Morgunblaðið - 04.05.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. MAÍ 1979
MORÍWlf-K^’
kafPINÚ \\
(Ocjfö
4v>
GRANI GÖSLARI
Ég verð ekki til viðtals í
kvöld. vinur. en við gætum
hugsanlega borðað saman í
hadeginu atmorgun!
betta er sko sölumennska sem ég kann að meta!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
I úrslitaleik nýlokins ís-
landsmóts milli sveita Óðals og
Þórarins Sigþórssonar gætti al-
drei verulegrar spennu, þar sem
Óðalsmenn náðu strax í upphafi
nokkuð afgerandi forystu. Að
sjö spilum loknum var staðan
orðin 26 gegn núlli en í áttunda
spilinu fékk sveit Þórarins sín
fyrstu stig.
Vestur gaf, allir utan hættu.
Norður
S. Á832
H 9
Vestur Tvru\7 Austur
S. G4 T s. K105
H. KD8543 H. 107
T. 42 Suður t. Á98653
L. G62 S. D976 L. 43
H. AG62
T. D
L. Á1087
I lokaða herberginu beittu Jón
Ásbjörnsson og Símon Símon-
arson, í sveit Óðals, fjöltígla-
opnun með góðum árangri.
Vestur Norður Austur Suður
2 T (!) Dobl 3 T P
3 Hjörutu P P Dobl
allir pass
Opnunin 2 tíglar getur haft
nokkrar merkingar samkvæmt
sagnkerfi Jóns og Símonar en er
þó venjulega veik opnun með sex
spilahaíit. Eftir dobl norðurs og
sögn austurs ákvað suður að
bíða og sjá hver framvindan
yrði. St'ðan doblaði hann þrjú
hjörtu en eftir útspil í laufi
skrapaði Jón einhvern veginn
saman 7 slögum. Og að taka 300
virtist gott þegar norður og
suður áttu 420 í spaðagameinu.
En á sýningartjaldinu var
stígandi í sögnunum.
Vestur Norður Austur Suður
2 H Dobl 3 H Ðobl
P 3 S P 5 S
allir pass
Eðlilega vildi norður ekki
spila 3 H dobluð en þá langaði
suður í slemmuna, vissi ekki hve
trompið var lélegt. Austur spil-
aði út hjartatíu og norður ath-
ugaði strax hver ætti tígulásinn.
Þegar austur drap tíguldrottn-
inguna var sennilegra að spaða-
kóngurinn væri í vestur og
vinningur þá útilokaður (ath).
Norður trompaði hjartaspil
austurs og í veikri von lét hann
hjörtun í tíglana eftir að hafa
tekið á trompásinn. Allt kom
fyrir ekki, vestur trompaði og
trompkóngurinn að auki Þýddi 8
impa til Þórarins.
COSPER
C0SPER
Þykir þér þetta ekki vel af sér vikið á laugardegi
þegar búðirnar loka á hádegi?
Hvernig endar víg-
búnaðarkapphlaupið?
Það hefur að vísu allmikið verið
rætt um þetta villta og tryllta
vígbúnaðarkapphlaup risaveld-
anna sem ekki er heldur ástæðu-
laust sem skiljanlegt er. Og ekki
er óeðlilegt að margur spyrji: Hve
lengi getur svona lagað gengið?
Ekki skal út í það farið hvaða
stórveldið á hér meiri sökina. En
eitt er víst að þrátt fyrir hin
auknu vísindi og tækni þá virðist
mest kapp á það lagt að nota allt
þess háttar í þágu hernaðar og þá
að reyna að finna sífellt fullkomn-
ari og fullkomnari morðvopn og
vígvélar.
Á meðan fyrri heimsstyrjöldin
stóð yfir þá voru ýmsir að vona að
þjóðirnar myndu aldrei framar
leggja út í slíkan holdarleik,
heimsfriðurinn átti að vera
tryggður að þeirri styrjöld lokinni.
Og þá virtist margur bjartsýnn.
En eftir seinni heimsstyrjöldina
var að vísu mikið talað um að
tryggja heimsfriðinn en þá voru
margir ekki eins bjartsýnir og
áður á öryggi friðarins. Og ekki
var heldur langt að bíða þess að
þjóðirnar fóru þá að vígbúast að
nýju, einkum stórveldin. Margir
voru þá með hrakspár um það, að
ekki væri langt að bíða hinnar
þriðju heimsstyrjaldar. Og þá var
samt ekki vígbúnaðarkapphlaupið
orðið eins magnað og nú til daga.
Nú er stanslaust reynt að finna
upp enn öflugri gereyðingarvopn
og ekki nóg með það, heldur er
talað um hina öflugustu og sterk-
ustu drápsgeisla, öllu skal tortímt,
bæði mannfólki og mannvirkjum.
Og nú vitum við að fólk líður víða
hungursneyð í heiminum. En á
meðan halda stórveldin áfram að
hervæðast af mesta kappi.
