Morgunblaðið - 14.04.1978, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. APRÍL 1978
23
t
Maöurinn minn
GUÐJÓN BJARNASON
fyrrv. brunavörður,
Grandavegi 4,
lézt á Landspítalanum 12. apríl sl.
Fyrir hönd vandamanna,
Addbjörg Sigurðardóttir.
t
Systir mín,
LILJA STURLAUGSDÓTTIR,
Hraunteigi 15,
lézt í Landspítalanum miövikudaginn 12. apríl. Útförin auglýst síöar.
Fyrir hönd vandamanna.
Agúst Sturlaugason.
Eiginmaöur minn, Í
ÁGÚST JÓNSSON
tré Varmadal,
lézt í Landspítalanum 13. apríl.
Hólmfríöur Jónsdóttir.
t
Eiginkona mín og fósturmóöir,
SESSELJA HINRIKSDÓTTIR
Iri Eskifiröi
andaöist aö Hátúni 10 B, miövikudaginn 12. apríl. Fyrir hönd vandamanna.
Georg Pálsson,
Jóhanna Magnúsdóttir.
t
Kveöjuathöfn um,
ÞÓRARINN HELGASON,
frá Þykkvabæ,
fer fram í Fossvogskirkju föstudaginn 14. apríl kl. 13.30. Jarösett veröur í
heimagrafreit í Þykkvabæ laugardaginn 15. apríl kl. 14.00
Halldóra Eyjólfsdóttir
börn, tengdabörn
og barnabörn.
t
Eiginkona mín og móöir,
SOFFÍA ELSA HALLDÓRSOÓTTIR,
Kleppsvegi 4,
andaöist í Borgarspítalanum 6. apríl. Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey,
samkvæmt ósk hinnar látnu.
Guöjón Ingvarsson,
Áslaug Jóhanna Guójónsdóttir.
t
Elsku litli drengurinn okkar, og bróöir,
CHAS
lézt aö heimili okkar, Eureca, Kaliforníu, aöfaranótt 12. apríl.
Jaröaförin fer fram laugardaginn 15. apríl.
Elísabet og Walther C. Pieper
og dætur.
t
Útför móður okkar, tengdamóöur og ömmu,
BERGÞÓRU BERGSDÓTTUR,
frá Arnórsstööum á Jökuldal,
sem andaöist föstudaginn 7. apríl fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn
17. apríl kl. 13.30.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Fósturmóöir mín,
MARÍA TÓMASDÓTTIR
Dvalarheimilinu Borgarnesi
veröur jarösungin frá Borgarneskirkju laugardaginn 15. april kl. 14.00.
Ferö veröur frá umferöarmiöstööinni kl. 09.00.
Fyrir hönd ættingja.
Gísli Guöbrandsson.
Minning—Erna
Valdís Viggósdóttír
Fædd 10. ágúst 1941.
Dáin 6. apríl 1978.
I dag er til moldar borin ung
kona, fallin í valinn langt um
aldur fram. Ung kona, sem barizt
hefur hetjulegri baráttu undanfar-
in ár í von um að lifa það að sjá
börnin sín fjögur komasb til
nokkurs þroska. Skyldurækin
kona, sem helgaði heimilinu alla
sína krafta, meðan stætt var.
Erna Valdís Viggósdóttir var
fædd í Reykjavík 10. ágúst 1941 og
var því á 37. aldursári er hún lézt.
Hún var dóttir hjónanna Odd-
bjargar Sigurðardóttur og Viggós
Baldvinssonar húsgagnasmíða-
meistara her í borg, er lézt 6.
jánúar 1966. Hún var alin upp á
góðu heimili, þar sem guðrækni og
góðir siðir voru í heiðri hafðir, og
þar sem vakað var yfir velferð
dætrann'a þriggja. A heimili for-
eldra hennar var mikið sungið og
spilað, enda voru þau bæði söng-
elsk. Fjölskyldan og vinir minnast
margra góðra stunda á heimilinu,
þegar húsmóðirin eða dæturnar
settust við píanóið og léku undir
söng húsbóndans og gesta. Þar
ríkti glaðværð og góður heimilis-
andi. I slíku umhverfi er gott að
alast upp. Minningar frá góðu
bernsku- og æskuheimili eru
ómetanlegar.
Erna Valdís stundaði nám við
Kvennaskólann í Reykjavík að
afloknu skyldunámi og útskrifað-
ist þaðan vorið 1958. Veturinn
eftir var hún nemandi í Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur og þar
taldi hún sig hafa fengið gott
veganesti. Brátt beið hennar
hlutverk húsmóðurinnar, því ung
giftist hún glæsilegum manni,
Steinari Hallgrímssyni, ættuðum
úr Siglufirði. Þeim var fjögurra
elskulegra barna auðið. Þau eru:
Guðbjörg, 17 ára, stundar nám við
Verzlunarskóla Islands, Reynir, 15
ára, Valdís, 10 ára, og Steinar
Viggó, 7 ára.
