Alþýðublaðið - 02.11.1958, Blaðsíða 11

Sunnudagur 2. nóv. 1958.
Alþýðublaðið
11
113 fsgarar hafa
verið læriir.
Framhald a£ 1. síðu.
um virðist hafa verið hlýtt, og
togararnir stundað sínar '3 sól- j
arhringa óiögifegu ve.ðar á
verndarsvæðunum, hvort seœ ;
nokkurn fislt var par að fá eða
ekki.
í öðru lagi er hverjum togara
algjörlega bannað að veiðá inn
an gömlu 4 sjómílna takmark-
anna, svo og að veiða innan 12
sjómílna takmarkanna utan
hinna ákveðnu svæða.
Ekki er annað vitað en að
þessum regium hafi verið hlýtt,
nem'a í einstaka tilfellum, en
íslenzku varðskipin (og líka
berzku hersliipin) hafa komið í
veg fyrir að slíkt endurtaki sig.
Loks má enginn fogari hafa við
skipti við land eða önnur skip
án viíundar herskipanna og
með samþykki þeirra og alis
ekki si-gia að og frá veiðisyæð-
unum innan 12 sjómílna mark-
anna,
VERNDAESVÆÐI
Frá byrjun hafa verndar-
svæði brezku herskipanna ver-
ið þrjú, hvert um 30 sjómílur á
lengd, eða samtals um 9% af
stækkun fiskveiðitakmarkanna
úr 4 í 12 sjómílur. Hins vegar
hafa brezku togararnir að lang-
mestu leyti verið yzt, eða mjög
utarlegu á svæðunum, þann.g
að raunverulega hefur aðe.ns
lítill hluti aukningarinnar ver-.
ið nýttur að staðaldri til ólög-
legra veiða. Sérstaklega er
þetta áberandi fyr.r Vestfjörð-
um, þar sem aðalveiðisvæðið
hefur verið um eða rétt innan
við takmörkin.
Af þessum þremur svæðum
hafa yfirle.tt tvö verið fyrir
Vestfjörðum og eitt fyrir aust-
an eða norðaustan land. Hafa
oftast u-m 10—15 tögarar verið
að ólöglegum veiðum fyrir
vestan, en 4—5 fyrir norðaust-
an. Hins vegar hefur ekki orðið
vart v-ð neinar ólöglegar veið-
ar á öllu svæðinu frá Breiða-
firði suður um til Austurlands,
svo og aðeins lítils háttar fyrir
Norðurlandi, en á þessum slóð_
um vissi landhelgisgæzlan um
erlenda togara að veiðum { 264
skipti á sama tíma í fyrra, þar
af 235 sinnum fyrir sunnan og
29 sinnum fyrir norðan.
Að jafnaðl hafa 4 bi'ezk her-
skip aúk birgðaskipa verið hér
við land Samtímis til verndar
brezku togurunum, en þar sem
iðulega hefur verið skipt um
skip, þá hafa alls 14 tundur-
spiliar og freigátur auk 3 brigða
skipa, eða samtals 17 skip rrteð
rúmlega 2700 manna áhöfnum
tekið þátt í þessum aðgerðum.
Á sama tíma hefur íslenzka
landhelgisgæzlan notað 7 varð-
skip og í—2 flugvélar, áhafnir
samtals um 112 manns. Stærð
íslenzku varðskipanna samtals
mun vera nálægt 1/30 af sam-
■anlagðri stærð brezku sklp-
anna, en mesti ganghraði þeirra
2—3 sinnum meiri.
Síðastliðna tvo mánuði hafa
íslenzltu varðskiþt n og flugvél
arnar farið 55 450 sjómílur í
gæzluerindum, en það er um
2Vi sinnum meira en á sama
tíma í fyrra.
Til þessa dags hafa alls 113
brezkir togarar verið kærðir
fyrir ólöglegar veiðar, þar af
margir oftar en einu sinni. Af
þeiml voru um % hlutar gömul
skip, ahnaðhvort smíðaðir fyrir
síðasta stríð eða í því, og að-
eins örfáir yngir en 8 ára.
deyr aldregi
H. J. Minney:
lega einmana og fráskilin því,
sem hún unni. Ekki var unnt
að koma til hennar neinum
skilaboðum, ef telpan var las-
in, eða þótt eitthvað jrrði henni
að slysi. Og hún minntist þess,
að þegar hún dvaldlst í Rúðu-
horg, liafði ein konan í húsinu,
þar sem hún var nætursakir,
orðið að fara á fætur um
miðja nótt og út í borgina til
að vitja læknis handa barni
sfnu.
