Morgunblaðið - 19.10.1980, Qupperneq 17

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 19. OKTÓBER 1980
65
Þennan
myndarlega
borgarísjaka
sáum við á á
69. bgr.
hreykið, ef í ei(;u þess væri þó ekki
nema helmingur þeirra tækja og
Véla sem stöðin er búin. Á hlaðinu
var um tugur stórvirkra vinnu-
véla, fullkominn stór snjóblásari
og fleiri minni var einnig að finna
í stórum skálum og fleira mætti
telja.
Niels sagði, að stöðin yrði að
vera vel birg allt árið um kring.
„Við fáum aöeins eina birgðasend-
ingu á ári með skipi á sumrin og
erum t.d. ætíð með tveggja ára
birgðir af olíu, ef skipakoman
skyldi bregðast vegna ísa eða af
öðrum ástæðum." Ársnotkun
stöðvarinnar af olíu er að sögn
Niels 400 þús. lítrar. „Nýmeti, s.s.
grænmeti, egg o.fl. fáum við frá
ykkur, þ.e.a.s. yfir sumartímann.
Við höfum sérstakan samning við
Flugfélag Norðurlands þar að lút-
andi.“
Hvítabirnir
feimnir
Niels var hinn ræðnasti og sagði
m.a. sögur af innbyggjurum og
samskiptum þeirra við stöðvar-
fólkið. Er hann fann áhuga undir-
ritaðra á dýralífi heimskauta-
svæðisins stóð ekki á upplýsing-
um. Níu ísbirnir höfðu komizt í
návígi við stöðvarmenn á sl. ári,
en þeir leita oft til mannabyggða
er hungrið sverfur að. Ekki höfðu
þó hlotizt nein slys af þeim
heimsóknum og sagði Niels hvíta-
birni fremur feimna að eðlisfari.
Hann gaf góðar vonir um, að við
myndum sjá ísbirni í ískönnunar-
fluginu daginn eftir, því þeir væru
iðulega nokkrir á ísröndinni nærri
ströndinni norðan Meistaravíkur.
Þá sagui Niels savðnautin, sem
lifa góðu lífi á þeim litla gróðri
sem þarna er að finna, merkilegar
skepnur og taldi líklegt að unnt
yrði að komast í návígi við þau
daginn eftir.
Þegar stöðin í Meistaravík var upphaflega byggð voru sleðahundar þaö fyrsta sem komiö var meö á Snjóhérar eru tíðir gestir í hlaði
staöinn. Vélsleðar hafa nú aö mestu leyst þá af hólmi, en þeir gegna þó enn nokkru hlutverki. og eru þeir með eindæmum snögg-
blaðamanni aldrei að ná af þeim
mynd. Heimskautarefir eru þarna
allt í kring og þiggja þeir með
þökkum matargjafir og eru einnig
fljótir að nappa sér ýmsu ætilegu,
ef þeir sjá sér færi. Síðari hluta
dags fórum við með dós af niður-
soðnum sardínum rétt út fyrir
byggðina og settum innihaldið á
stein. Þurftum við skamma stund
að bíða þar til tveir refir, annar
snjóhvítur, hinn brúnleitur, komu
að og á meðan sá hvíti át rúmlega
helming matargjafarinnar beið
hinn hæverskur í háttum i hæfi-
legri fjarlægð. Þegar sá hvíti hafði
lokið við sinn hluta skiptu þeir um
hlutverk. Ekki virtist nærvera
okkar hafa verulega truflandi
áhrif á þá.
Heimskauta-
úlfar ekki
útdauðir
Niels upplýsti, að nú nýverið
hefði orðið vart heimskautaúlfs
skammt frá Danmerkurhöfn, en
talið hefur verið að þeir væru
útdauðir og sagði Niels að þetta
væri merkileg uppgötvun, ef rétt
væri.
I Meistaravík eru fimm græn-
lenzkir sleðahundar, bundnir í
járnkeðjur skammt frá húsaþyrp-
ingunni. Sagði stöðvarstjórinn að
þeir væru aðeins notaðir einu
sinni á ári til sleðadráttar. Það er
föst venja og hefð að farin er
tveggja mánaða hundasleðaferð
að vetrinum. Annars ferðast
stöðvarmenn mest um á tíu
manna þyrlu sem er í eigu stöðv-
arinnar og einnig er stór vélsleða-
floti á staðnum og hefur hver
starfsmaður eigin vélsleða til af-
nota. Þó gegna hundarnir nokkru
hlutverki, þ.e. að aðvara heima-
menn, ef óboðinn hvítabjörn ber
að garði, en hungraður ísbjörn
lætur veggi birgðageymslna ekki
verða sér til trafala, ef hann hefur
minnsta grun um að á bak við þá
sé eitthvað ætilegt að finna.
Hundarnir eru gífurlega sterk-
byggðir og aðspurður sagði Niels,
að þeim liði áreiðanlega vel í
keðjum sínum, þeir fengju yfir-
drifið að éta og þekktu ekki annað
líf en þetta.
Mannlífið í Meistaravík er einn-
ig eftirtektarvert fyrir margra
hluta sakir. Starfsmennirnir ráða
sig til starfsins á þessum einangr-
aða stað með skuldbindingu um að
vera þar í minnst tvö ár. Ekki er
heimilt að taka fjölskyldu né
maka með á staðinn. Við sátum
Niels Sevelsted stöðvarstjóri stendur hér fyrir framan nokkur
hinna stórvirku tækja sem eru í eigu stöðvarinnar.
aðeins rétt um núllgráðuna, varð
kuldans lítt vart, fyrr en sólin
hneig til viðar.
I Meistaravík búa 15 manns
árlangt, flestir eru þeir danskir,
en þó er að finna í hópnum einn
Norðmann. Staðurinn er svo til
algjörlega einangraður frá um-
heiminum sökum veðurfars, frá
því um miðjan septembermánuð
og fram í miðjan febrúar og er
flugvöllurinn lokaður þann tíma.
Fyrir utan þjónustuna við flug-
völlinn er á staðnum veðurathug-
unar- og rannsóknastöð og hótel-
þjónusta. Þá hefur starfsliðið
skyldum að gegna við strandgæzl-
una, en austurströnd Grænlands
er alfriðað landsvæði og hefur
þurft að gæta ítrustu árvekni, að
sögn Pauls, síðustu árin til að
vernda hið viðkvæma dýralíf á
þessum slóðum.
Paul Hansen og flugmennirnir
voru augsýnilega aufúsugestir í
Meistaravík og var okkur öllum
Rannsóknaskipiö Western Arctic. Aftan í skipinu má sjá hluta kapalsins, en hann er þriggja kílómetra
langur. Ef myndin prentast vel má sjá einn af vísindamönnunum um borö, er hann stendur á efra
þilfari og veifar til flugvélarinnar.
mjög vel tekið. Yfirmaður stöðv-
arinnar, Niels Sevelsted, sýndi
blaðamanni húsakynni og tækja-
búnað stöðvarinnar. Meðalstórt
bæjarfélag hérlendis mætti vera
ir í ferðum. Nokkrir skutust á
milli húsa, er kynnisferðin um
svæðið stóð yfir, en vegna mikilla
yfirburða þessara fallegu hvítu
hnoðra í viðbtagðsflýti tókst
með starfsfólkinu í félagsmiðstöð
staðarins um kvöldið. Hópurinn er
sem ein stór fjölskylda og verður
nánar sagt frá mannlífinu og
síðari hluta ferðarinnar síðar.