hér dag-
lega um og betlið. Þvf vinnið
þér ekki heldur?
Betlarinn: Eg hef ekki efni á
þvf, frú, þvf að þegar ég vinn,
þá þyrstir mig svo mikið, að ég
drekk meira af bjór en dag-
laun mfn hrökkva til.
Hún (eftir hjónaskilnað-
inn): Við skulum ekki vera
óvinir þó við skiljum. Svo get-
ur farið, að ég vilji gifta mig
aftur, og vona ég þá, að þú,
Adolf minn, gefir mér góð
meðmæli.
Æfareiður maður kom inn á
ritstjórnarskrifstofu dagblaðs
nokkurs og sagði með þjósti
miklum: — Þið hafið verið að
skrifa tóma helv ... lygi um
mig hér f blaðinu og þið vitið
það vel.
Hann læddist aftan að
henni, tók fyrir bæði augu
hennar og sagði:
„Þú mátt geta þrisvar, en ef
þú hefur þá ekki getið upp á
nafninu mfnu, kyssi ég þig.“
Hún: „Jónas Hallgrfmsson,
Jón Arason eða Snorri Stulu-
son.“
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
36
ánægjusvip daginn áður að hér
væri enginn sfmi.
— Þökk fyrir. Ég er með skila-
boð frá frú Emries. Hún mun
dvelja sem gestur hjá hr. Everest
og það mun koma maður og sækja
farangurinn hennar.
Þannig höfðu skipanir Helene
hljómað. Linn mátti ekki fara frá
húsinu.
— Þér getið fært reikninginn
hennar yfir á minn reikning.
Á leiðinni til herbergis sfns
velti hann fyrir sér hvað hefði
verið athugavert við viðmót
þeirra Línn og Helene. Samtal
þeirra hafði verið yfirborðskennt
og hann hafði haft sterklega á
tilfinningunni að báðar hefðu
reynt að sýna sæmilega trúverð-
uga alúð f garð hinnar. Hann velti
fyrir sér hvort Hefene hefði
kannski verið andsnúin sambandi
bróður sfns og Linn á sfnum tfma.
Nú þegar hann hugsaði til baka
minntist hann þess að f þau tvö
skipti sem hann hafði hitt þau
hafði Helene verið yfirmáta
huguisöm við bróður sinn og snú-
izt sffellt f kringum hann. Hún
var alltaf f kringum hann.
En það hafði verið hún sem
stakk upp á þvf að Linn yrði um
kyrrt. Það var ekki þar með sagt
að hún óskaði eftir nærveru henn-
ar f húsinu. En með þvf að láta
Linn vera um kyrrt hafði tekizt
að tryggja að hann fengi að fara
heill á húfí á braut, svo að hann
gæti hugsanlega komið þeim til
liðs.
Hvað snerti Linn og Everest
myndi Helene verða heldur betur
vonsvikin ef hún háfði vonað að
hún gæti rofið tengslin á milli
Everest og Linn. Þessi skyndi-
flótti frá Hardy hafði verið ills-
viti.
Hann gat ekki hætt að hugsa
um Linn eins og hann hafði séð
hana sfðast. Linn sem stóð og hélt
í höndina á Jamie Everest. Hvers
vegna hafði verið á hann lagt að
verða á vegi þessarar stúlku!
Björt og skær sfðdegissólin
fyllti herbergið og hann heyrði
öldurnar skella við klettana beint
fyrir neðan. Hann tók fram grein-
ina.
— Hafið þér lesið „Gulu veggja-
lúsina“ hafði Everest sagt þegar
þeir voru að tala um ýmsar þekkt-
ar sögur og þessi athugasemd
hafði bersýnilega farið framhjá
Dan Bayles, sem Ifklega var ekki
mjög bókmenntalega sinnaður.
Jack minntist vel þessarar sögu
sem hann hafðí lesið á unglings-
árum sfnum.
Hann blaðaði f gegnum grein-
ina sem hann hafði skrifað um
ævi og starf Jamie. Hann rýndi
hugsandi f hverja tillögu, niður-
fellingu eða breytingu sem Jamie
hafði gert. Einhvers staðar lá dul-
málslykillinn falinn eins og f
„Gulu veggjalúsinni".
Jamie hlaut að hafa gengið
þannig frá þvf að varðmenn hans
gætu lesið athugasemdir hans án
þess að sjá neitt athugavert við
þær. Sem betur fór var það aðeins
Dan Bayles sem hafði lesið þetta
yfir, ekki hfnn skarpi Reg
Curtiss. Jamie hafði sagt að
Curtiss og Wheelock, sem var
gestur í húsinu, hefðu brugðið sér
frá f einkaerindum.
Jaek byrjaði að skrífa hjá sér
breytingarnar. Mörgum sinnum
hafði verið strikað undir orðið
áfergja. Sums staðar hafði MIK-
IÐ eða MJÖG verið strikað út.
Hann var ekki trúaður á að ein-
taka af „Gulu veggjalúsinni"
myndi hjálpa honum og auk þess
fékk hann ekki f fljótu bragði séð
hvernig hann ætti að verða sér úti
um eintak af henni hér úti f eyði-
mörkinni. Hann sökkti sér ofan f
greinina langa stund en fékk
hvorki haus né hala út úr neinu.
Aftur sá hann Linn fyrir sér
eíns og hún hafði verið meðan
þau voru að borða hádegisverð-
inn. Blá augu hennar voru enn
blárri en hafið sjálft. Þrjózkan
sem honum hafði jafnan fundizt
einkenna hana var eins og af
henni strokin og þess f stað komin
eins konar auðmýkt, sem han i
felldi sig ekki við. t návist Ever-
est breyttist hún og varð eins og
auðsveipt barn.
Flónið þitt, sagði hann við sjálf-
an sig, hún er stúlkan hans Ever-
est. Reyndu að gleyma henni.
Gleymdu henni þegar þú ert bú-
inn að bjarga henni þaðan.
Meðan þau voru að borða var
hann sannfærður um að hann
hefði getað náð byssunni af
Bayles og yfirbugað hann. Hann
hafði gefið Everest bendingu, en
hann hafði hrist höfuðið.
Sýnilega var ekki ÞANNIG sem
átti að standa að málinu.
En hvernig þá?
Tækifærið hafði verið innan
seilingar f dag, þar sem bæði
Curtiss og Wheelock höfðu verið f
burtu. v
Hamingjan ein mátti vita hvort
hann sæi hana oftar f lifanda
Iffi...
Hann hafði skrifað á blað allar
breytingarnar og nú reyndi hann
að finna einhverja meiningu út
úr þvf með þvf að taka fyrsta