Morgunblaðið - 31.12.1977, Síða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 31. DESEMBER 1977
vtlf) /i
MORö'dht-x \\. (■' ^ „ O. ' -1» i T—\ > . i
kafr/Nö J
Alberl Einstein var eitl sinn
spurður að þvi, bvernig hann
feri að þvi að skýra afsteðis-
kenningu sfna. Hinn mikli
sterðfreðingur svaraði:
— Eg var eitt sinn á göngu með
blindum vini mlnum. Það var
mjög heitt I veðri, og ég sagði
við manninn, að ég etlaði að
kaupa mjólk.
— Mjólk, sagði blindi maður-
inn. Það er drykkur, þykist ég
vita. En hvað er mjólk?
— Hvftur vökvi, svaraði ég.
— Vökvi veit ég hvað er, en
hvað er hvftur?
Reyndar var hann okkar snjall-
asti njósnari, þvf er ekki að
leyna nú.
— Litur fjaðra svansins.
— Fjaðrir veit ég hvað er, en
hvað er svanur?
— Fugl með bognum hálsi.
— Háls veit ég hvað er, en hvað
er boginn?
Nú missti ég alveg þolinmeð-
ina. Eg tók um handlegginn á
honum og rétti úr honum.
— Þetta er beint, sagði ég.
Sfðan beygði ég handlegg
hans um olnbogann og sagði:
— Þetta er bogið.
— Ö, sagði blindi maðurinn,
nú veit ég við hvað þú átt með
mjólk.
7
Blessaður hettu nú þessu og
hringdu f vatnsveituna, maður.
Eitt sinn er Coolodge forseti
kom aftur til Hvfta hússins eft-
ir að hafa hlýtt á messu, spurði
kona hans:
— Var reðan góð?
— Já, svaraði hann.
— l'm hvað fjallaði hún?
— Syndina.
— Og hvað sagði presturinn
um hana?
— Hann var á móti henni.
Blysin ofthættuleg?
I gær var örlftið rætt um blys og
flugelda og spurt m.a. hversu
mikilli upphæð landsmenn verðu
til að skjóta út gamla árið. Hér er
aftur verið að ræða um flugeida-
málin og nú er aðallega fjallað um
hættuna og þau óþægindi, sem
fólk verður fyrir af völdum óvar-
legrar meðferðar þessa varnings:
„Mér finnst það aldrei nógsam-
lega brýnt fyrir fólki hversu
slæmt það er að vera sifellt með
þessa skotelda alla saman, „kin-
verja“ og hvað það nú allt heitir
og stundum er jafnvel talað um að
mest af þessum sprengjum sé illa
fengið, þ.e. smyglað. Ekki veit ég
hvað er til í því, en hér má fá allt
mögulegt til að skjóta og sprengja
og stafar af þessu hin mesti
hávaði, ekki sizt ef þetta er
sprengt rétt við eyra og segja sér-
fræðingar að það geti haft varan-
leg áhrif á heyrn manna.
Það var þörf áminning sem kom
frá starfsfólki heilsuverndar-
stöðvarinnar um þetta mál, en ég
er ekki viss um að margir minnist
þeirrar aðvörunar i hita leiksins
og því siður að fólk fari eftir
henni. Við brennurnar, þar sem
alltaf safnast saman fjöldi fólks,
eru unglingspiltar oft að sprengja
og þeir eru ekkert að velta þvi
fyrir sér hvaða afleiðingar það
getur haft fyrir heyrn þeirra, sem
í kringum þá eru. Þeir bara skjóta
og sprengja. Það sem hér þarf að
koma til er almenningsálitið, það
verður að taka hart á þessum pilt-
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Tíunda og siðasta jólaþrautin
var eitt af þessum spilum þar sem
lausnin virðist erfið við spila-
borðið en liggur i augum uppi
jafnskjótt og á hana hefur verið
bent. Spil þetta kom fyrir í tví-
menningskeppni og var spilað á
fimm borðum. Það tapaðist í jafn-
mörgum tilfellum en í aðeins
einu þeirra fékk suður tækifæri
til að sýna hvað f honum bjó.
Austur gaf og austur-vestur
voru á hættu.
Vestur
S. KD8
H. Á32
T. KG6
L. KD104
Norður
S. A10962
H. 87
T. 1083
L. G75
Suður
S. G5
H. D10965
T. 9742
L. Á8
Austur
S. 743
II. KG4
T. Ád5
L. 9632
757/COSPER
Afsakið, ég gleymdi vasaklútnum!
I öll skiptin fimm var vestur
sagnhafi í þrem gröndum og norð-
ur spilaði út spaðasexi. Eðlilegt
útspil samkvæmt ellefu-reglunni.
Á fjórum borðanna tók vestur
fyrsta slaginn en eftir það voru
allir vegir ófærir. Suður tók á
laufás strax og færi gafst og lét
norður taka spaðaslagi sína.
Á fimmta borðinu fékk suður
að glíma við vandann þegar hann
fékk að eiga fyrsta slaginn á gos-
ann. Hann ákveð að skipta ekki í
hjarta, spilaði spaða, norður tók á
ásinn og spilaði tvisti til baka.
Það tók dálitla stund að átta sig
á hvað var að ske. Sagnhafi hafði
gefið fyrsta slaginn þó hann ætti
bæði kóng og drottningu. Það
þýddi, að hann gat ekki fengið níu
slagi án þess að gefa slag á lauf.