Hún reis á fætur, og ;enn lá
e.nmanakenndin á henni eins
■g farg, þegar hún hélt hægum
skrefum út í sólskinið. Undir
irkjuveggjunum stóðu borð
/■lómasaianna, og gat þar að
líta hið fjöllita blómaskrúð
vorsins í allri sinni dýrð. Þarna
voru fjólur og túlipanar, — og
'ósir, það blóm sem Etienne
mni mest blóma og skyldi það
ildrei bregðast að hann færði
htnni rósavönd að gjöí, þegar
tækifæri bauðst. Hún gekk að
einu borðínu og keypti þrjár
rósir handa sjáMri sér. Með
Þær við barm sér gekk hún yfir
götuna og hugðist nú kaupa
einhverjar mrnjagjafir handa
þeim Veru Atkins og Taníu
lltlu. En þegar inn í verzlun-
ina kom, leit hún varla á gjafa
varninginn heldur hélt rak-
leitt á fund yfirafgreiðslu-
mannsins og spurði hann hvort
þar fengjust kjólar á tveggja
ára telpu. Henni var vísað upp
á aðra hæð í byggingunni.
Úrval-ð var ákafiega takmark
að. Það var fátt um lítil börn
í París á þessum tímum, var
henni svarað. Hún skoðaði kjól
ana hvern af öðrum, og henni
þótti sem sæi hún sjálfa sig
klæða telpuna í þá, en þegar
draumnum brá sá hún að þeir
myndu allt of stórir, og spurði
hvort ekki væri til minni kjól
ar; telpan væri ekki nema
tæpra tveggja ára.
„Nei”, var henni svarað.
„Við höfum lekki mikið úrval
eins og stendur”. Loks tók hún
ákvörðun og keypti einn kjól-
inn; kjól úr blómmynstruðu
silki, sem hún þóttist sjá að
mundi fara henni ákaflega vel,
þegar hún stækkaði. Hann
yrði henni mátulegur þegar
hún væri orðim fjögurra ára.
Violetta sá sjálfa sig í anda,
i þar sem hún leiddi litlu telp-
una við hlið sér, og ef til vill
voru þær á leið í boð saman.
„Ég ætla að kaupa þerman”,
sagði hún, og leið nú betur.
Hún valdi ilmvatn r gjöf
handa móður sinni, rl ;:;iu og
svarta hanzka, en har ’ i Veru
Atkins keypti hún aiE-l’.r, gim-
steinum greypta.
Næst þegar fundum hennár
og Stauntons bar sama?, hafði
hann þær fréttir aðíæva að þau
yrðu sótt af -Lysandsrvél á
leyndam lendingarstað í grennd
við Blois. Hún yrði því að fara
rneð lestinni frá París um
kvöldið, — og taka kjólana áð
ur en ráðgert hafði verið.
Þegar kom á stöðina í Blois
biðu þeirra menn með reið-
hjól. Síðan urðu þau að hjóla
langa leið í náttmyrkrinu, og
auk þess sem Violetta hafði
töskurnar tvær meðferðis,
hafði stór böggull bæzt þar
við, — varningurinn, sem hún
hafði keypt í ferðinni. Loks
kvöddu ættj arðarvinir þessir
þau með Ijósmerkjum og
beindu litlu vélinni til flugs.
Fjórtándi kafli.
HEIMA.
Flugið heim gekk að óskum.
Lysandex-flugvélin lenti á
Tempsfordvellinum rétt fyrir
dögun, og var síðan ekið í bíl
til Lundúna.
.Staunton fylgdist með Vio-
lettu heim til foreldra hennar
í Brixton. Hverfið virtist ekki
enn vaknacT af nætursvefni.
