Morgunblaðið - 11.02.1979, Blaðsíða 2

MORGUNBLAÐIÐ. SUNNUDAGUR 11. FEBRÚAR 1979
Ferðasaga.
nokkurra
Akureyringa
um Ódáðahraun
ogKverkíjöll
bein og slétt leið allt suður að
Sigurðarskála en þangað komum
við um níuleytið um kvöldið. í
skála þessum er kolakynt ^ldavél
og er hann því ágætur til gistingar
á vetrum.
Á miðvikudagsmorgun var
ákveðið að fara suður á Vatnajök-
ul. Ætlunin var að fara sömu leið
og við fórum ári áður, þ.e. upp á
Dyngjujökul, vestur af skálanum
og suður eftir honum. Er þá greið
leið um jökulinn, svo og norður á
Kverkfjöllin, í Hveradalinn og
þaðan norður af, þótt nokkuð sé
þar bratt. Nú var hér hinsvegar
nokkuð öðruvísi um að litast. í
stað lágrar jökulbrúnar og
rennislétts jökuls, var nú þver-
hnýptur um það bil 30 metra hár
jökulveggur, karsprunginn. Og í
stað lítillar volgrar sprænu úr
íshellinum við Kverkfjöll var nú
vatnsmikil jökulá sem rann fast
upp við jökulvegginn og var hér
því ófært með öllu. Ákveðið var
því að reyna að fara upp Kverkjök-
ul, sem er brattur skriðjökull sem
fellur út um Kverkina. Þrátt fyrir
þung æki og mikinn bratta tókst
að þræða fram hjá verstu
sprungusvæðunum og komast upp
í skála jöklarannsóknafélagsins
við Hveradalinn. Eigi gaf veður til
ferðar suður jökul, og var því
haldin sama leið niður til baka.
Leið þessa um Kverkjökul teljum
við það áhættusama að engum er
ráðlagt að fara þar um.
Um nónbil komum við aftur í.
skálann úr jökulferðinni og ákveð-
ið er að skilja allt hafurtask eftir
þar og skreppa norður í Öskju.
Tekin var bein stefna í suðurhlíðar
Dyngjufjalla, og farið yfir Jökulsá
skammt norðan Dyngjujökuls, en
þar var hún uppbólgin en víða ís
ofan á. í fyrra vetur var hér mun
meiri snjór og sást þá hvergi móta
fyrir ánni allt frá Dyngjujökli,
norður undir Vaðöldu. Áfram lá
leiðin vestur jökulaurana og um
Suðurskarð inn í Öskju, að vörð-
unni við Mývetningahraun og það-
an að Víti. Öskjuvatn var ísilagt
en sumstaðar autt með löndum og
snjólausir flákar voru víða í fjalls-
hlíðunum af völdum jarðhita. Við
Vikraborgir var sprunga sem náð
hafði að bræða af sér snjóinn. Úr
Öskju var haldið um Öskjuop og
komið í Drekagil eftir liðlega
klukkustundar ferð frá Sigurðar-
skála. Nú var gilið skoðað, og
íbúum þess, hröfnunum, gefið.
Héðan var síðan haldið beinustu
leið í Kverkfjöll, til gistingar. Á
leið þangað festist einn sleðanna í
krapi í Jökulsá, en náðist fljótt
laus.
Á fimmtudagsmorgni gaf heldur
ekki á Vatnajökul, þótt gott veður
væri á láglendinu. Var nú farið í
íshellinn við rætur Kverkjökuls.
Úr lofti hans héngu mjög fagrir
klakadrönglar, og áin sem um
hann rennur, og stundum var
nefnd Volga af þeim er þarna
komu fyrstir, er 40% heit og var
hún nú óspart notuð til þvotta.
Um hádegi yfirgáfum við Sig-
urðarskála í síðasta sinn í þessari
ferð. Héldum við norður Kverk-
fjallarana til Hvannalinda. Þar
var allt á kafi í snjó og háir bakkar
að lækjum sem eru auðir. Nokkrir
snjótittlingar flögruðu þarna um.
