Morgunblaðið - 20.08.1980, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 20. AGUST 1980
23
Sigrún Jóhannes
dóttir - Minning
Fædd 9. september 1915
Dáin 12. ágúst 1980
Kveðja til góðrar móður.
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð
en ekkert um þiic. ó móðir góð.
(Jpp, þú minn hjartans ódur
því hvaö er ástar og hródrar dís
ok hvað er engill úr Paradís
hjá KÓðri ok KöfuKri móður.
(M. Joch.).
Okkur systkinin langar til að
minnast hennar móður okkar í
örfáum orðum. Það sárasta við
missi einhvers nákomins er ef til
vill að skynja hve mikið maður
hefur um leið misst af sjálfum sér.
Við höfum ætíð vitað að við áttum
að góða móður sem við gátum til
leitað með hugleiðingar okkar og
vandamál, gleði, sorgir og áhyggj-
ur. Því átti hún trúnað okkar að
fullu, allt frá fyrstu tíð. Áhyggjur
barna og spurningar þeirra virð-
ast oft lítilfjörleg efni, en hún gaf
sér ætíð tíma til að sinna slíku. Og
þetta hélst óbreytt alla tíð.
Mamma fékk ætíð að heyra hvað
okkur bjó í brjósti og átti ætíð til
nægan skilning. Kunningjar okkar
nutu þessa líka. Oft var það svo að
þeim var léttara að trúa henni
fyrir vandamálum sínum og ræða
þau við hana en þá sem þeim
töldust standa nær. Okkar vinir
voru hennar vinir líka. Þegar
unglingsárin tóku við, og síðan
viðfangsefni fullorðinsáranna,
reyndum við það að mamma fylgdi
okkur eftir og í stað móðurlegrar
verndar komu sterk vináttubönd.
Hún lokaði sig ekki inni í heimi
sinnar kynslóðar, gat ætíð skilið
okkar viðhorf og því fjarlægðumst
við ekki. Hún hafði iðulega að orði
að lífið væri svo stutt að það væri
full ástæða að njóta þess eftir
megni. Og eftir þessu breytti hún
sem best hún mátti. Á þeim aldri,
þegar margar konur eru orðnar
svo ráðsettar í sér að þær hafa sig
vart út úr húsi, var mamma
flestum reiðubúnari til að fara til
að gleðjast með glöðum. Þótt
verkdagurinn væri oft langur lét
hún það aldrei valda sér áhyggjum
eða aftra sér frá að skjóta inn
verki til aðstoðar eða hjálpar
öðrum. Þau voru mörg slík hand-
tökin, ekki aðeins í okkar þágu
heldur líka annarra, og hún var
ekki aðeins ósínk á aðstoð heldur
líka á það sem hún hafði hand-
bært.
Þegar við komumst til vits og
ára var vinátta okkar að vísu
vinátta jafningja, en um hjálp-
semina var ekkert jafnræði. Hjálp
hennar var oftast óumbeðin. Ef til
vill höfum við treyst um of á hana
en það var oft erfitt að hafna
Georg frændi okkar Arnórsson, sé
farinn, að við fáum ekki að njóta
fleiri skemmtilegra samstunda
með honum. Það sem gerði Georg
að svo einstökum persónuleika var
henni, því hún hafði svo eindreg-
inn hjálparvilja að henni hefði
fundist sárt til um synjun.
Þegar við lítum yfir liðin ár er
okkur ef til vill efst í huga að við
erum enn í raun og veru ein
fjölskylda. Samheldnin hefur ekki
rofnað. Þetta er fyrst og fremst
móður okkar að þakka.
Umhyggja hennar og samhygð
náði ekki aðeins til okkar heldur
allra sem nærri okkur stóðu,
missirinn er því ekki einungis
okkar.
Við finnum að við höfum mikið
misst, en skynjum um leið að
okkur var mikið veitt.
Við biðjum að algóður Guð
styrki föður okkar og okkur öll,
ekki síst Erlu Sigríði litlu sem var
augasteinn ömmu sinnar og naut
sömu ástúðar hennar og um-
hyggju og við getum sjálf verið
henni svo þakklát fyrir.