Allt var hljótt og kyrrt í hús-
inu þegar þau knúðu dyra. Þau
hjónin skyldu ekkert í hver
gæti verið á ferð svo snemma
dags, og Bushell garnli varð lit
ið á klukkuna. En þó þóttist
kona hans vita hver á ferð
væri og hraðaði sér fram úr
og til dyra. Hár hennar var allt
í óreiðu, en hún lét sig það
engu skipta; reyndi með ann-
ar; hendi að skjóta slagbrandi
frá dyrunum en hinni að binda
að sér sloppinn. Þegar henni
tókzzt loks að opna, sá hún að-
eins karlmann einn standa þar
úti fyrir. „Ég kem hér með dótt
ur ykkar”, sagði hann. Þá
fyrst sá hún hvar Violetta stóð
og lét hallast upp að veggnum,
urvinda af þreytu.“Hún var ger
samlega að lotum komin”,
sagði frú Bushell síðar.
„Komið henni sem fyrst í
rekkju”, mælti Staunton enn.
Sjálfur neitaði hann því boði,
að koma inn og fá kaffisopa.
Violettu varð það eitt að
orði, að hún gætj sofið vikum
saman.
„Komdu þér í rúmið, ljúfan”,
sagði móðir hennar, tók utan
um hana og studdi hana inn í
húsið. Og þar beið öll fjöl-
skyldan á náttklæðunum ti!
þess að bjóða hana velkomna;
fyrst og fremst faðir hennar og
auk þess systir hans, Florence,
sem komið hafði frá Hereford
að hitta son sinn, Norman, sem
hafði þá leyfi úr hernum; og
hann var þarna líka og öll fögn
uðu þau Violettu innilega.
„Allt í lagi”, varð Violet-tu
að orði. „Ég drekk með ykkur
kaffið áður en ég fer að’ sofa”.
Síðan sátu þau öll í eldhús-
:nu og spurðu og spurðu, og
það drógst í rneirá en tvær
klukkustundir að hún færi að
sofa. Hún minntist ekki á för
ina til RúðUborgar, en kvaðst
hafa dvalizt í París. Hún gat
ekki stillt sig um að segja þaim
frá þýzku liðsforingjunum,
sem buðu henni inn í lestar-
klefann til sín, buðu benni
xdndlinga og vildu allt fyrlr
hana gera. Komu þá vel f ljós
leikhæfileikar hennai', þegar
hún hermdi eftir þeim gor-
hljóðsframburðinn á frönsk-
unni, hælaslátt þeiri'a, frukt og
hneygingar og öfgakennda hæ
versku. Þá voru töskurnar
opnaðar og varningurinn skoð-
aður. Kjólarnir frá Molyneux
vöktu sérstaka athygli.
Mamma þuklaði efnið, skoaði
gaumgæfilega snið og frágang
allan. Og þegar hún tók upp
kjólinn, sem hún hafði keypt
handa Taníu litlu kváðu við
undrunar- og aðdáunaróp. Og
mamma varð harla kát er hún
fékk gjafirnar; hún mátaði
Parísarhanzkana, lyktaði af
ilmvatninu og dáðist að angan
þess og slæðan þótt henni með
afbrigðum falleg. Violetta gaf
og Florence fi'ænku eitt af ilm
vatnsglösum þeim, sem hún
hafði keypt handa sjálfri
sér.
Og nú var allt í einu eins og
Violettu væri horfin öll þreyta,
enda harðneitaði hún að fara
að hátta og sofa. Hún kvaðst
vera þurfandi fyrir bað og ann
að ekki, og þegar húh hafði
fullnægt þeirri þörf, var hún
eins og nýsleginn túskyldingur
Hún hélt rakleitt til aðal-
stöva frönsku deildar leyni-
þjónustunnar. Þar var meðal
annars fyrir ,einn af starfs-
bræðrum hennar, sem var í
þann veginn að leggja af stað
til Frakklands. „Komið vor“,
tuldraði hann lítt ánægður,
„Allir nema við tvö virðast fá
tíma til að njóta veðurblíð-
unnar”.
„Ég hef lokið starfi í bili”,
svaraði hún. „Ég var að koma
h’eim”.
Staunton kom fram eftir að
h'afa afhent skýrslu sína. „Ég
hef boðið Bob að snæða kvöld
verð með okkur. Ég vona að
þér sé ekkert að vanbúnaði”.
Hún kvaðst einmitt hlakka
mikið til að koma. „En það
getur verið að ég komi í
seinna lagi. Mig langar til að
heilsa telpunni minni”. Og
xtm leið var isem birfi yf'ir
svip hennar af ástúð.
