Tíminn - 08.07.1965, Blaðsíða 11

FIMMTICrDAGUR 8. júlí 1965
TIMINN
SEND TIL ÍSLANDS
—'V.'? ' ■ r . ! '
JANE GOODELL
14
Fyrsta máltíðin okkar var súpa, kjötbúðingur, þurrkaðar
kantöflur, gulrætur og „pæ“. Allar aðrar máltíðir þaðan
frái virtust vera sniðnar eftir þessari einu máltíð, með þeirri
undantekningu þó, að í staðinn fyrir „pæið“ gat komið
kaka. En alltaf fengum við kjötbúðing og þurrkað græn-
meíL Svona hélt þetta áfram, þangað til skipalest kom frá
Bamdaríkjunum. Breytingin varð samt aldrei langvinn, og
\ áðtar en vika var liðin vorum við byrjaðar aftur á sama
, matseðlínum, síendurteknum og óbreytanlegum.
Eíngirm vafi er á því, að mataræði okkar, ógeðfellt eins
og það var, var vel skipulagt, hvað snerti vítamíninnihald,
og við þrifumst á því. Þegar menn eru svangir, borða þeir
, Iwað sem er. Það var ekki fyrr en nokkrum mánuðum síðar,
þegar settur var á fót matreiðsluskóli fyrir hermennina, að
við komumst að því, að hægt var að fara þannig með þurrk-
v að grænmeti, að það verði lystugt.
Yfir fyrstu máltíðinni skiptumst við á spumingum og svör-
um. Hjúkrunarkonumar hungraði eftir fréttum að heiman,
og við voram jafnforvitnar um hin nýju heimkynni okkar.
Hvaða lög vom efst á vinsældalistanum í Bandaríkjunum?
Var gott vöraúrval í búðunum í Reykjavík? Hveraig var
kvenfatatízka heima? Hvemig voru hinir innfæddu? Síðar
um kvöldið þáðum við Mary boð þeirra um að fara í Liðs-
foringjaklúbbinn. Þrátt fyrir það, að við værum ekki með
þeim nema eina klukkustund fengum við skýra mynd af
því gegnum hvað þessar hjúkrunarkonur höfðu orðið að
ganga. Þær kvörtuðu ekki eða kveinuðu. Þær sögðu aðeins,
(að þær hefðu boðið sig fram til utanríkisþjónustu, og hefðu
vel vitað, að erfiðleikar væru óumflýjanlegir. Þær voru fús-
ar að taka á sig þá efnislegu erfiðleika, sem urðu á vegi
þeirra fyrstu ,tvo mánuðina. Það var ekki við öðru að búast,
en þeir yrðu einhverjir. Þeim stóð á sama, þótt þær hefðu
orðið að taka rösklega til höndunum, til þess að geta undir-
búið komu fyrstu sjúklinganna, sem fóru að streyma skömmu
eftir að þær stigu á land. Það var aðeins hluti af starfi
þeirra. Auðvitað voru allir með heimþrá og þjáðust af þung-
lyndi fyrstu rigningarvikurnar, en þær höfðu haft svo mikið
að gera við að koma öllu í lag, að þær höfðu haft lítinn tíma
til þess að setjast niður og gráta. Þar að auki sögðust þær
vera svo þreyttar, að þær gátu sofið hvenær, sem þær voru
ekki í vinnu og gerðu það líka. — Við erum bara búnar að
vera héma í fjóra mánuði . . . það gætu verið mörg ár.
Fleira var ekki sagt.
Áður en kvöldið var liðið, höfðum við allar fundið kjarn-
ann sem lá að baki persónulegra vandamála, sem gætu allt
eins orðið okkar eigin vandamál, þegar tímar liðu fram.
Á meðan við vorum að koma okkur í háttinn, ræddum við
þetta smávegis. — Haldið þið, sagði ég um leið og ég
lokaði dyrunum, — að við verðum farnar að berjast við leið-
indin eftir þrjá eða fjóra mánuði Á þessu augnabliki hefði
ég kunnað vel að meta fullyrðingar, sem hefðu mælt gegn
þessu. Það var ekki skemmtilegt að enda þennan fyrsta dag
okkar á eyjunni með slíkum hugsunum. — Það fer nú eftir
ýmsu, svaratR Mary. — En þar fyrir utan býst ég við, að
við eigum allar eftir að hafa svo mikið að gera, að við
höfum ekki tíma til þess að vera að hugsa um þvílíkt.