Blessuð sé minning hennar.
Ék kvrö þÍK. móðir. i Kristí trú.
Nem kvaddir foróum mÍK sjálfan þú
á þcssu þrautanna landi.
bú. faKra ljó«, í ljósinu býrð,
nú launar þér Guð í sinni dýrð,
nú Kleðst um eilífð þinn andi.
(M. Joch.).
Sigrún, Sigríður og Sveinn
Árni.
Þriðjudaginn 12. ágúst barst
mér sú frétt, að Sigrún væri látin.
Þau áhrif sem þessi fregn hafði,
voru mikil. Ég gerði mér ekki
grein fyrir því þá, en nú veit ég og
finn að ég hef misst vin, sem
reyndist mér ávallt vel.
Þó Sigrún sé farin hefur hún
skilið það mikið eftir að við, sem
þekktum hana, eigum eftir að
njóta þess um alla framtíð.
Sigrún kenndi mér margt um
lífið, ekki með heimspekilegum
vangaveltum heldur með frásögn-
um af eigin lífsreynslu, glaðværð
og kátínu sem var svo ríkjandi í
fari hennar. Og hvað við nutum
þess að vera samvistum við hana,
heimsækja hana, spjalla yfir
kaffibolla og þiggja þá innilegu
gleði sem hún veitti í ríkum mæli.
Þá urðu til draumar og vonir,
vonir sem aðeins verða til þegar
vinir ræðast við. Og þegar við
þögðum, skildum við hvort annað,
því að í þögulli vináttu urðu
draumarnir að veruleika.
Það var ekki svo sjaldan þegar
erfiðleikar steðjuðu að að ég
heimsótti Sigrúnu vegna þess að
ég vissi að ég færi léttari í skapi
heim. Hún hafði þann eiginleika,
sem svo fáir hafa, að geta gefið af
sjálfri sér.
Mér er minnisstæð ein setning
sá mikli áhugi hans á okkur öllum,
hvað við værum að aðhafast,
aldurshópurinn skipti ekki máli.
Það var þetta sem færði okkur
nær honum.
Okkur fannst Georg alltaf svo
ánægður og lífsglaður, hann kunni
að njóta lífsins á svo einfaldan, en
samt svo fullkomin hátt. Fram-
takssemi Georgs og Ásu sem svo
ríkulega endurspeglast á heimili
þeirra, í garði og áhugamálum
tala sínu máli. Allir þessir persónu-
töfrar eru sterkir, því þegar hugs-
að er til hans finnur þú þennan
kraft, sem alltaf bjó yfir honum
og býr yfir honum.
Við söknum þess að hafa ekki
getað verið við útför Georgs, en
sendum honum okkar hinztu
kveðju.
Ása mín, við sendum þér og
fjölskyldu þinni styrk okkar og
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi ykkur og styrki.
Ás í Noregi, 10. ágúst 1980.
Pétur, Sigrún og Ingibjörn.
sem hún sagði, setning sem hefði
ekki getað komið frá neinum
öðrum nema einhverjum líkum
Sigrúnu: Brostu og þú munt fá
mikið í staðinn og af því lærirðu
mest.
Þetta er mikill sannleikur og
aldrei efaðist Sigrún um sann-
leiksgildi þessara orða. Það var
einn af hennar kostum að geta
brosað, jafnvel í gegnum tárin
þegar hún átt-i um sárt að binda.
Það sýnir að Sigrún var kjarkmik-
il og sjálfri sér samkvæm.
Drottinn sagði: „í húsi föður
míns eru margar vistarverur." Ég
veit að hin milda hönd Krists mun
leiða hana á sinn dvalarstað og
þangað mun fylgja henni innilegt
þakklæti og fallegar hugsanir
þeirra sem þekktu hana. Minning-
in um Sigrúnu verður mér alltaf
kær.
Eiginmanni, börnum og Erlu
litlu votta ég mína innilegustu
samúð. Þú skalt ekki hryggjast,
þegar þú skilur við vin þinn því
það, sem þér þykir vænst um í fari
hans, getur orðið þér ljósara í
fjarveru hans.