Hún var lengi kvöldsins
mieð telpunni. Það voru gleði
ríkir endurfundir. Öll sú ást,
sem svo lengi hafði legið dul
in með henni, brauzt út í
fögnuði hennar, þegar hún
leit telpuna. Hún sagði henni
af b)i:felti4rn,inuJm, dcirnkiriq-
unni fögru og öllum þeim stöð
um, sem hún ætlaði að sýna
henni þegar hún væri orðin
nægilsga stálpuð, og stríðinu
lokið. Og loks sagði hún henni
af kjólnum.
Þau Staunton og Bob urðu
að bíða hennar í meira en
klukkustund. „Ég gleymi því
aldrei þegar hún gekk'inn í
salinn’”, segir Bob. .,Hver ein
asti maður viðstaddur leit um
öxl og starði á han'a. Hún var
g.qislandi fögur og glæsileg
og leyndi sér ekki að það lá
mjög vel á henni. Hún bar
xauða klæðiskjólinn, sem hún
keypti í París og nýja eyrna
hringi, sem hún hafði líka
keypt í París, — rauð blóm,
sem héngu í gullinni keðju, —
og þótt hún væri venjuleg
mjög hóflega í notkun ilm-
vatna, hafði hún leyft sér að
vera allrífleg í notkuninni í
þetta skiptið, ef til vill végna
þess að nú voru dýr ilmvötn
yfirleitt ekki fáanleg á Bret-
landi. Þetta varð til þess að
allar konur viðstaddar litu
upp og teiguöu að sér anganina
titrandi nösum og lygndu aftur
augunum eins og í leiðslu. Dá-
sarnleg, er í rauninni eina orð
ið, sem lýsir henni nokkurn
veginn réttilega”.
Augu hennar leiftruðu, þegar
hún tók sér sæti við borð
þeirra tvímenninga og mælti.
„Hvað skyldu þær segj a, ef
bær vissu hvar ég hef keypt
þetta allt“. Það |skal tekið
fram, að enda þótt yfirleitt
væri nóg af vörum í slíkurn
verðlaunum í París, voru þræla
tök Þjóðverja slík, að yfirlaitt
þorði enginn að kaupa í verzl
unum, nema rétt brýnustu lífs
nauðsynjar; matvæli voru flest .
skömmtuð, jafnvel vindlingar,
og fólk fékk ekki að dansa
nema fram á miðnætti vegna
hins hrottalega umíerðabanns,
sem var svo miskunnarlaust
framfylgt, að ef fólk var statí
í næturklúbb, þegar bannið
hófst, varð það að gera svo
vel og dúsa þar, þangað til
klukkan fimm að morgni, þeg
því lauk.
Hún sagði Bob af för sinni
til Rúðuborgar, og sýndi hon
um götuauglýsinguna, með
myndinni af þeim tvímenning-
unum.
Bob brosti, yppti öxlum og
sagði. „Jæia, ég ei nú loks und
ir það búinn að takast ein-
hverja slíka ferð á hendur”.
„Látið ykkur ekki bregða”,
sagði hún, „þótt svo fari að ég
verði send þangað á undan ykk
ur“. Og sú varð raunin að eft-
ir fimm vikur lögðu þau öll-sam
an af stað upp í slíka hættu-
för, en um það gat ekkert
Þeirra haft hugboð þetta kvöld.
Hún dansaði við Staunton.
Og þegar hún dansaði nokkru
seinna við Bog, vakti hann at-
hygli hennar á laginu, sem ver
ið var að leika. Það nefndist,
„Síðast, þsgar ég var í París”.
Hún leit í augu honum og
brosti.
Eítir þetta héldu þau í nætur
klúbb, þar sem. þau dvöldust
allar pötur til moi'guns. Hvorki
Violetta né Stau.nton virtust
hið mimxsta þreytt, — en ''dag
inn eftir sváfu bæö: til kvölds.
Norman frændi hennar, en
bau höfðu ekki sést í tvö ár,
hélt því 'mjög fram hve gott
hún mundi hafa af því að halda
með hönum til Hereford, og
dveljast hjá móður hans og
honum í nokkra daga. Hún sam
þykkti það fúslega, og daginn
eftir lögðu þau bæði af stað.
í Hereford stóð þá markaður
mikill og hátíðarhald og
skemmtanir, þar sem þau dvöld
ust nótt með degi. í skotsölun
um sópaði hún til sín ölluiV
verðlaunum að vanda, en þeg
. ar þau óku saman í kringekj*