Drottinn minn, var ekki dásamlegt að velta sér upp í
rúmið sitt svona rétt til tilbreytingar. Nú þurfti maður ekki
lengur að klifra upp eina kojuna af annarri. Nú gat ég
setið upprétt án þess að reka höfuðið upp undir. Framundan
voru ekki fleiri kæfandi nætur við hálfopna káetuglugga,
eða nætursvefn, sem rofinn var af þungu fótataki. Ég and-
varpaði af ánægju. Við vorum hingað komnar heilu og höldnu
og það þurfti ekki að hafa meiri áhyggjur út af þess konar.
. . . ðg hlýt að hafa sofnað út frá að ég var að dást að
því, hve tryggilega rúmið mitt var fest niður, því heil eilífð
virtist hafa liðið, þegar ég tók eftir að barsmíðin við dyrnar
var ekki hluti af draumum mínum.
Bang, bang, bang. Nú var ég vöknuð og sömuleiðis þær
hinar. — Hvað — hver er þetta? hvísluðum við hásum rómi
hver til annarrar. Ethel tók forystuna: — Já, hver er þetta?
Niðurbæld rödd svaraði: — Striker (verkfallsmaður), frú,
þetta er verkfallsmaðurinn. Verkfallsmaður, sem ég er lif-
andi. Hvað er slíkt fólk að gera í herbúðum ög það á þess-
um tíma sólarhrings — og hvað þurftum við á honum að
halda? — Nú er mér nóg boðið, hvað sagðist hann vera?
spurði Mary. Hann segist vera verkfallsmaður, endurtók ég
svo hinar mættu heyra. — Að hugsa sér, að vera vakin
um miðja nótt og það af einhverjum hálfbjána, sem vill að-
eins segja manni, að hann sé í verkfalli.
Ég reyndi að vera hneyksluð, meira að segja reiðileg
í málrómnum, til þess að fá þann, sem ónáðað hafði okkur
til þess að skilja, að við höfðum engan áhuga á vinnu hans,
iðju eða tómstundastarfi. — En frú, tuldraði röddin með
HÆTTULEGIR
HVEITIBRAUDSDAGAR
Axel Kielland
56
XXIII.
Við lögðum fátt til málanna
meðan bíllinn þaut eftir snævi
þöktum götunum frá Bromma-
flugvellinum við Stokkhólm, en
ég leit öðru hverju á Gösta og
fann til kynlegra vonbrigða. Hann
hafði breytzt síðan daginn þegar
Evans kapteinn stökk út úr jepp-
anum við ráðhúsið í Mykarissia
og ég get ekkí fengið af mér að
segja, að mikið hafi verið eftir af
hetjuskapnum núna. Þá tvo daga,
sem við stoppuðum í London hafði
hann eigrað um eins og magaveik
ur köttur og þegar við lentum á
Bromma, læddist hann út úr flug-
vélinni eins og strokufangi og
fékkst ekki til að yrirgefa flug-
stöðina, fyrr en starfsfólk vallar-
ins hafði gengið úr skugga um að
blaðamenn fyrirfyndust engir. Og
nú sat hann þarna með kvíðasvip
á andlitinu og lét fara sem minnst
fyrir sér.
—Cheer up, sagði ég við hann.
— Hvers konar heimkoma er
•þetta? Þú átt að vera glaður og
hamingjusamur.
Hann umlaði eitthvað og ég
varð satt að segja reið, svo að ég
•sagði:
— Allt í lagi! Á morgun ertu
laus við mig og engin af þínum
fínu vinum hefur hugmynd um, í
hverju þú hefur lent.
Þetta hreif náttúrlega og hann
nétti sig upp og tók um hönd mér:
— Taktu þessu ekki svona,
Ann. Þú veizt víst að ég . . . að,
nú já í stuttu máli . . .
— í stuttu máli hvað? sagði ég.
— Nei, það var ekkert! Ég er
eittthvað utan við mig í dag.
— Það er vægt til orða tekið,
sagði ég. — Engum mundi detta
í hug að þú lékir þér að því að
leggja undir þig grísk þorp í frí-
stnndunum.
— Ann, sagði hann. — Ég . . .
ég .er hræddur. Hér í Svíþjóð —
eram við dálítið vanaföst. það
væri voðalegt fyrir framtíð mína
sem kaupsýslumanns ef einhver
frétti um það sem við höfum upp-
lifað saman . . . Maður . . . maður
gerir ekki svoleiðis hluti hér.
— Ókey, sagði ég. — Ég skal
þegja. Þú vilt víst helzt
ekki kannast við mig.
— Hamingjan góða, Ann . . .
ef þú vissir . . . ef þú gætir aðeins
skilið . . . !