Ógrynni fjár hefur verið eytt í
þetta vitfirringslega vígbúnaðar-
kapphlaup, þar er engu til sparað.
En ef jafn miklu fé hefði verið
ráðstafað til að bæta úr
hörmungarástandi því sem fólk á
nú við að stríða um víða veröld, þá
væri ekki ólíklegt að allt öðru vísi
væri umhorfs í heiminum en nú.
Það er ekkert að undra þó uggur
sé í mörgum með friðarhorfur.
Hve lengi getur þetta stórfellda
vígbúnaðarkapphlaup haldið
áfram? Það mætti segja: Flýtur á
meðan ekki sekkur. Og flýtur þá
Hverfi skelfingarinnar
34
— Elmer! Stattu kyrr.
Bíddu!
Loks dóu hljóðin út og Dorrit
lagðist aftur út af. En skyndi-
lega settist hún upp og lagði
við hlustir. Það var sjálfsagt
þessi eiginmannsnefna hennar
sem var að koma heim. Qg gat
ekki einu sinni haft rænu á að
hafa lykil. bessi bjáifi.
Dorrit sté fram úr rúminu og
gekk fram í forstofuna.
— Kurt? Er það þú? hvíslaði
hún þegar hún var komin fast
upp að hurðinni.
— Nei, það er ég, Tage, Tage
Rugaard. Ég er búinn að eign-
ast son. Má ég koma inn augna-
biik.
Dorrit opnaði smekklásinn
og lauk upp fyrir honum. Úti á
pailinum stóð Tage Rugaard
með stóra svarta tösku í hend-
inni.
— Ég er með bjór! sagði
hann. — Við verðum að halda
upp á þennan atburð.
Uún hleypti honum inn.
Þegar hann heyrði hrópin í
Torp hrökk hann við hvar hann
stefndi í áttina að dimmum
skóginum. Hann ieit um öxl og
sá tvo menn koma hlaupandi.
Hann varð gagntekinn af skelf-
ingu. Án þess að gera sér grein
fyrir hvers vegna tók hann til
fótanna. Hljóp eins og hann
ætti lífið að leysa. Hann hélt
áfram inn í skóginn og móður
og másandi skauzt hann á milli
trjánna. Þegar hann taldi sig
vera kominn nógu langt, kast-
aði hann sér niður og faldi sig
bak við tré. Hann heyrði stund-
u síðar að verirnir tveir gengu
framhjá. Rassmussen var nokk-
uð á eftir Torp. Andartak var
flóttamaðurinn að hugsa um að
stökkva upp og grípa í öxlina á
Rassmussen og segja:
— Hér er ég. Reyndu að átta
þig maður. Það er ekki ég sem
þið þurfið að handsama.
En hann þorði það ekki.
Hann var ekki viss um hvot
fortölur hans myndu verka
sannfærandi á mcnnina í því
uppnámi sem þeir virtust vera.
Hann þorði ckki að tefla í þá
tvísýnu.
Skjótlega voru mennirnir
horfnir og þá reis hann á fætur
og hljóp í áttina til hverfisins.
— Það blæðir úr þér, vesl-
ingurinn iitli, sagði Merete
kvíðin.
— Komdu með fram í bað-
herbergið, ég skal hreinsa sár-
ið.
Caja hristi ringluð höfuðið
og þreifaði með höndinni upp á
ennið.
— Nei, ekki þarna. Á vang-
anum. Vinstri vanga. Hvað
hefur komið fyrir þig?
Merete var full samúðar.
— Ég datt á leiðinni niður
innkeyrsiuna, sagði Caja til
skýringar. — Ég meiddi mig
líka í handleggnum.
Hún fylgdist með fram á
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
baðherbergið, sem var með
rauðum flfsum, svörtum vaski
og baðkari.
— 6 —
Kirsten Elmer vaknaði við að
það var ljós í forstofunni. Gröm
sveiflaði hún fótunum fram úr.
Eitthvað var að bærast í hug-
skoti hennar, sem hún gat ekki
hent reiður á. Berfætt læddist
hún fram og slökkti og andar-
taki síðar var hún lögzt aftur
upp f rúmið. Nú mundi hún
það: bað var draumur. Eins og
ósjálfrátt leit hún f áttina
íram. Hún vissi að það myndi
vera Ijós þar enn. Mundi það úr
fyrri draumum. Rétt, Ijósið var
kveikt. Nú varð hún bara að
vakna — þá yrði allt í lagi.
Eða... hvernig var þctta nú?
Þurfti hún að fara þangað eina
ferðina enn? Hún reis á fætur
og gekk þessi fáu skref, teygði
sig í rofann og slökkti. Brosti
og hristi höfuðið þegar hún
gekk aítur inn í svefnherberg-
ið. Lagðist út af og lokaði
augunum. Það var eitthvað sem