Morgunblaðið - 05.08.1977, Side 31

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5. AGUST 1977
31
Minning — Anna
Jónsdóttir fyrr-
um skólastjórafrú
Fædd. 22. aprfl 1906.
Dáin. 24. júlí 1977.
I dag verður lögó til hinstu
hvilu að lokinni mánaðarlangri og
strangri sjúkralegu Anna Jóns-
dóttir, fyrrverandi skólastjórafrú
að Laugarvatni.
Anna, sem var fædd 22. april
1906 og var elst i hópi 8 systkina
sem upp komust, var dóttir hjón-
anna Jóns Jónatanssonar, búfræð-
ings og þá bússtjóra í Brautar-
holti síðar alþingismanns, og
konu hans Kristjönu Benedikts-
dóttur frá Vöglum í Fnjóskadal.
Er Anna var þriggja ára fluttust
foreldrar hennar að Asgautsstöð-
um við Stokkseyri, en 1918
fluttust þau svo alfarin til höfuð-
borgarinnar. Það ár hættu for-
eldrar hennar búskap, faðir henn-
ar gerðist starfsmaður Lands-
verslunarinnar og keypti húsið að
Lindargötu 44a, en það eru tengsl
okkar við fólk í því vinalega húsi,
sem gerðu það að verkum, að veg-
ir Önnu lágu saman, þrátt fyrir
rúmlega 40 ára aldursmun.
Anna var aðeins 19 ára er faðir
hennar lést langt fyrir aldur
fram, árið 1925. Anna hafði þá
setið einn vetur í Samvinnu-
skólanum. A hússtjórnarskóla í
Danmörku var hún 1927—’28, en
siðan gerðist hún ráðskona við
Héraðsskólann að Laugarvatni.
Arið 1937 fór Anna til Dan-
merkur og lærði þar kjólasaum,
sem hún stundaði hér af annáluð-
um dugnaði í nokkur ár. Gerðist
hún siðan ráðskona að Laugar-
vatni á ný og árið 1950 giftist hún
Bjarna heitnum Bjarnasyni þá-
verandi skólastjóra héraðsskólans
þar, fyrrum alþingismanns o.fl.
Frá Laugarvatni fluttust þau
hjónin til Reykjavikur árið 1966.
Bjarni lést árið 1970, áttræður aó
aldri. Bjó hún siðan ein i Reykja-
vik og átti oft við heilsuleysi að
striða. Var hún samt ávallt hress
á milli.
Það sem að ofan greinir er í
Minning—Ingólfur
Bjarni Jakobsson
„Veiztu þá ekki — hefur þú ekki heyrt, ad
Drottinn er eilffur Guð, er skapað hefur
endimörk jarðarinnar; hann þrevtist ekki,
hann lýist ekki, speki hans er órannsakanleg.
Hann veitir kraft hinum þrevtta og gnógan
styrk hinum þróttlausa. Ungir menn þreytast
og lýjast, og æskumenn hnfga, en þeir, sem
vona á Drottin, fá nýjan kraft; þeir fljúga
upp á vængjum sem ernir; þeir hlaupa og
lýjast ekki, þeir ganga og þreytast ekki.“
(jes. 40)
Fátt eitt er sárara en missir
nákomins ættingja. En þá fyrst
tekur f sárið þegar ungt fólk á
þröskuldi framtíðardrauma sinna
lætur lífið af slysförum. Hér er
kvaddur elskulegur sextán ára
piltur, Ingólfur Bjarni Jakobsson,
sem lézt í hörmulegu slysi fyrir
liðlega viku síðan.
Við hjónin kynntumst Ingólfi
fyrst sumarið 1974, þegar hann
dvaldi sumarlangt ásamt bræðr-
um sínum og móður í sumarbúð-
unum í Skálholti, þar sem móðir
hans, Guðrún Ingólfsdóttir, var
matráðskona. Þessi sumardvöl
átti eftir að tengja okkur einlæg-
um vináttuböndum, enda fólkið
einlægt og ósérhlífió í öllu. Og á
þessum tíma kynntumst við
Ingólfi heitnum vel. Hann var
elstur bræðra sinna, og gegndi því
hlutverki sem slíkur af alúð og
kostgæfni. Einkum var til þess
tekið hve vel hann hugsaði um
Sigga, litla bróður sinn, en með
þeim var ætið sérlega kært. En
meiri samleið átti hann þó með
Guðbjarti bróður sínum sem
félaga og vini, en víst mun sorg
þeirra bræðranna mikil.
Ingólfur var tvimælalaust
greindur og vel gefinn piltur. Sér-
lega er mér minnisstætt frá sumr-
inu góða 1974 hve snjall skákmað-
ur Ingólfur var. Gerðist það þá oft
að leiðtogar í sumarbúðunum
tefldu saman, eftir að börnin voru
gengin til náða. Fylgdist Ingólfur
í fyrstu með skákum annarra, en
þar kom að hann fékk sitt tæki-
færi. Minnist ég þess ekki að
nokkur leiðtoganna hefði betur i
skákeinvigi við Ingólf. Þá er mér
einnig minnisstætt hve oft, og þá
að jafnaði fyrirvaralaust, Ingólf-
ur spurði eitthvað nánar um atr-
iði út frá sögum úr Biblíunni sem
sagðar voru í sumarbúðunum. Sú
greind og djúpa íhygli, sem þar
kom fram báru Ingólfi traust
vitni. Að öðru leyti var hann
fremur dulur, skap hans mikið en
tamið. En að baki þess bjó léttur
gáski barnsins í sinni hans, sá
gáski sem öllum mönnum er svo
mikils virði er þess njóta. Mætti
hér telja mörg atvik úr lífi hans,
sem vitnuðu um hinn græsku-
Iausa en heiðarlega gáska, sem
öllum kom í gott skap, og smitaði
svo oft með jafnvel ófyrirsjáan-
legum afleiðingum.