Ég skildi hann reyndar vel og
jafnvel þótt ég vorkenndi honum
gat ég ekki varizt að finna til
gremju. Ég er ekki heimskari en
fólk er flest og þegar karlmaður
nefbrýtur einhvern óhreinan
Grikkja mín vegna þá hugsa ég
mitt. Ég elskaði þennan stóra,
þverhaus minn og ég hefði getað
veðjað aleigu minni að hann hafði
áhuga á mér. Svoleiðis nokkuð
finnur maður á sér.
—Skilja? sagði ég. — Auðvitað
skil ég þig. Þú ert að hugsa um
unnustuna.
Hann hrökk við og greip svo
fast í mig að ég fann til.
— Heyrðu mig Ann, sagði hann
með áherzlu. —Ef þú segir illt
orð um Margarethu, þá . . .
— Stilltu þig, gæðingur, sagði
ég rólega. — Eg hef ekki hallað
orði á Margarethu. Ég sagði að
þú værir að hugsa um hana og ég
býst líka við að það sé rétt?
— Já, ég held ég viti hvað þú
hugsar, sagði hann og fnæsti.
— Þú hugsar að Margaretha sé
merkileg með sig og heimsk og
snobbuð og að fína fjölskyldan
hennar mundi hrukka nefið ef
hún vissi hvað ég hef gert. Og svo
framvegis. Þetta varstu að hugsa!
—Jæja, sagði ég. — Gaman að
vita það.
— En þér skjátlast. — Alveg
afskaplega mikið.
— Dásamlegt.
— Margaretha er ekki þannig.
— Nei.
— Margaretha er ein bezta
manneskja sem ég þekki.
Ég mundi ekki geta hugsað mér
að særa Margarethu . . .
—Bravó. bravó, sagði ég.
Við sátum síðan lengi þegjandi
Rest best koddar
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Eigum dún- og fiðurheld ver,
æðardúns- og gæsadúnssængur
og kodda af ýmsum stærSum-
— PÓSTSENDUM —
Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstíg 3 — Sími 18740
(Örfá skref frá Laugavegi)
og ég vogaði mér ekki að opna
munninn drjúga stund. Loks
spurði ég:
— Hefði það ekki verið heppi-
legra ef þú hefði skrifað eða sent
skeyti og sagt frá öllu saman áð-
ur en þú komst. Þá hefðirðu losn-
að við allt vesen.
— Nei, nei, sagði hann.
— Hvers vegna þá? Kannski
hjaðnar þetta niður af sjálfu sér.
Fólk mundi ekki skilja .. .
— Hvaða fólk?
— O, hinir og þessir...
—(^targaretha?
— Ann, ég . . . !
— Allt í lagi, sagði ég. — En
þessi bölvaða Margaretha er von-
andi manneskja með tilfinningar?
— Heyrðu mig. Ég vil ekki . . .
— Eða er hún bara engill?
Hann fylltist miklum virðuleika
samstundis og sagði:
— Ég he.ld ekki að það þjóni
neinum tilgangi að ræða þetta
frekar!
— Ég er alveg á sömu skoðun,
herra minn, sagði ég kuldalega.
Bíllinn nam staðar fyrir fram-
an Hög Grand Hotel Royal og
Gösta næstum læddist inn í for-
salinn og horfði flóttalega í kring
um sig. Ég greip pennann og
hann hvíslaði:
— Viltu skrifa þitt eígið nafn?
—Hopplala, sagði ég. — Hvað
er nú um að vera?
— Ég sagði þú værir kunningja
kona mín úr flugvélinni.
Ég varð ekki eins reið og ég
hefði kannski átt að vera, því að
ég þekki karlmennina og sérhver
skynsöm stúlka veit að þeim verð
ur að sýna umburðarlyndi. Svo að
ég rölti þegjandi upp á herbergið
mitt og kom ekki niður til Gösta
fyrr en nokkrum klukkutím-
um síðar. Hann leit upp úr stór-
um dagblaðabúnka, og alls staðar
úði og grúði af blöðum, á rúminu,
borðum og stólum. Og hann var svo
óskaplega óhamingjusamur á svip-
inn að ég hljóp til, tók um hönd
hans og sagði:
— Hvað er það. drengurinn
minn?
— Það er verra en ég bjóst
við, sagði hann. — Ég er gersam-
lega búin að vera. Sjáðu hérna
Það var varla skrifað um annað
en Gösta í blöðunum frá vikunní
áður. Glæsilegar myndir og risa
stórar fyrirsagnir. Ég tók upp eit'
blaðið sem mér leizt einna bezt í
og sagði:
— Hvað stendur þarna?
Hann roðnaði:
— Sænskur Casanova veldui
hneyksli í Berlín.
— Ekki sem verst. Og þama: