Morgunblaðið - 30.03.1980, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. MARZ 1980
15
Á sýningu Temmu Bell
eru 39 myndir og þegar
blm. leit inn um miöja
viku voru fjórtán mál-
verk seld. Við myndina
„Ingimundur og
Temma".
— Ég kom alltaf heim til að
mála — kom á sumrin eftir að ég
fullorðnaðist. Þá var ég bæði í
Reykjavík, fór út á land og víða
um. Mér fannst örvandi að skoða
umhverfið, birtan hér er svo
spennandi fyrir málara — skír
og tær. Og þótt einkennilegt sé
getur hún minnt mig á birtu sem
stundum er í New York, þegar
mengunin er ekki allt að drepa.
Mér fannst líka víðáttan hér svo
góð, hér sést landslagið því að
ekkert skyggir á, engin tré til
dæmis. En þetta ætti nú kannski
ekki að segja á ári trésins, segir
hún og brosir við.
— Síðan kynntist ég mannin-
um mínum, Ingimundi Kjarval
leirkerasmið. Við höfum nú sett
saman bú í gömlu húsi í Vestur-
bænum og eigum dótturina Úllu
sem er tæplega tveggja ára. Það
er gott að búa hér, en þar með er
ekki sagt að síðar sé ekki hægt
að breyta til, ef mál þróast
þannig. Nú er ég tiltölulega
nýkominn heim, því að ég var
með sýningu í New York í
nóvemþer og var síðan lengi úti.
Ég hef aðstöðu til að mála í
húsinu okkar, en þar er allt
minna í sniðum — litlir gluggar,
lítil herbergi — það er kannski
ástæðan fyrir því að ég hef farið
að mála dálítið af litlum mynd-
um. Annars kann ég því betur að
hafa stóran flöt til að mála á, ég
hreyfist betur í stærri myndum.
En mér finnst líka gaman að
þreifa mig áfram með fleira.
Sumir nota alltaf meira og
minna sama formatið, en það
hentar mér ekki.
— Mér finhst margt öðruvísi
hér eftir að ég kom hingað og
settist að. Áður kom ég til að
hitta ættingja mína og vinna af
krafti og hugsaði ekkert um
fleira. Viðhorfið breytist þegar
maður býr hér. Alls ekki til hins
verra. Það verður bara öðruvísi.
— Nei, ég hef ekki kynnzt
mikið kollegum hér, sagði hún
aðspurð. En það er ekki að
marka, þetta er ekki langur tími.
Fólk þekkist hér öðruvísi. Og ég
er ekkert á því að það ráðist af
því hvort fólk málar, hvort það
getur talað saman og átt eitt-
hvað sameiginlegt. Mér finnst
líka engu máli skipta hvort
málað er fígúratívt eða abstrakt
— þegar gerð er mynd þarf að
nota liti og form, hvernig sem
myndin er að öðru leyti. Það þarf
að vera líf í málverkinu og það
eitt að mynd er t.d. fígúratív
gefur henni ekki líf — eða öfugt.
h.k.
Ljfem. Mbl. Ól. K. M.
„Ég kom alltaf heim
á sumrin til að mála
ÞESSA dagana stendur yfir í
Listmunahúsinu í Lækjargötu
fyrsta málverkasýning Temmu
Bell hérlendis. Þrátt fyrir fram-
andlegt nafn er á ferð íslenzk
listakona, hún er dóttir lista-
hjónanna Louisu Matthíasdóttur
og Leland Bell.
Temma hefur haldið fimm
einkasýningar í New York og
tekið þar þátt í samsýningum, og
í New York er hún borin og
barnfædd.
— Ég kom alltaf öðru hverju
heim sem barn með foreldrum
mínum. Við bjuggum líka um
tíma í París. Það var afar
lærdómsríkt og eins að ferðast
um, en við gerðum það oft,
fórum vítt um Evrópu og það var
fróðlegt að skoða söfn og forn og
ný listaverk.
— Ég teiknaði sem barn — eins
og flest gera. En ég fann að mig
langaði að læra meira. í mennta-
skóla var valgrein, annaðhvort
músík eða málun og ég valdi hið
síðarnefnda. Síðar varð ég leið á
skóla og hélt hann væri ekki til
neins — lífið og spekin væri alls
- hér var
birtan svo
tœr og
viðáttan
endálaus“
Rabbað við
Teinmu tíell
listmálara
staðar nema í skólum. Þá fór ég
til Frakklands og var þar í ár,
m.a. við að mála. Þá var ég búin
að fá mig fullsadda af því í bili,
skildi að ég vissi ekki allt og
kunni ekki allt og mér veitti ekki
af traustari undirstöðu og ég fór
aftur í skólann og síðan lauk ég
námi frá Listaakademíunni í
Fíladelfíu.
— Jú, ég fékk hvatningu frá
foreldrum mínum. Það var mér
og er mikils virði. Sumir kunn-
ingja minna úti, einnig börn
listahjóna, brugðust þannig við
að þau gerðu uppreist gegn
listsköpun. En það er vont að
gera uppreist bara til þess að
gera uppsteit. Hver verður að fá
að finna sig og maður getur ekki
látið það stöðva sig í að gera það
sem hugurinn stefnir til þótt
foreldrarnir hafi lagt hið sama
fyrir sig. Það hefur ekki verið
mér fjötur að vera dóttir frægra
listahjóna — kannski heldur til
framdráttar, en ég vona að nú
orðið og framvegis verði ég fær
um að standa fyrir mínu.
— Fyrsta einkasýningin mín
var 1971, í Bowerygallerí í New
York. Það var hópur ungra
málara, sem hafði bundizt nokk-
urs konar samtökum og vildi
sýna, við leigðum pláss saman og
svo var unnið sameiginlega við
sýningar hvert hjá öðru. Það var
eini möguleikinn sem við eygð-
um til að koma verkum okkar
fyrir almenningssjónir þá. Við
vorum 24 til að byrja með, en
fólk kemur og fer og siðan hefur
hópurinn smátt og smátt fært út
kvíarnar. Ég sýndi þarna um
þrjátíu verk og fékk heldur
lofsamlega umsögn.
— Jú, ég er áreiðanlega undir
áhrifum frá foreldrum mínum.
Og ekki bara þeim — allt hefur
áhrif. Maður lifir og hrærist
hvern dag undir áhrifum frá því
sem er að gerast í kringum
mann — fólki sem verður á vegi
manns — maður þarf út af fyrir
sig ekki annað en ganga eftir
götu og horfa í kringum sig —
það hefur viss áhrif.
— Komstu að staðaldri heim
til Islands meðan þú varst búsett
í Bandaríkjunum?
Ritsafn
Gunnars Gunnarssonar
J "V j \
Saga Borgarættarinnar Vargur í véum
Svartfulg Sælir eru einfaldir
Fjallkirkjan I Jón Arason
Fjallkirkjan II Sálumessa
Fjallkrikjan III Fimm fræknisögur
Vikivaki Dimmufjöll
Heiðaharmur Fjandvinir
S\ \ r
Almenna Bókafélagiö,
Austuratrati 18, Skammuvagur 36,
•imi 19707 sími 73055.