Ingólfur var sönn fyrirmynd
annarra unglinga í því að bind-
indissamur var hann og reglusam-
ur svo af bar. Það var því ljóst að
þar sem hann fór var traustur
ungur maður, nteð ábyrgð að
leióarljósi.
Ingólfur hafði nú um nokkurt
skeið keppt ákveðið að því að fara
á bændaskólann að ári liðnu. Svo
staðfastur var þessi vilji hans að
undrun sætti, ef á það er litið að
hann sleit barnsskónum hér á
mölinni. Námsárangur Ingólfs
var einnig merkilegur, einkum þó
hve glæsilega hann lauk skóla s.l.
vor.
Þótt hér sé ekki um langa upp-
talningu á verðleikum Ingólfs
Bjarna að ræða, má þó vera ljóst,
að Island hefur misst ungan og
atorkusaman son, — son, sem til
þess var fallinn að vinna landi
sínu og þjóð allt það gagn sem
hann mátti. Fyrir því er sorg.
Máttvana orðlaus sorg. En að end-
ingu vil ég gera orð Jobs að loka-
orðum:
,,Ég veit að þú megnar allt og að
engu ráði þínu verður varnað
fram að ganga. Hver er sá sem
myrkvar ráðsályktun Guðs í
hyggjuleysi? Fyrir þvi hefi ég tal-
að, án þes£^að skilja, um hluti sem
mér voru of undursamlegir og ég
þekkti eigi. Hlusta þú, ég ætla að
tala; ég mun spyrja þig, og þú
skalt fræða mig. Ég þekkti þig af
afspurn, en nú hefir auga mitt
litið þig.“
Guð blessi minningu Ingólfs
Bjarna, og veiti líkn með þraut
þeim sem syrgja hann.
Guðmundur Einarsson.
afar grófum dráttum hin ytri um-
gjörð lífsferils heilsteyptrar og
dugmikillar konu. Þetta er ágrip
af þeim spjöldum lífssögu önnu
Jónsdóttur, sem snýr að ókunnug-
um eða lítt kunnugum.
Á okkur hin sem vorum svo
lánsöm að kynnast henni persónu-
lega, leita nú minningar, sem möl-
ur og ryð fá ekki grandað.
Anna átti ekki börn sjálf, en
uppkomnum börnum Bjarna gekk
hún í móður stað og börnum
þeirra var hún hin bezta amma.
Anna átti 22 systkinabörn og áttu
þau flest athvarf hjá þeim Bjarna
að Laugarvatni um lengri eða
skemmri tíma og einnig eftir að
börn þeirra komu til sögunnar.
Veit ég, að þessi hópur minnist
Önnu frænku, eins og hún var
alltaf kölluð, nú með miklu þakk-
læti.
Að koma i heimsóknir til önnu
og Bjarna að Laugarvatni og svo
hér í þettbýlinu eftir að þau
fluttust hingað, var mikil og
Snægjuleg reynsla. Heimili þeirra
hafði yfir sér sérstaklega menn-
ingarlegan og hlýjan blæ. Er þaó
vissulega dýrmæt fyrirmynd
ungu fólki, sem þangað kom að
sjá samheldnina og þá ánægju
sem húsráðendur höfðu af návist
hvors annars, Þar fór saman ást,
umhyggja og gagnkvæm virðing.
Sumarið 1964 fórum við Bjarni
heitinn í mikla ferð til Norður-
lands með Önnunum tveimur. 1
þeirri ferð, norður Kjalveg, á
hestamannamót við Húnaver,
norður aó Hólum í Hjaltadal og
víðar styrktust enn vináttubönd-
in. Anna og Bjarni þreyttust
aldrei á að fræða okkur hin yngri.
Er þetta okkur í alla staði ógleym-
anleg ferð.
Margt fleira leitar á hugann við
þessi timamót, en fæst af þvi
verður þó rakið hér.
Það er oft svo, að við gefum
okkur ekki tima til þess í hinu
daglega amstri að íhuga þau
atriði, sem i raun ein skipta máli.
Okkur hættir til þess í öllum hrað-
anum að taka ýmislegt í um-
hverfinu sem sjálfgefið. Þegar
það er svo skyndilega numið brott
skapast eyður sem ekki verða
fylltar.
Arnaðaróskir Önnu, sem hún
flutti i bundnu máli á brúókaups-
degi minum og innilegur sam-
fögnuður á fermingardegi efdri
sonar okkar fyrir aðeins tveimur
mánuðum marka skil marghátt-
aðra jákvæðra samskipta önnu
frænku við mig og fjölskyldu
mína. Fyrir þau erum við innilega
þakklát.
Hún var ávallt að láta gott af
sér leiða. Undir þau orð veit ég að
allir þeir sem kynntust henni
taka.
Blessuð sé minning hennar.
II jálmar W, Ilannesson
AUGLÝSINGADEILDIN/ LJOSM. STUDIO 28
Glæsílegír-vandaðir
kaiimannaskór
1 2 39-46 rBRÚNIR 4.455-
39-46 SVARTIR 4.725.-
3 39-46 SVARTIR 5.725-
4 39-46 BRÚNIR 5.840.-
PÓSTSENDUM-PÖNTUNARSÍMI: 2-73 09 BEIN LÍNA
simi: 27211