Morgunblaðið - 07.11.1976, Page 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. NÓVEMBER 1976
Silfurdepillinn
Eftir Annette Barlee
viö tré húsaumboðsmannsins var stór,
flatur sveppurr og hjá honum stóð ljósálf-
ur og seldi grænmeti og nýja ávexti. Upp
á að bjóóa hafði hann meðal annars
hrúgu af jarðarberjum, nokkrar fötur af
bláberjum og krækiberjum, gulrætum og
tómata og rauðkál.
Pósthúsið kom næst, og það var til húsa
í holum trjástofni. Á miðjum stofninum
var mjó rifa og það var póstkassinn. Á
örlitlum miða, sem festur var á kassann,
stóð ritað: „Bréf sem sett eru í póst fyrir
sólaruppkomu, eru borin út samdægurs,
sé þess nokkur kostur. Ef ekki, skuluð
þið ekki kenna okkur um, heldur fara
fyrr á fætur í næsta skipti“.
Svo á þessu öllu geturðu séð, að þarna
var hin myndarlegasta álfaborg, þar sem
allir voru síkátir og ánægðir.
Annar kafli
ÁLFAVERSLANIR
I Tlestum borgum eru götur, sem heita
Aðalstræti eða eitthvað svoleiðis, og þar
er venjulega sægur af verslunum.
í álfaborginni var besta verslunargat-
an i námunda við geysifagurt blómabeð.
Meðfram beðinu var mjór gangstígur en
hann höfðu álfarnir ekki búið til, enda
þótt þeir notuðu hann, þegar þeir fóru út
að versla.
Gangstígurinn var eiginlega verk
nokkurra barna, sem bjuggu skammt frá
álfaborginni og gengu í röð eftir honum
þegar þau fóru í skólann. Börnin voru
fjögur, og þú ræöur hvort þú trúir því
eða ekki, en þau höfðu ekki minnstu
hugmynd um, að ljósálfar bjuggu þarna á
enginu.
Yngsta barnið var strákur, sem kallað-
ur var Tommi. Hann átti oft erfitt með að
fara um stíginn, því á einum stað var stór
steinn, sem þurfti að stökkva yfir, og
Tomma tókst þetta stundum svo illa, að
hann steyptist á höfuðið.
Ljósálfarnir dauðkenndu auðvitað í
brjósti um hann, en þeir gátu því miður
ekkert gert við þessu, og steininn notuðu
þeir til að brjóta hnetur á, þegar þeir
voru að versla.
Ég þakka fyrir
mig, — þetta var
ánægjulegt smá-
kvöldverðarboð!
Vl£P
MORödKí
KAFFINU
GRANI göslari
Fvrir alla muni hættu tilraununum

i
7ðte-
Ég held að brúðurin sé ftölsk
og einmitt frá Písa.
— Hvaða tryggingu getið þér
sett fyrir láninu?
— Drengskaparloforð heiðar-
legs manns.
— Jæja, komið þá með heiðar-
legan mann og þér skuluð fá
peningana.
Ilúsbóndinn: Þér töluðuð
nokkuð lengi f sfmann áðan,
ungfrú.
Skrifstofustúlkan: Það var við-
vfkjandi viðskiptum.
Húsbóndinn: Þá ætla ég að
biðja yður að mnna eftir því
framvegis, að segja ekki „ástin
mfn“ við viðskiptavini okkar.
— Mig langar til þess að biðja
yður, frú Sigurbjörg, um fram-
lag til drykkjumannahælisins.
— Sjálfsagt. Þið getið fengið
manninn minn.
Móðirin: Hvers vegna ferðu
ekki út að leika þér með vini
þfnum?Snáðinn: Eg á ekki
nema einn vin, og ég hata hann.
Hann: Ósköp eruð þér fölar f
kvöld, ungfrú.
Hún: Segið þá eitthvað, svo ég
geti roðnað.
— Mamma, gefðu mér krónu
handa fátækum manni.
— Hvaða maður er það?
— Hann er hérna úti á götunni
að selja fskökur.
Maigret og þrjózka stúlkan
Framhaldssaga eftir Georges
Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
3
fest við staur á lóðinni. Hann var
að planta út tómötum. Hann var
hálfnaður með beðið... þegar ég
kom ekki auga á hann hélt ég að
hann hefði farið niður til að fá
sér glas af rósavfni...
— Drakk hann mikið?
— Hann drakk þegar hann var
þyrstur... Giasið hans stendur
niðri f vfnkjallaranum — uppi á
tunnunni sem hann tappaði af
þegar hann langaði til að fá sér
hressíngu.