A sorgarstundu minnist ég
góðrar og elskulegrar konu,
frænku minnar, sem svo snemma
er burt kölluð frá hálfnuðu verki,
því að koma börnunum sínum til
manns.
Þetta er dagur sorgar. Fyrir vini
og venzlafólk verður fráfall henn-
ar tímaskekkja eða einhvers konar
mísvísun almættisins. Líf og dauði
eru víst óaðskiljanleg.
Eg man hana sem ungbarn í
vöggu. Björt var hún og falleg. Ég
minnist hennar sem ungrar stúlku
meö ljósa lokka. Hún var glaðvær
og ræðin og skemmtilegt var að
blanda geði við hana. Síðar man ég
hana sem unga konu, móður
fjögurra barna, sem hún helgaði
alla krafta sína. Heimilið var
henni allt. Eiginmaðurinn og
börnin skyldu ganga fyrir öllu.
Sagt er að fórnfýsi konunnar séu
engin takmörk sett, og held ég að
það hafi sannazt á Valdísi Ernu.
Ævisaga konu, sem ung að árum
giftist og upp frá því helgar
heimilinu alla krafta sína, eins og
fyrr er sagt, verður varla marg-
brotin. Eigi að síður er hér um að
ræða sögu konu, sem síðustu árin
barðist hetljulegri baráttu við
banvænán sjúkdóm. Hún bognaði
aldrei, „en brotnaði í, bylnum
stóra seinast."
Sagt er, að þá fyrst sýni
maðurinn hvað í honum býr þegar
á móti blæs. Og satt er það, að
vandalaust er að standa uppréttur
meðan allt leikur í lyndi. Skáldið
Steingrímur Thorsteinsson orðar
þessa hugsun svona:
Ei vitkast sá.
er verður aldrei hryggur.
Hvert vizkubarn
á sorKarbrjóstum liggur.
Á soritarhafs botni
sannleiksperlan skín.
þann sjóinn máttu kafa.
ef hún skal verða þín.
IJpp skalt á kjiil klffa,
köld er sa'var drífa.
Þetta á víða við og hefur á
mörgum sannast. Fáir sleppa við
reynslu í lífinu, þó mismunandi
mikið sé á fólkið lagt. Fyrir flesta
er „ferðin í fang“, og ekki má
gefast upp þótt á móti blási. Þá
fyrst er þörf að berjast, eða eins
og Þórir Jökull sagði:
Upp skait á kjöi klífa,
köld er sa'var drífa.
Mér sýnist að þetta hafi sannast
í því stríði, sem Valdís Erna hefur
háð undanfarin ár. Þá var hún
stærst og sterkust og gafst ekki
upp fyrr en í fulla hnefana. Hún
þráði að lifa og sjá börnin sín
komast á legg.
Hún hefur að vísu ekki staðið
ein. Margir hafa sameinazt um að
létta henni byrðarnar, og var hún
þeim innilega þakklát. Eigin-
maðurinn, börnin, móðir hennar
og systur hafa öll veitt henni þá
hjálp sem í þeirra valdi stóð. í
minningargrein um Valdísi Ernu
verður ekki hjá því komizt að
nefna sérstaklega eldri systur
hennar, Eyju Sigríði, og eigin-
mann hennar, Jóhann J. Hafliða-
son, en heimili þeirra var á
undanförnum árum hennar og
barna hennar annað heimili. Ég
veit að Guð mun launa þeim þeirra
gæzku.
Nú þegar hún er öll á ég enga
von heitari en þá, að eiginmaður
hennar fái styrk til að bæta
börnunum móðurmissinn. Sagt er
að enginn geti komið í stað góðrar
móöur. Sannarlega er það erfitt
fyrir föður að vera einn með fjögur
ung börn, en með Guðs hjálp mun
það blessast.
Margt kemur í huga, þá minnast
skal hjartkærrar systurdóttur,
sem var hugljúf kona, sem allir
elskuðu er henni kynntust. Hún
var stærst þegar mest blés á móti,
og mætti örlögum sínum, sem
sannarlega voru þung, með undra-
verðum kjarki. Fyrir nokkrum
árum veiktist hún illilega og
missti sjónina. Eftir það var hún
að sjálfsögðu mikið upp á aðra
komin, sen samt full af vilja að
bjarga sér sjálf. Þetta var þungt
högg. Maður skilur ekki tilganginn
með slíku, að leggja annað eins á
unga konu, en enginn má sköpum
renna, og öll stöndum við and-
spænis þeirri staðreynd, að vegir
guðs eru órannsakanlegir. Ég tel
það þakkarefni að hafa um stund
átt samleið með fólki sem henni,
er mætir örlögum sínum með slíku
æðruleysi og hetjulund. Mikið
geturn við hin af því lært.