Guðmundur Magnússon
Það gerist æ tíðar að manni
berast fregnir um andlát samtíð-
armanna sinna, vina, ættingja og
tengdafólks. Að jafnaði vill það
vera svo að þær fregnir koma að
óvörum og að manni setur trega,
tómleika og ótta óvissunnar. Sú
var reyndin er mér barst óvænt
fregn um andlát Sigrúnar, mág-
konu minnar. Kynni okkar höfðu
varað í um fjóra áratugi og traust
vinátta og náin samskipti ætíð
verið milli heimila okkar. —
Hugurinn leitaði aftur í tímann,
til liðinna stunda sem gott var að
minnast.
Sigrún var sannur Vestur-
bæingur, fædd og uppalin að
Bakkastíg 3 (Sveinsbæ). Foreldrar
hennar voru Sigrún Rögnvalds-
dóttir, fæddur Reykvíkingur, og
Jóhannes Sveinsson, skipstjóri,
fæddur og uppalinn að Sveinsbæ
við Bakkastíg. Reykvískt ætterni
Sigrúnar mun ná lengra aftur, þó
ég kunni ekki nánar að telja.
Sigrún yngri eða Gógó, eins og
hún var jafnan kölluð og mér er
tamast að nefna hana, var komin
af sjómönnum í báða ættleggi.
Jóhannes, faðir hennar, hafði tek-
ið skipstjórnarpróf og stundaði sjó
framan af æfi en gerðist síðan
fiskkaupmaður og fisksali. Mega
gamlir Reykvíkingar minnast þess
að fiskmarkaður var við Tryggva-
götu austan Pósthússtrætis. Þar
mun Jóhannes hafa verið umsvifa-
mestur og á stundum mettað
markaðinn einn saman.
Jóhannes féll frá árið 1922. Þá
var Gógó á sjöunda ári. Skyndilegt
fráfall föðurins raskaði mjög öll-
um heimilishögum en ekkja hans
var sterk kona sem ekki vílaði
fyrir sér að axla bæði byrðar
húsmóður og fyrirvinnu stórs
barnahóps. Breytti hún heimalóð-
inni í stakkstæði og tók fisk til
verkunar. Með þessu móti og öðru
tókst henni að sjá heimilinu far-
borða og vera fremur veitandi en
þiggjandi. — Steingrímur, aðstoð-
armaður Jóhannesar, keypti að-
stöðu hans á fiskmarkaðinum og
mun það vera upphafið að Fisk-
höllinni.
Æskuheimili Gógóar var rómað
fyrir samheldni og myndarbrag og
að því veganesti bjuggu þær syst-
ur er út í lífið kom. Systkinahóp-
urinn var nokkuð stór, einn sonur
og sjö dætur. Sex dætranna kom-
ust til fullorðinsára og tvær eru
eftir á lífi.
Gógó varð fyrst dætranna til að
fara að heiman. Réðist hún ung til
Ingibjargar Þorláksson, ekkju
stjórnmálamannsins Jóns Þor-
lákssonar, og dvaldi hjá henni í
full tuttugu ár, þar af átta fyrstu
hjúskaparár sín.
Gógó gekk að eiga eftirlifandi
mann sinn, Þóri Sigtryggsson, 27.
mars 1948. Bjuggu þau fyrstu árin
að Bjarkargötu 8, í húsi Ingibjarg-
ar Þorláksson, eins og áður er
getið, en fluttu árið 1956 í eigin
íbúð að Kaplaskjólsvegi 39, þar
sem þau áttu síðan heima. Heimili
þeirra var ætíð svo vel búið sem
kostur var á, hjónin bæði mjög
gestrisin og það á þann veg að
hver sem þangað kom vissi sig
velkominn og skynjaði glöggt þá
rausn hjartans sem fyrir hendi
var. Átti það jafnt við um stóra og
smáa. Hjartahlýja Gógóar var slík
að hún dró að sér ást hvers einasta
barns sem hún umgekkst.
Það þarf ekki að taka fram að
börnin áttu hug Gógóar allan,
enda óskabörn hennar á allan veg.