Og norður hafði greinilega eitt-
hvað ákveðið i huga þegar hann
tók á spaðaás áður en hann spilaði
tvistinum. Hann var ekki bara að
sýna fimmlit. Heldur einnig að
benda á eitthvað ákveðið. Og á
blindum mátti sjá að það var lauf-
ið. Annað kom ekki til greina því
hjartaásinn gat hann ekki átt. Og
eftir að hann hafði talið hugsan-
lega vinningsslagi sagnhafa var
lausnin fundin. Þar sem hann
þurfti að fá sex slagi á láglitina
varð að Iáta laufásinn því annars
myndi hann bara fiækjast fyrir á
óheppilegum tíma.
Fallega leyst en gaf þó aðeins
meðalárangur.
HÚS MÁLVERKANNA
Framhaldssaga eftir
ELSE FISCHER
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
35
hún. — En það væri þá saga úr
virkileikanum ... um f járkúg-
arann 'sem kúgar fjárkúgar-
ann ... hefurðu nokkurn tfma
hugleitt það efni. f fjárkúgun-
arrnáli verður það mikilvægast
hvaðan fjárkúgarinn hefur
vitneskju sína. Ef maður veit
það — þá getur maður yfirbug-
að hann. Hún hló sigríhrósandi
og óþarflega hátt.
Susie leit á hann köldum
fjandsamlegum augum.
Hún hafði tekið af sér stór
gleraugun og augun virtust
óeðlilega stór f mögru andlit-
inu.
— Hús málverkanna.
Hún hvfslaði þessi tvö orð.
— Já
Hann leit rólega á hana.
— Þú heldur vfst að ég sé
óhemju heimsk, en þér er
óhætt að bóka að svo er ekki.
„Hús málverkanna ...“
Hún hló æðislega.
— Ég hélt að hún kæmi eitt-
hvað inn f þcssa peningamynd.
Það væri henni að kenna að ég
fór á mis við að fá peningana.
En það er ekki þannig. Þá
myndi hún ekki tala svona
frjálslega um þetta ... ó, vfst
hef ég verið vitlaus. Eg hef
veríð hérna mánuðum saman
og fyrst nú er ég að átta mig ...
en peningarnir eru mfnir...
það skulu verða mfnir pening-
ar... ég hef gætt mfn á að
snerta ekki eiturlyf... mér
hafði verið lofað ...
Orð hennar urðu æsingslegri
og reiðin virtist gagntaka hana
æ meir.
— Taktu þessu nú rólega
kæra barn.
Hann hallaði sér fram og
lagði hendurnar utan um hana.
Augu hans voru vingjarnleg.
Hún hrast f grát.
— Ég ætla auðvitað ekki að
skaða þig neitt.
— Nei, ég veit það er ekki
meining þfn.
— En ég vil fá peninga.
Hún gat ekki leynt græðginni
bak við tárin.
— Og hvernig veiztu svo að
þú hefur komizt að réttri niður-
stöðu?
— Ég hef kannski stundum
heyrt eitthvað ... hlerað eitt-
hvað sem ég skilí ekki upp né
niður í, fyrr en mér varð Ijóst
um hvað máiið snérist.
— Og þá ætlaröu að færa þér
það f nyt.
Já, það er ég ákveðin í að
gera.
— En ef þetta er nú rangt.
— Ef ég fæ ekki peningana
fer ég bara til lögreglunnar. Þá
er það þeirra verk að komast að
þvf hvort þetta er rétt eður ei.
Hann strauk henni blíðlega
um hárið.
— Litla vina mfn... þú ert
alveg örvita .. voru það svona
ægileg vonbrigði fyrir þig að fá
ekki peningana í veizlunni í
gær?
Hún fór aftur að gráta.
— Veizla mér til heiðurs ...
eins og eitthvað hafi nokkurn
tíma verið gert fyrir mig ...
bara móðgast út af þvf að ég
hafði veitt mér þann tnunað að
fá mér nýjan kjól.
— Auðvitað færðu peninga.
Rödd hans var mjúk.
— En fyrst skaltu fá þér
drykk svo að þú getir jafnað
þig ofurlítið.
Hann hellti stórum konfaks-
slurk f glas handa henni.
— Skál, vina mín ... fyrir
tfzkubúðinni þinni.
— Þúskilurmig þá.
— Áuðvitað skil ég þig ...
Drekktu nú f botn ... Við get-
um ekki skálað fyrir langri og
góðri santvinnu nema drekka f
botn.
Hún hagræddi sér í stóinum
og leit á hann.
— Ég er svo glöð yfir að ég
skyldi koma beint til þfn ... þú
skilur að ég vil ekki gera þér
neitt illt... ég vil bara fá pen-
inga ... og tfzkubúðina mfna.
Hún hikstaði. Hann hafði á
tilfinningunni að hún væri að
verða dálftið full, en það gerði
ekkert til. Hann skildi hana til
fullnustu.
— Og hugsaðu þér alla þessa
mánuði sem ég hef verið f af-
vötnun. Eins og það hefði ekki
átt að launa mér fyrir allt erfið-
ið fyrir löngu.
— Þetta hefur verið óskap-
legt átak fyrir þig.
Hann hallaði sér yfir stólbak-
ið. Augnaráð hans var þrungið
samúð.
— Það hefur f rauninni verið