Ég tel að hún hafi lengi vitað að
hverju stefndi, en hún var þakklát
fyrir hvern þann dag, sem hún
fékk að lifa og fylgjast með
börnunum sínum. Á síðustu 2 til
3 árum dvaldi hún oft á sjúkrahús-
um, bæði , utanlands og innan,
oftast stutt í senn, en s.l. vetur var
hún um 7 vikna skeið samfleytt í
Borgarspítalanum. Ég heimsótti
hana þangáð er hún hafði hresstst
nokkuð. Ég spurði hana um líðan
hennar og hún svaraði, að hún
vildi fara að komast heim, því þá
færi henni að batna fyrir alvöru.
Hún var einstaklega rólynd og vel
gerð og það tel ég að hafi hjálpað
henni mikið þessi síðustu erfiðu
ár. Hún var frábær húsmóðir,
hannyrðakona mikil og féll aldrei
verk úr hendi. Reglusemi hennar
var viðbrugðið, og kom það sér vel
fyrir hana síðar þegar sjónin hafði
verið frá henni tekin, því þá var
gott að geta gengið að hverjum
hlut á sínum stað.
Ég hefi þá trú, að nú þegar hún
hefur lagt upp í sína hinstu ferð
muni heimkoman verða góð, og
hennar bíði „vinir í varpa“. Ég veit
að umskiptin verða henni auðveld.
Fátæklegar línur ritaðar á sárri
kveðjustund gefa því miður ljtla
hugmynd um þær tilfinningar,
sem í brjóstinu bærast. Eitt er
víst, að við skyldfólk hennar og
vinir tregum hana öll og hefðum
kosið lengri samleið.
Um leið og ég votta eiginmanni
hennar, börnunum, móður hennar
og systrum innilega samúð mína
bið ég Guð að styrkja þau í sorg
þeirra.
Blessuð sé minning Ernu
Valdísar Viggósdóttur.
Katrín SÍKurðardóttir.
Harmlleik er lokið. Grimm og
miskunnarlaus örlög hafa í langri
orrustu og ójöfnum leik lagt að
velli unga konu, aðeins 36 ára
gamla, frá heimili, eiginmanni og
fjórum börnum. Svo miskunnar-
laus geta örlögin stundum verið að
við vanmáttugir menn fáum ekki
skilið.
Erna Valdís, eða Vallí eins og
hún var kölluð í daglegu lífi,
fæddist hér í Reykjavík 10. ágúst
1941, dóttir hjónanna Oddbjargar
Sigurðardóttur, Guðbrandssonar
skipstjóra, og Viggós Baldvinsson-
ar húsgagnasmiðs, er lést fyrir 12
árum, ættuðum frá Gerðhömrum í
Dýrafirði, en foreldrar Viggós, þau
Baldvin og Sigríður, bjuggu síðast
að Eiði á Seltjarnarnesi.
Að lokinni venjulegri barna-
skólagöngu fór Vallí í Kvennaskól-
ann í Reykjavík og útskrifaðist
þaðan vorið 1958. Sama haust fór
hún í Húsmæðraskólann hér í
Reykjavík, en árið 1960 giftist hún
Steinari Hallgrímssyni fram-
Framhald á bls. 19
+
Eiginmaður minn, faöir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURDUR JÓNASSON,
■kógarvörður,
Laugabrekku
Skagafiröi,
lézt þriöjudaginn 11. apríl.
Sigrún Jóhannsdóttir
Svanhildur Siguröardóttir Hilmar Þór Björnsson
Ingibjörg Siguröardóttir Jón Adolt Guójónsson
Jóhann Sigurðsson Margrét Valdimarsdóttir
Siguröur J. Sigurösson Erla Krisljénsdóttir
og barnabðrn.
Móði okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
LÁRA ÞÓRHANNESDÓTTIR
Blönduholti,
Kjós,
sem andaöist 11. apríl s.l. veröur jarösungln frá Reynivallakirkju laugardaginn
15. apríl kl. 1 e.h.
Axel Jónsson Guórún Gísladóttír
Helgi Jónsson Hretna Gunnarsdóttir
Herdfs Jónsdóttir Siguróur Brynjólfsson
Þóra Jónsdóttir Haukur Bergmann
Björg Jónsdóttir David Wells
barnabörn og bamabarnabörn.