Tengsl hennar og barnanna voru
mjög sterk og þótt dæturnar
flyttu úr foreldrahúsum var
áfram um eitt heimili og eina
fjölskyldu að ræða. Dótturdóttir
hennar, Erla Sigríður Grétars-
dóttir, var augasteinn ömmu sinn-
ar og dvaldi oft hjá henni, einkum
fyrstu árin.
Þau eru orðin mörg samferðar-
árin sem ég get minnst og sam-
skiptin ætíð náin og góð, enda
lengst af ekki aðeins um vensla-
fólk að ræða heldur einnig góða
granna. Við höfum ætíð vitað
hvernig á stóð, hvort í annars
húsum, og getað samglaðst á
góðum stundum en rétt hvort öðru
hönd þegar slíks þurfti með.
ÍSLENSK-AMERÍSKA verslun-
arfélagið gerðist nýverið um-
boðssali Revlon snyrtivara hér á
landi.
Á heimilissýningunni, sem
haldin verður í Laugardalshöll
dagana 22. ágúst til 7. september,
munu Revlon vörur verða kynntar
Þegar staðið er upp og kvaðst
um stund er þakklætið efst í huga.
Jónas Jónasson
Sigrún Jóhannesdóttir varð
bráðkvödd þann 11. þ.m. Þótt hún
hafi ekki gengið heil til skógar
síðustu mánuði átti enginn von á
svo skyndilegu fráfalli hennar.
Hún veiktist hjá systur sinni, en
hjá henni var hún í heimsókn, og
lézt skömmu síðar.
Ég kynntist Sigrúnu vel síðustu
æviár hennar og mun ég ávallt
minnast hennar með virðingu og
þakklæti fyrir góðsemi hennar og
velvilja í garð fjölskyldu minnar.
Það mætti líkja henni við trausta
stoð í þjóðfélagsbyggingu okkar,
með eiginleikana heiðarleika,
trúmennsku og velvilja til allra
góðra verka, en það voru sterkir
þættir í skapgerð hennar. Eitt var
þó sem yfirskyggði allt annað í
huga hennar, en það var
takmarkalaus umhyggja hennar
fyrir fjölskyldu sinni. Hún var gift
hinum ágætasta manni, Þóri
Sigtryggssyni skipverja á togar-
anum Bjarna Benediktssyni og
áttu þau tvær dætur og einn son,
þau Sigrúnu, Sigfríði og Svein.
Heimilið, eiginmaðurinn og börn-
in, það var hennar heimur og líf
hennar og hugur allur var fyrst og
fremst helgað þeim.
Sigrún starfaði síðastliðið ár við
eina af stofnunum Háskóla ís-
lands og er mér ljúft að minnast
starfa hennar þar, en þau rækti
hún af stakri skyldurækni og
trúmennsku eins og henni var svo
eiginlegt.
Mikið áfall er að missa sína
nánustu ástvini svo snögglega og
einnig er það sárt fyrir vini þótt
fjær standi. Flestir trega ástvini
alla ævidaga en fölskvalaus vin-
átta gleymist heldur ekki, en er
áfram í huga okkar sem björt og
skínandi minning þótt hún sé
trega blandin.
Ykkur ástvinum Sigrúnar sendi
ég og fjölskylda mín innilegustu
samúðarkveðjur.
Magnús Guðmundsson
til leiðbeiningar og dvelur fransk-
ur snyrtifræðingur, Anne Marie
Deias, hér á landi í vikutíma
sýningardagana.
Meðfylgjandi mynd var tekin
við undirritun umboðssamnings
Revlon fyrirtækisins og íslensk-
Ameríska verslunarfélagsins.
t
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim sem vottuöu samúö og
vinarhug viö fráfall og útför konu minnar, móöur, tengdamóöur,
ömmu og langömmu.
INGIBJARGAR SORENSEN.
Ingvar Sörensen,
Laufey og Wilfred Rasmussen.
barnabörn og barnabarnabörn.
Georg Arnórs-
son - Kveðjuorð
Það er erfitt að hugsa til þess að
Bert Ilanson og frú frá Íslensk-Ameríska verzlunarfélaginu ásamt
fulltrúum frá Revlon fyrirtækinu.
Revlon snyrtivörur
kynntar hérlendis