Garðurinn har þess öll merki að
hafa verið f umsjá hógværs eftir-
launamanns sem hafði af því
mesta unun að hirða um garðinn
sinn. Þau gengu úr sólinni inn f
bláleitan skugga sem var í
fjærsta horni garðsins. Til hægri
var Iftið garðhús. A borðinu stóð
Iftil karafla með einhvers konar
víni f og lítið glas með þykkum
botni.
— Þér sáuð karöfluna og glas-
ið. En þér sögðuð mér að hús-
bóndi yðar hefði aldrei drukkið
spfritus og sérstaklega ekki vfn
eins og er í þessari flösku. þegar
hann var einsamall.
Hún leit ögrandi á hann. Það
var eins og hún gerði það af
ásettu ráði og af fullum vilja að
hún hikaði aldrei við að láta hann
horfa f augun á sér til að hann
gæti lesið úr þeim barnslegt sak-
leysið.
— Hann var ekki húsbóndi
minn,... sagði hún.
— Jæja... hvað um það.
Hamingjan sanna, skelfing var
að fást við manneskju á borð við
Felicie! Hvernig hafði hún sagt
með hvassrí röddinni sem fór svo
innilega f taugarnar á Maigret.
Jú, hún hafði sagt:
— Ég hef ekki leyfi til að Ijóstra
upp neinum leyndarmálum, sem
koma mér ekkí við. t augum
sumra var ég kannski vinnu-
stúlka. En það var ekki þannig
sem hann leit á mig og það mun
einnig koma f Ijós...
— Hvað mun koma f Ijós?
— Ekkert!
— Eruð þér að gefa f skyn að
þér hafið verið ástkona Staurfót-
ar?
— Hvað haldið þér um mig, ef
ég mætti spyrja?
Maigret reyndi aðra leið.
— Kannski dóttir hans, eða
hvað?
— Það er þýðingarlaust að
spyrja mig. Einn góðan veðurdag
kannski...
Ja, þvflfkur kvenmaður! Kulda-
leg og fráhrindandi, fúl og duttl-
ungafull með horað og mjótt and-
lit sem var útmakað f málningu
sem átti að gefa henni heillandi
útlit en gerði hana þvert á móti
enn hallærislegri... og svo þetta
kaldhæðnislega bros sem stöðugt
virtist leika um varir henni.
— Hvort hann drakk einn kem-
ur mér ekki agnarögn við...
En Jules gamli Lapie, kallaður
Staurfótur, drakk ekki einsamall.
Maigret var sannfærður um það.
Maður sem vinnur f garðinum
sfnum með stráhatt á höfðinu og
gengur f tréskóm, hann fer ekki
allt f einu á stúfana og nær f
karöflu með gömlu koníaki til að
fá sér glas f garðhúsinu.
Um einhverja sund hafðí annað
glas staðið á borðinu. Einhver
hafði fjarlægt það. Kannski
Felicie?
— Hvað gerðuð þér, þegar þér
sáuð ekki Lapie?
— Ekkert. Ég gekk inn f eld-
húsið og kveikti á vélinni til að
hita mjólkina og svo iét ég vatn
renna á grænmetið í vaskinum.
— Og sfðan?
— Sfðan fór ég upp á gamlan
stól og hengdi nýtt flugnanet
upp...
— Voruð þér með hattinn á
höfðinu? Þvf að þér eruð alltaf
með hatt þegar þér farið f bæinn,
ekki satt?
— Ég er engin drusla.
— Hvernær tókum þér hattfnn
af yður? „
— Þegar ég hafði tekið
mjólkurpottinn af gasvélinni. Eg
fór upp...
Allt er nýtt og ferskt og hreint f
húsinu, sem gamlí maðurinn
hafði skfrt Cap Ilorn. Stiginn virt-
ist nýlega lakkaður. Það brakaði f
þrepunum.
— Farið upp.. .ég kem með...
Hún opnaði dyrnar að herbergi
sfnu, þar sem dýna með blómstur-
áklæði var að þykjast vera legu-
bekkur. A veggnum voru myndir
af kvikmyndastjörnum.
— Ég tek sem sagt af mér hatt-
inn.. .svona... þá man ég ailt f
einu eftir nokkru: Ég hef gleymt
að loka glugganum inni hjá hr.
Jules.
Eg skunda eftir ganginum,
opna dyrnar og æpi upp yfir
mig...
Maigret var alltaf að totta pfp-
una sfna og þó var hann löngu
hættur að fá bragð. A gólfinu
hafði verið téiknað útlfnurnar
eins og Ifkið af Staurfóti hafði
legið. Hann Iftur á það.
— Og byssan? spyr hann.
— Það var engin byssa. Þér
vitið fullvel um það, þvf að þér
hafið lesið lögregluskýrsluna.
A arinhillunni er módel af
skútu og á veggjunum er Ifka
fullt af skútumyndum. Ætla