Hér var nokkrum tíma eytt í að
dytta að sumum sleðanna, en
fjaðragormar höfðu brotnað og
/ íshellinum í Kverkíjöllum þar sem 40 gráða heitt vatn rennur.
„ Við ókum með vélsleðana á kerrum írá Akureyri og austur íSvartárkot, fremsta bæ í Bárðardal austanverðum.
Þar tók nokkra stund að búa allan farangurinn á sleðana, en í vetrarferðum sem þessum á vélsleðum um
Ódáðahraun og KverkfjöII vill tarangurinn verða nokkuð mikill, enda eins gott að hafa allt klárt ef til kemur, “ segir
í ferðasögu nokkurra félaga frá Akureyri sem fóru sl. vetur í vélsleðaferð um óræfi landsins, nánar tiltekið um
Ódáðahraun og Kverkfjöll. Það voru 6 manns sem lögðu upp í ferð þessa, þau Freyja Jóhannesdóttir, Grétar
Ingvarsson, Gunnar Helgason, Jóhann B. Ingólfsson, Sigurgeir B. Þórðarson og Tómas B. Böðvarsson. í
ferðasögunni sem var rituð fyrir Mbl. segir síðan:
„Ástæðan fyrir því að búnaður-
inn vill verða fyrirferðarmikil er
sú að miðað er við að geta hvenær
sem er og hvar sem er sezt að ef
þörf krefur.
Með voru tjöld, hitunartæki,
svefnpokar, dýnur, aukafatnaður,
matur vel umfram áætlaðan ferða-
tíma, skóflur, eldsneyti á sleðana,
varahlutir í þá, útvarpstæki og
fleira mætti telja. Þessu var komið
fyrir á vélsleðunum sem eru sex
talsins og á fimm aftanísleðum, og
er einn þeirra sérsmíðaður til
flutninga á biluðum vélsleðum ef
slíkt kæmi upp á.
Á leiðinni frá Akureyri kom í
ljós að gleymst höfðu stikur til að
auðkenna áfanga leiðarinnar á
jökli, sem auðvelda áttu heimferð-
ina ef skyggni versnaði. Á leið inn
Bárðardal hirtum við því nokkrar
brotnar vegastikur, er lágu með-
fram veginum og bættum við
útbúnað okkar.
Um tvöleytið vorum við ferðbú-
in. Ókum við þá frá Svartárkoti
upp með Suðurá um Suðurárbotna.
Þar var fremur snjólétt og þurfti
víða að sneiða hjá rofabörðum og
hraunkömbum, en er upp fyrir
upptök Suðurár kom var land allt
snævi þakið og ferðin sóttist betur.
Stefna var nú tekin á Dyngjufjöll,
síðan austur með þeim, um Eystr-
askarð í Öskjuop og komið í Dreka,
skála Ferðafélags Akureyrar við
Drekagil, eftir um það bil 2'á klst.
sleðaferð úr Koti.
Veður hafði verið þokkalegt, en
þó gengið á með éljum, en nú birti
og var því ákveðið að halda áfram
í Sigurðarskála við Kverkfjöll. Hér
tókum við viðbótarbensín sem
geymt var í öðru náðhúsinu við
Dreka, en það höfðum við flutt
þangað á síðastliðnu hausti.
Nú lá leiðin suður á milli Vað-
öldu og Dyngjufjalla, um Dyngju-
vatn, sem hvergi sá móta fyrir, að
Svartá þar sem hún sprettur upp
úr sandinum. Á ánni, sem var auð,
voru endur á sundi, og vatnsmagn-
ið virtist svipað og að sumarlagi.
Komið var að Jökulsá á Fjöllum
þar sem Svartá steyptist í hana í
vænum fossi. Jökulsá var þarna
íslaus og héldum við upp með
henni nokkurn spöl, eða þar til
hún kemur undan snjóbreiðunni.
Hér fórum við yfir hana og var þá
IJppi á Kverkíjölium. Séð til norðvcsturs yfir Hveradali, niður á Dyngjujökul til vinstri, þá Dyngjufjöll og
Ilerðuhreið í fjarska.
óspart notuð til þvotta“
„40 sti£ isi heit á inni
1 KverJ íiökli var nú